ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มุ่งหน้าสู่เกาะอีเทอร์นอล
Chapter7
ณ เกาะอัคคี ณ บ้านแดนี่
"แดนี่ จัดของเสร็จหรือยังคะ? ...พวกหนังสืออนาจารไปต้องนำไปนะคะ หนักเปล่าๆ" เอิร์ลลี่พูดกับแดนี่ที่นั่งหันหลังจัดของใส่กระเป๋าเตรีมตัวไปเกาะกลาง
"ข้าจัดกระเป๋าเสร็จแล้ว เอริ์ลนี่เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนยังไงเนี่ย ของพรรคนั้นข้าไม่เอาไปหรอกเพราะเกาะอีเทอร์นอลคงมีขายเยอะน่ะ-.,-"แดนี่กล่าว
"เฮ้อ" เอิร์ลลี่ถอนหายใจ...หมายความว่ามีแต่ไม่เอาไปสินะ...นี่เธอทนคบกับผู้ชายหื่นกามคนนี้ได้ไงเนี่ย (ผป. – คบในฐานะอะไรจ้า<3)
"อย่าคิดไปถึงขั้นนั้นได้ไหมเอริล์น้อย ข้าเป็นผู้ชาย 'แท้ๆ'นะ มันก็ต้องมีกันบ้าง"แดนี่กล่าวแก้ให้ตนเอง
"ไม่ต้องย้ำว่าแท้ๆ ฉันก็ทราบค่ะว่าคุณเป็นผู้ชาย ร้อนตัวรึไงคะ -_-?"
"ข้าไม่ได้ร้อนตัว แค่อธิบาย"แดนี่กล่าว
"เด็กๆมาทานของว่างกันเร็วลูก"เสียงของคุณนีสซ่าแม่ของแดนี่เรียกเด็กทั้งสอง
"ขอบคุณมากค่ะ ท่านป้านีสซ่า"
"โอเคคร้าบ แม่"แดนี่กล่าว
ณ โต๊ะรับประทานของว่าง
"หนูเอิร์ล ไปเรียนที่อีเทอร์นอล ลุงฝากหนูช่วยดูแลลูกชายของลุงด้วยนะ"คุณแดนพ่อของแดนี่กล่าว
"ไม่ต้องห่วงค่ะ ท่านลุงหนูจะดูแลแดนี่ไม่ให้ไปเดินเถลไถลที่หอหญิงแน่นอนค่ะ" เอิร์ลลี่พูด...พร้อมถือโอกาสฟ้องเรื่องแดนี่ว่าชอบไปหอหญิงด้วย
"พ่อ ผมออกจะทำตัวดีไม่ต้องให้เอริ์ลมาคุมหรอกน่า"แดนี่กล่าว แต่เอิร์ลเร็วกว่า
"หนูจะไม่ยอมให้เขาดื่มเหล้าด้วยค่ะ"
"อะไรหอหญิงนะ0_0"พ่อของแดนี่ตกใจทำถ้วยชาหก"ดื่มเหล้าด้วย0_0"ทีนี้มือปัดไปโดนถ้วยชาที่ล้มอยู่ เพล้งง"ไอลูกเวร!"เสียงแก้วแตกพร้อมที่พ่อของแดนี่ตะโกนอย่างตกใจ"ดีมาก เอ็งนี่มันช่างเหมือนพ่อเอ็งจริงๆเล้ยยย"
"ดีมากจ้ะลูก ใจกล้าแบบนี้สมแล้วที่เป็นลูกของพ่อกับแม่>< " หม่ามี๊สุดที่รักและภรรยาสุดที่เลิฟของคนข้างบนพูดพร้อมกอดลูกชายแน่น
"0_0" โปรดสังเกตหน้าของเด็กทั้งสอง ตกใจแทบสิ้นสติทีเดียว
เอิร์ลลี่... เพราะอย่างนี้สินะ แดนี่ถึงได้เป็นคนแบบนี้ (ในความคิดนะ)
"เอ่อ"แดนี่กล่าวเบาๆพร้อมทั้งดูนาฬิกา"พ่อกับแม่ครับ ถึงเวลาที่เราจะต้องไปที่เกาะอีเทอร์นอลแล้วล่ะครับ"
"อย่างนั้นรึ ลูกรัก งั้นพ่อขอฝากไว้นะ ห้ามเมา ห้ามเข้าหอหญิงยกเว้นในกรณีพิเศษและที่สำคัญ อย่าลืมพาลูกสะใภ้(หรือลูกเขย?)มาให้พ่อชมด้วยนะลูก มามะ"คุณแดนกล่าวพร้อมกางแขนออก แดนี่ค่อยๆคลานเข้ามา และกอดพ่อของเขาไว้
"ตั้งใจเรียนมากๆนะจ๊ะ เจอคนไหนแกล้งก็ส่งสายตาคมกริบไปให้มันเลย จะเผามันทั้งเป็นก็ได้นะลูก"หม่ามี้สุดที่รักพูดพร้อมลูกหัวลูกชายสุดที่รักอย่างแผ่วเบา
...ประทานโทษเถอะ พวกท่านสอนลูกให้สู้คนมากไปมั้ยคะ?
