รักสุดขั้ว ข้ามขอบฟ้า ของคู่ฝาแฝด

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกผม ที่เมืองไทย

1

“อายูมิ มานามิ”แม่ที่รักของฉันตะโกนเรียก

“คะแม่”ตอบกลับดิ

“ลูกต้องย้ายไปอยู่ที่เมืองไทยกับแม่นะ”แม่บอกทำฉันสะดุ้ง

“ง่ะ ม่ายเอา>_<”ส่ายหัวอย่างแรง

“ไม่ได้นะลูก ลูกต้องไปนะจ๊ะ”ตอบแบบอ้อนๆ

“ทำไมล่ะคะ-*-”คิ้วผูกโบว์ ว้ายไม่น่ารักเลยเรา

“แม่ต้องย้ายที่ทำงานนี้จ๊ะ”ตอบแบบไม่รุสึกอาราย

“ TT^TTแล้วนู๋ขอพา อาซึนะ กับ ฮายาโตะที่ร๊าก ไปด้วยนะ”อ้อนค่ะอ้อน

“เจ๊ ฮายาโตะของนู๋ค่ะ”มานามิตอบแบบหึงๆ

“ว้ายลืมตัว”แก้ตัวทันควัน

“ไม่ได้จ๊ะ 2 ฝาแฝดคู่นี้ ลืม 2 คนนั้นไปได้แล้ว”พูดแบบบังคับ

“แม่นะแม่ งอนแล้ว”งอนจริงๆด้วย

“ออกเดินทางพรุ่งนี้นะ”ตอบพร้อมโยนกระเป๋ามาให้ฉัน

“นู๋จาฆ่าแม่>O<”ฉันโยนกระเป๋าขึ้นไปบนเตียงและลุกขึ้น กำปั้นขึ้นมาด้วย

“ง่ะ อย่าลูก”ผงะเล็กน้อย พร้อมเดินออกไปหยิบ ชุดที่ฉันรักมากที่สุดมาให้

“แงแงแงแง เอา อาซึนะของนู๋มานะ”พุ่งตัวเข้าไปกอดก่อนจะปล่อยโฮออกมา

“เสียใจลูก”แม่ที่แสนดี กระชากมือฉันออกพร้อมโชว์ไม้เรียวขึ้นมา

“เชอะ”รีบเก็บอย่างรวดเร็ว เด๋วยักษ์เข้าร่างแม่ น่ากลัว

อายูมิ : เราอยู่ที่ญี่ปุ่นมาตั้งแต่เกิด ไม่อยากไปจากบ้านเลย T^T

ตอนเช้าเวลา 12.00น.

“นี่รึเมืองไทย โทรมสุดๆ”ฉันพูดพร้อมชูรูปสุดท้ายที่ฉันถ่ายรูปคู่กับอาซึนะออกมา

“จุ๊ๆๆๆ ไม่ดีลูก”แม่พูดพร้อมดันตัวฉันขึ้นรถแท็กซี่

“พักที่ไหนง่ะ”ฉันถามโดยที่มองเมืองอยุ

“ที่นี้จ๊ะ”แม่ก็ได้ดันตัวของฉันออกไปจากรถ

“โห ค่าห้องพักถูกจัง”ฉันดูบิลและเอามาโชว์เล่น

“ถูกยังไงพี่อายูมิคะ ตั้ง 100,000บาทต่อสัปดาห์เนี่ยนะ”มานามิมองด้วยความตกใจ

“ก็ยังถูกกว่าบ้านเราแล้วกัน”ฉันพูดพรางเอามือของฉันไปดีดหน้าผากของมานามิ

“แต่...”มานามิพูดแบบอยุในลำคอ

“เงียบไปเลยไป ไม่งั้นฉันจะตีเธอเลยนะยัยน้องอ่อนแอ”ประชดเฟ้ย>o<^^

“-_- ใจร้าย”ตอบแบบหน้าตาย

“เงียบไปเลยนะ”ตะคอกใส่แม่งเลย

“ค่ะ”ร้องไห้อีกแล้วน้องกุรส์

“เฮ้อ ลูก 2 คนนี้ฝาแฝดกันแท้ๆ ดันไม่ชอบหน้ากัน”แม่พูดและเดินตามพวกเรามา

อายูมิ : ฉันมีน้องสาวอยู่ 1 คนเปงฝาแฝดที่ฉันห่วงมากที่สุดในโลก ยัยนี้อ่อนแอจนโดนหลอกไปขายที่นึง ฉันไม่อยากเสียเข้าไปอีกครั้งฉันขอดูแลเข้าด้วยวิธีที่เธอไม่ชอบแต่คนมันห่วงน้องนิ

