คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1: สายฝนกระหน่ำ
เสียสายฝนระหน่ำเทลมาไม่าสาย ท้อฟ้า่ำืนนี้ไร้แสาว วามมืมิปลุมไปทั่วท้อฟ้ายามนี้ หิสาวหน้าาหมในั่มอสายฝยอยู่ริมหน้า่าในห้อนอน เสียสายฝนที่เทลมาไม่าสายไม่อารบวนห้ววามิอหิสาวไ้ ถ้าหาวันนี้ยัเหมือนวันที่ผ่านมา็ะี วันที่มีเาอยู่เีย้าในวันที่หนาวเหน็บและมืมิเ่นนี้
“เฮ้ออ…..” พิมพลอยไ้แ่ถอนใ แ่็ไม่อาห้ามวามิอนเอไ้ ทั้ที่เธอพยายามแล้วมาหลายวัน
พิมพลอยหรือที่ทุนเรียันิปาว่าพลอย ทั้ที่วามริแล้วเธอมีื่อเล่นที่บุพารีั้ให้ือ น้ำอบ แ่น้อยนนัะเรียื่อนี้ไม่เว้นแม้ระทั้เพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัย
“ น้ำอบ ลมาทาน้าวไ้แล้วลู” เสียมาราอเธอเรียให้ไ้ลไปทาน้าว ทำให้พิมพลอยึหลุาห้ววามิและใ้มือปาน้ำาออาวาู่สวยที่มัไหลออมายามอยู่ในที่ส่วนัวแบบนี้
“ะ แม่หนูะลไปเี๋ยวนี้แหละะ” พิมพลอยร้อบอแม่อเธอ และเินเ้าห้อน้ำที่อยู่ิับห้อนอนเพื่อล้าหน้าาใหู้สื่น
“มาแล้วะแม่ ลิ่นหอมฟุ้ไปถึ้าบนเลยนะะ “
“พูเินไปนะลู มาๆนั้ไ้แล้วเี๋ยวอาหาระเย็นหม่อน” มาราเรียให้พิมพลอยนั่ล
“แล้วอีทีนี้อใระแม่” พิมพลอยถาม เพราะเห็นานและ้อนส้อมอีุวาอยู่้าๆัน
“อุพ่อไลู วันนีุ้พ่อะมาทานับเรา” นาพิมพรรพูับลูสาว้วยแววายินี
“ แ่แม่ะ พลอยว่า” “น้ำอบ แม่ว่าเราทานันเถอะ้ะ” นาพิมพรรับทและบอให้พิมพลอยทาน้าว
รอบรัวอพิมพลอยถือไ้ว่ามีานะ ุพ่ออเธอเป็นนัธุริเ้าอบริษัทรับออแบบแ่ภายในที่มีื่อเสียระับแนวหน้าอเมือไทย ใร็ามที่ิะแ่บ้านร้าน้า หรือ ภายในอาาร สำนัาน ล้วนแล้วแ่้อนึถึ บริษัท เอนพีเอสแอน์เวิลอปเมนท์ึ่เป็นิารที่ นาย อมร เียริ์ไพศาล ไ้ทุ่มเทแรายและเเรใสร้าึ้น นาย อมร เียริ์ไพศาลไ้พบรัับ ุพิมพรร อัรเียริ์ เมื่อรั้ นาย อมร เป็นเพียนัศึษาอมหาวิทยาลัยื่อัแห่หนึ่ ทั้สอพบรัันและไ้แ่านันทันทีที่ทั้สอเรียนบ นาย อมร รัภรรยามาแ่วามรัอนาย อมร ไม่สามารถมอบให้พิมพรรไ้แ่เพียผู้เียว ระหว่าที่นาย อมร ำลัสร้าเนื้อสร้าัวร่วมหุ้นับเพื่อนอีสอนเปิบริษัทัล่าว นาย อมร ็ไ้ พบับ พิมแ สุริยัร ที่ทำหน้าที่เลาให้ับนายอมร ในะที่ นา พิมพรร เป็นแม่บ้าน่อยูแลนายอมรในานะ ภรรยา เพียอย่าเียว ้วยวามใล้ิับเลาสาวสวยทำให้ นาย อมร เผลอใไปับนาพิมแ น พิมแั้รรภ์ ทำให้นา พิมพรร เสียใมาแ่นาย อมร ็สำนึผิแ่ไม่สามารถัใานา พิมแ ไ้เพราะ พิมแำลัั้รรภ์ นาพิมพรร ึำใยอมรับสถานะภรรยาหลวแ่็ยื่นำาไม่ให้ พิมแ เ้ามาอยู่ใ้ายาเียวัน นาย อมร ึปลูบ้านอีหลัให้ นาพิมแ อยู่อีหลัเป็นเรือยแยออาบ้านให่ แม้วามเสียใา นาย อมร ะทำให้นาพิมพรร เ็บปวเพียใ แ่วามรัที่มี่อ นาย อมร นั้นมีมาว่า นา พิมพรร ึมัทำเป็นไม่เห็น นา พิมแและ นาย อมร เวลาที่ทั้สอใ้เวลาอยู่้วยัน นาว พิมพรร ึทุ่มเทวามรัทั้หมมาให้ น้ำอบ หรือ พิมพลอย ลูสาวนเียวอนา
“น้ำอบ สวัสีุพ่อิลูุพ่อเรียหนูั้นานแล้วนะลู” นาพิมพรร เรียลูสาว
“สวัสีะ ุพ่อ” พิมพลอยยมือึ้นไหว้และล่าวับนาย อมร
“น้ำอบ สบายีมั้ยลู แล้วเรื่อเรียนเป็นอย่าไรเทอมสุท้ายแล้วใ่มั้ยลู” นาย อมร เอ่ยถาม้วยแววาื่นมและห่วใยในัวลูสาวนสวยที่ถอแบบนาพิมพรรมาทุประารทั้วาหวานึ้ มูรั้นเิและริบฝีปาอิ่มแระเรื่อ ผมสีเปลือไม้เามันประอบับโรหน้าที่ไ้านาย อมรทำให้ พิมพลอย เป็นหิสาวที่สวยนใร่อใร้อมอนเหลียวหลั
“พลอย สบายีะ และเรื่อเรียน็ไม่มีอะไรหน้าห่ว พลอยรับรอว่าพลอยไม่ทำใหุ้พ่อเสียเินไปับเรามาว่านี้หรอะ” พิมพลอยพูับนายอมร
“น้ำอบ ทำไมพูับุพ่อแบบนั้น” นาพิมพรริบุรสาว
“ไม่เป็นไรหรอุ ลูอไม่ไ้ั้ใ” นายอมรบอับนาพิมพรร้วยสำนึที่ไ้ระทำให้พิมพลอย้อเป็นแบบนี้ั้แ่พิมพลอย 7 วบ เา็ไม่เยไ้มาูเเลพิมพลอยมานั เนื่อ้วยพิมแ ภรรยา นที่สอนั้นท้อ เวลาว่าทั้หมเามัะเอาไปูแลพิมแ ทำให้พิมพลอยในวัย 7 วบ ห่าเหินับผู้เป็นพ่อ แม้ว่าพิมพลอยะรู้ว่ามีน้อและน้าเพิ่มเ้ามาในีวิ แ่พิมพลอย็ไม่เยไม่ยุ่หรือใล้ิับรอบรัวอีรัวออพ่อเลย ีวิในวัยเ็อพิมพลอยึมีแ่แม่เป็นผู้เลี้ยูมาเท่านั้น แม้ว่า่วหลัๆนาย อมร ะใส่ใูแลเธอและมารามาึ้น แ่หัวใอพิมพลอยไ้มี่อว่าที่นาย อมรไม่สามารถเิมให้เ็มไ้เสียแล้ว มันสายไปแล้วที่นายอมระลับเ้ามาในีวิพิมพลอย
