ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Love blizzard รักของเราพิลึกพิลั่น[fantastic+love]

    ลำดับตอนที่ #9 : หมายเลข6ปริศนาและหอพัก

    • อัปเดตล่าสุด 18 พ.ย. 54


    Chapter9
    ณ ห้องมาสเตอร์ใหญ่
     
    ก๊อกๆๆ
     
    "ใคร"เสียงทุ้มนุ่มลึก แฝงความใจดีกล่าว
     
    "ผมวินเรย์ ราเชสครับ"
     
    "มากับดิฉัน โรนีกา ปาเจราค่ะมาสเตอร์"
     
    "เข้ามา"
     
    วินเรย์กับโรนิกาเดินเข้ามาให้ห้องทำงานของมาสเตอร์ใหญ่ ภายในห้องนั้นกว้างขวางชนิดที่ว่าจัดวงานเลี้ยงเลยก็ยังได้ ภายในห้องรายล้อมไปด้วยหนังสือเก่าๆหนาๆ ที่ฝาผนังมีรูปของมาสเตอร์+มาสตั้งแต่รุ่นแรกมาจนถึงปัจจุบันของโรงเรียนอีเทอนอล
     
    "มีอะไรหรือ โรนีกา"
     
    "คือว่า ท่านคะ เด็กคนนี้ด้านหลังของเหรียญขึ้นเลข6ค่ะท่าน"มาสเตอร์โรนีกากล่าวอย่างนอบน้อม
     
    "หมายเลข 6?" มาสเตอร์ใหญ่เอียงคอบ๊องแบ๊วเหมือนเด็กๆโดยไม่เข้ากับนหน้าตาที่เริ่มเข้า 50 "เธอมาจากเกาะอะไร?"
     
    "เกาะสายลม...เกาะวายุครับ" วินเรย์ตอบ
     
    "เกาะวายุ" มาสเตอร์ใหญ่พึมพำ ก่อนจะตบมือฉาดใหญ่ "อ๋อ! มิน่าล่ะ!!"
     
    "มะ...มะ...หมายความว่าอย่างไรคะมาสเตอร์ใหญ่?"มาสเตอร์โรนีกาถาม
     
    **มาสเตอร์เป็นทั้งคำนำหน้าครูผู้หญิงและครูทั้งหมดหรือครูที่มีตำแหน่งใหญ่โตต่างๆ เพราะฉะนั้นอาจารย์ใหญ่เป็นผู้ชายนะจ๊ะ****ไม่ใช่เพศที่สามนะจ๊ะ**
     
    "ไม่มีอะไรๆ ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรหรอก มาสเตอร์โรนีกา คุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะเรียกเข้ามา" มาสเตอร์ใหญ่พูดพร้อมโบกมือไล่อาจารย์สาวสุดสวยประหนึ่งว่าเป็นเพียงแค่สุนัขข้างถนน [[ไอยู-_-++ด่าชั้นเรอะ-_-++]]
    (ปล๊าวววววววว)(วิบัติไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง)
     
    "อืม...วินเรย์"มาสเตอร์ยูโลกล่าวแล้วเงียบไป
     
    "ครับ"
     
    "เธอมาจากเกาะวายุสินะ?"
     
    "ครับ"
     
    "ที่บ้านเธอทำงานอะไร?"
     
    "ฟาร์มเลี้ยงสัตว์ครับ เลี้ยงพวกม้า วัว นก"
     
    "เข้าเรื่องนะวินเรย์ การที่เหรียญของเธอมีเลข6ปรากฏขึ้นนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลก ใน100ปีที่แล้วตามที่ประวัติศาสตร์บันทึกไว้ก็มีคนได้รับเลข6เช่นกัน ความหมายของเลข6คือ คนที่ได้นั้นจะต้องปฏิบัติภารกิจอย่างหนึ่ง ซึ่งหลังจากที่เธอเรียนรู้เธอจะพบมันด้วยตัวของเธอเอง"มาสเตอร์ยูโลกล่าว
     
    "ภารกิจอะไรครับ?"วินเรย์ถาม
     
    "ก็บอกแล้วว่าให้เรียนรู้ไปเอง"
     
