ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : วันเรียนวันแรก+มาสเตอร์คาถาวายุที่นักเรียนชายหวาดกลัว100%
Chapter10
"ตื่นๆๆ นักเรียนชั้นชีฟทุกคนตื่นเดี๋ยวนี้! แล้วกรุณาลงไปทานอาหารเช้าเวลา7นาฬิกาตรงด้วยนะคะ"เสียงดังออกมาจากมุมห้องซึ่งเด็กๆชั้นชีฟทุกคนไม่ได้สังเกต
"หืม...เช้าแล้วเหรอ" วินเรย์ลุกขึ้นอย่างงัวเงีย (วินเรย์ใส่กางเกงขายาว+เสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุมนอน)
"อืออออ...เสียงอะไรหนวกหูแต่เช้าเนี่ย"แดนี่กล่าวพลางสลึมสลือตื่มขึ้นมา หัวชี้ไปชี้มาไม่เป็นทรง ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวนอน
"เขาบอกให้ไปกินข้าวน่ะ" วินเรย์ตอบก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ
"แล้วเราไม่ต้องอาบน้ำก่อนหรือ"แดนี่กล่าวแล้วรีบลุกขึ้นมาจัดเครื่องอาบน้ำ (สบู่+ชุด+ผ้าเช็ดตัว)
"ข้าเอาของไปวางในห้องน้ำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" วินเรย์ตอบ
"อือ งั้นนายอาบไปก่อนเถอะ"แดนี่กล่าวพลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อจัดทรงผมให้เรียบร้อย
"โอเค" วินเรย์พยักหน้า
06.40น.
"ไปกันเถอะ มาสเตอร์สั่งว่าไปรวมตัวที่ไหนนะวินเรย์?"แดนี่ถาม
"ว่าแต่ห้องทานข้าวมันอยู่ทางไหนล่ะ?" วินเรย์หันไปหาแดนี่
"ไม่รู้สิ"
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา" วินเรย์บอกกับคนที่เคาะประตู
"ครับ"แดนี่กล่าวเสริมอย่างสุภาพ
"วินเรย์ แดนี่ไปกินข้าวกัน"เปรีย่ากล่าวขณะเดินเข้ามาในห้อง
"เปรีย่า ทำไมเจ้าถึง...." วินเรย์ถามอย่างอึ้งๆ ....เขามีเซนเซอร์ห้ามนักเรียนต่างเพศเข้าหากันไม่ใช่เรอะ
"ก็เวทคุ้มกันหอผู้ชายมันอ่อนกว่าของผู้หญิงนี่นา ข้าถึงมาปลุกเจ้า ไปเร็ว"เปรีย่าอธิบาย
"ตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ที่นี่เขาบอกว่านักเรียนชายเชื่อถือไม่ได้ค่ะ..ฮะ..ฮะ อัดชิ่ว.." เอิร์ลลี่พูดแล้วรีบปิดปากจาม
"นักเรียนห้องห้าทุกคน ตั้งแถวหน้าห้องดนตรีด่วนค่ะ"เสียงจากมุมกำแพงประกาศอีกครั้ง
"เสียงมาสเตอร์โรนีกานี่นา รีบไปกันเถอะ"เปรีย่ากล่าว
"นี่ตกลงเขาจะให้เราทำอะไรกันแน่นะ..." วินเรย์พึมพำแล้วตามเปรีย่าไป
"นักเรียนเข้าแถวค่ะ แล้วเดินตามมาสเตอร์มานี่"มาสเตอร์โรนีกากล่าวเมื่อเห็นทุกคนมาครบแล้ว
"จากนี้ไป เมื่อรวมตัวกันขอให้มาเจอกันที่นี่นะคะ เราจะไปทานอาหารและทำกิจกรรมพร้อมๆกันยกเว้นเวลาพักนักเรียนจะไปที่ใดก็ได้แต่ต้องมารวมตัวให้ตรงเวลานะคะ"มาสเตอร์โรนีกากล่าวอีกครั้ง
