คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 3
เอี๊ยด!!
ใครฟ่ะขับรถแบรกเบาๆไม่ได้หรือไง แล้วจะมาจอดทางรถเมย์ทำไม มิทราบเดี่ยวเช่งให้โดนใบสั่งเลยนิ
กระจกรถออดดี้สีดำค่อยๆเลื่อนลง
“ขึ้นมาเดียวฉันไปส่งที่บ้าน”
“หะจุนฮยองหรอ”
“เห็นฉันเป็นเทวดาขับออดดี้มาหรอ”ฉันเห็นนายเป็นยมมทูตต่างหาก
“ถ้าคิดจะด่าฉันในใจก็ขึ้นมาคิดในรถ คันข้างหลังด่าโคตรฉันแล้วมั้ง”
“>0>”จริงด้วยแห่ะ
ฮยอนซึงลุกเดินไปเปิดประตูรถแล้วลงไปนั่ง
บรื่น น บรื่นนน
อามูรอพจี อันเก เนเก คิสซือฮาโก
ฉันจูบเธอราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทัลคมฮัน นอเย กยอททึล ตอนากาจิล มซแท
ฉันไม่สามารถลืมการกระทำที่แสนหวานของเธอได้
อูริน กึททีรานึน กอน ออพซอ
ความรักของเราจะไม่มีวันสิ้นสุดลง
อิจจี มซทาโก (Fiction in Fiction)
ฉันไม่สามารถลืมเธอได้
อิจจี มซทาโก (Fiction in Fiction)
ฉันไม่สามารถลืมเธอได้
“นายฟังเพลงแบบนี้หรอ”
“ทำไม”
“ป่าวหรอกแล้วทำไมนายชอบเพลงแบบนี้ล่ะ”
“ฉันว่ามันเพราะดีแล้วก็คนที่ร้องเพลงนี้อ่ะหล่อทุกคนนายว่าไหม”
“ใช่ๆอันนี้ฉันเห็นด้วยหล่อจริงๆ”
“อย่าชมผู้ชายต่อฉัน! - -”นายชมได้คนเดียวหรอ
“ก็แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า”เงียบก็ได้ไม่พูดแล้ว ไม่พูดดดดด!!!หึ
บ้านฮยอนซึง
“ฮยอนซึงมาแล้วหรอ!!ใครมาส่งนะลูก”
“อ๋อพะ....”
“สวัสดีครับคุณน้า^^”นั้นไงสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นหมอนี่ยิ้ม ที่สำคัญยิ้มให้แม่ฉันเนี่ยนะ
“อ่าวจุนฮยองสวัสดีจ๊ะ^_^”
“*0*แม่ครับรู้จักจุนฮยองด้วยหรอ”
“รู้สิก็เพราะจุนฮยองนะเป็น...”
“คุณน้าครับผมมีเรื่องอยากจะขอร้องนะครับ”
“อ่าวหรอจ๊ะได้สิ”ขอร้องอะไรแล้วเมื่อกี้แม่กำลังพูดอะไรนะ อยากรู้จังเลย
“*0*”
หน้าฮยอนซึง
“เป็นการส่วนตัว- -”
“แล้วใครเขาจะไปอยากรู้เล่า (‘>_>)”
ฮยอนซึงเดินถอยห่างออกไปแค่สองเก้า
“ถ้าเดินถอยแค่นั้นมาฟังเลยดีกว่าไหม- -”
“แล้วนายให้ฟังไหมล่ะ”
“ไม่ให้- -”
“เออไปก็ได้-*-”แล้วทำไมฉันต้องเชื่อหมอนี่ด้วยแล้วคุยอะไรกับแม่ล่ะเนี่ย ทำไมแม่ดูหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย หรือว่าจุนฮยองจะจีบแม่ โอ๊ยเป็นไปไม่ได้หรอกแม่อายุตั้งสามสิบกว่าแล้วน่ะ จะเอาแม่เราไปทำอะไร หรือว่าหมอนี่ชอบคนแก่กว่าไม่จริงมั้ง
“นี่!!”
“ตะโกนทำไมได้ยิน เรียกเบาๆก็ได้หูจะแตก”
“ก็เห็นทำหน้าเหมือนฮิปโปฮึไม่ออก”
“ใครเป็นฮิปโปถ้าฉันเป็นฮิปโปนายคงเป็นอูฐทะเลทรายแหละ”
“นายว่าใครเป็นอูฐฮยอนซึง!!”
