คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 8
คอนโดดงอุน
“อ่าวดงอุนเจอ ฮยอนซึงได้ยังไงอ่ะ”
“เจอข้างทางเดินอยุ่”
“ ฮยอนซึง นายเดินข้างทางทำไมอ่าไม่กลัวโรคจิตหรอ”
“เหอะ เจอไปแล้วล่ะ”
“จริงหรอฮยอนซึงนายโดนมันทำอะไรรึป่าว” กีกวังเดินวนรอบตัวฮยอนซึงสำรวจดูว่าผิดปกติ
“ฉันไม่เป็นไรกีกวัง ฉันรบกวนพวกนายสองคนหรือป่าว”
“ไม่หรอกๆ ดงอุนใจดีวันนี้นอนด้วยกันน่ะฮยอนซึง ส่วนนายดงอุน ไปนอนอีกห้องแล้วกัน”
“อ่าวทำไมไม่ให้ฉันเข้าไปนอนด้วยล่ะ”
“ก็มันไม่เกี่ยวกับนายไง ฉันกับฮยอนซึงเป็นเพื่อนกันจะนอนคุยกันนายไม่เกี่ยว”
“เอ้า อะไรนี่มันคอนโด ฉัน”
“ได้งั้นฉันกับฮยอนซึงจะไปนอนข้างนอก”กีกวังทำท่าเหมือนจะงอลดงุอุน
“โอ๋ ครับครับ เชิญตามสบายในห้องของผมเลยครับเดี๋ยวผมไปนอนห้องเล็กๆแล้วกัน”
“เชอะไปนอนกันเถอะฮยอนซึง” กีกวัง
“อื้มๆ” ดูดงอุนจะกลัวกีกวังมากเลย ดีจังเลยเด็กดื้ออย่างกีกวัง ก็ยังมีคนรักมากมายขนาดนี้
โรงพยาบาล
ในห้องสีขาวข้างเตียงมีดอกไม้ จัดใส่แจกันอยู่สองข้างเตียง
“ฮยอนซึง ฮยอนซึงแม่ขอโทษ....”ผู้เป็นแม่ละเมอ
“คุณน้าครับ ฮยอนซึงไม่อยู่ครับ” จุนฮยองเดินไปข้างเตียงแล้วพูดกับแม่ฮยอนซึง แม่ฮยอนซึงค่อยๆเปิดตาขึ้นทีล่ะเล็กทีล่ะน้อย
“แล้วฮยอนซึงล่ะลูก?” คำถามแรกของผู้เป็นแม่เอ๋ยถามถึงลูก
“ผมไม่ทราบครับ”
“อ่าววแล้วทำไมลูกไม่รู้ล่ะจุนฮยอง จุงฮยองฮยอนซึงไปไหน” แม่ฮยอนซึงจับมือจุนฮยองเขย่าไปมา
“ผม....”
“จุนฮยอง น้าถามอะไรหน่อยน่ะ จุนฮยองคิดจะรักฮยอนซึงบ้างไหม?”
“ผมรักฮยอนซึงครับ”
“งั้นเวลาอย่างนี้ลูกคิดว่าฮยอนซึงสมควรอยู่คนเดียว หรือป่าวลูก ทำตามหัวใจตัวเองหากมันสั่งอย่าชั่งใจ ให้รีบทำก่อนที่จะสายจนเกินไป เชื่อแม่น่ะลูก” ผมควรไปหาเขาให้เจอ ผมวิ่งออกจากห้องของแม่ฮยอนซึงหลังจากฟังจบ
แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ ผมคลั่งแทบผมตาย ผมไม่น่าปล่อยให้เขาเดินออกไปจากวินาทีนั้นเลยผมมัน ผมต้องการฮยอนซึง ผมไม่รู้ทำไมความรักมันถึงอยากทำบากขนาดนี้ หยุดทำร้ายหัวใจผมซักทีผมรักคุณ ผมโทรศัพท์หากีกวัง เขาบอกว่าฮยอนซึงปลอดภัยตอนนี้อยู่ในคอนโดดงอุนกับกีกวัง
ตอนนี้ผมอยู่หน้าคอนโดของดงอุนผมนัดแนะกับกีกวังเรียบร้อยจัดวางแผนให้ฮยอนซึงลงมาหาผม
คอนโดดงอุน