"ฮะ...ฮัดชิ่ว..." เอิร์ลลี่จามเบาๆ
"ไม่สบายหรือเอริ์ลน้อย"แดนี่ถามด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อคืนอากาศมันเย็นๆน่ะค่ะ...ฮัดชิ่ว" เอิร์ลลี่ตอบ....เอิร์ลลี่บอกหนาวแล้วทำไมเจ้าสองหนุ่มนั่นถึงนอนได้ฟะ
"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อล่ะ"แดนี่ถามกวนๆ
"นักเรียนสี่คนนั้นจะคุยกันอีกนานไหม"มาสเตอร์ถามเสียงเย็น พรึ่บ ทั้งห้องหันมามอง
"ถึงแล้วล่ะ นี่คือห้องเบรส สถานที่เธอจะรับประทานร่วมกับพี่ๆน้องๆทุกคนในโรงเรียน แล้วก็ เธอคือเอริ์ลลี่ แมคลาเกตสินะ ช่วงพักเช้าไปห้องพยาบาลขอยาแก้ไอด้วย อาคารฮอป ชั้นสองนะ"มาสเตอร์โรนีกากล่าวเมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่เขียนว่าเลข5แล้วมาสเตอร์ก็สั่งให้นั่ง
เอิร์ลลี่หน้าแดงก้มหน้างุด
"เอาล่ะ อะแฮ่มๆ นักเรียนทุกคน ก่อนที่เราจะทานอาหารเช้ากัน ฉันขอเตือนอะไรซักอย่างนะ" มาสเตอร์ใหญ่ลุกขึ้นยืนพูด
"อาจารย์ใหญ่เป็นตุ๊ดหรือเปล่าเนี่ย"เปรีย่าหันไปคุยกับเอริ์ลลี่
"พูดอะไรอย่างงั้นล่ะคะ...ฮัดชิ่ว..." เอิร์ลลี่หันไปพูดกับเปรีย่า..แล้วก็จามอีกครั้ง
"เอาล่ะ เรื่องแรก...พวกเธอห้ามออกจากโรงเรียนในวันเรียนโดยพลการเด็ดขาด เรามีสายสืบอยู่ในหมู่บ้าน...ถ้ากลับมาเธอต้องได้รับการลงโทษ...และอีกอย่าง..." มาสเตอร์ใหญ่หยุดหายใจ " สำหรับนักเรียนชายทุกคน...ทุกคนคงรู้กันสินะว่าเราไม่อนุญาตให้นักเรียนต่างเพศไปมาหาสู่กันภายในหอ นักเรียนชายที่คิดจะเข้าไปในหอหญิงไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร...จะไปขอยืมของ หรืออะไรก็ตาม เธอกำลังทำให้นักเรียนหญิงคนนั้นเดือดร้อนไปด้วย"ในวันต่อมานักเรียนหญิงคนนั้นจะจะมีอาการคล้ายไข้หวัดเล็กน้อยและจะทำให้นักเรียนคนนั้นไอไม่หยุด ส่วนฝ่ายชายเมื่อเธอเข้าไปในฝั่งนักเรียนหญิงจะโดนระบบพื้นกระเด้ง กระเด้งเธอออกมาจากทางเดินทันที...เธอคงไม่อยากให้เข้าทรมานหรอกนะ" เมื่ออาจารย์ใหญ่พูดจบก็เกิดเสียงซุบซิบภายในห้องอาหาร
"มาสเตอร์ฮะแล้วเรื่องตารางเรียนล่ะครับ"มีนักเรียนผู้ชายคนหนึ่งจากชั้นชีฟตะโกนถาม
"มาสเตอร์ประจำห้องพวกเธฮจะแจกหลังทานอาหารกันเสร็จนะ" มาสเตอร์ใหญ่ตอบ
"แล้วกฏข้ออื่นๆล่ะคะ?"เปรีย่าตะโกนถาม
“แล้วแจกตอนไหนล่ะครับ”แดนี่พึมพำเบาๆ
"มันแถมมากับหนังสือเรียนที่พวกเธอไปซื้อกันนั่นแหละ" มาสเตอร์ใหญ่ตอบอย่างหงุดหงิด
"แล้วมาสเตอร์ได้ยินได้อย่างไรล่ะครับ”
"หูฉันดีนะ" มาสเตอร์ใหญ่ตอบ
"ไม่เถียงแล้วคร้าบ"แดนี่พูดอย่างกวนๆๆ
"ดีมาก...งั้นเราเริ่มทานอาหารเช้ากันเลยละกัน...อ้อ ใช่ โรนีกา ฝากเธอจัดการเจ้าศิษย์ตัวดีนี่หน่อยนะ"
"ว้าว"เปรีย่ากล่าวอย่างอัศจรรย์ใจ มีอาหารมากมายตั้งอยู่ในโต๊ะรอบๆห้อง (บุฟเฟ่ต์)
และแล้วนักเรียนก็ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างมีความสุข
"หืม" วินเรย์เหมือนจะคิดอะไรได้ ก่อนจะกัดกินขนมปังแยม "ว่าแต่ใครกันน่ะที่ตั้งใจจะเข้าไปหาเจ้า" วินเรย์ถามแล้วหันไปมองหน้าเอิร์ลลี่ที่ตักซุปอยู่
"...เอ่อ ไม่รู้สิคะ" เอิร์ลลี่หันไปมองรอบๆตัว
"เมื่อคืนนายก็ไม่ได้ไปนี่นา" วินเรย์หันมาหาแดนี่
"เมื่อคืนตอนนายหลับแล้วฉันมีเรื่องคุยกับเอริ์ลเลยเดินไปน่ะแล้วก็โดนคาถากระเด้ง ผลักตรงมาที่ห้องนอนเลย=_="แดนี่รับสารภาพ (แล้วคาถารู้ได้ไงว่าแดจะไปหาใคร?) (คาถารวมสองคาถา ณ ตรงนั้นเน้อ)
" - -..... ถึงว่ารู้สึกกำแพงห้องนอนมันบางผิดปกติ..." วินเรย์พึมพำแล้วนั่งกินต่อ
"ทำไมล่ะ?"แดนี่ถาม ไปหาเอริ์ลแล้วกำแพงบางได้ไง?
"ก็นายคงจะถูกเด้งจนชนกำแพงห้องนอนเป็นรูเลยใช่มั้ยล่ะ มันจะซ่อมแซมตัวเองโดยอัตโนมัติ...มันจะเอาส่วนของกำแพงรอบๆนิดหน่อยไปซ่อมน่ะสิ" วินเรย์ตอบ
จึ้กๆ
...ใครมาสะกิดเนี่ย เปรีย่าคิดในใจ หันไปทางโดนสะกิด
"ตารางสอน"คนข้างๆพูด
"อ่อ ขอบใจจ้า"เปรีย่าตอบรับ
...วันแรกมีเรียนสี่วิชา ประวัติศาสตร์วายุ คาถาวายุ ประวัติศาสตร์ เกาะวายุแล้วก็สังคม วิชาละ2ชั่วโมงเปรีย่าคิดในใจ
"วิชาประวัติศาสตร์..."วินเรย์พึมพำ
"มีแต่วายุหมดเลย" เอิร์ลลี่พึมพำ "ฮะ...ฮัดชิ่ว
"เอ๊ะ มีกระดาษอีกแผ่นล่ะ"เปรีย่ากล่าว
"แผนที่โรงเรียนนี่"แดนี่พูดบ้าง
"ก็ดีนะจะได้ไม่หลง..." วินเรย์มองแผนที่ในมือ...กว้างแฮะ
"เอาล่ะ งั้นเราก็ตรงไปห้องเรียนวายุกันเถอะ ในตารางบอกว่าเรียนห้องวินด์ล่ะ"แดนี่พูดอย่างตื่นเต้น
"กว่าจะหาเจอคงเสียเวลาน่าดูนะคะ..." เอิร์ลลี่พึมพำ..เรื่องทิศนี่เธอไม่ค่อยถนัดเลย..หลงตลอด
"ไม่หรอก เรามีคนแม่นทิศอยู่ด้วยนี่นา"เปรีย่ากล่าวอย่างอวดๆ
"ใคร คงไม่ใช่เธอหรอกนะยายแปร๊ด"แดนี่กล่าวอย่างดูถูก
"ไอซุ่ม เออ ไม่ใช่ชั้น แต่เป็นวินต่างหากไงเล่า"เปรีย่าหน้าเริ่มแดงด้วยความโกรธ
"แค่จับกระแสลมก็ทำได้แล้ว...เอิร์ลลี่น่าจะพอจับได้เหมือนกันนั่นแหละ" วินเรย์พูด
"ฉะ...ฉันจับไม่ได้ค่ะ"เอิร์ลลี่ส่ายหัว
