many loves รักหลายๆเศร้า

ลำดับตอนที่ #3 : chapter2 เข้มแข็งกว่าเดิม[100%]

พักเช้า
"ขิม มีคนมาหาน่ะ"เพื่อนร่วมห้องของฉันคนหนึ่งที่ชื่อว่าปลา เดินมาบอกฉันที่นั่งคุย นั่งเล่นอยู่กับนาวิน มิคกี้ มินนี่ แม๊กเพื่อนในกลุ่มของฉันนั่นแหละ มาจะกล่าวบทไป...อันข้าพเจ้านี้ เอ่อ...หยุดดีกว่า ก่อนอื่นคงต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเล็กน้อย ดิฉันคือนางสาวเขมกร โสรกานต์หรือขิมค่ะ ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ชั้นม.5 มีเพื่อนสนิทอยู่หลายคนคือนาวิน มิคกี้ แม๊ก มินนี่และยังมีเพื่อนในกลุ่มที่ย้ายไปโรงเรียนอื่นแล้วอีก เดี๋ยวไว้จะแนะนำให้รู้จักนะคะ ว่าแต่ใครมาหาฉันเนี่ย-*-
"ใครมาหรือปลา"นาวินถาม
"แคนมาน่ะ"ปลาตอบแล้วยิ้มหวานให้นาวิน ปลาน่ะชอบนาวินมาตั้งนานแล้วนี่นา(' ') (เวลานี้มันสมควรไหมยะ)(อ่า เราควรจะเศร้าสินะ: ขิม)
"งั้นพวกเราไปด้วยนะขิม"มิคกี้กล่าวอาสาด้วยความเป็นห่วงฉัน
"ไม่เป็นไรหรอกมิค เรื่องของเรา เราขอจัดการเอง"ฉันตัดสินใจห้ามไม่ให้มิคกี้ไปด้วย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องกัน
"แต่"มิคกี้ท่าจะไม่ยอม อยากไปกับฉัน
"ตามใจขิมเถอะ มิค"มินนี่พูดกับมิคกี้"เรื่องของขิมให้ขิมมันตัดสินใจเองเถอะ"มินนี่กล่าวพร้อมกวาดสายตาไปมองพวกผู้ชายทีละคนอย่างกดดัน
"อืมๆ ถ้าอย่างนั้นเธอไปจัดการเถอะขิม ถ้ามีปัญหามา ต้องมาปรึกษาพวกเรานะ"นาวินพูดแล้วยิ้มให้ฉัน อ๊า ไอเคะหน้าหวาน นายยิ่งหน้าหวาน ยิ้มอย่างนี้ฉันก็ละลายน่ะสิ เพื่อนบ้า (จิ้นผิดเวลา-.-)
"แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่ปรึกษาพวกเธอฉันจะไปปรึกษาใครล่ะ ฮ่าๆๆ"ฉันพูดอย่างซาบซึ้งในความรักของเพื่อนแล้วหัวเราะให้เพื่อนมั่นใจในตัวฉัน
"ระวังตัวด้วยนะ"แม๊กกล่าวอย่างเป็นห่วง
"จ้า"
"ขิม!"ปลาตะโกนเรียกอีกครั้งหลังจากมองไปมองมาหลายที
"จะไปเดี๋ยวนี้ละจ้า"ฉันตะโกนตอบแล้วรีบเดินไปที่ประตูหน้าห้อง เมื่อฉันเปิดประตูออกไป...
ผ่าง! แคนนั่งคุกเข่าถือดอกกุหลาบมาทางฉัน
"ดีกันนะขิม"แคนกล่าวง้อฉันที่ทำหน้านิ่ง เมื่อฉันไม่มีปฏิกิริยาแคนจึงกล่าวต่อว่า "เราขอโทษ เราสัญญาว่าจะไม่นอกกายขิมอีกแล้ว"
"ทุกครั้งนั่นล่ะที่นายทำกับฉันแบบนี้"ฉันกล่าวแล้วนิ่งไป ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักแคนแต่ฉันทนกับเรื่องแบบนี้มานานและหลายครั้ง จน ความรักที่มีให้แคนมันคงจะหมดไปแล้วกระมัง...ฉันคิดในใจและฉันก็พูดต่อ
"นายสัญญากับฉันด้วยคำเดิมๆแล้วนายก็กลับไปทำแบบเดิมๆทุกครั้ง"ทุกครั้งจริงๆ...
