คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6
เช้าวันอาทิตย์ ที่อากาศก็สดใส พายใต้แสงแดดอ่อนที่อบอุ่นมีร่างสองร่างกำลังนอนกอดกันอย่างมีความสุข จุนฮยองยังคงนอนกอดฮยอนซึงไว้ยังเดิม
จุนฮยองตื่นขึ้น มาก่อนฮยองซึงปกติเขาตื่นสายเอามากๆ แต่วันนี้เขาตั้งใจแล้วว่าเขาจะตื่นขึ้นมาดูหน้าคนรักของเขาเวลานอน สักพักฮยอนซึงก็ตื่นขึ้นมา
“จุนฮยอง!O/////O”ฮยอนซึงตื่นขึ้นมาก็ดันจุนฮยองออกห่าง
(จุนฮยองพูดบ้าง :D )
“อะไรเนี่ยตื่นมาก็โวยวายเลย- -”ผมต้องตีหน้าเข้มไว้ก่อนเพราะอะไรนะหรอก็ฮยอนซึงจะจับผมได้นะซิว่าผมเขินแค่ไหน
“นายทำไม ไม่ใส่เสื้อเนี่ย!”
“ก็เมื่อคืนเรามีปาร์ตี้กันไงจำไมได้หรอ” อย่าบอกนะว่าฮยอนซึงของผมจำไม่ได้ผมว่าเมื่อคืนผมก็เล่นหนักไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ให้อายใครและไม่มีใครลืมผมได้นะ
“ฉัน..O////O”
“นายเป็นของฉันแล้วเมื่อคืนฉันมีความสุขมากเลยล่ะ นายนะเรียกฉันทั้งคื!!......”
เพี้ย!!!~
“……”ฮยอนซึงตบผมทำไมเนี่ยเจ็บนะเนี่ยมือหนักเป็นบ้าเลย
“นายมันชวยโอกาศ!”
“ฉันบอกนายแล้วให้ออกจากห้องไปแล้วทำไมยังอยู่”
“นายก็มันคนเห็นแก่ตัว!! ฉันเป็นห่วงนาย! กลัวนายจะเป็นอะไรแล้วดูนายซิ!! นายทำอะไรฉัน!”
“….”ผมไม่แก้ตัวว่าผมมันเห็นแก่ตัวแต่ที่ผมทำไม่ใช่เพราะริษยามันเป็นความต้องการของผมจริงๆ
“ฉันเกลียดนาย!! จุนฮยอง!!!ออกไป!!”
ฮยอนซึงวิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูร้องไห้อยู่ข้างใน
ผมเดินออกจากห้องนั้นแล้วมานั่งตรงระเบียงผมผิดเองที่มำกับฮยอนซึงแบบนั้น แต่ถ้าผมไม่บอกเขาฮยอนซึงไม่มีทางรู้แน่ว่าที่ผมทำไปเพราะผม รักเขา ไม่ใช่เพราะริษยาใดๆทั้งนั้น แต่จะให้ผมบอกตอนนี้นะหรอไม่มีทางเพราะยังไงฮยอนซึงไม่ยอมรับความรู้สึกนี้แน่ ก็เขาชอบรุ่นพี่ยงฮวาขนาดนั้น สงสัยได้เวลาที่ผมต้องทำคะแนนบ้างแล้วล่ะ
(จุนฮยองหยุดพูด^x^)
จุนฮยองนายทำร้ายฉัน ฉันไม่ปฎิเศษตัวเองหลอกว่าฉันรู้สึกดีกับนายมากแค่ไหน แต่นาย..นายทำทุกอย่างพังหมด ฉันเกลียดนายไม่ลงจุนฮยอง นายจะให้ฉันทำยังไงจากนี้ไปฉันกับนายจะทำยังไงกันต่อไปฮื่อออTT
ฮยอนซึงเก็บเสื้อผ้าที่ตัวเองไม่ได้ขนมา ใส่กระเป๋าแล้วเดินลงไปข้างล่างด้วยอาการเจ็บปวดที่ขา
“นั้นนายจะไปไหนฮยอนซึง”
“กลับบ้าน”ฮยอนซึงตอบแต่ไม่หันหน้ามามองจุนฮยองเลย
“ฉันไม่ส่ง”
“ไม่ต้อง....ฉันกลับเองได้”จุนฮยองเดินมายิบกระเป๋าที่มือฮยอนซึงแต่กลับโดนสบัดมือทิ้ง
“ไม่ต้องมาอวดดี นายไม่มีแรงฉะนั้นฉันไปส่ง”จุนฮยองก็ไปหยิบกระเป๋านั้นกลับมาอีกครั้งและเดินไปที่รถแล้วจุนฮยองก็เดินวน กลับมาอุ้มฮยอนซึง
“นี่!ทำ อะไรห่ะ ปล่อย”
“ก็นายเดินไม่ไว้ฉันแค่อยากจะช่วย- -”
“ไม่ต้องปล่อยเลย”
“อยู่เฉยเหอะน่า= =”
“- -”ฉันขี้เกลียดพูดกับหมอนี่เถียงทีไรไม่เคยชนะสักทีเลย
บ้านฮยอนซึง
“กลับมาแล้วครับแม่”
“อ่าวฮยอนซึงลูกมาแล้วหรอ อ่าวแล้วนั้นจะรีบไปไหนฮยอนซึง!~”
“จุนฮยอง ฮยอนซึงเป็นอะไรลูก”
แม่ฮยอนซึงหันมาถามจุนฮยอง แต่จุนฮยองกลับก้มหน้าไม่กล้าที่จะสบตาผู้เป็นแม่ และพาไปนั่ง ณ ห้องรับแขก