ณ เกาะวารี
"วินนน"เปรีย่าตะโกนเรียกวินเสียงดังพร้อมทั้งวิ่งออกมาจากบ้าน
"หืม อะไรเหรอ?" วินเรย์เงยหน้ามอง...เขากำลังเล่นกับลูกมังกรสัตว์เลี้ยงของเปรีย่าที่ถูกล่ามไว้กับเสาหน้าบ้าน มันกำลังซุกไซ้ซอกคอของวินเรย์ด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู
"เรือของพวกเราจะออกจากท่ากี่โมงหรือ?แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่?จัดของเสร็จหรือยัง?ลาคุณลุงกับคุณป้าแล้วหรือ?"เปรีย่าถามเป็นชุดทีเดียว
"มาเมื่อกี้นี้แหละ พ่อฝากนมวัวมาให้เธอด้วย ส่วนออกจากท่าเมื่อไหร่ก็...ประมาณสองชั่วโมงล่ะมั้ง"
"ขอบใจจ้าเข้าไปข้างในก่อนไหม? แล้วกระเป๋านายอยู่ที่ไหนล่ะ?"เปรีย่าถาม
"อยู่ตรงเปลของเจ้านี่นี่แหละ" วินเรย์ตอบคราวนี้เจ้ามังกรเริ่มมุดเข้าไปในเสื้อ
"นายมาสนิทกับเจ้าเมปเปิ้ลตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"เปรีย่าถามอย่างแปลกใจ ทำไมเจ้ามังกรสาวแสนหยิ่งสัตว์เลี้ยงแสนรักของเธอถึงมีท่าทีสนิทกับวินเรย์เป็นพิเศษ
"...ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ จู่ๆมันก็ร้องเรียกข้าซะงั้น" วินเรย์ตอบพยายามเอาเจ้ามังกรสาวนี่ออกไปนอกเสื้อ ...จั้กจี้นะเฟ้ย!!
"เด็กๆจ๊ะ คุณย่าของเปรีย่าเรียกแน่ะเข้ามาเร็ว"คุณนายเปมี่ คุณแม่ของเปรีย่าร้องเรียก
ควับ!เปรีย่าค้อนให้เจ้ามังกรแสนยั่วยวน พลางคิด...จะแย่งวินไปจากชั้นเรอะ ไม่มีทาง วินเป็น(เพื่อน)ของชั้นคนเดียวย่ะ
ทำไมยะ ฉ้นงาบได้ก่อนนิ เขาก็ไม่ได้รังเกียจฉันด้วย! มังกรสาวส่งสายตาจิกไปให้เจ้าของ[ที่ไม่รังเกียจนี่คิดว่าเป็นสัตว์เหอะ]
...แต่แกเป็นสัตว์และชั้นเป็นคน วินเค้าต้องเลือกชั้นย่ะ เปรีย่าคิดพลางส่งกระแสจิตไปให้มังกร
ไม่เคยได้ยินเหรอยะ รักไม่จำกัดสายพันธ์ มังกรสาวหมองตอบ
"นี่เป...ทำไมถึงมองข้ากินเลือดกินเนื้อแบบนั้นล่ะ" วินเรย์เริ่มถาม
"หืม ข้าไม่ได้มองเจ้าเช่นนั้นเสียหน่อย"เปรีย่าตอบหลบๆสายตา
"วินเรย์"คุณย่าของเปรีย่าเรียก
"ครับ" วินเรย์ตอบ วางมังกรสาวลงกับพื้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
"ย่าฝากเจ้าดูแลเปรีย่าหลานรักของย่าด้วยนะ"คุณย่าพูดสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
"ด้วยความยินดีครับ" วินเรย์พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"วินเรย์หลานรัก"เสียงคุณปู่ของวินเรย์กล่าวทุกคนหันไปมอง มาตอนไหนฟะ
"ท่านปู่มาด้วยเหรอครับ?" วินเรย์ถามอย่างประหลาดใจ
"ปู่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวน่ะอย่างที่ปารีสกล่าว (ชื่อคุณย่าทันสมัย) แกต้องดูแลหนูเปให้ดีที่สุดและนอกจากนี้ปู่และทุกๆคนในทั้งสองครอบครัวตัดสินใจแล้วว่า...ให้แกกับหนูเป...หมั้นกัน"คุณปู่พูดช้าๆ (ก็แก่แล้วนี่นา)
"หา!!" วินเรย์ร้อง
"เฮ้ย!!"เปรีย่าร้อง
"เปรีย่า!ทำไมหลานอุทานทำกริยาไม่สมหญิงเยี่ยงนี้นะ"คุณย่าปารีสกล่าว
"ท่านปู่หมายความว่าไงครับ!"
