รักสุดขั้ว ข้ามขอบฟ้า ของคู่ฝาแฝด

ลำดับตอนที่ #2 : ข่าวที่เลงร้ายของ 2 สาว

2

“มะกินข้าวเถอะ ป้อนนะ อ้า”ฉันพูด

“แฮ่มๆ”เสียงคุ้นๆ

“อ้าวนาย”ฉันพูด

“นั่งทานด้วยคนนะ”เค้าพูด แล้วเลื่อนเก้าอี้ทำท่าจะนั่ง

มานามิ : เปิดศึกชิงนางกันแล้ว

“ไปทานตรงอื่นไป ตรงนี้เค้าทานกันอยู่”พี่อายูมิ ไม่ค่อยเลยนะ

“แต่โต๊ะมันยังไม่เต็มนี่”หาข้ออ้าง

“เอ๊ะ บอกให้ไปนั่งตรงอื่นไง”เสียงแบบนี้ หงุดหงิดจนได้

“ก็ผมอยากนั่งด้วยอะ”อ้อนจนได้

“นี่ นาย ฟังคนพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม”หงุดหงิดกว่าเดิมอีก

มานามิ : ขอบคุณจริงๆที่โรงเรียนนี้นั่งทานกันแบบไม่รวม

“ใจเย็นๆนะพี่ ให้เค้านั่งด้วยก็ได้นี่ เค้าอุตส่าห์เป็นเพื่อนคนแรกในไทยนะ”อ้อนค่ะ ฉันเองก็ไม่ค่อยชอบหน้าอาซึนะอยุแล้ว เชียร์เดชดีกว่า

“เงียบนะ พี่ไม่ชอบยุ่งกับพวกคนไทยนักหรอก”ฉันตะคอกใส่

“เอ่อ ผมก็คนไทยนะ”อาซึนะพูด

“ไม่ได้หมายถึงคุณ เงียบไปซะ”พี่สาวฉันตะคอกกับ ไหนบอกรักกันงาย

เดโช : พูดอารายกันหว่า (โง่ ตกญี่ปุ่นตลอด)

“พี่คะ เค้าเป็น…”เถียงสุดชีวิต

“โอ๊ย อารมณ์เสียโว้ย มันหน้าฆ่านัก”หงุดหงิดสุดๆ

“-*-โกธรแล้วนะพี่”คิ้วผูกโบว์

“อะไร”พี่หันหน้ามา

เพียะ (ตบกันลั่น)

“OoO~เธอตบพี่เหรอ”พี่ทำหน้าตกใจกับการกระทำที่ฉันทำ

“ก็พี่...”ฉันอำอึ่งเสียงอยุในลำคอ

โครม(มีถีบ)

“ว้าย”ฉันตกใจร้องออกมา

“อย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีกนะ”เค้าไล่ฉัน

“พี่นู๋...”ฉันกอดขาพี่

“เงียบ”เค้าทำเสียงอำมหิตสุดๆ

“O₃O”เงียบสิค่ะ

“ถ้ายังไม่ไป พี่จะฆ่าเธอ”อำมหิตสุดๆ

“เหมือนกับที่พี่ฆ่าพ่อนะเหรอ”ประชด

เพียะ(ตบกันอีกแล้ว)

“หยุดพูดเรื่องนั้นเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้น...”พี่หยุดสักครู่

“-_-”ลุ้นๆๆๆ

“TT_TT ไปไหนก็ไป ไปให้พ้น”ไล่กันแบบนี้เลย

“ฮือ พี่ใจร้าย”งอนแล้ว

“มานามิ”ตะโกนเรียก

โครม(ล้มๆๆๆๆๆ)

“อ้าวเฮ้ย”4หนุ่ม 1 สาวพูดพร้อมกัน

10 นาทีแห่งความเศร้า

“โอ๊ย”ตัวพี่สะดุ้งขึ้นมา

“อย่าเพิ่งลุกนะพี่ อย่าเพิ่งลุกคะ เด๋วจะเจ็บนะค่ะ”ฉันห่วงพี่มากนะ

“มานามิ”พี่พูดเสียงค่อยมากๆ

“นู๋...”ฉันจะพูด

หมับ(กอดกันนะ ตามธรรมเนียม คนที่รักเค้าก็มา กอดๆกันไว้)

