ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุผลของวินเรย์และมาสเตอร์ไรนีกา
Chapter3
ณ โรงเรียนวินเทอร์
"ไม่เอาน่า เปรีย่า ข้าไมไปงานเลี้ยงฉลองหรอก" วินเรย์พยามวิ่งหนีให้พ้นจากเพื่อนสาวของตัวเอง
"ทำไมล่ะ วินเรย์" เปรีย่าพูดอย่างขัดใจพลางวิ่งสุดกำลัง เพื่อจับเพื่อนของตนให้ทัน
"ถ้ามันจัดที่อื่นข้าก็พอโอเค แต่นี่มันจัดที่งานอีเทอนอล ที่ๆข้าไม่ชอบที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา"
"ถ้ามันจัดที่อื่นข้าก็พอโอเค แต่นี่มันจัดที่งานอีเทอนอล ที่ๆข้าไม่ชอบที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอมา"
"ทำไมเจ้าจึงไม่ชอบเกาะอีเทอร์นอลฮะ วินเรย์ ใครๆในอาณาจักรแห่งนี้ก็ชอบอีเทอร์นอลกันทั้งนั้นที่นั่นมีทั้งร้านค้ามากมาย ธรรมชาติที่ร่มรื่น และที่สำคัญมีขนมจากทุกเกาะทุกรสชาติขายด้วยนะ อ้าา ข้าล่ะอยากจะไปตอนนี้เลยจริงๆ"เปรีย่าพูด
"ก็ข้าไม่ชอบ" วินเรย์วิ่งหนีสุดชีวิต เจ้าตัวมีฝีเท้าเร็วอยู่แล้วเพราะเคยวิ่งไล่ต้อนฝูงแกะให้เข้าคอกอยู่บ่อยๆ ยิ่งเพิ่มพลังสายลมไปที่เท้ามันก็ยิ่งเร็วขึ้นไปอีก!
"ทำไมยะ ถึงข้าจะรู้เหตุผลแล้ว แต่เหตุผลของเจ้ามันไม่ดีพอ หยุดนะวินเรย์"เปรีย่าพูดพร้อมหอบแล้ววิ่งตามสุดชีวิต
"ก็เคยบอกแล้วนี่นาว่ามันทำให้ข้ามีอาการที่ผู้หญิงอย่างเจ้าไม่มีวันเข้าใจ" วินเรย์พูดพร้อมทั้งวิ่งขึ้นหลังคา (ลิง)
"ข้าไม่เข้าใจก็จริง แต่ยังไงๆเจ้าก็ต้องไปกับข้า"เปรีย่าตะโกนพลางวิ่งแล้ว"โอ้ย"เปรีย่าร้องเสียงดังเนื่องจากสะดุดหินก้อนโตที่วางไว้ตรงนั้นทำไมก็ไม่รู้"วิน"เปรีย่าเรียก น้ำตาคลอ
"เปรีย่า!" วินเรย์ตกใจ กระโดดลงจากหลังคา วิ่งมาพยุงเพื่อนสาว "เป็นอะไรรึเปล่า?"
"ฮึก ข้าเจ็บ ฮึก มันจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ฮืออ"เปรีย่าสะอึกสะอื้น (ขี้แยจริง)
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าพาไปทำแผลนะ" วินเรย์พูดพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแขนแกร่งโอบอุ้มหญิงสาวให้ลอยเหนือพื้น
"ขอบใจนะวิน นายเป็น'เพื่อน'ที่ดีที่สุดของฉันเลย"เปรีย่าพูด และเน้นคำว่าเพื่อนเป็นพิเศษ
...เพื่อนเหรอ? วินเรย์คิดในใจ นัยน์ตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
"เรย์...เรย์...วินเรย์!!”เปรีย่าตะโกนเรียกวินเรย์เสียงดัง
"...อะ..เอ๋ เกาะอีเทอนอล!!" วินเรย์ที่เหม่อ สะดุ้งสุดตัวแล้วเผลอหลุดปากพูดอะไรไป...แต่ทำไมต้องเป็นเกาะอีเทอนอลล่ะ?
"เจ้าพูดอะไรน่ะวิน ข้าไม่ได้ยินนะ"เปรีย่าพูด
"....อ่า ไม่รู้สิ ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าพูดอะไรไป...." วินเรย์เริ่มงงกับตัวเอง ...เมื่อกี้เราพูดว่าเกาะอีเทอนอลหรือว่า อีกัวน่านะ?