    ก๊อกๆๆ
     
    "ใครครับ"
     
    "ข้าเองโยลู"
     
    "อ้อ วินเรย์เธอกลับหอไปเถอะ ตั้งใจเรียนซะ แล้วเธอจะรู้เอง"มาสเตอร์ใหญ่กล่าวจบพอดีกับที่ประตูเปิดเข้ามา
     
    "ใครหรือครับท่าน"โยลูถาม
     
    "อ่อ เด็กนักเรียนน่ะ เขามาถามอะไรเล็กน้อย ชื่อวินเรย์ ราเชสน่ะ"มาสเตอร์ใหญ่กล่าวกับโยลูเสร็จก็หันมาพูดกับวินเรย์ว่า"วินเรย์ นี่คือมาสโยลู น้องชายของข้าเอง สอนวิชาประวัติศาสตร์ ปี3น่ะ"
     
    "ขอรับมาสเตอร์ใหญ่ กระผมขอลา"
     
    "อืม"
     
    "ขอตัวนะครับ" วินเรย์โค้งคำนับงามๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปหามาสเตอร์โรนีกา
     
    "วิน เป็นอย่างไรบ้าง ท่านมาสเตอร์ใหญ่บอกว่าเพราะอะไรหรือ"เปรีย่าที่ยืนอยู่หน้าห้องมาสเตอร์ใหญ่กล่าวอย่างร้อนรน
     
     
    "เปรีย่า...นี่เธอมาได้ไง..." วินเรย์เบิกตากว้าง ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเพื่อนสาวจะมารอตนถึงหน้าห้อง
     
    "ก็ข้าเดินมาพร้อมกับเจ้าอย่างไรเล่า ลืมไปแล้วหรือที่มาสเตอร์โรนีกาบอกว่าให้พาเพื่อนมาด้วยหนึ่งคนอย่างไรเล่า ข้าว่าเจ้าเล่าไปเดินกลับหอดีกว่า ป่านนี้แดนี่กับเอริ์ลน้อยคงรอแย่แล้ว"เปรีย่ากล่าว
     
    "อืม...ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่มาสเตอร์ใหญ่บอกว่าตอนนี้ให้เรียนไปก่อน แล้วจะรู้เอง" วินเรย์ตอบ
     
    "แค่นี้เองหรือ? ท่านไม่กล่าวมากกว่านั้นหรือวิน"เปรีย่าถามอย่างสงสัยท่านน่าจะให้ข้อมูลมามากกว่านี้นะ
     
    "ไม่...มีแค่นี้เอง"
     
    "อ๊ะ...ไม่สิ มาสเตอร์ใหญ่บอกว่ามันเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์เมื่อประมาณ 100ปีก่อน"
     
    "อืม งั้นก็ต้องหาในหนังสือ ถึงข้าจะอ่านไม่ได้นานเท่าไรแต่ข้าก็จะช่วยเจ้าให้ถึงที่สุดเลย"เปรีย่ากล่าวให้คำมั่น
     
    "ข้าเหมือนจะจำได้นิดนึงนะ" วินเรย์ทำหน้านึกคิด(จำได้มั้ย มันคือหนอนหนังสือ)
     
    "ข้าว่า ท่านมาสเตอร์ใหญ่บอกให้นายหาเองเพราะฉะนั้นมันจะต้องอยู่ในบทเรียนน่ะสิ เพราะฉะนั้นเราต้องตั้งใจเรียนโดยเฉพาะวิชาประวัติศาสตร์ใช่ไหมล่ะ?"เปรีย่าวิเคราะห์
     
    "ใช่ โห ไม่คิดเลยนะว่ายายเสียงแสดอย่างเธอเนี่ยจะมีปัญญาคิดด้วย"แดนี่แซวเปรีย่า
     
    "ดินแดนสายลมเหรอ..."เอิร์ลลี่ทำหน้าครุ่นคิด "ตอนเปิดหนังสือเรียนผ่านๆ เขาก็พูดกล่าวถึงเกาะวายุเมื่อ 100 ปีก่อนไม่ละเอียดมากเท่าไหร่นะคะ"
     