"ท่านย่าคะ นี่หมายความว่า...ว่า...ว่า"เปรีย่ากล่าวติดๆขัดๆ
คุณย่าทนรอไม่ไหวจึงกล่าวว่า"ใช่แล้ว หมั้นในวันนี้หลานกับวินเรย์จะต้องหมั้นกัน ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะอายุไม่ถึงก็ตามแต่ก็ได้รับการยินยอมของผู้ปกครองของทั้งคู่แล้ว เพราะฉะนั้นเริ่มเลยดีไหมคะ?คุณพี่เวน”
-///- วินเรย์หน้าแดง บอกกับปู่ว่า "ท่านปู่ผมจะขอไปรับใช้เทพเจ้าแห่งสายลมก่อน ขอตัวนะครับ!!" ว่าแล้วก็รีบชิ่งหนี
"หยุดนะ วายุกริม!"คุณปู่กล่าวทันใดนั้น
"เหวอ...." วินเรย์รีบเบรก ไม่งั้นหัวได้โนแน่ๆ "ท่านปู่ห้ามผมทำไมครับ ผมจะไปรับใช้ท่านเทพแห่งสายลมนะครับ!"
"เจ้าจะไปรับใช้ใครหา ตอนนี้เจ้าแห่งสายลมอยู่บนสวรรค์หยุดแล้วกรุณานั่งลงซะ ทีนี้เวล่าเข้ามา"ท่านปู่สั่ง
"แต่ผมไม่มีความรับผิดชอบนี่ครับ"
"วินเรย์ ลูกเป็นคนอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ หุบปากแล้วทำตามที่ท่านปู่สั่งเดี๋ยวนี้"คุณวิล พ่อของวินเรย์กล่าว
"คุณปู่ครับ ผมคิดว่าผมไม่มีความรับผิดชอบมากพอที่จะมีครอบครัวหรอกครับคือผม......."