“ฮยอนซึงนายจะนอนหรือยังอ่า ฉันปวดท้องมากเลยช่วยไปซื้อยาให้หน่อยซิ ”
“นายเป็นอะไรมากป่าวกีกวัง”
“ฉันปวดท้องอ่า ช่วยไปซื้อยาข้างล่างให้หน่อยน่ะๆ”
“อ่าโอเคงั้นก็ได้” ฮยอนซึงพยักหน้าแล้วหยิบเสื้อ คลุม ลงลิปต์ไปซื้อยาให้กีกวัง และเดินออกจากคอนโดพอฮยอนซึงเดินออกมาข้างหน้าถนนฝั่งตรงข้ามข้างหน้าเขาคือ จุนฮยอง
“นาย !” ฮยอนซึงเดินย้อนหลังกลับ
“ฮยอนซึงฟังฉันก่อน” จุนฮยองจับข้อมือฮยอนซึงไว้
“ปล่อยฉันจะลืมมันซ่ะ จากวันนี้นายจะเป็นเหมือนคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก เราไม่เคยพบกัน”
“ฉันไม่เข้าใจทำไมฮยอนซึง สิ่งที่นายทำนายต้องการอะไร”
“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บปวด ซักพักแผลนั้นจะจางหายไป”
จุนฮยองกระฉากข้อมือนั้นที่หันหลังนั้นเข้ามากอดแนบแน่น
“ฉันเจ็บปวดจนจะบ้าตายแล้วนายรู้บ้างไหม!!!! ฉัน พยายามลบนายออกจากใจอย่างที่นายพูดแต่มันไม่เคยได้ผลเลย ไม่ว่าฉันจะคิดถึงตัวเองแค่ไหนในใจก็ยังมีแต่นาย นายคนเดียวที่ฉันไม่อยากไล่ออกไปจากใจฮยอนซึง ”
“จุนฮยองนาย....” ฮยอนซึงพยายามดันตัวออก
“อย่าเพิ่ง ฉันยังไม่อยากให้นายเห็นน่าฉันตอนนี้ มันน่าอายที่ต้องมาพูดแบบนี้ ทุกๆวันฉันคิดว่าจะต้องลืมนายให้ได้แต่ภาพหลอนของนายก็ตามมาหลอกหลอนฉันอีก จนได้ หากเป็นแบบนี้ต่อไปฉันต้องเสียสติเพรานายแน่ กลับมาเถอะน่ะ ฉันรักนายฮยอนซึง ” ฮยอนซึงดันจุนฮยองออก
“จุนฮยอง...ในตอนแรกฉันก็ไม่รู้เลยว่านี่กำลังจะเป็นความรัก แต่มาคิดดูแล้วนี่ล่ะคือความรัก ฉันก็จะสารภาพกับนายเหมือนกันว่า....ฉันก็รักนาย” อยู่ดีๆน้ำตาของฮยอนซึงก็ไหล เขาก้มน่าลง
“มองมาที่ฉัน ฉันไม่ชอบเวลาที่นายร้องไห้ มันทำให้ฉันเจ็บปวดเวลานายเสียใจ” จุนฮยองดึงร่างบางเข้ามาใกล้ๆแล้วจูบซับน้ำตาฮยองซึงเบาๆ
โรงพยาบาล
“ฮยองซึง จุนฮยอง ” แม่ของฮยองซึงอุทานตกใจ
“แม่ครับผมขอโทษ” ฮยองซึงรีบวิ่งเขาไปกอดแม่ด้วยน้ำตาและความรู้สึกผิด
“แม่ไม่เป็นไร แม่ซิต้องขอโทษหากลูกไม่ต้องการจะแต่งงานแม่จะไม่ขัดใจลูกอีกแล้ว ขอโทษน่ะฮยองซึง”
“เอออ...คือผม”
“ไม่ต้องตามใจแม่อีกแล้วแม่ผิดเองที่บังคับลูดจนเกินไป”
“คุณน้าคับต่อจากนี้ขอให้คุณน้าไว้ใจผมในการปกป้องและลูแลจางฮยอนซึงได้ไหมคับ?”
“เอะ หมายความว่าไง?”
