คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : F O L L O W M E ♡ 01
F O L L O W M E ♡
01
“เอาล่ะครับวันนี้ชานก็จะมาพูดถึงการเรียนมหาลัยในอเมริกานะครับ..”
แบคฮยอนอมยิ้มกับคลิปวิดิโอของแชแนลชื่อดังอย่าง ‘ปาร์คชานยอล’ เด็กเกาหลีที่ไปเรียนต่ออเมริกาที่กำลังดังอยู่ตอนนี้เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาการศึกษาจัดว่า
โครตดีย์
“ที่จริงมหาลัยของชานก็มีแลกเปลี่ยนกับที่เกาหลีนะครับแต่ชานแนะนำเลยว่าถ้าจะมาแลกเปลี่ยนให้เรามาอยู่ต่อด้วยเลยชานว่ามันดีนะครับเพราะเราจะได้หาประสบการณ์ใหม่ๆที่อเมริกาชานว่ามันคุ้มมากเลยนะครับ” ชานยอลพูดแล้วก็ยิ้มหวานไปพร้อมกันมันเป็นเสน่ห์ของปาร์คชานยอลเลยก็ว่าได้
และคลิปในยูทูปเวลาห้านาทีก็ได้หมดลงไปแบคฮยอนถอนหายใจอย่างเสียดายก่อนจะไปเปิดคอมเข้าเว็บมหาลัยของตัวเองแบคฮยอนนั่งกดเอฟห้ารัวอย่างกับจะไปกดบัตรคอนเอ็กโซ
“จงแดทำไมมหาลัยแม่งไม่ยอมบอกรายชื่อคนที่ได้ไปแลกเปลี่ยนเมกาซักทีวะ” แบคฮยอนบ่นเสียงดังกับรูมเมทอย่างจงแดที่นอนเล่นเกมส์ในโทรศัพท์
“มึงก็รอหน่อยสิวะแบคฮยอนกูถามจริงเหอะมึงอุตส่าห์ไปสอบชิงทุนเพื่อไปหาไอ้เน็ตไอดอลรีวิวครีมไรนั้นอะมึงบ้าผู้ชายมากเลยนะไอ้แบค”
แบคฮยอนหยิบกล่องทิชชู่ข้างๆมือปาใส่โทรศัพท์จงแดจนมันหล่นลงพื้นจงแดตะโกนด่าเขาลั่นห้องจนไอ้ยองแจข้างห้องที่กำลังตากกางเกงในตรงระเบียงตะโกนข้ามห้องมาด่า
“ชานยอลไม่ได้เป็นเน็ตไอดอลรีวิวครีมไอ้เหี้ยเขาเป็นเน็ตไอดอลที่มีสาระไม่ใช่หน้าเทาแบบนี้เว้ยแล้วอีกอย่างถึงกูจะบ้าอะไรของกูกูไปบ้าบนหัวมึงรึไง” แบคฮยอนพูดเหมือนคนมีชัยชนะแล้วก็กลับมารีเฟรชหน้าเว็บมหาลัยแบคฮยอนเบิกตากว้างเพราะมีแถบบางๆที่เขียนว่ารายชื่อคนมีสิทธิแลกเปลี่ยน
แบคฮยอนมือสั่นไปหมดเขาค่อยๆนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะค่อยๆคลิกเม้าท์เข้าไปในแถบแบคฮยอนนึกโทษเน็ตของหอที่แม่งโครตช้าและสิ่งที่เขารอคอยก็ปรากฏขึ้นเต็มสองตาของเขา
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ไอ้ห่าแบคมึงเป็นไรอยากโดนไอ้ยองแจมันด่าอีกรึไง” จงแดหยุดเกมส์ในโทรศัพท์แล้วก็ใช้สายตามองแบคฮยอนรูมเมทของเขาที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ดีให้ไอ้ยองแจมันได้ยินไปเลยเพราะว่ากู..”
“...”
“ชิงทุนไปอเมริกาได้แล้วจงแด!!!”