"ช่างมันเถอะ แต่ว่าเมื่อไหร่เจ้าจะปล่อยข้าล่ะ นี่มันถึงบ้านข้าแล้วนะ"เปรีย่าถามอายๆ
"อ้าว แล้วเรากลับมาบ้านเจ้าทำไมล่ะ?" วินเรย์มองประตูบ้านอย่างงุนงง
"ก็เจ้าพาข้ามาทำแผลอย่างไรล่ะ วิน ด้วยความเป็นห่วง ข้าว่าเจ้าไปหาหมอสมองดูหน่อยก็ดีนะ"เปรีย่าพูด
"หา?" วินเรย์เกาหัว "ทำไมช่วงนี้ข้าถึงเพี้ยนแบบนี้นะ"
"เดี๋ยววิน!!"เปรีย่าตะโกนเรียก
"อ่ะ ทำไมเหรอ?" วินเรย์หันกลับมา
"ตกลงว่ายังไงเจ้าก็ต้องไปงานเลี้ยงให้ได้นะ เจอกันวันนี้ที่โรงเรียนสี่โมงเย็น จำได้ใช่ไหม อย่าลืมนะ4โมง เรือออกสี่โมงครึ่งนะ อย่าสายล่ะ"เปรีย่าตะโกน (เพราะวินเดินไปไกลแล้ว)
16.00 น. โรงเรียนวินเทอร์
"เอิ่ม สุดท้ายข้าก็ต้องมาสินะ" วินเรย์กุมขมับ ...บื้อถูกเวลาจริงๆเรา
"พึมพำอะไรอยู่คนเดียวน่ะ นายวินเรย์ ทำไมไม่มาเช็คชื่อ ไม่เห็นป้ายหรือไงมันเขียนตัวออกโตว่าให้มาเช็คชื่อกับมาสเตอร์ประจำห้องก่อนน่ะหา!!"เสียงของมาสเตอร์ไรนีกาพูดขึ้น
"อ่า มาสเตอร์ครับ มาสเตอร์เป็นคนของเกาะสายลมใช่มั้ยครับ?" วินเรย์เดินไปกระซิบถาม
"ชั้นสอนเธอมาตั้งหนึ่งปี เธอยังไม่รู้อีกหรือฮะว่าฉันมาจากเกาะไหน วิชาที่ฉันสอนก็บอกอยู่แล้วว่าฉันมาจากเกาะไหน วันแรกที่เจอกันฉันก็แนะนำตัวแล้ว นี่เธอเป็นอะไรมากไหมฮะ นายวินเรย์ ราเชส แต่เอาเถอะ เผื่อเธอจะความจำสั้น ฉันมาจากเกาะลมยังไงล่ะ"
"วินเรย์!! ในที่สุดนายก็มาเย่ๆ อ้าว สวัสดีค่ะมาสเตอร์ไรนีกา"เปรีย่าพูดอย่างร่าเริง
"อืมๆ สวัสดีจ้าเป ช่วยดูนายวินเรย์ให้ครูหน่อยนะดูแปลกๆไปน่ะ ครูไปดูนักเรียนคนอื่นก่อนนะจ๊ะ"มาสเตอร์ไรนีกาพูด
"ค่ะ มาสเตอร์"
"ข้าไม่ขอไปได้มั้ย?" วินเรย์ถามคำเดิม
"ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาติ ไปลงชื่อกับมาสเตอร์เดี๋ยวนี้เลยนายวิน"
เปรีย่าพูด
"ก็...ข้าไปไม่ได้จริงๆนี่นา...." วินเรย์พูด
"มีเหตุอันใดล่ะที่เจ้าไปไม่ได้ แล้วไม่ต้องพูดเหตุผลเก่าของนายเลยนะวิน แต่งตัวมาก็ขนาดนี้แล้ว ตามฉันมาเลยมา"เปรีย่าพูดแล้วจับแขนวินลากไปหามาสเตอร์
"เฮ้ย เดี๋ยวเป อย่า!!"
เปรีย่าไม่ฟัง ลากวินเรย์ไปหามาสเตอร์ไรนีกาแล้วรายงานตัวให้วินเรย์เสร็จสรรพ
"มาสเตอร์ ถ้ามาสเตอร์เป็นคนเกาะสายลม มาสเตอร์น่าจะเข้าใจเหตุผลที่ผมไม่อยากไปนะครับ" วินเรย์หันมาพูดกับมาสเตอร์
"ใช่แล้วล่ะ เกาะอีเทอร์นอลเป็นเกาะที่ทำให้ฉันได้พบรักแท้ เจ้าแห่งสายลมหัวหน้าตระกูลวินเป็นผู้นำพาหนุ่ม-สาวแห่งเกาะสายลมไปพบรักแท้ที่นั่น เพราะเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในอาณาจักรแห่งนี้ เพราะฉะนั้น วินเรย์ เธอไม่ต้องกังวล อาการของเธอที่ตื่นน่ะเป็นเพราะเธอตื่นเต้นเท่านั้นล่ะ ทำใจให้สงบ รู้ลมเอาไว้ก็พอ"มาสเตอร์ไรนีกาพูดอย่างคนมีประสบการณ์
"...ง่ะ...." วินเรย์พูดไม่ออก ...ที่ไปพบรักแท้กันเพราะชาวสายลมห้ามใจไม่ได้เผลอทำอะไรอีกฝ่ายมากกว่า
"เห็นไหมวิน มาสเตอร์ยังบอกเลยว่าไม่เป็นไร ดีซะอีกนะได้เจอรักแท้น่ะ ฉันล่ะ อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง"เปรีย่าพูด
"...." วินเรย์มองหน้าเปรีย่า ....ในใจสวดภาวนาต่อเทพเจ้าแห่งสายลม...เทพเจ้าแห่งสายลมโปรดคุ้มครองลูกด้วย.........
ปื๊นๆ "ประกาศๆ เด็กนักเรียนโรงเรียนวินเทอร์ทุกคนเมื่อรายงานตัวแล้วเดินมาขึ้นเรือได้เลยขอรับ" ปื๊นๆ
"อ้าว เรือมาแล้ว เธอสองคนรีบไปขึ้นเรือไป"มาสเตอร์ไรนีกาพูด
"ค่าา"
"......เทพเจ้าแห่งสายลมโปรดคุ้มครองลูกด้วย......." วินเรย์ยังคงพึทพำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แม้จะถูกเปลากขึ้นเรือก็ยังไม่หยุดพึมพำ
"พึมพำอะไรของนาย วินเรย์ นี่ไปตักเค้กตรงนั้นกันเถอะน่าทานจังเลย"เปรีย่าพูดแล้วรีบลากวินเรย์ไปทันที
-----จะรีบมาอัพตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะขอรับ--------
-----จะรีบมาอัพตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะขอรับ--------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น