“หลังเรียนจบของผมกับฮยอนซึงผมขออนุญาติคุณน้าอย่างเพิ่งยกฮยอนซึงให้ใครนอกจากผมน่ะครับ”
“จุนฮยอง .... ฮยอนซึงหมายความว่าไงลูก” ผู้เป็นแม่งง
“-////- ตามที่จุนฮยองพูดน่ะล่ะครับ”
“แสดงว่าหมายความว่าจุนฮยอนกับฮยอนซึงตกลงจะแต่งงานกันจริงๆใช่ไหมลูก ”
“ครับ” จุนฮยอง
“ครับ-////-” ฮยอนซึง
“เย้! งั้นแม่โทรหาคุณแม่ของเธอก่อนน่ะจุนฮยอง:D”
“แม่ไม่ป่วยแล้วหรอครับแม่ไม่สบายอยู่น่ะ”
“เออ...คือว่าจริงๆแล้วแม่ไม่อยากโกหกลูกทั้งสองคนหรอกน่ะ แหะๆแม่ขอโทษ”
“แม่โกหกผมอีกแล้วหรออ”
“แม่ไม่ตั้งใจนิหน่า เอาเป็นว่าแม่ขอโทษน่ะลูกก”
“แม่อ่า ผมเชื่อใจแม่ได้อีกไหมครับเนี่ย”
“ยังไงลูกก็มีความสุขไม่ใช่หรอ >.<”
“แม่อ่า”
“เดี๋ยวแม่มาน่ะจ๊ะ( ฮัลโหลคุณนายยง~)” พอแม่พูดจบก็ออกไปคุยโทรศัพข้างนอกทันที
“นายมองอะไรไม่ทราบ”
“กลิ่นหอมของนายยังยั่วยวนฉันเหมือนเดิม” จุนฮยองกำลังเดินมาใกล้ๆ
“นาย...หยุดตรงนั้นเลยน่ะจะทำอะไร”
“อยากให้หยุดหรือนายกำลังเล่นเกมฮยอนซึง”
“เกมบ้าไรขอนายห่ะ?”
“นายไม่ได้ยินเสียงล็อคประตูของแม่หรอ”
“ประตูOoO” ฮยอนซึงวิ่งอ้อมจุนฮยองไปทางประตูแต่ไม่ถึงจุนฮยองคว้าตัวฮยอนซึงไว้แล้วยกพาดบ่า
“นายดื้อชะมัด”
“ปล่อยน่ะจุนฮยอง”
“ได้”
ตุบ! จุนฮยองปล่อยฮยอนซึงบนเตียงคนไข้
“เจ็บน่ะ! จุนฮยอง”
“ก็นายบอกให้ฉันปล่อย”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความให้นายปล่อยฉันแรงนิ เน้ทำไรอ่ะ” จากที่ฮยอนซึงพูดไม่หยุดจุนฮยองตามขึ้นคล่อมทับตัวร่างบาง
“นายไม่รู้จริงไหรอฉันกำลังจะทำอะไร? ฉันจะแสดงให้ดูแล้วกันเขาเรียกภาษากาย ^^”
“จุนฮยองนี่มันห้องคนป่วยน่ะ” จุนฮยองไม่สนใจเริ่มซุกไซร้ตามซอกคอขาว
“แล้วไง”
“นายไม่กลัวคนมาเห็นหรือไง อ่า อ่า จุนฮยอง~” เสียงของฮยอนซึงเริ่มขาดหาย
“ไม่เป็นไรแม่ล็อคประตูให้เรียบร้อยถ้าไม่อยากให้คนมาเห็นที่สำคัญนายอย่าร้องเสียงดังล่ะ” จุนฮยองยิ้มมุมปากแล้วไซร้ต่อ
“ไอ้บ้า จุนฮยอง อ่า~ แม่ครับบบบบช่วยผมด้วยไอ่หื่นมันกำลังจะกินผม”
ผมหลับตาวาดฝันถึงความสุขของเราสองคน ผมจึงมีแต่ความสุขในชีวิตเห็นแสงสว่างที่จะนำทางผมไปเป็นความสุขนิรันดร์ ที่ผมไม่เคยปล่อยให้หลุดลอยไป ผมจะอยู่ข้างกายเขาคนนี้ ผมรักคุณ ผมจะอยู่กับคุณไปตลอดกาล
ภาพแต่งงาน 555555
จบแล้วววขอบคุณสำหรับการติดตามน่ะค่ะๆ >.<
ความคิดเห็น