หลังจากนั้นจงแดก็อึ้งไปเกือบห้าวิก่อนจะวิ่งไปกอดและกระโดดกับแบคฮยอนจนครั้งนี้ยองแจถึงกับปาตะกร้าผ้ามาห้องของเขาสองคนทำให้ความดีใจของเขาสองคนต้องหยุดสงบลงตรงนั้น
F O L L O W M E
“เก่งมากเลยนะบยอนแบคฮยอนอาจารย์ไม่ผิดหวังในตัวเธอจริงๆส่วนวันเวลาในการไปอเมริกาอาจารย์จะแจ้งอีกทีแต่ไม่เกินอาทิตย์นี้แน่ๆ”
แบคฮยอนยิ้มให้กับอาจารย์ที่ปรึกษาแบคฮยอนไล่อ่านดูเอกสารและค่าใช้จ่ายที่มากพอสมควรแต่มันก็คุ้มค่าที่เขายอมสู้ยอมเหนื่อยทบทวนวิชาภาษาอังกฤษที่เขาไม่ชอบเพื่อคนๆเดียว
อืม ถ้าพูดแล้วก็คุ้มนะ
“ปาร์คชานยอลรอฉันก่อนเถอะ”
“คิดว่ามันจะรอมึงรึไงชื่อมึงเขายังไม่รู้จักเลย”
เจ้ากรรมนายเวรกูอาจจะเป็นไอ้จงแดจริงๆก็ได้ว่ะ
แบคฮยอนกรอกตามองบนแต่ก็ช่างจงแดมันเถอะยังไงเขาก็จะไม่ได้อยู่กับมันแล้วถ้าไปอเมริกาก็คงคิดถึงจงแดที่สุดล่ะมั้ง
:)
“แบคฮยอนกูรู้นะว่ามึงหวังจะเป็นรูมเมทชานยอลมากแต่มึงจะลากกูมาบนกับมึงตั้งแต่ตีห้าไม่ได้!!!!!!”
กลิ่นธูปไม่ได้ทำให้จิตใจจงแดสงบเพียงอย่างใดจงแดกับแบคฮยอนอยู่หน้าศาลของมหาลัยที่เขาลือกันว่าโครตแม่นเพื่อมาบนตั้งแต่เช้า
“มึงเงียบเถอะจงแดกูอยากจะมาบนก่อนที่กูจะได้ไปอยู่กับชานยอลของกู”
“แต่มึงต้องมีสติหน่อยแบคฮยอนมึงคิดว่าคนอย่างชานยอลจะไม่มีเพื่อนเลยหรอวะเขาก็ต้องมีเมทแล้วปะวะช่วยใช้ตรงนี้นิดนึง” พูดจบจงแดก็ชี้ไปที่หัวของแบคฮยอน
“นี่จงแดถ้ากูไม่รู้ห่าเหวอะไรกูจะมาบนไหมเมื่อวานกูดูชานยอลไลฟ์ในไอจีนางบอกว่าตอนนี้เมทนางย้ายออกไปอยู่หอนอกนางเลยอยู่คนเดียว”
จงแดถอนหายใจแรงกับเพื่อนตัวดีที่จริงจงแดเห็นแบคฮยอนมันชอบดูชานยอลอะไรนี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วเขาเห็นมันดูตั้งแต่ชานยอลไม่ดังจนตอนนี้ดังไปหมดแล้วแล้วยิ่งมหาลัยมีทุนไปแลกเปลี่ยนที่มหาลัยเดียวกับชานยอลไม่แปลกเลยที่จงแดจะเห็นแบคฮยอนนอนตายทาหนังสือภาษาอังกฤษทุกคืน
“เจ้าพระคุณถ้าลูกได้ไปเป็นรูมเมทกับปาร์คชานยอลที่อเมริกานะลูกจะไม่ข่มขืมจะไม่ย้ำยีชานยอลเป็นอันขาดแต่ถ้าเขาอยากแตะต้องตัวลูกลูกก็คงต้องปล่อยให้เป็นเวรกรรมของลูก คิกคิก”
บางทีจงแดก็คิดนะว่าตัวเองมีเพื่อนขี้มโนตั้งแต่ตอนไหน
และไม่นานหลังจากนี้อาจารย์ก็ได้แจ้งเวลาและวันที่จะไปอเมริกาคือวันจันทร์หน้าตอนสิบเอ็ดโมงทำเอาแบคฮยอนรีบวิ่งขึ้นหอไปเก็บเสื้อผ้าไม่ทัน