“พี่เจ็บนะมานามิ”กอดแน่นไปรึ

“กอดหนูไว้คะพี่ จะได้เย็นๆนะ หนูตัวเย็นดีนะ”ก็คนไปนั่งตากแอร์มานิ(ในห้องฝ่ายปกครอง)

“ทำอะไรนะมานามิ”ถามโง่ๆ บอกไปแล้วนะ พี่อายูมิ

“กอดหนูไว้ อย่าทิ้งหนูนะ”บอกซ้ำก็ได้

“พี่จะทิ้งเธอได้ยังไงล่ะ”พี่พูดแบบอ่อนโยน

“พี่จ๋าหนูขอโทษ”ขอโทษเลยตอนนี้

“เงียบนะยัยเด็กดื้อ เงียบไม่งั้นพี่จะตีเธอให้ดู”เริ่มดุแล้ว

“ตีหนูก็ได้ ทำอะไรหนูก็ได้ อย่าทิ้งหนูไปนะ”ตามใจค่ะ มานามิไม่ว่า

“พี่บอกว่าจะไม่ทิ้งเธอไง ไม่ทิ้ง”ซ้ำๆ

“หนูรักพี่นะ”ขอบอก

“เธอก็เงียบซะทีซิ ดูซิ ทำเอาพี่ร้องไห้ไปด้วยเลยนะ”พี่พูดและปาดน้ำตาให้ฉัน “แล้วไงล่ะ”ฉันทำเสียงแข็ง

“คราบแป้งของพี่เลอะเสื้อเธอหมดแล้วนะ”พี่ดึงเสื้อฉันขึ้นมา

“ลิบมันสีชมพูด้วย”ชี้อีกที่ให้ดูเลย

“ว้ายขอโทษจ๊ะ”อ่อนหวานอีกแล้ว

“ช่างเถอะค่ะ มีพี่อยู่ข้างๆหนูก็พอแล้ว”อ้อนค่ะ อ้อน

“เชอะ พี่ไม่เชื่อ...ได้ไงล่ะ”พูดแบบนี้อีกแล้ว

“พี่จ๋า”อ้อนค่ะ อ้อน

“พี่ขาดเธอไม่ได้รู้ไหม พี่รักเธอ พี่ห่างเธอก็คล้ายกับพี่ต้องจากเธอไปเลย อย่าทิ้งพี่ไปนะคนดี”อ้อนหนักกว่าอีก-_-;

“คะ”ตกลงไง

“อายูมิ มานามิ”เสียงคนเรียก

“จ๋าอาซึนะ ฮายาโตะ”ทักภาษาญี่ปุ่นนะ

“หายดียังอายูมิ”อาซึนะ ถามอาการ

“จ๊ะ”ตอบโดยเร็ว

มานามิ : อิจฉาพี่จัง แม้แต่ฮายาโตะยังไปดูแลทั่งๆที่ฉันเป็นแฟน ทำไมไม่ดูแลฉันมั้งล่ะ

“มานามิ”ฮายาโตะเรียก

“จ๋าฮายาโตะ”ตอบกลับโดยเร็ว

“เป็นไรรึเปล่า”ถามอย่างดีเลยนะ

“ไม่เป็นหรอก แค่ฟกช้ำนิดหน่อย”ตอบแบบไม่ให้เปงห่วง

“ว่าไงนะ ไคทำเธอ”ถามแบบว่าห่วงน้อง

มานามิ : ตัวเองนั้นแหละ

“ก็หกล้มเชยๆค่ะ ไม่เป็นไรเสียหน่อย”ไม่อยากให้รุความจริง

“อย่าให้จับได้นะ ว่าไคทำ”ออกแนวหงุดหงิด

“ไม่มีจริงๆค่ะ”โอ๊ย อยากบอกเหลือเกินว่าพี่นั้นเเหละที่ทำ กลัวจะมาขอโทษ ให้ผู้ใหญ่ขอโทษบาปนะพี่น้อง

“แล้วไป”หงุดหงิดอีกแล้ว อ่อนหวานได้แค่ 2 นาทีเอง แต่ผมพี่เนี่ยสั้นจริงๆ

“อายูมิ”เสียงยายแก่เรียก(ดูมันเรียกอาจารย์)

“ค่ะอาจารย์”ตอบๆๆๆ

“อาจารย์มีอารายค่ะ”มานามิตอบมาบ้าง

“โทรศัพท์ จากที่พักของเธอ”ที่บ้านเหรอ

“ทำไมค่ะ”ฉันถาม

“โทรมาบอกว่า แม่เธอถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ห้องI.C.U. ไปดูเร็ว”อ้อ ห้องI.C.U. อืม…หา

