คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 2
~ ~ อี รอก เค นัน โต fiction fiction~ ~
ใครบังอาจโทรมาเวลานอนเนี่ยง่วงจังเลย
“ฮัลโหลลลล~”
“(ฮยอนซึงตัวเป็นไงบ้างเมื่อวานเค้าขอโทษนะพอดี เค้า เค้าเอ่อเจอดูจุนอ่าเลยโดนพาตัวกลับเค้า
ขอโทษนะและที่เค้าไม่ได้โทรบอกเพราะว่าดูจุนทำโทรศัพท์เค้าหล่นหายแต่ เค้าหาตัวแล้วนะ เค้าหาไม่เจอ เค้าขอโทษนะที่หายไปไม่บอก ฮยอนซึงอ่าพูดอะไรหน่อยซิ)”
“แล้วโยพูดติดกันขนาดนี้ฉันจะไปแซกตรงไหนล่ะ”
“(เค้าขอโทษ)”
“ไม่เป็นไหร่หรอกยังไงฉันก็ปลอดภัยกลับมาเป็นผู้ชายที่น่ารักยิ่งแล้วนี่ไง”
“(งั้นถ้าตัวไม่โกรธเค้าวางล่ะบาย ฝันดีนะ)”เฮ้ยเพื่อนฉันมันติ่งต๊องจิงๆ
ณ 8.30 นาฬิกา
ตึก ตึก ตึก ตึก
“ฮยอนซึงลงบันไดเบาๆหน่อยซิลูก!”
ขณะที่ฮยอนซึงวิ่งลงบรรได
“ครับแม่!”
“ฮยอนซึงแม่มีข่าวดีจะบอกลูกจ๊ะ”
เมื่อฮยอนซึงลงมากอดเอวแม่
“อะไรหรอครับ”
“แต็น แต่นแต๊น ลูกของแม่จะต้องแต่งงานจ๊ะ^_______^”แม่หันกลับมาบอกแล้วกอดฮยอนซึงไว้
“O_Oอะไรนะ!!!!!!!” ซ็อค
“ลูกของแม่จะต้องแต่งงานจ๊ะ”
“ผมไม่แต่งครับแม่TT”
“ไม่ได้เพราะเพื่อนคนนี้แม่รักมากแม่สัญญากับเขาแล้วว่าถ้าลูกออกมาไม่ว่าจะ ชายชาย หรือ หญิงหญิงหรือ ชายหญิง เราจะต้องเป็นดองกัน^____^”
“ไม่ได้นะ แม่ผมไม่แต่ง”
“ลูกทำเพื่อแม่ไม่ได้หรอ-V-”
“แต่ผมไม่ได้รักนะครับ”
“อยู่ไปก็รักจ่ะ^^”โหยแม่เปลี่ยนหน้าไว้จังเลย
“และผมก็ไม่เคยเห็นหน้าเขานะครับ”
“เดียวก็จะได้เห็นจ๊ะ^___^”
“แต่...ว่าแม่ครับ”
“ถือว่าแม่ขอร้องนะ ดูใจกันไปก่อนถ้าไม่ชอบแม่ก็แค่เสียใจ แต่ถ้าชอบเรียนจบแม่จะให้แต่งงานเลย ดีไหมฮยอนซึง^___^”
“ไม่ดีครับแม่TT”ฮื่ออแม่นะแม่จะให้แต่งงานได้ไงยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า แล้วจะแต่งแล้วหรอไม่ได้ไม่ยอมเด็ดขาด ม้ายยยยย
“ไม่ได้ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว อ่อลูกเขาเป็นผู้ชายนะลูก^_-”
“ครับแม่ . .”ห่ะผู้ชายยยหรอแล้วเขาจะทำไงเนี่ย
แล้วฮยอนซึงก็ลงไปอาบน้ำลงมากินข้าวอย่างที่แม่สั่ง แต่ยังไงล่ะเพราะเขาเป็นเด็กดีมาตลอดเขาเลยไม่เคยแม้แต่จะขัดคำสั่งของแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว
มหาลัย ชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะดีไซน์เนอร์ สาขาออกแบบและตกแต่งภายใน
“ฮยอนซึงจะแต่งงาน!!!!!”
“กีกวังเสียงเบาๆหน่อยซิทำไมต้องดังด้วยล่ะ”
กีกวังเพื่อนสุดซี้ตะโกนอย่างตกใจ
“ก็ฉันตกใจนะซิ”
“แล้วตัวจะทำไงอ่าส์”
โยซอบถาม
“ฉันไม่รู้ แต่ไม่ยอมแต่งเด็ดขาด ฉันต้องหาคนรักหรือไม่ก็แผนอะไรสักอย่าง”
“ฉันมีวิธี ไปขอร้องพี่ยงฮวา ให้ช่วยซิลองไปปรึษาเขาสิ”
กีกวังเอ๋ยนำ
“แต่ว่าพี่เขาจะช่วยหรอพี่เขาเรียนหมอนะ จะมีเวลาหรอ”
“ซึง ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันสมัยมัธยมปลายไม่ใช่หรอคิกคิก”
“หยุดหัวเราะไปเลยถึงจะชอบพี่ยงฮวามากแค่ไหนก็ไม่กล้าบอกหรอก. .”
