คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 1
นบ้านหลังสีขาวหลังคาสีฟ้า ภายในบ้านตกแต่งด้วยสีสันสวยงามและเน้นสีฟ้าขาวเป็นอย่างมาก ของทุกอย่างภาษาในบ้านส่วนมากมักเป็นของทำมือ
“ฮยอนซึงลูกมาช่วยแม่ ทำกับข้าวหน่อยซิลูก!”แม่ฮยอนซึงตะโกนผ่านห้องครัวมาถึงห้องนั่งเล่น
“คร้าบบบบแม่!!”ลูกชายอันเป็นที่รักยิ่งตอบกลับแล้ววิ่งไปช่วยแม่ทำกับข้าวในครัว
“ฮยอนซึงเดียวเอาอันนี้ไปให้อาจุนม่า ข้างบ้านนะลูก”แม่ยื่นจานอาหารที่เพิ่งทำเสร็จมาให้ฮยอนซึง
“ครับแม่ อ่อแม่เดียววันนี้ผมมีนัดกับโยซอบน่ะครับแล้วผมจะกลับดึกหน่อยนะแม่”
“จ๊ะ ลูก ดึกของลูกนี่ไม่เคยเกิน 3 ทุ่มเลยนะ = =’ ”
“คราบบ ผมกลัวแม่อยู่คนเดียวแล้วมันเหงานินา -0-”
“จ๊ะลูกไปได้แล้วเดียวอาหารเย็นหมด”คนเป็นแม่ดันหลังลูกให้เดินออกจากครัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จร้า จร้า มาแล้ว ...อ๊ะฮยอนซึงหรอลูกมีไหร่จ๊ะ” อาจุนม่าข้างบ้าน
“แม่ให้เอาอาหารเย็นมาให้ครับ” ฮยอนซึงยื่นจานให้
“ต๊ายยยคุณนายบ้านนั้นใจดีจังเลย^0^” อาจุนม่าอาการออกอย่างเห็นได้ชัด
“ครับผมไปนะห่ะ”
“ฝากบอก แม่หนูด้วยว่าขอบคุนนะจ๊ะ ....อ่อเดียวววฮยอนซึง”อาจุนม่าว่าจานไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งตามฮยอนซึง
“ครับ”
“คือ งี้นะลูก หนูจำจุนฮยองลูกชายป้าได้ไหมลูก...ที่ตอนเด็กหนูสองคนชอบเล่นด้วยกันเวลาหนู หกล้มที่ไรจุนฮยองลูกชายน้าวิ่งเข้าไปช่วยอ๊ายยยน่ารักมากเลยหนูจำได้ไหมลูก^/////^” โอ๋ป้าครับเก็บอาการหน่อยซิ เล่าไปหน้าแดงไป
“จำได้ครับตอนนั้นผมชอบเป็นแผลอยู่เรื่อยเลย”
“ตอนนี้จุนฮยองจะกลับมาจากเมืองนอกแล้วว่าจะเรียนต่อที่นี้นะลูกกกก”
“ครับ”
“แล้วหนูรู้ไหมว่า จุนฮยองเรียนไหร่เอ๋ย?^^”
“ไม่รู้ครับ= =”แล้วจะรู้ไหมเนี่ยว่าลูกอาจุนม่าเรียนไรไม่เจอกันมาสิบกว่าปีแหละ
“งั้นป้าบอกก็ได้แต็น แต่น เรียนหมอจร้า”
“หรอครับ^^”จะบอกทำไมอวดหรอเรียนหมอแล้วไงล่ะ
“จ้าเดียวเธอสองคนก็จะกลับมาเล่นกันฮยอนซึงล้มจุนฮยองทำแผลอ๊ายยยน่ารักจริงๆ”
“= =’ ”
“หนูไม่ดีใจหรอป้าว่าดีออกนะหนูสองคนก็จะกลับมารักกันและก็แต่......เฮ้ย! 0x0”
คุณอาจุนม่ายกมือขึ้นปิดปากทันทีเหมือนมีอะไรจะหลุดออกมาซะอย่างนั้นแหละ
“0_oมีอะไรหรอครับ” สักอยากรู้แหะ