“พี่ใจร้าย”ร้องไห้&วิ่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะมานามิ”ฉันวิ่งตามและตะโกนเรียกน้องที่ฉันรักมากที่สุด

“ไม่ฟังแล้ว-o-”เธอเอามือที่เรียวยาวทั้งสองข้างมาปิดหู

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ฉันรีบคว้ามือน้องเอาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อตามทัน

“ค่ะ”เธอกระชากมือออกอย่างรุนแรง และเอามือไปกอดอก

“พี่ขอโทษที่ชอบหงุดหงิดใส่เธอ พี่ห่วงและรักเธอมากนะ”พูดจากใจจริงของฉันเลยนะ

“พี่จ๋า นู๋ขอโทษ”มานามิยกมือขึ้นแล้วพนมมือ ไหว้พี่สาวที่เท่ๆอย่างฉัน(ค่อนข้างเข้าข้างตัวเอง^_^)

อายูมิ : ฉันชื่อ ซารุวาตาระ อายูมิอายุ 15 ปี ฝาแฝดผู้น้องของฉันชื่อ ซารุวาตาระ มานามิ อายุ 15 ปีเช่นกัน หน้าตาเหมือนกันคะมีจุดสังเกตคือ ฉันชอบแต่งหน้าและห้าว แต่มานามิไม่ชอบแต่งหน้า แถมอ่อนแอมากๆ

“พรุ่งนี้แม่จะพาลูกไปโรงเรียนนะ”แม่ที่เดินเข้ามาในห้องพูด

“ง่ะ ไม่เรียนได้ไหม นู๋ยังพูดไทยไม่ชัดเลย”ฉันตอบเพราะพูดไทยไม่ชัดให้ไปได้ไง(ไม่อยากเรียนก็พูดไปตรงๆดิ)

“มีคนช่วยแปลลูก”แม่รีบพูดทันที

“ขอบคุณ”ประชดเล็กน้อย(แผนม่ายสำเร็จ สม ก๊ากๆๆ)

โรงเรียนวิทยาวังหลวง

“มีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากญี่ปุ่นนะ”เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูด

“จริงง่ะอยากเห็นจัง”อีกคนพูดต่อ

“ได้ข่าวว่าได้อยู่ห้องเดียวกับเรานะ”อีกซักคน

“จริงดิ ยะฮู้”อีกตัวหนึ่งเห่า

“อาจารย์มาแล้ว”นักเรียนหญิงผู้หวังดี ตะโกนบอก

“ไปห้องเรียนกัน”อาจารย์กล่าว

“คะ/คับ”นักเรียนทุกคนตอบแบบพร้อมเพียง

ห้องม.4/4 ห้องเด็กฝาก

“มาแล้วมาแล้ว”นักเรียนชายพูดกัน

“หวัดดีก่ะ พูดไทยม่ายค่อยชัด แต่พอฟังได้ไหมคะ”มานามิพูน แต่งหน้าอยุ(โรงเรียนอนุญาตให้แต่งหน้ารึ)

“...”เงียบ

“เปงไรกานปายคะ”มานามิพูดอีกครั้ง

“...”เงียบ

“เราขอเวลาปรับตัวก็แล้วกันนะคะ เราจะพยายามฝึกพูดทายห้ายชาดคะ”มานามิกล่าวอีกรอบ

“ดีคับ”เด็กหนุ่มสองคน เดินออกมา

“ว้าย น่าตาเหมือนกานอีกแล้ว เมืองไทยก็มีฝาแฝดรึ”ฉันที่แต่งหน้าหันไปมองมานามิตะโกนร้อง

“เซ็ง”ตอบแบบเซ็งๆ

“ห้องเราสงสัยมีฝาแฝดมา 4 คู่เลยเหอะๆ ตลกดี”อาจารย์พูดขึ้น

“เราชื่อ เดโช ศรีเมืองวัง ฝาแฝดน้องเราชื่อ เดชาธร ศรีเมืองวังยินดีที่ได้รุจักนะ”พูดแบบสนิทสนม