“ว่านายแหละคนอะไรทำหน้าเป็นอยู่นายเดียว”
“นายอยากลองดีใช่ไหมห่ะ!”
“โอ๊ย! ลูกสองคนทะเลาะเดี๋ยวก็ลูกดกหรอก”
“แม่!!!~พูดอะไรใครอยากจะไปมีลูกกับหมอนี่แล้วเมื่อกี้ผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่ชายเป็นอูฐ”
“ฮยอนซึง!!!~”
“ทำไม”
“จุนฮยอนกลับบ้านไปก่อนดีกว่าลูก เดี๋ยวแม่ไปหาที่บ้านพร้อมฮยอนซึง”
“ครับลาล่ะครับ”
จุนฮยอนเดินกลับไปทางบ้านอาจุนม่าข้างบ้านเอ่ะ
“แม่ครับเขาเป็นใคร- -”
“ก็เป็นลูกชายคนเดียวของคุณนายหลังนู้นไงจ๊ะ”
“ลูกอาจุนม่าหรอ! 0_0”
“ใช่จ๊ะ^^”
“ที่เรียนหมออ่ะนะแม่”
“ถูกต้อง งั้นแม่ไปเตรียมอาหารเย็นดีกว่า เดียวไปทานอาหารเย็นบ้านนู้นนะลูก”
บ้านจุนฮยอง
“อ๊ายคุณนายจางล่ะก็พูดไป ดูน่าพวกเขาสองคนซิน่ารักจังเลย^/////^”
“- -,”หน้าจุนฮยอง
“- -”หน้าฮยอนซึง
“ก็นะพวกเขาสองคนเป็นที่ภูมิใจซะขนาดนี้”
“แล้วคุณนายจางเรื่องแต่งงานล่ะว่าไงอุ๊บ! 0x0”
“o_O”หน้าฮยอนซึง
“ไม่มีอะไรหรอกฮยอนซึงเออ! นี้!จุนฮยองลูกทานเสร็จแล้วพาน้องไปเดินเล่นหน่อยซิ”
“แต่แม่ครับเมื่อกี้แต่งงานอะไรหรอครับ”
“ลุกได้แล้ว”
ฮยอนซึงลุกแต่ไม่เดิน
“แต่แม่ผมอยากฟังก่อน”
“จุนฮยองลูก”
“ครับแม่”
“เฮ้ออออ....!!~ปล่อยนะ”
จากนั้นจุนฮยองก็เดินเข้ามาอุ้มฮยอนซึงพาดบ่าแล้วเดินออกไปที่สนามหน้าบ้าน
“ปล่อยได้แล้ว!!”
ฮยอนซึงดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของจุนฮยอง
พลั้ก! ตุบ!!
“โอ๊ย!!~เจ็บนะวางเบาๆไม่เป็นหรือไง”
“ไม่เป็น- -”
“มองอะไร”
“ก็ดูนายนะซิ”
“ดูทำไม”
“ตอนเด็กๆน่ารักอย่างกับเด็กผู้หญิง...แต่โตมาไม่น่าเป็นไปได้”
“นี่พูดดีๆน่ะเป็นอะไร โตมาแล้วเป็นอะไร”
“ก็เป็นอิปโปนะซิ”
“นายอูฐ”
“ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่าอูฐมีแต่อสูรเท่านั้น”
“อย่างนายเป็นยมทูตไปเลย”
“งั้นนายมาเป็นเมียยมทูตไหมล่ะ”
“-////-พูดได้ไม่อายปากใครเป็นเมียนาย”
“ก็นายไงล่ะ”
“ฉันเป็นแค่แฟนนายต่างหาก-////-”
“ฮึฮึพอเหอะยิ่งพูดหน้านายยิ่งแดงสงสัยเขิน” นั้นไงมาอีกแล้วยิ้มแบบนี้ ยิ้มแบบผู้ชนะ ส่วนฉันนะหรอผู้แพ้ตลอดกาล- -
มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
“ฮยอนซึงเราจะทำไงล่ะรายงานนะเป็นแบบเดี่ยวด้วย”โยซอบว่า
“ใช่ๆแบบเดี่ยวงี้นายก็ตายนะซิโย~”กีกวังซ่ำ
“เอางี้ไหมฉันช่วยแนะนำ”ฮยอนซึงตอบ
“อะไรหรอ*0*”
“ก็ถ้าเขาให้เขียนแบบสอบถามงั้นนายก็ทำเรื่องกีฬาฟุตบอลซิพี่ดูจุนไง^^”
“จริงด้วย*0*ฮยอนซึงฉลาดจังเลย^___^”
“ส่วนนายกีกวัง”
“ไม่ต้องบอกฉันก็รู้เพราะดงอุนเขาเก่งทุกเรื่องเลย”
“โยจ๋า~~~~~”เสียงแห่งความเลียนมาแล้วทำไมดูจุนถึงชอบทำแบบนี้ทั้งที่พายนอกออกจะอบอุ่นแต่เขารักของ เขาอะนะ
“งั้นเค้าไปก่อนนะเจอกัน บาย บายฮยอนซึง กีกวัง^_-”โยซอบเดินจูงมือไปกับดูจุนแล้วไม่แปลกเท่าไรที่ผู้ชายเดินจูงมือกันเพราะ มหาลัยนี้เป็นชายล้วน
“งั้นไปขอร้องดงอุนก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้เลยนะบาย บายฮยอนซึง”
“บาย บาย”ไปกันหมดแล้ว งั้นเราไปมั้งดีกว่าไปไหนดีล่ะห้องสมุดดีกว่าเพื่อเจออะไรน่าทำรายงงาน
ระหว่างทางเดิน
เอี้ยดดดด!!
“ขึ้นมา”
“อะไรนะ”
“ขึ้นมาซิ”
ฮยอนซึงเดินไปเปิดประตูรถของจุนฮยองแล้วลงนั่งข้างคนขับ
“นายจะไปไหน”
“แข่งรถ- -”
“แข่งรถ!!แล้วนายพาฉันไปด้วยทำไม”
“ก็เพราะยงฮวาอยู่นะซิ”
“พี่ยงฮวาอยู่หรอ^0^”
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย”
“ก็ฉันตื่นเต้น-0-”
“เดี๋ยวนายจะได้ตื่นเต้นมากกว่านี้แน่”
บรื้นนนนนนนนน!!!!
จุนฮยอนขับรถเร็วมากกกขับปาดซ้ายแซงขาว ขนาดไฟเขียวที่กำลังแดงเขายังเร่งเครื่องได้โดยไม่ต้องติดไฟแดง ตำรวจไม่จับหรอกก็เพราะใครจะจับทันเร็วขนาดนี้มดยังตกใจเลยอะไรวิ่งผ่าน
“เลิกทำหน้าอย่างนั้นซะทีเถอะ”
“ก็ฉันจะอ้วก@_@”
“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
ณ สนามแข่งรถ
“เฮ้ยจุนฮยอง!!!~”
ยงฮวากวักมือเรียกจุนฮยองและเจ้าตัวก็เดินไปหาเพื่อนของเขา
“เป็นไงบ้างนัดแรกชิวไหมวะ”
“แค่นี้ ชิว ชิววะ”
“เออ”
“นั้นแก่เอาฮยอนซึงมาด้วยหรอ”
ยงฮวาล่ะสายตาจากจุนฮยองไปมองที่หนุ่มหน้าสวยและหน้าหวานจางฮยอนซึง
“สวัสดีครับพี่ยงฮวา@_@!”