“ป่าวจ้าป้าว่าป้าไปก่อนดีกว่าอาหารเย็นแล้ว ^___^”อ่าแล้วทำไมต้องยิ้มซะจนปากแทบฉีกขนาดนั้นด้วยนะอยากรู้ อยากรู้ ๆ
ฮยอนซึงกำลังนั่งรอโยซอบมารับไปทำรายงานเกี่ยวกับการเข้าพับของเด็กมัธยมปลาย กลับคิดว่าทำไมคุณอาจุนม่าพูดๆๆอยู่ทำไมต้องหยุดขณะพูดด้วย
เฮ้ย..แล้ว มันอะไรน่า แต่..แต่..แต่อะไรคิดไม่ออกเหมือนเราจะร้างไม่ดีเลยแหะ โอ่ะดูนั้นซิกบมันกำลังทำไรกันอ๊ายยไม่อยากมองเลย สงสัยจะร้างไม่ดีจริงๆๆ
“ฮยอนซึง!!!นั่งมองอะไรนะนั้นมันกบนะ!จะไปกวนมันทำไม ไปมองอยู่ได้ขึ้นรถซิ”โยซอบตะโกนออกมาจากรถเห็นฮยอนซึงที่กำลังมองกบตัวผู้กับกบตัวเมียมัน ดึม ดึ่ย!! กันอยู่
“รู้แล้วล่ะๆ!!”เฮ้ยขนาดกบแกยังจะไปมองมันอีกหรอไอ้บ้าคิดไรเนี่ย ไป ไปให้หมดความคิดนี้
ฮยอนซึงขึ้นไปบนรถของโยซอบแล้วนั่งคิดเรื่องกบ
ณ พับที่สนุกสนานแห่งหนึ่ง
“เออนี้เอาจริงหรอ!!!”
ฮยอนซึงถามโยซอบ , เสียงเพลงมันดังมากสองคนนี้เลยต้องตะโกนคุย
“จริงซิถ้าตัวไม่กล้าเดียวตัวนั่งตรงนี้นะแล้วเดียวเขาไปห้องน้ำก่อน!!!”
ฮยอนซึงพยักหน้าแล้วหาที่นั่งหลบมุม
“สั่งอะไรไหมครับ”พนักงานที่ทำตามหน้าที่เดินมาถามฮยอนซึง
“เอาน้ำแอปเปิ้ลครับ”
“ผสมแอล์กอฮอล์ไหมครับ”
“ไม่เอาครับผมขอแบบธรรมดา”
“ครับผมรอสักครู่นะครับ”
ฮยอนซึงพยักหน้ารับแล้วพนักงานเสริฟก็เดินจากไป
ผ่านไปสักพักใหญ่ประมาณ 3 ชั่วโมง น้ำแอปเปิ้ลหมดไป 3 แก้ว
“รับน้ำแอปเปิ้ลอีกไหมครับ^^”
พนักงานคนเก่าเดินมาถามฮยอนซึงแต่หน้าต่างกับพูดกับเปลี่ยนไป
“ไม่ล่ะขอบคุณนะ”ทำไมยังไม่ไปอีก...ไอ้นี้บอกไม่เอายืนทำด้อยอะไรอีก
ฮยอนซึงมองนาฬิกาตัวเองหลายรอบมันบ่งบอกว่านี้คือ00.30 นาฬิกาแล้ว เขาไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้
ฉันจะกลับบ้านก่อนดีหรือป่าวนะ แต่ถ้าโยซอบออกมาไม่เจอล่ะเขาต้องโกธรแน่ๆเลย ทำไงดีล่ะ โทรใช่ต้องโทร!!~
ตืด ตืด ตืด ตื้ดตื้ดตื้ด(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ)ยังไม่ทันที่หญิงสาวได้พูดจบ
ฮยอนซึงก็ตัดสายไป
“โยซอบนายอยู่ไหนเนี่ยฉันอยากกับบ้าน”
ฮยอนซึงบ่นคนเดียว
“เดียวผมไปส่งที่บ้านไหมครับ” โหยมันยังไม่ไปอีกหรอเนี่ย อ่อลืมไปเมื่อกี้เราพูดคนเดียวหมอนี้ต้องได้ยินนะซิโอ๋ ตาย= =’
“ให้ผมไปส่งนะครับเดียวอีกแป็บเดียวผมก็เลิกงานแล้ว^____^”
“ไม่เป็นไหร่ฉันกลับเองได้ขอบคุณนะ”
ฮยอนซึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับหลังหันแต่ ไม่ทันไอ้บ๋อยนั้นมันไวกว่าจับแขนร่างบางแล้วดึงให้หันหน้ามาหาเขา