“ทาน้าวันเถอะุ ลูหิวแย่แล้ว ผมอโทษนะที่มา้าฝนหนัเหลือเิน”นายอมรล่าวึ้นเพื่อทำลายบรรยาาศอึมรึมบนโ๊ะอาหาร
หลัรับประทานอาหารเสร็ พิมพลอย ็อัวึ้นห้อทันที ปล่อยให้พ่อและแม่ไ้ใ้เวลาส่วนัว้วยัน พิมพลอยไม่เยเถียหรือว่าพ่อเรื่อ น้าพิมแ พิมพลอยถือว่าเป็นเรื่ออบุรรม ที่ีวิเธอไม่สามารถมีรอบรัวที่สมบูร์พร้อมเมื่อรอบรัวทั่วไป เ่นเียวับนาย อมร ที่ไม่เยลโทธหรือว่าล่าวพิมพลอยสัรั้เียว ไม่ว่าพิมพลอย อยาไ้อะไรหรือ้อารอะไร เาะหามาให้พิมพลอยทุอย่า ให้สมับวามผิที่เาทำให้พิมพลอยและพิมพรร ภรรยานแร้อเสียใ
“ผมมีเรื่อะบอพิม” นายอมรล่าวับภรรยา้วยสีหน้าหนัใ นาพิมพรรเอื้อมมือมาุ่มมือนายอมรไว้ แล้วล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยนว่า
“มีอะไรไม่สบายใหรือ ะุพิมยินีะ่วยุะ” นายอมรไ้ยิน็ึ้ใที่ภรรยายัรัและเป็นห่ว้วยใริลอมา
“ผมอยาให้ ลูอเรา แ่านับ นายภัทร ลูอุพิศาล ุ่วยผมเรื่อนี้ไ้มั้ยุพิม”
“ทำไม้อเป็นลู ุพิศาล ะุ บริษัทุมีปัหาหรือะ”นาพิมพรรเอ่ยึ้น้วยวามัวลใ
“ใุ่ บริษัทเรามีปัหา และุภัทรเา็ยินีะ่วย แ่มี้อเเม้ือน้ำอบ้อแ่านับเา”นาพิมพรรไ้ฟั็หนัใเธอิว่า พิมพลอยไม่มีทายอมแน่ เพราะพิมพลอยเลียารบัับและทั้ีวินี้อพิมพลอยนาย อมร ไม่เยบัับ พิมพลอยเลย
“พิมว่า เราหาทาอื่นีว่ามั้ยะ ุ้อารเินเท่าไร พิมะอุพ่อพิมให้ยัไท่านเห็นใพิมับลูอยู่บ้า” นาพิมพรรเสนอหาทาออ แม้ว่าพิมพรระไม่ไ้ทำานและมีรายไ้านายอมรทุเือนแ่พิมพรรไม่มีเินเ็บส่วนัวมามายนั ันั้นเธอึเสนอให้นาย อมร อวาม่วยเหลือา นายพล อำนา บิาอพิมพรรที่เษียรอายุราารและร่ำรวยาาร้าายมุาิารั้แ่สมัยทวอเา
“ 100 ล้านเียวนะุพิม ผมเป็นหนี้ 100 ล้าน และผมไม่ไว้ใใรเท่าุภัทรอีแล้ว ุ้อให้หนูพิมแ่านับุ ภัทรให้ไ้นะ เรื่อธุริผมไม่สนแล้วว่าะอยู่หรือล่มละลายแ่ผมห่วุับลูนะ หนี้ที่ผมไปหยิบยืมาเสี่ยทรยศ มันอาทำใหุ้และลูเือร้อน ผมอโทษุพิม” นายอมรเล่าออมา้วยวามเ็บใละนร้อนล้นและอร้อพิมพรรถึเรื่อารแ่านอลูสาว
“พิม ไม่รับปาว่าลูะยอมรับ ุภัทร แ่พิมรับปาว่าพิมสัาว่าะเลือสิ่ที่สุให้ับลูอเรา"
ความคิดเห็น