"ปู่รู้ แต่วินเอ๋ย การหมั้นไม่ใช่การรับผิดชอบครอบครัว แค่หมั้นกันเฉยๆนั่นล่ะ อย่าเสียเวลาเลยอีกประเดี๋ยวเรือจะมาเทียบแล้วเวล่า"ปู่กล่าว
"แต่ท่านปู่ ท่านย่า ทุกๆคนคะ หนูกับวินไม่ได้รักกัน ท่านเข้าใจไหมคะ อยู่ดีๆจะให้มาหมั้นปุบปับแบบนี้มันไม่มีเหตุผล"เปรีย่าแย้งขึ้นมา
"เท่าที่ผ่านมาย่าก็เห็นว่าหนูกับวินเรย์สนิทกันดีมิใช่หรือ?"คุณย่ากล่าว
"คุณย่าคะ เราสนิทกันก็จริง แต่แบบ'เพื่อน'ค่ะ"เปรีย่าย้ำ
"คุณแม่คะ หนูว่าท่านลองไตร่ตรองสักนิดดีไหมคะ ทั้งสองคนไม่ได้รักกันนะคะ"แม่ของเปรีย่ากล่าว
"อือถ้าอย่างนั้น ข้าให้เวลาพวกเจ้าสองคนเรียนจบ หากถึงเวลานั้นข้าหวังว่าจะไม่มีคำปฎิเสธจากพวกเจ้าทั้งสองนะ"ท่านย่าลดให้
"ขอบคุณค่ะท่านย่า" เปรีย่ากล่าว
"ขอบคุณครับ" วินตอบ
เปรีย่าก้มลงมองนาฬิกา"เฮ้ย! ถึงเวลาแล้ววินเร็ว!"เปรีย่าร้องเสียงดัง
"เปรีย่า! ทำไมทำกริยาไม่งามเช่นนี้คำพูดคำจาให้มันสุภาพหน่อยสิ อยู่ต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่บลาๆๆ"คุณย่าบ่นมากมายตามหลังมาแต่เปรีย่าไม่สนคว้ากระเป๋า สัมภาระทั้งหมด วิ่งตรงดิ่งไปที่เรือ(บ้านอยู่แถวท่าเรือพอดี)
"เปรีย่า!! ขอตัวก่อนนะครับ" วินเรย์รีบก้มคำนับให้ผู้ใหญ่ก่อนจะวิ่งตามเพื่อนสาวไป
ณ เกาะอีเทอร์นอล ร้านบุ๊คบิ๊กบั๊กๆ
"เอริ์ล เจ้าเอารายการหนังสือมาไหม ข้าลืมนำมาน่ะ"แดนี่ถามเอริ์ลลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"จริงๆเลยนะคะ เอ้า นี่ค่ะ" เอิร์ลลี่ยื่นให้
"แล้วมายื่นให้ข้าทำไมล่ะ ยื่นให้เจ้าของร้านสิ นี่ครับสองชุด"แดนี่กล่าว
"ได้ครับ คุณหนูแหมพวกหนูๆมาซื้อของกันนี่น่ารักจังเลยน้า ลุงล่ะอยากจะมีลูกบ้างจัง เสียดายไม่มีใครเอาลุง รักกันนานๆนะหนู เรียนจบก็แต่งงานกันเลย จะได้ไม่ต้องโดดเดี่ยวแบบลุง" ลุงเจ้าของร้านร่ายยาว
"ลุงครับ พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ ถึงยายนี่จะดูเหมือนแฟนผมก็เถอะ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าผมไม่ได้ตาต่ำขนาดนั้น บึ้มก็ไม่บึ้ม แบนเหมือนไม้กระดาน"แดนี่กล่าวแก้+เผาเอริ์ลน้อยที่น่าสงสาร
"ใครว่าล่ะเจ้าหนู แบนๆเหมือนไม้กระดานนี่ดีน้า น่ารักจะตาย...สาวน้อย ถ้าไม่เอาเจ้าหนูนี่มาเอาลุงแทนก็ได้นะจ๊ะ" ว่าแล้วก็ขยิบตาให้
"พอสักทีเถอะลุง ลูกค้าก็เยอะ รีบไปทำงานไป"แดนี่กล่าว
"ดูดีๆสิไอ้หนู มีคนที่ไหน มีแต่พวกเธอนี่แหละ ว่าไงจะสาวน้อยมารับรักลุงเถอะนะ ไม้กระดานแบบหนูน่ะลุงชอบ"
"หุบปากไอแก่ แก่ก็แก่แล้ว อยากมีเรื่องใช่ไหมฮะ"แดนี่กล่าวอย่างใจร้อน (เป็นเรา เราก็ร้อนเว้ย)
ผัวะ ลุงเจ้าของร้านยังไม่ทันตอบแดนี่ก็ส่งหมดออกไปหนึ่งหมัดเสียแล้ว
"เฮ้ยๆๆ" วินเรย์ที่พึ่งเข้ามาในร้านรีบล็อคตัวแดนี่จากข้างหลัง "ไปต่อยลุงเขาทำไมล่ะแดนี่"
"แดนี่คะ!!"