“ก็ผมอยากไปส่งคุณ มันอันตรายนะครับคุณยิ่งหน้าสวยๆอยู่ด้วย^////^”ไอ้บ้านี่ฉันเป็นผู้ชายนะหรือว่ามันเป็นเกย์แต่ถึงเป็ยเกย์แต่ถ้าไม่ได้รักไม่ไปด้วยหรอก
“ปล่อยเถอะเพื่อนฉันรออยู่”ฮยอนซึงบิดแขนไปมาให้หลุด
“ผมไม่ปล่อยหลอกก็คุณสวยซะขนาดนี่>////<”อี่ไม่ต้องมาทำหน้าแดงใส่ฉันนะไม่ปลื้มโว๊ยยยย
ในขณะนั้นที่กำลังยื่อแย้งแขนบางอยู่
หมับ!
“ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็ถอยไป- -”
“0_o” หน้าฮยอนซึง
“มึงเป็นใครวะ มึงแหละถอยไปเลยปะไป๊”
“สงสัยมึงอยากลองกูจัดให้”
“อะไรมึง!”ฮื่อขนาดทะเลาะกันช่วยปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหม TT
“ซีวอน!!เฮ้ยลูกน้องมึงหาเรื่องกูวะ” ใครบุคคลลึกลับเขาเป็นใครหรอ อยากรู้ อยากรู้!!โหย หมอนี่ต้องมีอำนาจใหญ่แน่เลย ..แต่ดูหน้ากลัวจัง น่าตาหล่อใช้ได้เลยนะ ว่าแต่ใช้อะไรดีล่ะฮ่าๆฉันนี่บ้าไปแล้วหล่อขนาดนี่ต้องมีแฟนแล้วแน่เลย เฮ้อ....ผู้ชายน่าตาดีมักมีแฟนแล้ว ฉันถือคตินี้ !แล้วฉันล่ะ ฉันก็หล่อนะถึงจะแอบสวยนิดนึงอ่ะ
“อะไรวะ”
“เจ้านาย! =0=” โหยไอ้บ๋อยถึงกับอึ่งเลยแถมเรียกว่าเจ้านายอีกสงสัย เป็นเจ้าของพับ งึม งึมอยากรู้ อยากรู้
“ถ้าพรุ่งนี้กูมาแล้วยังเจอไอ้สัปดนนี้อีกมันตายคาพับแน่- -”ไอ้หมอนี่มันจะโหดไปไหนเอะ ไล่ออกเลยหรอ ไม่ได้นะเขาแค่จะไปส่งที่บ้านเฉยๆ
“เจ้านายครับผมขอโทษTT”
“ใช่ๆๆฉันไม่เอาผิดหลอกไม่ต้องถึงกับไล่ออกก็ได้”ฉันรู้สึกว่าเป็นต้นเหตุให้บ๋อยนี่ตกงานเลยแหะ ถ้าหมอนี่มีแฟน มีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงฉันไม่บาปหรอไม่ได้ ไม่ให้ไล่ออก
“แต่มันจับแขนนายนะ= =”อยากรู้จริงว่าหมอนี่มีหน้าเดียวหรือไง
“แต่ฉันไม่เอาผิดแล้ว เพราะฉันไม่อยากให้เขาตกงานอ่ะ”ฉันรู้สึกว่าไม่กล้าซบตาเลยจริงๆ
“เหอะ ไอ้ซีวอน ถึงไงพรุ่งนี้กูต้องไม่เจอหน้ามัน” 0_0นี่เขาไม่ฟังกันบางเลยหรอว่าไม่เอาผิดอ่ะ
“เออเดียวกูจัดการให้”
“ส่วนนายฮยอนซึงมานี่!”โหยพี่บ๋อยร้องไห้เลยทำไมกับคนลำบากอย่างนี้ล่ะ....เอะเมื่อกี้เขาเรียกฮยอนซึงรู้ได้ไง อยากรู้ อยากรู้ ๆ ๆ
ลานจอดรถ
“ขึ้นรถ”
จุนฮยองเปิดประตูให้ฮยอนซึง ขณะที่ร่างบางยัง งง กับสถานการณ์
“เดียวนะเมื่อกี้นี้ในพับนายเรียกฉันว่า ฮยอนซึง นายรู้จักฉันหรอ?”