สหรัฐอเมริกา นครนิวยอร์ก
“เมื่อยฉิบหายเลย” แบคฮยอนบ่นเป็นระยะๆหลังจากได้ลงเครื่องบินที่ตัวเองนั่งมาเป็นเกือบยี่สิบชั่วโมงได้แบคฮยอนเดินลากกระเป๋าลากสองใบอีกใบนึงเขาขโมยมาจากจงแดส่วนอีกใบเป็นของตัวเองแบคฮยอนยื่นคอมองหาป้ายที่เขียนชื่อตัวเองอยู่เพราะว่าคนของมหาลัยอเมริกาจะมารับเขา
แบคฮยอนยิ้มกว้างเมื่อเห็นตัวอักษรเกาหลีเขียนชื่อเขาไว้เขารีบวิ่งไปหาคนของมหาลัยเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุแต่ก็ยังสวยอยู่ดีเธอช่วยเขาลากกระเป๋าใบหนึ่งไปใบนึงซึ่งแบคฮยอนปฏิเสธแล้วแต่เธอก็ยังยืนยันที่จะเอาไปแบคฮยอนและซาร่า(ที่เขาถามชื่อไปเมื่อกี้)เดินไปยังรถของมหาลัยแบคฮยอนมองรอบๆของอเมริกามีแต่วัยรุ่นผมทองตาฟ้ากันหมดแต่ก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจเขาเท่าไหร่เพราะแบคฮยอนอุตส่าห์มาที่นี่ก็เพราะแค่คนเดียวนั้นแหละ
เกือบสี่สิบนาทีที่แบคฮยอนเดินทางจากสนามบินมามหาลัยแบคฮยอนอ้าปากค้างเพราะมหาลัยแม่งโครตใหญ่ใหญ่มากและก็มีแต่พวกฝรั่งโตสูงใหญ่กันทั้งนั้นแบคฮยอนกลืนน้ำลายเมื่อเห็นมุมต้นไม้มีชายหญิงกำลังจูบกันแบบดูดดื่มแบคฮยอนทำเป็นไม่สนใจก่อนจะตามซาร่าไปเธอบอกเขาว่าเขาต้องไปพบอาจารย์เพราะว่าแบคฮยอนมาแลกเปลี่ยนในฐานะนักศึกษาเลยไม่จำเป็นต้องมีโฮสต์แบบพวกเด็กม.ปลาย
แบคฮยอนได้พูดคุยกับอาจารย์เล็กน้อยเพราะเราต้องทำเรื่องที่แบคฮยอนเลือกจะอยู่หอของมหาลัยและก็ต้องหาเรื่องห้องกันอีกแบคฮยอนมั่นใจมากว่าเขาต้องได้อยู่กับชานยอลเพราะอาจารย์ต้องให้คนที่สัญชาติเดียวกันอยู่ด้วยกันแน่ๆและรูมเมทของชานยอลก็ยังไม่มี
“งั้นเราคงต้องให้เธออยู่กับคนชาติเดียวกับเธอแล้วแหละแต่ฉันขอโทรหาเขาก่อนนะ” อาจารย์พูดเป็นภาษาอังกฤษแบคฮยอนยิ้มหวานให้ท่านไปเต็มที่เพราะว่าคนชาติเดียวกันคงมีแต่ปาร์คชานยอลคนเดียว
“Hello, Park chanyeol right “”
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟกดห้แกดห่าด่หดกหเกเห้าดก่ห้ากฟสก่ก่าสหวาโอ้ย อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
J
TALK talk
อร้ายชุ้นมาแล้วจ้า
ต้องบอกเลยค่ะว่าเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจ
มาจากแชแนลของพี่เค ‘Kayavine’
คือนางน่ารักมากจนไรท์ทนไม่ไหวต้องมาแต่งฟิค
ความคิดเห็น