"พอๆๆลุงคะหยุดเถอะ ไปจัดหนังสือมาให้พวกหนูเลยนะคะ แล้วถ้ามีอีกเป็นครั้งที่สองหนูจะแจ้งตำรวจนะคะ"เปรีย่ากล่าว
อึ๊ก ฮึบ ฮึบ!แดนี่กล้ำกลืนความโกรธอย่างยากลำบาก "ไม่เป็นไรแล้ววิน ขอบใจ"
"ว่าแต่มีเรื่องอะไรน่ะ ทำไมถึงไปต่อยลุงเค้าแบบนั้นล่ะ?" วินเรย์ถาม
"ก็ไอลุงบ้ากามนี่สิ หาว่าข้ากับเอริ์ลเป็นแฟนกันแล้วพอข้าบอกไม่ใช่มันก็บอกว่าจะเอาเอริ์ลไปเป็นเมีย แล้วก็เป็นอย่างที่เจ้าเห็น"แดนี่กล่าว สีหน้ายังดูเกรี้ยวกราดอยู่
"อืม..." วินเรย์หลับตาใช้ความคิด "ข้าว่าลุงเขาไม่ได้คิดร้ายอะไรกับเอิร์ลลี่หรอกมั้ง แค่อยากรู้ว่านายชอบเอิร์ลลี่หรือเปล่ามากกว่า" วินเรย์กระซิบ
"เจ้าคิดแบบนั้นก็ช่างเจ้าแต่ข้าคิดของข้าแบบนี้ ไอลุงบ้ากามเอ้ย"แดนี่กล่าวอย่างหัวเสีย
"พ่อหนุ่มๆ หนังสือสี่ชุดครบแล้วจ้าทั้งหมด2000อีเทอร์ (หน่วยเงิน)"ลุงเจ้าของร้านกล่าว
"ค่ะๆๆ"เปรีย่ากล่าวพลางหยิบถุงหนังสือและจ่ายเงินให้ก่อนจะกล่าวว่า"พวกนายเดินตามชั้นออกมานี่"เมื่ออยู่ข้างหน้าร้านเปรีย่าก็ถามเอริ์ลลี่ว่า"ตอนนี้เจ้ากับแดนี่พักอยู่ที่ไหนหรือ?แล้วจ่ายมาให้ข้าคนละ500อีเทอร์ด้วย"
"เรายังไมได้หาที่พักเลยค่ะ"เอิร์ลลี่ตอบ พร้อมจ่ายเงินให้ 500 อีเทอร์
"งั้นไปพักกับพวกเราก็ได้นะ เราอยู่ที่โรงแรมอัศนีน่ะ เป็นโรงแรมสี่ดาวเลยนะ แถมค่าที่พักก็ไม่แพงเท่าไรด้วย"เปรีย่ากล่าว
"ค่าห้องเราออกคนละ 1/4 นะ " วินเรย์ตอบ
"มันต้องจองสองห้องมิใช่หรือ แยกชาย-หญิงไง"แดนี่แย้ง
"ก็ข้ากับเปเปิดสองห้อง คตอนแรกเราออกกันคนละครึ่ง พอให้พวกเจ้ามานอนด้วยก็ให้พวกเจ้าแชร์ด้วย ผิดตรงไหน่อะ" วินเรย์เริ่มงง
"ข้าว่าคิดกันเป็นห้องๆจะดีกว่านะ คือข้ากับเจ้าหารค่าห้องกันคนละครึ่ง มันจะได้ไม่ต้องบวกสองห้องหารสี่จะยุ่งยากกว่านะ"แดนี่กล่าวอธิบาย
"ข้าต้องนอนกับคุณเปรีย่าสินะคะ" เอิร์ลลี่ถาม
"เจ้าจะนอนกับข้าก็ได้นะเอริล์น้อย"แดนี่กล่าวทำหน้ากลุ้มกลิ่ม
"เมื่อกี้ใครกันคะ บอกว่าข้าเป็นพวกหุ่นไม้กระดาน ถึงข้านอนด้วยก็ไม่มีอะไรดีหรอกค่ะ" เอิร์ลลี่พูดอย่างโกรธๆ
"ก็ใครก็ไม่รู้น่า"
"คุณไม่ใช่เหรอคะ แดนี่" เอิร์ลลี่มองด้วยหางตา
"ข้าแค่แซวเล่นๆ"แดนี่กล่าว เปรีย่าทนฟังสองคนเถียงกันไม่ไหวด้วยความที่้เหนื่อยมาทั้งวันจึงกล่าวว่า
"พอเถอะ วันนี้ข้าเหนื่อยแล้วนะ แยกย้ายกันเข้านอนเลยละกัน ราตรีสวัสดิ์"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น