“สวัสดีครับฮยอนซึงมาดูจุนฮยองแข่งรถหรอ^__^”
“ป่าวครับ@_@”
“อ่าวแล้วนี่ไม่สบายหรือป่าวทำไมหน้าซีดจังเลยล่ะ”
จากนั้นยงฮวาก็เอามือมาจับหน้าผากฮยอนซึง
“ไม่เป็นไหร่ครับ@/////@”
“- -”หน้าจุนฮยอง
“อ่าวหรอพี่ว่าฮยอนซึหน้าแดงๆนะไข้ขึ้นป่าว”
“ชั่งเหอะวะแดดมันร้อนไปเตรียมตัวเหอะ- -”จุนฮยองนายมันตัวขัดความสุขฉันจริง พี่ยงฮวาผมไม่สบายนะครับไข้ขึ้นด้วยมาดูแลหน่อยซิ
ห้องส่วนตัวของนักแข่ง
“นั่งดูอยู่ในนี้น่ะ”
“ฉันไปเชียร์ข้างสนามไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้คนมันเยอะถ้านายหายตัวไปทำไงล่ะ”
“ฉันโตแล้วนะ- -”
“นายยังเป็นเด็กสำหรับฉันอยู่ดี- -”
“ก็ได้-0-”
“ขอกำลังใจหน่อยซิ”จุนฮยองว่า
“อะไรกำลังใจอะไร”
“ก็เมื่อก่อนเวลาฉันโดนแม่ดุหรือฉันกำลังแข่งกีฬานายมักจะให้กำลังใจฉันเสมอ”
“อะแล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”
“ก็ทำเหมือนเดิมไง”
“อะไรล่ะฉันลืม มันผ่านมานานแล้วน่ะ”
“กอดฉันแล้วลูบหลังบอกว่าฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเอง- -” กอด กอด กอด กอด นายจะบ้าหรอจุนฮยอง
“ฉันไม่ทำ-/////-”
“เรื่องของนายเอ๋...ยงฮวาอยู่ไหนวะเนี่ย”
“ได้ๆๆทำก็ได้”
ฮยอนซึงค่อยเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยืนนิ่งให้ร่างบางตรงหน้าเข้าไปกอดแล้วลูบหลัง มือเล็กของฮยอนซึงค่อยๆเลื่อนขึ้นเลื่อยๆลงลูบหลังของจุนฮยอง
“ฉัน...ฉันจะเป็นกำลังใจให้นายเองจุนฮยอง*/////*”
จุนฮยองยกมื้อขึ้นกอดตอบฮยอนซึง
“ขอบใจนะ”
จุนฮยอนพลักออกค่อยๆแล้วเดินออกจากห้องไป
“@_@นายทำให้ฉันงงไปหมดแล้วจุนฮยอง” นั้น นั้นเสียงอะไรนะ
ตึก ตึกตึก ตึกตึก ตึก ไม่นะทำไมฉันหวั่นไหวง่ายขนาดนี้ เขาเป็นอูฐนะเฮ้ยไม่ใช่อสูร@////@
หลังจากการแข่งรถสุดยอดมันของทั้งสองv
“พี่ยงฮวา เก่งจังเลยนะครับ^^”
“ถึงมันเก่งแต่มันก็แพ้ฉันอยู่ดี”
จุนฮยองเดินเข้ามาพอดี
“ที่ฉันแพ้นายเพราะฉันอ่อนให้ยังไงล่ะ”
“ไม่ต้องคราวหลัง ไม่ต้องยั้ง เข้าใจฉันไม่อ่อนขนาดนายต้องนายต้องมาอ่อนให้- -”
“เออๆ ฉันพูดเล่นไปงั้นแหละ คราวหน้าฉันชนะแน่”
“ไม่ต้องพูด มากเลย”
“ฮ่าๆฮยอนซึง พี่มีขึ้นวอดด์”
“จริงหรอ_ _”
“งั้นพรุ่งนี้ตอนกลางวัน ทานข้าวกับพี่ไหมครับ”
“*0*จริงหรอพี่นัดผมพรุ่งนี้งั้นหรอ”
“ยงฮวาฉันว่าพรุ่งนี้ฮยอนซึงเขาไม่ว่างหรอก”
“-0-”ฮยอนซึง
“ทำไมว่ะ”
“พรุ่งนี้เขามีนัดทำรายงายกับฉันขอโทษด้วยนะ”
“อ่าวหรอ งั้นไม่เป็นไหรเป็นอาหารเย็นเลยแล้วกัน”
“ฉันว่าอาหารเย็นก็คงไม่ได้ว่ะ เพราะกว่าจะทำเสร็จคงดึก ใช่ไหมจางฮยอนซึง- -”
“อ่อ ชะ ใช่”ฉันเกลียดนายจุนฮยองไม่ต้องมองหน้าขนาดนั้นเลยไม่ให้ไปก็บอกซิ
“อ่าวหรองั้น พี่ว่าเราคงมีโอกาส ได้ร่วมโต๊ะกัน นะพี่ไปล่ะ”
“แล้วเจอกันครับ พี่ยงฮวา~”
ยงฮวาเดินหันหลังกลับตามด้วยสายตาของฮยอนซึง
“พอเลยไม่ต้องมอง”
“ก็จะมองทำไมอ่ะ”
“ถ้านายมองเพื่อนฉันแบบนั้นมีหวังเพื่อนฉันสึกล่อแน่”
“จุนฮยอง!”
“ไม่ต้องตะโกนเลยได้ยิน”
“นายทำแบบนี้ทำไมห่ะ”
“พอใจมีไหร่ ไหม”
จุนฮยองเอาลิ้นดุนแก้มแบบกวนๆแล้วเดินหันหลังออกไปประตู
“นายจะไปไหนอะ”
“กลับบ้านนะซินายจะนอนนี้หรอ”
“ป่าวแล้วไหน นายบอกจะช่วยฉันทำรายงานไม่ใช่หรอ”
“ไม่ใช่ไม่ได้พูด”
“จุนฮยอง!หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!”
จุนฮยองหยุดเดิน
“นายต้องไปทำรายงานกับฉัน” เอาว่ะเอาไงเอากัน ฉันต้องลากหมอนี่จอมก่อกวนนี้ไปทำรายงานให้ได้
“ไม่ไป- -”
“ถ้านายไม่ไป ฉันจะฟ้องอ่อมม่านาย”
“ฮยอนซึง!”
จุนฮยองหันกลับมาอย่างรวดเร็วเขารู้ว่าฮยองซึงกำลังขู่เขาอยู่จุนฮยองเลยไม่พอใจ
“ถ้านายไม่ไปฉันจะไปฟ้องแน่ เพราะอ่อมม่านายสั่งนายให้ดูแลฉัน”
“ฮยองซึง นายแน่มากนายกล้าขู่ฉันหรอห่ะ!”
จุนฮยองเดินเข้ามาคว้าตัวฮยอนซึงไว้แน่น
“จะทำอะไรปล่อยนะไอ้หน้าอูฐ”
“ฉันมันอสูรขืนนายกล้าเรียกฉันอีกคำโดนดีแน่”
“ฉันจะฟ้องคุณอาจุนม่า”
“กล้าฟ้องหรอ”
“กล้าทำป่าวล่ะ ไอ้หน้าอุ๊บบ…”
เสียงของฮยอนซึงขาดหายไป เมื่อร้องจะด่าเขา จุนฮยองก็กดริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากฉันอย่างหนักหน่วง ลมหายใจ ของเขา และจังหวะของเขาชั่งหน้าสัมผัสที่ปลายลิ้นของเขากำลังควานหา อะไรสักอย่างอยู่ในโพร่งปากของฉันเพราะมือของเขานั้นเองที่รั้ง ใบหน้าของฉันเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ฉันเหมือนกับแมวน้อยที่กำลังมึนเมาไปกับรสจูบอันร้อนแรงของอสูร
“ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันจูบเก่งใช่ไหม”
“0////0อะ..ไอ้บ้า ทำอะไรของนายน่ะ!”เขาจูบฉัน จูบอันร้อนแรงนั้น ไม่ซิจูบที่ห่วยแตก ร้อนแรง ห่วยแตก ไม่!
“นายจะไปฟ้องก็ได้นะ บอกว่านั้นคือจูบแรกของนายด้วยนะ”
จุนฮยองยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“นายรู้ได้ไง นายไม่ใช่จูบแรกฉัน!”หมอนี้รู้ได้ไงฟ่ะเนี่ย
“ก็จูบไม่เป็นซะขนาดนี้....ฉันต้องสอนนายไหมฮยอนซึง”
คำหลังจุนฮยองเอียงคอมากระซิบข้างหู
“0////0 ไม่ต้องเลยจะกลับไม่บ้านเนี่ย”
ฮยอนซึงเดินผ่านจุนฮยองไปรอที่รถขณะที่จุนฮยองกำลังยิ้มชอบใจอยู่ที่ตัวเองคิดผิดว่าฮยอนซึงอาจไม่ใช่คนเหลวไหล เพราะยังไง จูบแรกก็เป็นของเขา แต่ยังไงจุนฮยองก็ยังไม่เชื่อใจฮยอนซึงว่าเขาจะเป็นเด็กที่น่ารักเหมือนเดิมหรือป่าว
อ่าน แล้วช่วยกัน คิดเห็นหน่อยๆ น่ะอยากรู้ บ้าง ฮ่าฮ่า
ตอนหน้า เขาสอง คนนี้ จุนฮยอง ฮยอนซึง
เขาสองคนจะไปที่ไหน และระหว่างที่เขาอยู่ด้วยกันอะไรจะเกิด
ขึ้นบ้าง ติดตาม น่ะค่ะ :D
ความคิดเห็น