คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7
โรงพยาบาล
หน้าห้องICU
“นายว่าฉันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมจุนฮยอง”ฮยอนซึงนั่งคอตกข้างจุนฮยอง
“.....”จุนฮยองไม่รุ้จะพูดอะไรเพราะเขาปลอบใจใครไม่เป็นจุนฮยองเลยเอื่อมมือไปแตะมือฮยอนซึงเบามือเหมือนให้กำลังใจ
“นายคงไม่ได้รักฉันจริงหลอกใช่ไหม”
“……”
“นายเองก็สะใจฉันล่ะซิเพราะฉันชอบเถียงและด่านายบ่อยๆ”
“…..”
“ฉันอยากให้นายลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ซ่ะ”
“นายกำลังพูดอะไรอยู่”
“ฉันเองก็ไม่อยากจะจำมันเท่าไรหลอกนะ”
“นายหมายความว่าไง”จุนฮยองชักมืออกแล้วยืนขึ้น
“ฉันเองก็จะลืมเหมือนกัน”
“ฮยองซึง!”จุนฮยองกระชากมือฮยอนซึงทำให้ตัวปลิวมายังตัวเขาโดยง่าย
“ฉันเจ็บนะ นายจะทำอะไร”
“นายคิดว่าจะลืมฉันได้หรอห่ะ”
“ทำไมฉันจะลืมไม่ได้ ฉันทำได้อยู่แล้ว”
“ฉันไม่คิดว่านายจะทำได้”
“พอฉันออกจากมหาลัยทำงานฉันก็จะได้รู้จักคนมากมาย จะหาคนดีๆมาดูแลฉัน”
“แล้วมันเป็นคนดีหรือไง มันดูแลนายได้หรือไง!”
“แน่นอนดีกว่านาย100 เท่าไม่ซิ1000 เท่าเลย”
“เออ! อยากไปหาก็ไป”
“ได้ฉันไปอยู่แล้....!!”จุนฮยองคว้าใบหน้าฮยองซึงก่อนจะประคองใบหน้าอันหวานนั้นขึ้นมา จากนั้นก็แนบริมฝีปากอันร้อนระอุลงบนริมฝีปากบางที่กำลังควานหา ความหวานและความั่นอยู่ในนั้น ร่างบางไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ได้แต่ยืนนิ่งรับสัมผัสที่เร้าร้อน จุนฮยองละริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากบางของฮยอนซึง
จุนฮยองหอบหายใจหนักๆแล้วกระชับอ้อมแขนแน่นหนา ลมหายใจร้อนๆ และสายตาของเขาบอกฉันได้เลยว่า...เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“นายไม่มีวันลืมฉันได้แน่ฮยอนซึง”
เพรีย!!!~~
“คนอย่างนายมันก็ทำได้แค่นี้”
“……” จุนฮยองเอาลิ้นดุดกระพุงแก้ม
“ฉันเกลียดนายไม่อยากเห็นแม้แต่หน้านาย เกลียดทุกอย่างที่เป็นนาย!”
“ที่นายพูดออกมา มันไม่จริงนายไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก”
“ใช่ ทุกอย่างที่พูดมาฉันโกหกทั้งนั้น แต่หลังจากนี้ยงจุนฮยองนายจะไม่มีความหมายกับฉันอีก”
“……..”
“ฉันทำได้แน่” ฮยองซึงเดินกลับ บ้าน แม้เขาจะเป็นห่วงแม่ตัวเองขนาดไหนแต่ในใจกลับคิดว่าเขาไม่มีหน้ากลับไปให้แม่เห็นหน้าได้อีก เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่ต้องล้มป่วยแบบนี้
บ้านโยซอบ
ก๊อกๆ ก๊อก
“อ่าวฮยองซึง นายมาทำไรดึกป่านนี้”
“ดูจุน นายไม่กลับบ้านนายหรอ”
“ไม่อ่ะ วันนี้กีกวังไม่อยู่ที่หอ ฉันเลยมาอยู่เป็นเพื่อนโยซอบ”
“อื้มๆ”
“เข้าไปข้างในก่อนไหม?”