“รู้ซิ รู้ดีด้วยล่ะ จางฮยอนซึงขึ้นรถจะไปส่งบ้าน”
แล้วบุคคลลึกลับก็หายตัวไปในรถ และทำท่าเหมือนจะออกรถ
“เฮ้ยๆ! รอด้วยซิไปด้วย”ร่างบางวิ่งตามรถไปแล้วเปิดประตูเข้าอย่างรวดเร็ว
ในระหว่างทางไม่มีการสนทนาเลยแม้แต้น้อยมีแต่เสียงหายใจของบุคคลลึกลับ
ทำไมนายลึกลับถึงรู้จักชื่อเรานะ รู้แม้กระทั่งนามสกุล บ้านเรายังรู้เลยเฮ้ยบ้านฉันรู้ได้ไง เมื่อไหร่จะถึงซักทีมีแต่เสียงลมหายใจของเขา หึจะบอกให้ฉันแทบไม่อยากหายใจเลย ไม่ได้กลัวน่ะแต่ว่าไม่กล้าเท่านั้น
“ถึงแล้วลงไปซ่ะ”รถมาจอดอยู่หน้าบ้านจริงๆด้วย หมอนี่รู้ได้ไงเนี่ยฉันสงสัย! ~
“แต่เดียวที่ฉันจะลงไป นายรู้จักบ้าน ชื่อ และนามสกุลฉันได้ไง”
“พรุ่งนี้นายก็รู้เองแหละ- -”นั้นไงทำหน้าอย่างนั้นอีกแล้ว ทำไปเพื่อ! โลกจะแตกอยู่แล้วสดใสหน่อยได้ไหม
“ฉันไม่ได้อยากรู้จักนายสักหน่อย<_<”
“แต่ฉันว่าหน้านายมันฟ้องชัดๆ ว่าอยากรู้จักฉัน”
บุคคลลึกลับยื่นหน้ามาหาฮยอนซึงแต่ร่างบางสะบัดหนี้และเปิดประตูลงรถไป
ก๊อก ก๊อก เสียงกระจกรถ
“ยังไงก็ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไหร่ ถึงฉันไม่มาส่งนายก็คงมีคนจะส่งเยอะแยะไป”
และบุคคลลึกลับก็ปิดกระจกรถแหละขับออกไปเลย
“เอ้...เมื่อกี้เขาว่าไงนะคนส่งหรอ ใครกันอ่ะ? -_ -เข้าบ้านดีกว่า”
และฮยอนซึงก็พาร่างบางของตัวเองเข้าไปในบ้านเป็นเวลาตี 1
“ฮยอนซึงลูกไปไหนมา!!!”แม่ถามอย่างตกใจ
“เออผมไปทำโครงงานนะหะแม่”
“แม่เป็นห่วงแทบแย่”
คนเป็นแม่เข้าไปกอดลูกด้วยความเป็นห่วง
ความคิดเห็น