“ม๊า โอ้พระเจ้าช่วย กล้วยทอด ไปโรงพยาบาลเร็ว มานามิ”ดูเค้าตกใจ เปงงี้ทุกที

“ค่ะพี่ ม๊าจ๋า”เราเองก็ควบคุมไว้หน่อย

“โถ่แม่ อย่าเป็นอะไรไปนะ”เหมือนแช่ง

เดโช : ไปไหนกันอีกแล้ว

“มานี่”เอ๊ะ

“อ้าวเฮ้ย ลากผม...”ผมตกใจที่ยัยอายูมิ ลากมือที่แข็งเปงหินของผมไป

“เงียบนะไปเร็ว”ดุอีก

เดโช : มือนิ่มจัง

“เร็วเข้า”ลากไปอีกแล้ว เธอนี่มันเเรงช้างจริงๆ

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“แม่จ๋า”เธอดันประตูทำท่าจะเข้าไป

“คุณคะ ญาติเยี่ยมไม่ได้นะค่ะ”พยาบาลเข้ามาขวาง

“เงียบนะ ฉันจะเข้าไปหาแม่”เธอผลักพยาบาลจนกระเด็น

“พี่คะ ใจเยนๆ”มานามิเข้ามาดึงเเขนไว้

“ไม่เย็นแล้ว มานามิ พี่ไม่…”หยุดพูดทันที

บึก(ศอกกระแทกกับต้นคอของพี่อายูมิ)

“โอ๊ย ครอก”สลบไปอย่างง่ายดาย

“เฮ้ย ทำอะไรนะ”อาซึนะตะโกนมา

“เงียบเสียที”ดัง กล่าวแบบหน้าตาเชย

“ฉันถามว่าแกทำอะไร อายูมิ”อาซึนะดึงคอเสื้อดัง

“ขอโทษทีนะ ถ้าไม่ทำแบบนี้คงไม่เงียบ”ดูมันตอบ

“เธอจะตายไหม”อาซึนะถาม

“ไม่ตายแค่สลบ”เจอคำตอบเลยเงียบ

“มานามิ เฝ้าไหวเปล่า”ดังถาม

“ทำไมเหรอ ดัง”ฉันก็ถามบ้างนะ

“ก็ฉันจะได้กลับไป ทำการบ้านให้เธอไง เธอจะได้เฝ้า”เออจริงดิ การบ้านฉันยังกับภูเขาโดยเฉพาะ ภาษาไทย

“ขอบใจนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”

“เพื่อนเหรอ”เค้าทำหน้าเศร้า

“ทำไมจ๊ะ”ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“เปล่า ไปก่อนนะ”เค้าโบกมือ แสดงถึงอาการว่า ไม่มีอาราย ไม่เชื่อหรอก

“ดัง อายูมินอนราบไปแบบนี้ไม่เป็นไรแน่นะ”เดชตะโกนและอุ้มตัวพี่อายูมิไว้

“พี่คับ ผมทำให้สลบนะ ถ้าให้ตายผมเอามีดปาดคอเลย ไปได้แล้ว”เจอมุขแบบนี้อีกแล้ว

“โหดจัง”ตอบแบบจริงๆ

“ฝากด้วยนะ มานามิ มีอะไรโทรหาฉันได้ทันทีนะ”จริงซิ เรามีเบอร์ของเค้าไว้

“อื้อ ขอบใจจ๊ะ ดัง”ฉันตอบและโบกมือ บาย

มานามิ : ดังดูเข้มแข็งจัง เทียบกับฮายาโตะแล้ว เหมือนก้อนหินกับกระดูกเลยนะ ฉันชักชอบนายแล้วซิ

“อาซึนะ นายดูพี่ฉันที”ฉันผลักอาซึนะไปนั่งและยกหัวพี่อายูมิ ให้หนุนตัก

“แล้วเธอจะไปไหน”เค้าจับมือฉัน

“ห้องน้ำ”จริงๆจะไปกับดังด้วยง่ะ

“เออ เออ ได้”เค้าตอบและเอามือลูบผมที่สั้นแค่คอของพี่อายูมิ

10 นาทีต่อมา

“หมอค่ะ แม่หนูเป็นอย่างไรบ้าง”ตื่นมาพอดีกับตอนนี้เลย

“พี่อายูมิ เด๋วหมอก็คอหักกันพอดี กระชากเสียแรงเชียว”ฉันที่กลับมาพร้อมดังบอกพี่อายูมิ