    "อาจเป็นปีอื่นก็ได้นะ"แดนี่ออกความคิดเห็น
     
    "หรือไม่งั้นมาสเตอร์จะพูดปากเปล่า ให้เราฟังเอง" เอิร์ลลี่ออกความเห็น
     
    "นั่นสินะ ถ้าเป็นมาสเตอร์ที่เก่งๆหรือสอนสนุกๆจะต้องมีเรื่องเล่ามากมายให้เราฟังแน่ๆเลย"เปรีย่าพูดทำหน้าเพ้อฝัน
     
    "เอ่อ วินเรย์นายอยู่ห้อง109นะ ส่วนเธอเปรีย่าอยู่ห้อง150นะห้องสุดท้ายเลย หนึ่งห้องนอนได้สองคนส่วนข้านอนที่ห้องไหนนะเอิร์ล"แดนี่กล่าวและถามเอริ์ลลี่เพื่อจะให้มีส่วนร่วมอธิบายบ้าง คอแห้งแล้วนะเฟ้ย
     
    "แดนี่นอนที่ห้อง 109 ห้องเดียวกับคุณวินเรย์ค่ะ ส่วนฉันก็นอนห้องเดียวกับคุณเปรีย่าค่ะ
     
    "แล้วชั้นหอพักของเราเป็นอย่างไรบ้าง มีอะไรบ้างหรือ"เปรีย่าถาม
     
    "ก็...ห้องนักเรียนหญิง คือห้อง 126-150 ตรงทางเดินจะมีป้ายบอกเตือนนกัเรียนชายด้วยว่า "คิดซักนิด ก่อนจะลักสาว"ค่ะ
     
    "ห้องนักเรียนชายก็ คือ ห้อง 101-125 จะจะมีทางเข้าสองทางระหว่างห้อง101กับ150และระหว่างห้อง125กับ126ตรงกลางมีโซฟาและโต๊ะรับแขกมากมาย เพื่อให้พวกเราสามารถใช้เวลาพักผ่อนพักผ่อนหรือทำการบ้านที่ตรงนั้นได้และจะมีทางเดินไปห้องต่างๆระหว่างห้อง125กับ126น่ะ เห็นทางเดินนั้นไหม นั่นล่ะจะมีห้องต่างๆอยู่สองข้างทางทั้งห้องฝึก ก็มีวารี อัคคี ปฐพี วายุนั่นล่ะแล้วก็ห้องทำการบ้านค่ะ”
     
    "เพราะฉะนั้นทางที่เราเดินเข้ามาในนี้จะเป็นระหว่างห้อง101กับ150น่ะ ส่วนรุ่นพี่ชั้นอื่นๆก็จะพักข้างบนตามระดับชั้น หอปิดประตูเวลา3ทุ่ม และห้ามนักเรียนออกนอกห้องนอนเวลา4ทุ่มนะ"แดนี่กล่าวเสริม
     
    "ส่วนห้องน้ำจะมีห้องอาบน้ำเล็กๆในห้องพักให้อยู่แล้วนะคะ" เอิร์ลลี่เสริมต่อ
     
    "ถ้างั้นแยกกันตรงนี้เลยละกันนะ"แดนี่กล่าวเมื่อเดินมาถึงทางเดินระหว่างห้อง101กับ150แล้ว
     
    "อืม" ทุกคนพยักหน้า
     
    "เวลาอาหารเย็น6โมงนะคะ เจอกันที่นั่งเล่นตรงกลางนะคะ"เอิร์ลลี่กล่าวทิ้งท้าย

    ------------------------ติดตามต่อไปนะคะ สวัสดี เอ้อ เรื่องสีตัวอักษรนั้น ไรท์เตอร์คิดว่าทำเป็นสีๆจะทำให้อ่านง่ายและน่าสนใจกว่า ไรท์เตอร์อีกท่านบอกว่าให้เว้นบรรทัดด้วยจะได้อ่านง่ายขึ้น ติชมกันตามสบายนะคะ ^_^--------------------
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×