ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของการมาโรงเรียน
พอฉันกะพี่ปอนด์ทานอาหารเสร็จแล้วเราก้อกลับบ้านรู้มั้ยทำไมต้องรีบกลับบ้านเพราะฉันจะรีบไปเล่นเน็ทอ่ะดิหุหุ...พอมาถึงก้อรีบเล่นเลยล่ะส่วนมากก็เล่นแชทอ่ะแหละแต่อย่าคิดมากเล่นแชทกะพ่อน่ะจ้าแต่พอฉันออนไปพ่อก้อมะเห็นออนเลยอ่ะเซ็งเลยตรู..ฉันเลยลองเข้าเว็บของโรงเรียนที่ฉันจะไปอยู่ฉันเล่นไปสักพัก โทรศัพท์ฉันก้อดัง~ เปรี้ยวคนสวยรีบมารับโทรศัพท์ด้วยจ้า..ลัล ล้า ลัล ล้า ~ เสียงโทรศัพท์เองจ้าหุหุ "สวัสดีคะ"ฉันพูดเอง (เปรี้ยวเหรอลูกเป็นไงคอนโดที่แม่เลือกให้ดีมั้ยจ๊ะ)ปลายสายพูด "ก้อดีคะแม่แม่สบายดีมั้ยคะ"ฉันพูด (สบายดีจ้า แม่โทรมาหาแค่นี้แหละนะจ๊ะบายจ้า)ตู๊ด ตู๊ด อ้าวจะโทรมาก้อโทรมาก้อวางก้อวางแม่ครว่ะเนี่ย "เปรี้ยวๆนอนได้แล้วพรุ่งนี้เปิดเรียนนี้เดี๋ยวตื่นสายหรอก"พี่ปอนด์ ใช่สิโรงเรียนพี่ฉันยังไม่เปิดนิอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะเปิดแต่พี่ฉันก้อรักเรียนนะพี่ปอนด์ไปลงทะเบียนเรียนพิเศษแล้วอ่ะแต่ชั่งเถอะไม่แคร์--_--"จ้าๆรู้แล้ว"ฉันตอบแล้วนอนหลับไป
วันรุ่งขึ้นวันนี้ฉันตื่นเช้าเนื่องจากพี่ชายสุดแสบปลุกตั้งแต่ตี5ทั้งๆที่โรงเรียนเข้าเรียนตั้ง8โมงเช้าแถมโรงเรียนก้ออยู่ใกล้ด้วยเดินไปยังได้เลย"พี่ปอนด์ทำไนกินอ่ะ"ฉันถามขณะเดินออกมาจากห้องนอน "ทำข้าวต้มปลาอ่ะรีบกินจะได้ไปโรงเรียน"พี่ปอนด์พูดแล้วดืงฉันมานั่งที่โต๊ะกินข้าว "นี่พี่ปอนด์มันเพิ่ง6โมงเช้าเองนะจะให้น้องไปช่วยภารโรงเปิดประตูรึไง"ฉันพูดทำหน้าเซ็ง"เปิดเทอมเค้าก็ไปโรงเรียนเช้ากันทั้งนั้นแหละ"พี่ปอนด์พูด พอฉันกินเข้าเสร็จมันก้อแค่6โมง30นาทีเองฉันขี้เกึยจฟังพี่ปอนด์บ่นเลยรีบเดินออกมา