“ไปเลย ไปเลยฮยอนซึงอ่าส์”
“TT”หน้าฮยอนซึง
หมับ
“จางฮยอนซึงหรือป่าว”
“ครับห่ะ!!พี่ยงฮวา!!~”
ฮยอนซึงยกหัวขึ้นมาเจอหน้าเต็มๆ แบบตกใจสุดขีดก็ผู้ชายคนนี้เขาแอบปลื้มมา แต่ตั้งม.ปลายแล้วนี้
“ครับพี่เองแต่ว่าเมื่อกี้เห็นเราพูดถึงพี่หรอ”
“ปะ ป่ะ ป่าวครับ”
“อ่าวหรองั้นพี่คงหูไม่ดีพี่ไปนะ มีอะไรไปหาพี่ได้นะ”
“ครับ ผะ ผม จะไปหาแน่ นอนo_o”
“ฮ่าๆๆปกติจางฮยอนซึงพูดสั่นๆอย่างนี้กับทุกคนหรือป่าว”
“อะเออ เออ อะ เออ”ฮื่อทำไมต้องพูดติดขัดด้วยปาก น่ะปาก
“คงเป็นแค่นายคนเดียวล่ะมั้ง ยงฮวา”
“เอ่ะ!!! นายลึกลับนี้!!”
ฮยอนซึงชี้นิ้วไปทางที่นายลึกลับ
“อ่าวรู้จักด้วยหรอ นี้ ยงจุนฮยอง ไม่ใช่บุคคลลึกลับฮ่าๆๆ”
ยงฮวาแนะนำ
“มานี้เดี๋ยวซิมีเรื่องจะพูดด้วย”
“เอ่ะ! เดี๋ยวซิ อย่าลากได้ไหม”
จุนฮยองจับแขนฮยอนซึงพา(ลาก)ไปสวนหลังมหาลัยที่ตอนเช้าๆมันเงียบ
“มีอะไรก็รีบพูดมาซินายลึกลับ เอ๊ย.นายยงจุนฮยอง”
“ทีหลังเรียกจุนฮยองเฉยๆ ก็ได้คนเคยๆกันอยู่ เรียกยงจุนฮยองฟังแล้วเหมือนว่านายโกธรฉันตลอดเวลายังนั้นเลย- -”
“เคยบ้าอะไรห่ะ! ฉันไม่เคยอะไรกับนายทั้งนั้นแหละ”หมอนี่เจอกันเหมือนวานต้องมาเจอตอนเช้าด้วยหรอเนี่ย
“ฉันมีข้อเสนอนาย”
“อะไร? ข้อเสนออะไรแล้วทำไมฉันต้องรับข้อเสนอนายด้วย”
“ก็เพราะนายชอบไอ้ยงฮวานะซิ”อ๊ายยหมอนี่รู้ได้ไง
“ฉันไม่ได้ช๊อบ-////-”
“โกหกไม่เนียนเหมือนเดิม”
“แล้วนายจะรู้ได้ไงว่าฉันก็โกหก”
“ก็เพราะฉันรู้นะซิ”
“ =.= ”
“ยงฮวามันชอบคนที่เรียบร้อยน่ารัก พูดดีแล้วมีมารยาท”
“แล้วบอกฉันทำไม<_<” ทำไงดีไม่มีปากกา จดไม่ได้ อืม...เมื่อกี้หมอนี่บอกฉันอะไรมั้งน่ะ
“ซึ่งนายก็ชอบมันอยู่ถ้านายอยากให้มันรู้ว่านายเป็นยังไง ฉันก็พร้อมบอกมันทุกเวลา ฉันรู้สึกว่านายจะเที่ยวกลางคืนพูดจาไม่ดีชอบเถียง และก็โกหกด้วย และสุดท้ายฉันจะบอกมันว่านายชอบมัน”
จุนฮยองยิ้มมุมปาก
“หยุดเลยนายจะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า”ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุด
“ไม่ยังไงหลอกฉันพอจะรู้มาว่านายกำลังเดือนร้อน”
“พูดมาเลยดีกว่าอย่าอ้อมค้อม”
“เป็นแฟนกับฉันแล้วฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะถึงยังไงนายก็ต้องแต่งงานนายคงไม่อยากให้ฉัน บอกเรื่องทั้งหมดนี้กับยงฮวาหรอกนะ”
“ใครจะเชื่อนาย”
“ก็เพราะฉันเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดไงล่ะ”
“ทำไมต้องทำอย่างนี้ แล้วนายจะได้อะไร”
“ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยหรือไงล่ะ”
“แต่ฉันเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เพราะฉะนั้นนายต้องบอกฉัน”
“ไม่บอก เอาเป็นว่าถ้านายไม่ตกลง งั้นฉันไปนะ”
“นายจะไปไหน”
“ไปบอกยงฮวาอ่ะซิเดียวขึ้นเรียนแล้วจะไม่ได้บอกมัน”
จุนฮยองทำท่าเดินกลับหลังหันแต่ฮยอนซึงวิ่งไปดักหน้า
“เดียวซิ ฉันตกลงก็ได้= =”
“- -”
จุนฮยองเอียงคอมองร่างเล็กตรงหน้า
“แต่ว่านายต้องทำให้ฉันได้ใกล้ชิดพี่ยงฮวา”
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น- -”โอ้ยช่วยหยุดหน้านี้ก่อนได้ไหมทำตลอดเวลาไม่เบื่อหรือไง
“เพราะว่านายไม่ยอมบอกเหตุผลของนายนะซิ”
“ได้ฉันจะทำ แต่มันจะอยากใกล้ชิดนายหรือป่าวอันนั้นฉันไม่เกี่ยว”
“ได้ฉันตกลง ฉันต้องได้ใกล้ชิดพี่ยงฮวาแน่นอน *0*”
ฮยอนซึงกำลังทำหน้าพริ้มๆ : P
“ฝันอยู่หรือไง”
“เรื่องของฉันไปล่ะ”
และฮยอนซึงก็เดินจากไปไกลแล้ว
“ฮยอนซึงนายเปลี่ยนไปมาก ฉันเจอนายครั้งแรกที่พับหลังกลับมาจากอเมริกาฉันให้นายติดลบฮยอนซึง”
ร้านไอศครีม หน้ามหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
“จริงหรอ ฮยอนซึงคนที่ลากไปอะนะแฟนตัวอะ*0*”
กีกวังตกใจรอบสอง
“จริงซิTT”
“แล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเค้าไม่รู้ล่ะ งัม งัม”
โยซอบพูดไปกินไฮครีมไป
“เมื่อเช้าเอง”
“ซึง ฉันว่านายต้องมีอะไรแน่ๆเลยทำหน้าอย่างกับร้องไห้ เล่าอย่างด่วนๆเลยฉันอยากรู้”
กีกวังพูด
“คืองี้นะ.....”ระหว่างที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งสอนคนฟัง ทั้งสองคนทำหน้าเหมือนกันเด่ะ ไม่ใช่ว่าตกใจน่ะแต่...
“โอ๋โหยยยย!!โรแมนติกมากเลยฮยอนซึง”
“-0-”ฮยอนซึง
“ทำไมดงอุนของฉันถึงไม่เห็นทำแบบนี้บางเลย”
“ก็เพราะดงอุนของนายมัวแต่ว่ายน้ำนะ สู้ดูจุนอ่าก็ไม่ได้”
“เชอะก็ใช่นะซิดงอุนเขาช้าแต่พี่ดูจุน นะเร็วไปซ่ะทุกเรื่องใช่ม่ะ”
“บ้าหรอกีกวังอ่า! ^/////^”
โยซอบตีแขนกีกวังไปเพราะเขิน
“จริงไหมล่ะ”
“ก็จริงอยู่หรอกนะ^/////^”
“ไม่เอาฉันไม่แกล้งโยแหละเดียวจะอาการหนักกว่านี้อิอิ”
“ฮ่าๆๆ”สองคนนี้คงมีความสุขกันมากกเลยนะส่วนฉันจะร้องไห้แล้ว
“เออขอโทษนะ พอดีลืมน่ะแล้วนี้จะทำไงต่อล่ะฮยอนซึง”เพิ่งนึกได้หรอว่านั่งอยู่ด้วยเหมือนกัน
“= =’’ ฉันว่าต้องไปนั่งคิดก่อนนะไปล่ะนะ”
“อ่าวหรองั้นบาย บาย”
“อืมๆบาย บาย”
ในที่สุด ฮยอนซึงก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องแต่งงานกับใคร
แต่จงยงฮวา หนุ่ม นักเรียนหมอ โอ๊ยยหล่อค่ะๆ(บ้าเอง)
เข้ามา ทำให้จุนฮยอง คิดแผนได้ ตอนหน้า ฮยองซึงเริ่มเจอความจริงบ้างอย่าง
???? ไม่บอก ตามอ่านด้วยๆ น่ะค่ะ จะอัพอย่างไวสุดๆ^^
ความคิดเห็น