"วันนี้ึความรัก ความชอบที่เรามีให้นายมันจบแล้วแคน"ฉันเว้นจังหวะรวบรวมความกล้า กล่าวคำที่ฉันอยากจะพูดมาหลายครั้งแต่ไม่ได้พูดไปสักที
"เราเลิกกันเถอะ เราไม่รักนายอีกแล้วแคน ไปรักคนที่เขาพร้อมจะให้นายในทุกๆสิ่งที่นายต้องการ หรือไม่อย่างนั้นก็ถ้าปรับปรุงตัวได้เมื่อไหร่ก็ค่อยมาคุยกัน แต่ถึงเวลานั้นฉันคงจะรักคนอื่นไปแล้วนั่นล่ะ" ฉันคิดไว้ตั้งนานแล้วล่ะว่ามันจะมีวันที่ฉันทนไม่ไหว พูดจบฉันก็เดินสะบัดผมก่อนจะเดินออกไปแล้วนึกขึ้นได้ จึงหันกลับมา
"อ้อ! เพิ่งนึกขึ้นได้ ดอกไม้นี่นายจะให้ฉันใช่ไหม"พูดจบฉันก็ดึงดอกไม้มาจากมือของแคนก่อนที่จะโยนทิ้งลงพื้นแล้วกระทืบ ด้วยความสะใจ ขอโทษนะเจ้าดอกไม้ เจ้าเองก็มีชีวิตแต่ฉันก็อยากที่จะทำเช่นนี้เพื่อให้ใครบางคนได้สำนึกซะบ้าง
"อู้ว!"เสียงอุทานของพวกผู้ชายที่ดูอยู่ และซุบซิบๆเสียงซุบซิบของพวกผู้หญิงที่มุงดูอยู่รอบๆดังขึ้น เฮ้อ...ผู้หญิงนี่นะ ช่างนินทาเสียจริง(ได้ข่าวว่าเธอก็เป็นผู้หญิง)
"นี่ไม่ใช่การแสดงมามุงกันทำไม"ฉันกล่าวมองไปรอบๆคนที่มามุงดูพากันหลบสายตาแต่ก็นะ ฉันทำดุไปอย่างนั้นเองล่ะ แต่ในใจนี่สะใจสุดๆไปเลย!! โฮะๆๆ
"เอ้าๆนักเรียนมามุงอะไรกันแถวนี้ ไปเข้าเรียนได้แล้ว"ครููปูเดินมาไล่พวกเพื่อนๆที่ยังคงยืนค้างจากการโดนฉันถามไป แล้วฉันก็เดินเข้าห้องเรียน เมื่อนั่งที่...
"ขิมเจ๋งจัง" "สุดยอดไปเลยว่ะ" "ไม่น่าเชื่อ" เพื่อนๆต่างพูดชมเชยและวิจารณ์กันอย่างออกรส
"ดีแล้วล่ะขิม ขิมเปลี่ยนไปนะเนี่ย"มินนี่กล่าวชมฉัน
"ใช่แล้วล่ะ ถ้าฉันไม่เปลี่ยนคงจะต้องยอมแคนแล้วก็มีชีวิตห่วยๆต่อไปคิดๆดูแล้วฉันไม่เอาหรอก"ฉันพูดตามความคิดของฉัน
แปะๆๆ เพื่อนๆในห้องปรบมือกันใหญ่ ขอบใจจ้า
"เธอแน่มากว่ะขิม"มิคกี้กล่าวแล้วตบบ่าฉัน มือแกหนักนะไอมิคบ้า ฉันเจ็บไหล่นะ!
"ฮ่าๆๆ แน่อยู่แล้วเว้ย แต่นายเบามือหน่อยก็ดีนะ"ฉันพูดพลางลูบไหล่ที่โดนมิคตบเบาๆ
"ขอโทษนะขิม เจ็บมากไหมอ่ะ"มิคกี้กล่าวอย่างสำนึกผิด
"ไม่มาก อย่าตบแรงๆอย่างนี้อีกมันไม่ดีนะรู้ไหม"ฉันสอนเพื่อนซะเลย
"ครับๆ"
"พวกเธอจะคุยกันอีกนานไหมจ๊ะ ครูจะได้ไปนั่งทำงานรอ"คุณครูพรรษพรกล่าวนิ่งๆ
"ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับคุณครู"ทุกคนกล่าวอย่างเรียบร้อยก่อนจะรีบไปนั่งที่ของตน เพราะรู้จักครูพรรษพรดี ครูเขาสอนเลขม.ปลายบางห้องแต่สอนดีมากๆ ใจดีด้วยแต่ถ้าใครผิดไปจากที่ครูเขาบอกนิดเดียวล่ะก็เตรียมตัวตาย ทุกคนจึงรักครูแล้วก็เคารพครูคนนี้มากๆเลยล่ะค่ะ(จากประสบการณ์จริงครูพรรษพรที่รัก>3<!)
"เอาล่ะ วันนี้เราจะมาขึ้นกันเรื่องการอินทิเกตบลาๆ"พูดถึงวิชาเลข ถึงจะมีครูสอนดีแค่ไหนก็ตามความง่วงก็ครอบงำอยู่ดีค่ะ ตอนนี้ฉันขอตัวไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ก่อนนะคะ คร่อก!
ป้าบ! เสียงตบที่มาพร้อมกับอาการเจ็บที่หลัง ใครตบเราเนี่ย เมื่อมีคำถาม สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว มิคกี้แน่ๆเลย
"งืม...ขอเรางีบก่อนนะมิค แล้วนายค่อยมาสอนเราทีหลังนะ งืมๆ"ฉันพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาพร้อมทำท่าจะนอนต่ออย่างรวดเร็ว
"ครูเอง ยายเขมกร"เฮือก! ครูพรรษพรหรอเนี่ย คิดได้แล้วฉันก็...
^++++^ หันไปยิ้มหวานๆให้ครู
"แหะๆๆ^+++^ ขอโทษค่ะคุณครู"ฉันกล่าว
"ลุกขึ้นไปล้างหน้า แล้วอย่าหลับอีกนะ"ไม่หลับในวิชาเลขอีก โอ้ว! มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะคุณครู
"ขอบคุณค่ะ"แล้วฉันก็เดินไปห้องน้ำ
"อ๊า!...อื้ออ แคนน ตรงง นี้(เสียงกระเส่า)"เสียงครางของผู้หญิงดังออกมาจากในห้องน้ำหญิง น่ากลัวจัง แต่เอ๊ะ เขาร้องชื่อแคนนี่นา...ช่างมัน ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเราสักหน่อยนี่นา รีบล้างหน้าแล้วรีบไปเรียนต่อดีกว่าเรา
------------สั้นไปไหมหว่า0-0------------------