แต่ว่าการเดินมาข้างนอกตอนเช้าแบบนี้ก็สดชื้นเหมือนกันนะเนี่ยฉันเดินไปเรื่อยๆด้วยอารมณ์ที่ดี(พอสมควรนะ)พอถึงหน้าโรงเรียนฉันถึงกับเซ็งเลยอ่ะเบื่อมากๆถ้าเมื่อก่อนนะจะมีเพื่อนมารอด้วยแต่นี้เหมือนกับมามันเป็นวันหยุดเลยอ่ะเพราะมีคนมาโรงเรียนนิดเดียวเองง่ะฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเจอผู้ชายคนหนึ่งดูเค้าน่ารักดีอ่ะสูงมากๆฉันแค่166เองง่ะยายนี่สูงกว่าฉันอีกเหรอเนี่ยไปถามเค้าดีกว่าเผื่อรู้ว่าเราอยู่ห้องไหน"ขอโทดนะคะรู้จักห้อง4/4รึป่าวคะ"ฉันถามด้วยน้ำเสียงดูดีที่สูด "อ๋อรู้สิครับผมก้ออยู่ห้องนั้นอ่ะครับเดี๋ยวผมพาไปก้อได้ครับ"ผู้ชายคนนั้นพูด...ไม่อยากเชื่อนี้มันบังเอินรึป่าวเนี่ยแต่ก้อดีแฮะ
(นี่ๆท่านผู้อ่านอย่าคิดมากนะคะคนที่ทำให้ฉันต้องทำอะไรพิเรนๆไม่ใช่คนนี้คะ
อย่าลืมเม้นนะคะ)
วันรุ่งขึ้นวันนี้ฉันตื่นเช้าเนื่องจากพี่ชายสุดแสบปลุกตั้งแต่ตี5ทั้งๆที่โรงเรียนเข้าเรียนตั้ง8โมงเช้าแถมโรงเรียนก้ออยู่ใกล้ด้วยเดินไปยังได้เลย"พี่ปอนด์ทำไนกินอ่ะ"ฉันถามขณะเดินออกมาจากห้องนอน "ทำข้าวต้มปลาอ่ะรีบกินจะได้ไปโรงเรียน"พี่ปอนด์พูดแล้วดืงฉันมานั่งที่โต๊ะกินข้าว "นี่พี่ปอนด์มันเพิ่ง6โมงเช้าเองนะจะให้น้องไปช่วยภารโรงเปิดประตูรึไง"ฉันพูดทำหน้าเซ็ง"เปิดเทอมเค้าก็ไปโรงเรียนเช้ากันทั้งนั้นแหละ"พี่ปอนด์พูด พอฉันกินเข้าเสร็จมันก้อแค่6โมง30นาทีเองฉันขี้เกึยจฟังพี่ปอนด์บ่นเลยรีบเดินออกมา แต่ว่าการเดินมาข้างนอกตอนเช้าแบบนี้ก็สดชื้นเหมือนกันนะเนี่ยฉันเดินไปเรื่อยๆด้วยอารมณ์ที่ดี(พอสมควรนะ)พอถึงหน้าโรงเรียนฉันถึงกับเซ็งเลยอ่ะเบื่อมากๆถ้าเมื่อก่อนนะจะมีเพื่อนมารอด้วยแต่นี้เหมือนกับมามันเป็นวันหยุดเลยอ่ะเพราะมีคนมาโรงเรียนนิดเดียวเองง่ะฉันเดินไปเรื่อยๆ จนเจอผู้ชายคนหนึ่งดูเค้าน่ารักดีอ่ะสูงมากๆฉันแค่166เองง่ะยายนี่สูงกว่าฉันอีกเหรอเนี่ยไปถามเค้าดีกว่าเผื่อรู้ว่าเราอยู่ห้องไหน"ขอโทดนะคะรู้จักห้อง4/4รึป่าวคะ"ฉันถามด้วยน้ำเสียงดูดีที่สูด "อ๋อรู้สิครับผมก้ออยู่ห้องนั้นอ่ะครับเดี๋ยวผมพาไปก้อได้ครับ"ผู้ชายคนนั้นพูด...ไม่อยากเชื่อนี้มันบังเอินรึป่าวเนี่ยแต่ก้อดีแฮะ
(นี่ๆท่านผู้อ่านอย่าคิดมากนะคะคนที่ทำให้ฉันต้องทำอะไรพิเรนๆไม่ใช่คนนี้คะ
อย่าลืมเม้นนะคะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น