“ปล่อยหมอก่อน”หมอเอามือจับที่มือของพี่

“ขอโทษค่ะ”พี่รีบเอามือออกทันที

“เธอมากับหมอหน่อย”เค้าลากมือพี่อาซึนะไปซะงั้น

“อุ๊ย ต๊ายตายหมอขาอย่าทำอารายหนูนะคะ กี๊ส”ทำดัดจริตอีก

โป๊ก(เสียงสาวห้าวเขกหัวพ่อหนุ่มหน้าเข้ม)

“555+สมน้ำหน้าพี่อายูมิ เอาหนักๆเลย”ฉันเชียร์พี่ให้เอาหนักๆ

“ขอโทษT^T”ร้องไห้เลย คงเจ็บมาก สมน้ำหน้า

“เชิญคับ”เค้าลากพี่ของฉันไปหลังห้อง

“ค่ะ”พี่ก็ตามไป

“หมอต้องเสียใจด้วยนะ ถ้าในอีก 3 ชั่วโมงข้างหน้า ยังไม่มีไคบริจาคหัวใจให้แก่แม่หนู แม่หนูก็จะ เอ่อ ตายนะ”เค้าพูดเสียงในลำคอ

“O_O ตายเหรอ ตายยังงั้นเหรอ”เสียงดุดันมาก

“ไปดูพี่อายูมิหน่อยเถอะ”ฉันพูดและเดินไปดู

“เป็นหมอภาษาอะไรว่ะ รักษาคนยังไงให้ตายว่ะ เป็นหมอรักษาคนไข้ไม่ได้ แล้วจะอยู่ทำไมวะ มาเป็นหมอหาพระแสงอะไรกัน แกไปลาออกเลยไป”พี่ตะโกนออกมา

“โห เลือดขึ้นหน้าแล้ว”อาซึนะมาหลบหลังฉัน ส่วนฉัน ชินซะแล้ว

“แกไปลาออกได้แล้ว ข้าไม่ยอมเด็ดขาด ถ้าแม่ข้าไม่หายแกตาย แกตายเข้าใจไหม”พี่พูดดูหน้ากลัวจัง

“หมอเสียใจด้วย”เค้าทำหน้าเศร้า

“แก ฮึก ฮือๆๆๆๆ แก”พี่ร้องไห้ น้ำตาไหลออกมา

โครม(เสียงอายูมิล้ม)

“อ้าวเฮ้ย”เดชตะโกนออกมา

“คุณ”หมอเค้ามาช่วย

“แม่หนูเป็นอะไรคะ”ฉันถามหมอ

“หัวใจล้มเหลวคับ”เค้าตอบแบบเสียงอยุในลำคอ

“หา”ตัวฉันกระแทกพื้นอีกหนึ่งคนฉันลงไปนอนร้องไห้ที่พื้น

“แต่ถ้าผ่าตัดก็จะหาย เพียงแต่ไม่มีไค”หมอพูด

“ผมคับ”เค้าตอบ

“อาซึนะ”พี่อายูมิ ฟื้นขึ้นมาพูด

“ผมพร้อมที่จะทำเพื่ออายูมิ และแม่ของเธอคับ”เค้าทำตัวเปงพระเอก

“แต่ถ้านายตายพี่ก็จะเสียใจมายกว่านะ”ฉันพูด

“I”ฮายาโตะพูด

“What”ฉันตอบ

“I”เค้าตอบอีกครั้ง

“No you not”ฉันรีบตอบ เค้าจะไป...

“Yes I”เค้าตอบและเอามือของฉันแนบที่แก้มของเค้า

“No I love you you not die”ฉันร้องไห้และกอดฮายาโตะแน่น

“Why you not love mother?”เค้าดึงตัวฉันออกและกุมมือฉันแน่น

“No”ฉันส่ายหน้า

“I love you I want helped you”เค้าก็จูบปากฉันและพูดคำนี้

“Thanks I love you too”จริงๆหน้าจะเป็น อาซึนะแท้ๆ

“Good bay” เค้าจูบที่หน้าผากฉันอีกครั้ง ก่อนที่จะสวมกอดฉันและจูบปากฉันอีกครั้ง นี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหรอ