คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปีที่แสนเงียบเหงา
Chapter2: ปีที่แสนเงียบเหงา + คนรัก
วันเปิดเทอม
สวัสดีค่ะทุกคนตอนนี้ฉันอยู่ม.4แล้วค่ะ ปีนี้ได้อยู่ห้อง4/7 กับเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิท เพื่อนในกลุ่มฉันโดนแยกห้องแยกสายกันไปหมดเลยค่ะ ขนาดเพื่อนที่เรียนศิลป์-คำนวณเหมือนกันยังไปอยู่อีกห้องเลย แย่จัง
1 เดือนผ่านไป
“เราไม่ชอบเธอ เธอนิสัยไม่ดี”เพื่อนที่ทำงานกลุ่มกับฉันกล่าว
“ทำไมล่ะ เราผิดตรงไหน” ฉันถาม
“เธอเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป”เพื่อนบอก
“งั้นเราขอโทษ เราขอกลับไปทำงานกับเธอเหมือนเดิมนะ เราจะปรับปรุงตัวเอง”ฉันพูดน้ำตาเริ่มคลอ ถ้าไม่ได้เพื่อนกลุ่มนี้ ฉันก็เข้ากับใครไม่ได้แล้วล่ะ
“ไม่ ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกนะ”เพื่อนคนนั้นกล่าวแล้วเดินไปกลับกลุ่มของเธอ ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ร้องไห้อย่างเสียใจ สมองคิดไปว่าถ้าอย่างนั้นเวลาเรียน เวลาพักที่ฉันอยู่ในห้องฉันจะทำยังไงล่ะ จะคุยกับใคร แย่จัง ไม่อยากอยู่ห้องนี้อีกแล้วT_T
“มายด์”เสียงเพื่อนคนหนึ่งเรียกฉัน ฉันจึงเงยหน้ามอง โอปอนั่นเอง
“ว่าไง มีอะไรรึเปล่าจ๊ะโอปอ”ฉันถาม
“เธอลืมไปแล้วหรือว่าเธอยังมีเราเป็นเพื่อนเธออยู่น่ะ”โอปอกล่าวพลางเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน
“ขอบใจนะโอปอ”ฉันพูด แล้วยิ้มให้โอปออย่างจริงใจ
“เพื่อนกันนี่นา”โอปอพูดแล้วนั่งลงข้างๆฉัน ชวนฉันคุยจนหมดพัก โอปอจึงเดินกลับที่ ขอบใจนะเพื่อนที่ทำให้เราไม่เหงา
----พักเที่ยง---
“ไอมายด์แล้วในห้องแกเป็นไงบ้างวะ?” ต้นข้าว หญิงสาวสูง หุ่นดี ใส่แว่นเพื่อนสนิทของฉันถามขึ้นขณะกินข้าวด้วยกัน
“ก็ ที่ทะเลาะกับเพื่อนคนนั้นทำให้เพื่อนที่เราเล่นด้วยไม่เล่นไม่คุยกับเราใช่ป่ะ แล้วโอปอก็มาคุยกับเราอ่ะ”ฉันกล่าวยิ้มๆ
“ดีจังนะมายด์ ถ้าเราได้อยู่ห้องเดียวกับมายด์ก็ดีสิ”มีมี่ เพื่อนที่แสนน่ารักของฉันพูดน้ำเสียงเสียดาย
“ไม่เป็นไรหรอกจ้า แค่มีมี่ให้กำลังใจเราอย่างนี้เราก็มีความสุขแล้วล่ะ”ฉันกล่าวอย่างมีความสุข
หลังจากวันนั้นโอปอก็มาคุยมาเล่นกับฉันแทบทุกพักเพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคม แต่เห็นเป็นคนอย่างนั้นก็เหงานะ แต่มีในคาบวิชาIntensive จะเป็นวิชาที่ต้องเดินไปเรียนที่ห้องอื่นฉันกับโอปอก็จะนั่งด้วยกัน คุยกันในคาบ บางทีโอปอก็ช่วยสอนฉัน มันเป็นคาบที่ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ
วันหนึ่ง
“มายด์ แกชอบใครอยู่ป่ะ?”โอปอถาม ขณะฉันกำลังนั่งเล่นsudokuอยู่
“เราชอบ...ชอบต้นข้าวน่ะ”ฉันตอบเบาๆ ที่จริงเรื่องนี้ต้นข้าวก็รู้แล้วแหละแต่ก็ปฏิเสธและฉันก็พยายามตัดใจ
“คนไหนวะ เราไม่รู้จักอ่ะ”โอปอถามงงๆ
“คนนี้ไง”ฉันเปิดรูปในโทรศัพท์ให้ดู
“เพื่อนสนิทแกนี่นา”โอปอพูด
“ใช่แล้ว แล้วโอปอล่ะชอบใครบ้างหรือเปล่า?”ฉันถามโอปอกลับบ้าง
“เรามีคนที่ชอบอยู่ที่จันทบุรีน่ะ”โอปอกล่าวยิ้มๆ
“ใครอ่ะ เราอยากเห็นหน้าจัง”ฉันพูดอย่างสอดรู้
“นี่ไง”โอปอเปิดรูปในโทรศัพท์ให้ฉันดู ฉันจ้องมองไปแล้ว อ๊ายย น่ารักมากก>///< ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ออกทอมสุดๆ
“แล้วคนคนนี้เป็นทอมป่ะ?”ฉันถาม
“ไม่หรอก แอนเป็นผู้หญิง คบกับผู้ชายมาหลายคนแล้วด้วย”โอปอตอบเศร้าๆ
“เฮ้ย! เอาน่า แค่ได้รักก็พอแล้วไม่ใช่หรือ”ฉันถาม
“ใช่แล้ว สถานะอย่างเรากับเขาแค่ได้แอบรักเขามันก็มากพอแล้วจริงๆนั่นล่ะ”โอปอพูด ปรับสีหน้าเป็นยิ้มๆ แล้วถามฉัน “แล้วต้นข้าวชอบแกป่ะ?”
ฉันส่ายศีรษะ “ไม่ ต้นข้าวชอบผู้ชายเราก็คล้ายๆเธอนั่นล่ะ แค่ได้เป็นเพื่อนก็พอแล้ว”ฉันพูดแล้วยิ้มขึ้นมา เมื่อนึกถึงใครคนนั้นคนที่ฉันรักมานาน
“แล้วโอปอไม่คิดถึงเขาหรอ?”ฉันถาม
“คิดถึงดิ แต่กลับบ้านไปบางทีก็ได้คุยกันในเอ็ม ในเฟสบ้าง แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ”โอปอพูด
“งืมๆ นั่นสินะ แค่ได้คุยกันก็พอแล้ว เพราะบางทีการใกล้ชิดเกินไปอาจทำให้เราชอบเขามากไปกว่าเดิมก็ได้”ฉันเปรยกับตัวเองเบาๆ
“ใช่แล้ว แต่บางทีการได้ชิดกับคนที่เรารักก็ทำให้เรามีความสุขไม่ใช่หรือไง แม้ว่าหลังจากนั้นเราจะทุกข์ก็เถอะ”โอปอพูดแล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นจากโต๊ะของฉันแล้วกล่าวว่า”มายด์เราไปนั่งที่ก่อนนะ”พูดจบก็หันหลังเดินกลับไป
ความคิดเห็น