ในระหว่างที่คุยกันฮยอนซึงเดินลงมาจากห้องของตัวเอง แล้วหยุดยืนอยู่ตรงข้างกำแพงตรงบรรไดฟังสองคนคุยเรื่องอะไรกัน
“จุนฮยองรู้ใช่ไหมว่าจะต้องแต่งงานกับน้อง”
“ครับ”
นี่มันอะไรกัน ฉันต้องแต่งงานกับจุนฮยองหรอเนี่ย มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงไม่รุ้เรื่องอะไรเลย
“แล้วที่น้าทำแบบนี้จุนฮยองร็ใช่ไหมว่าน้าต้องการอะไร”
“ครับผมรู้”
“น้าป่วยเป็นเนื้องอกในสมอง และฮยอนซึงก็ไม่รู้น้าไม่อยากให้ฮยอนซึงรู้” แม่ ป่วยเป็นหนักทำไม เราทำไมเราไม่รู้อะไรเลย ล่ะ
“……”
“ความหวังเดียวของน้าคืออยากให้ฮยอนซึง แต่งงานกับคนที่ดูแลเขาได้ และน้าเชื่อว่าจุนฮยองจะต้องดูแลฮยอนซึงได้ ฮยอนซึงคือทุกสิ่งทุกอย่างของน้า”
ขณะที่ แม่ของฮยอนซึงพูดเขาก็ร้องไห้ไปด้วย
“……”
“น้าแค่อยากให้ฮยอนซึงมีความสุขและไม่มีใครทำร้ายเขา เพราะฮยอนซึงเป็นคนหัวอ่อนเชื่อคนง่ายน้าอยากให้จุนฮยองดูแลเขา” ฉันทนฟังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
“แม่ปิดบังผมได้ยังไงครับ”
“ฮยอนซึง!”แม่
“ฮยอนซึง!”จุนฮยอง
“ผมเป็นลูกแม่ หรือป่าว แม่ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมแม่ไม่บอกผม ผมมันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมครับ”
“ฮยอนซึง(_ _)”แม่
“ทำไมแม่ถึงไม่ตอบผมล่ะครับ หน้าที่ของลูกคือดูแลครอบครัวของตัวเองไม่ใช่หรอครับแล้วแม่จะยกผมให้ผู้ชายคนนี้ แม่คิดว่าเขาจะดูแลผมได้หรอ”
“ฮยอนซึง- -”จุนฮยอง
“ผมดูแลตัวเองได้ครับแม่ ผมไม่ต้องให้ใครมาดูแลผมเพียงเพราะผมอ่อนแอหลอกครับ และผมจะออกจากมหาลัยผมจะทำงานและรักษาแม่ให้หาย ไม่ว่าอะไรก็ตามผมจะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่ทำร้ายผมหรอกครับ”
“เขาไม่ได้ทำร้ายลูกฮยอนซึง”
“แม่หมายความว่าไงครับ”
“เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเอง แม่ว่างแผนทั้งหมดให้ดงอูใช่ยาสมุนไพรนั้นให้จุนฮยองดื่ม ตอนแรกแม่ไม่คิดหลอกว่าใครจะดื่ม ใครเข้าไปแค่ดื่มมันก็จบแล้ว....แม่ แค่ อยากให้....”
“แม่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วละครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมมันโง่! โง่อยู่คนเดียวทุกคนรู้เรื่องนี้หมดยกเว้น ผม...ผมไม่รู้อะไรเลย ผมเจ็บปวดมากแค่ไหนมีใครสนใจผมบ้างไหม!!”
“แม่....”
“ผมทำเพื่อแม่ มามากแล้วครับผมขอให้แม่ทำเพื่อผมบ้าง...ผมจะไม่แต่งงานกับผู้ชายคนนี้!”
ฮยอนซึงเดินหันหลังออกจากนอกบ้านก็ได้ยินเสียงตะโกน
“ถ้าลูกก้าวขาเดินไป!! แม่จะปล่อยลูกไปฮยอนซึง!!!”
“ถ้าแม่คิดว่าสิ่งที่แม่พูดออกมา แม่ทำได้จริงแม่ก็เชิญเลยครับ”
“ฮยอนซึง!!อึก ...!~อึก”
แม่ของฮยอนซึงล้มลง
“คุณน้าครับ!!~”
“แม่!!”
ฮยอนซึงวิ่งกลับเข้ามา จุนฮยองก็อุ้มแม่ของฮยอนซึงวิ่งไปที่รถแล้ว ขับออกไปโดยมีฮยอนซึงนั่งข้างหลังรถกับแม่ของเขา ไปที่โรงพยาบาล
ซวยล่ะค่ะ เกิดเหตุฉุกเฉินนน วี๊วว๋อออ
ฮยอนซึงไม่น่าพูดงี้กับแม่เลย แล้วจุนฮยองจะทำไงล่ะ โฮ๊กๆๆ TT
ต่อๆเลยดีกว่า
ความคิดเห็น