“อืม”ฉันตอบส่วนมานามิ ยังงงอยุ

อายูมิ : โชคดีคะ แม่เป็นคนไทย ให้แม่สอนมาเมื่อคืน เด็กฉลาดนิ เหอะ(เข้าข้างตัวเองอีกแล้ว เจ้าแม่เท่แต่หาแฟนไม่ได้)

“หวัดดีคะ”มานามิพูด

“ผมเอกภาษาไทย จะสอนให้นะ”ฝาแฝดผู้พี่พูด

“ขอบคุงคะ”มานามิตอบ

“เอาภาษาญี่ปุ่นให้รอดก่อนเถอะพวกเธอนะ”หญิงวัยทองที่ยืนอยุข้างๆพูด

“ง่ะอาจารย์เสียชื่อหมด”เข้าทำหน้าจ๋อยไปเลย

“ฮิๆๆ”ฉันขำเล็กน้อย

“ชื่อ ซารุวาตาระ อายูมิ น้องแฝดฉันชื่อ มานามินะ”ฉันตอบแบบผู้หญิง เลี่ยนปากโว้ย

“อืม สวัสดีคับ”เข้าตอบ

“นั่งด้วยคนซิ”มานามิพูด

“ได้คับ^o^”เปงปลื้ม

“^_^ยินดีคะ”มานามิ เข้าไปกอดแขนฝาแฝดคนน้อง

“(I) ^ (I) ปิ๊งๆ”

“เชอะ”ฉันพูด

เดโช : สวยจังเลย ตากลมสีน้ำตาล ผิวขาว ปากชมพู แก้มแดง ผมยาวสีน้ำตาลเข้มแต่คนพี่ผมสั้นสีดำ น้องผมยาวถึงเอวเลย แต่งชุดเท่น่ารัก ตัวเตี้ยเฉพาะคนพี่นะ คนน้อง สูงกว่าอีก ประมาณ170ได้มั้ง เหมือนแม่ลูกกันเลย ผอมน่าอุ้ม ว้าวๆๆๆ น่าจีบ แต่เราดันพูดญี่ปุ่นไม่เก่ง เซ็ง ผมชอบคนพี่นะ น่ารัก วัยเดียวกันด้วยดูเข้มแข็งดีคงปกป้องผมได้(ด้านจัง) แต่คนน้องดูอ่อนแอ ซื่อๆคงคล้ายๆผม

“เปงผู้หญิง แต่ชื่อดานเหมือนปู้ชาย”ฉันพูด

“ผมเปงผู้ชายนะ”เดโชพูด

“(-_-) (_._) (-_-)” เดโช : มองผมหัวจรดเท้า

“เฮ้ย ไม่จริง หน้าเหมือนผู้หญิงเลย”ฉันพูดออกไป

“มีคนพูดแบบนี้อีกแล้ว”เข่ากระแทกหน้า ร้องไห้อีกคนแล้ว

“ใจเยงๆพี่ อย่าร้องไห้”เดชาธร เอามือลูบหลัง

“พี่ชายดันอ่อนแอ”ฉันพูด

อายูมิ : สองสาวเอ้ยหนุ่มนิ เปงฝาแฝดกันแบบเรา หน้าตาหวานๆ ตัวสะอาด กลิ่นน้ำหอมคลุ้ง ผิวแทนๆ ตากลม ลูกตาน้ำตาล ผมสีดำแต่น้องนิผมสีน้ำตาลปนแดง เปงพี่น้องที่ไม่เหมือนกันตรงสีผมเนี่ยแหละ คนพี่สูงกว่าฉันตั้งหลายเซ็น ประมาณ180ได้มั้งฉัน160เอง ส่วนคนน้องดิตัวเท่าฉันเลย เทียบกันแล้วคล้ายพ่อลูกกันมากกว่านะ ส่วนสูงก็ไม่เหมือน ดันหน้าหวานเหมือนกัน

“เรียนกันเถอะ”อาจารย์พูด

“คับ / ค่ะ”ฉันและเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะ

“อืม”อาจารย์เริ่มจะบรรยายฉันก็เริ่มเอาหน้าซุกแล้ว (ที่มานั่งกับเค้าเพราะเห็นเค้านั่งหลังใช่ไหมล่ะ)