“ไม่ล่ะฉันว่าจะมาหากีกวังน่ะ ฉันกลับ น่ะ”
ฉันไม่อยากหลบกวนพวกนายสองคนเลยดูก็รู้โยซอบก็คงจะหลับไปแล้ว แล้วฉันจะไปไหนดีล่ะเนี่ยระวังทางฉันเดินไปเรื่อยว่าจะหาโรงแรมนอนสักคืน ค่อยไปหากีกวังกับโยซอบพรุ่งนี้เช้าล่ะกัน
“น้องสาวว มาคนเดียวหรอคร๊าบบบ” ระวังทางเจอ คนเมาผู้ชาย สามคนทักเป็นน้องสาวอีกเป็นผู้ชายโวย
“ถอยออกไป” และแล้วที่ฮยองซึงกำลังเดินออก ผู้ชายคนที่หนึ่งหัวมันฟูเท่ารังนก เดินมาขว้างหน้า
“น้องสาวมาเที่ยวคนเดียวอย่างนี้ไม่เหงาหรอค๊าบ”
“ใครน้องสาวฉันเป็นผู้ชาย”
“ว้า~ ผู้ชายสวยขนาดนี้ของลองดูหน่อยได้ไหมว่าอะไรเหมือนผู้ชายกันน้า?” ไอ้เหม่งนี่ข้างขวามันน่าจะเอาเส้นผมจาก ไอ้ฟูน่ะ
“ถอย ออกไปฉันไม่อยากเสียเวลากับสวะอย่างพวกแก”แหมฮยองซึงพูดเก่งไปงั้น แต่จริงๆเขาก็ยังกลัว
“โว๋ น้องสาวปากดี จังเลย ยังงี้ต้องตบด้วยปากพี่” ยี้นั้นปากหรอนั้น ฉันคิดว่าจุนฮยองห้อยแล้วเจอไอ้นี่ห้อยลากดินเลย พวกแกสามตัวไม่หน้าเกิดมาเลยเสียชาติเกิดจริงๆ
“ถอยไปสักที ดิว่ะ” นี่ สามสัตร์ประหลาดมันฟังประสาคนไม่รู้เรื่องแน่บอกให้ถอย กับเดินล้อมใกล้กว่าเดิมอีก ทำไงดีเนี่ย จุนฮยองช่วยฉันด้วย
“เฮ้ยทำไรว่ะ!!” ไอ้สามตัวหันพรึบ ไปมองที่ต้นเสียงพร้อมกับฉัน
“มึงเป็นใคร เกี่ยวไรด้วยถอยไปถ้าไม่อยากเจ็บตัวฮ่าฮ่า”
“คนอย่างกูไม่เคยกลัวใคร” ฉันถูกแรงดึง จากคนที่มาช่วยไว้ดึงให้ไปอยู่ข้างหลัง
“สงสัยอยากลองว่ะไอ้หนุ่มน้อย”
“เข้ามาพร้อมกันเลยกูก็ไม่ว่า” ไม่ได้ๆฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
“ตำรวจๆมา!! ทางนี้เลยครับๆ ตำรวจ!!!!”
“เฮ้ยพ่อมาวิ่ง เฮ้ย!” สัตว์ประหลาดสามตัววิ่งไปใส่เกียร์หมาไวมาก สงสัยต้องทำความผิดแน่ๆ
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร ขอบใจมาน่ะดงอุน”
“ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่ ฮยองซึงมาทำอะไรดึกๆแถวนี้”
“เออ ฉันกำลังหาโรงแรม”
“จะหาทำไม มีปัญหาอะไรหรือป่าว”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่นายดึกๆมาอยู่อะไรตรงนี้”
“ฉันมาซื้อของกินให้กีกวังอ่ะ ฉันว่านายกลับไปพร้อมกันเลยดีกว่าคอนโดฉันกว้าง”
“อื้มๆ”
อิจฉากีกวังจิงจิ๊งงง ได้ขนาดนี้หล่อโฮ๊กก *0*
เจ๊ดงอุน หล่อวันหล่อคืน ><
ความคิดเห็น