“ตอนเรียนญี่ปุ่น สอนฉันบ้างนะ”เดชาธรพูดที่นั่งกับมานามิ

“ได้ วิชาภาษาทาย สอนฉันบ้างนะ”มานามิพูด

“อืม>_<”เค้าตอบ

“เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะ”เดโชพูด

“ไฮ้”แกล้งซะเลย

“ง่ะ พูดไทยดิ”เค้าผงะเลย

หน้าโรงเรียน ในตอนเช้าของอีกหนึ่งวัน

“ม๊าบอกจะมีคนมาช่วยแปลให้เรานิ”ฉันถามมานามิ ผู้ที่กำลังทานข้าวปั้นโดยไม่แบ่งฉัน(ตัวเองกินหมดแล้วนิ)

“อง อัย อาง อ่าย มา มั้ง ” -_-? ดูมันพูด

“ขอโทษคับ”เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่คุ้นหูพูดขึ้น

“ค่ะ”หันไปดูนิดนึง

“อ๊ะ”ฉันอุทานรอบ 2

“อาซึนะ ฮายาโตะ ว้าว”ฉันตะโกนรอบ 3 จนมานามิสะดุ้ง

“คิดถึงจังเลย”มานามิหยุดกินแล้วเข้าไปพูดกับแฟนของเธอ

“มาได้ยังไงค่ะ”ฉันพูดเรียบร้อยขึ้นมาทันที(ปกติ ยังกับผู้ชายซินะ)

“ก็มาเปงคนแปลญี่ปุ่นให้เธอไง”อาซึนะ หนุ่มหน้าเข้มที่ไปอยู่ญี่ปุ่น ได้ไปเจอกับฉัน เข้าตัวสูง หน้าคมเข้ม ปากหวาน ตาโต จมูกโด่ง น่ารักมากจนฉันถึงกับตะลึงในวันแรกที่เจอ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เค้ารับความห้าวของฉันไหวได้ไง(กล่ำกลืนฝืนทนไงย่ะ แม่หน้าสวยสันดานห้าว)

“จริงอ่ะ ว้ายดีใจจัง”ฉันเอาปากประกบปากโลด

“เฮ้ย คนจูบกัน”มีคนพูดขึ้นมา

“กิ๊กแกนิ เดช ดัง”อีกคนหนึ่งพูด

“แล้วนั้นไคกัน”2คนพูดพร้อมกัน

“แม่ใจดีจังให้คุณมานะที่รัก จุ๊บ”รอบ 2

“นี้มันที่ไทยนะ”เค้าดันหน้าฉันออก ลิปสติกติดไปกับเค้าหมดแล้ว(สีดำซะด้วย)

“ว่าแต่คุณพูดไทยได้เหรอ”ฉันถาม

“ก็ผมแค่ไปอยู่ญี่ปุ่นนะ จริงๆผมเป็นคนไทยส่วนฮายาโตะก็ตามมาเฉยๆ”เค้าตอบมาเสียงห้าวๆ

“เออ ลืมไปเลย แต่ดีใจจัง”ฉันรักจนลืม อิๆๆๆ

มานามิ : พี่เรากับพี่อาซึนะเนี้ยนะดูดดื่มกันจริงๆ เราขอแค่กอดก็พอ

“ฮายาโตะ”มานามิทำเสียงอ้อน

“มานามิ หยุดนะเธอยังเด็กอยู่นะทำอย่างนั้นได้ยังไง”ฉันดุ

มานามิ : ที่ตัวเองล่ะ จูบกันแม่งหน้าโรงเรียนเลย(เห็นด้วยเจ้าค่ะ)

“ช่างเถอะ ไปทานข้าวด้วยกันนะ”ฉันบอกอาซึนะ

“อืม”อาซึนะ ก็ตอบมา

อายูมิ : ฮายาโตะคนนี้เรารู้จักกันตั้งแต่ลืมตาดูโลกแล้วมั้ง เกิดก็เกิดที่เดียวกัน บ้านก็อยู่ใกล้กัน กินก็กินที่เดียวกัน นอนก็นอนด้วยกันคือรักกันมานานแล้วแต่ดันไปชอบมานามิ เจ็บใจ อาซึนะเป็นคนไทยไปอยู่ญี่ปุ่น ส่วนฮายาโตะ เป็นคนญี่ปุ่นโดยแท้คะ

“นายมาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”ฉันถาม

มานามิ : สวีทกันอีกแล้ว ปวดหมอง