"เดินสิเพื่อนๆคุยกันอยู่นั่นแหละ"เปรีย่ากล่าว
"คร้าบๆๆ" วินเรย์ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกไปพร้อมกัน
"สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน มาสชื่อว่านาวิน วาเรสนะ"มาสท่าทางใจดียืนอยู่หน้าห้อง มาสเป็นคนตัวเล็ก สกีนเฮดและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดแนวฮิปฮอปกับกางเกงร็อกแต่มันช่างขัดกับหน้าท้องที่โป่งออกมาเหลือเกิน (พุงโต)
ภายในห้องเรียนประวัติศาสตร์วายุเต็มไปด้วยกลิ่นตลบอบอวลของกระดาษเก่า เมีแผนที่เกาะขนาดใหญ่แปะไว้หน้ากระดาน โต๊ะเรียนเป็นตัวยาวแบบนั่งได้สี่คน แต่ละโต๊ะ มีกระดาษเอกสารให้ สี่แผ่นพอดีกับจำนวนคน
"อืม วันนี้คาบเรียนแรก ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน มาสชื่อนาวิน วาเรส สอนวิชาประวัติศาสตร์วายุส่วนในวิชาคาถาวายุมาสเตอร์โรนีกาจะเป็นคนสอนพวกเธอ ในบทเรียนแรกที่เราเรียน จะเป็นเรื่องวีรบุรุษและบุคคลสำคัญในเกาะวายุ"มาสเตอร์กล่าว"คาบนี้มาสจะเล่าเรื่องของท่านวิลโลว์ วายุซึ่งเป็นกษัตริย์ของเกาะวายุท่านแรกให้พวกเธอฟัง ขอให้พวกเธอฟังและจดตามด้วย สำหรับนักเรียนที่มาจากเกาะวายุ เรื่องนี้พวกเธออาจเคยได้ยินมาบ้างแล้ว ก็ถือว่ามาฟังทวนความจำอีกครั้งละกันนะ เอาล่ะ ท่านวินโลว์เกิดวันที่...."มาสเล่าไปเรื่อยๆและใช้เสียงสูงต่ำเพื่อให้นักเรียนสนใจ
"ฮ้าวว"แดนี่หาวออกมาถึงมาสจะออกเสียงสูงต่ำก็ตามแต่มันง่วงจะให้ทำอย่างไรเล่า แดนี่คิดแล้วค่อยๆหลับ
เอิร์ลลี่ถอนหายใจเบาๆ (ใส่ผ้าผิดปากแล้วนะตอนนี้) เอาปากกาขนนกจิ้มเข้าที่มือของแดนี่(คือมันแหลมนะ)
จ๊าก! แดนี่อุทานออกมา
"ใครบังอาจมาปลุกข้า แดนี่ ผู้เกรียงไกรคนนี้"แดนี่ตะโกนลั่นห้อง
"แดนี่ นาซีฟ"เสียงเรียกไม่เย็นไม่ร้อนดังมาจากหน้าห้อง
"ค...ค...ครับ"แดนี่กล่าวอย่างกล้าๆกลัวๆ
"หลับหรือ?"มาสเตอร์ถาม
"ครับ"ลูกผู้ชาย ยืดอกรับความผิด
"อืม คาบนี้เป็นคาบแรกเพราะฉะนั้น เลิกเรียนแล้วมาหามาสที่ห้องพักมาสเตอร์1/2นะ"มาสพูดไม่มีวี่แววโกรธอะไร"ส่วนเอริ์ลลี่ แมคลาเกต ดีมากที่เธอเตือนเพื่อน ให้คะแนนความชอบส่วนตัว1คะแนน เอาล่ะ เลิกคาบได้ ต่อไปพวกเธอจะต้องไปเรียนคาถาวายุกับมาสเตอร์โรนีกานะ ห้องวาย
"ชื่อห้องมันแปลกๆนะคะ ห้องวาย?" เอิร์ลลี่พึมพำ ...สีม่วงลอยมาแต่ไกล
"มาสเตอร์แกเป็นสาวกวายล่ะมั้ง (นิยมชายรักชาย)"เปรีย่าให้ความเห็น
"ใช่แล้วจ๊ะหนูๆ" มาสเตอร์โรนีก้าโผล่มาจากข้างหลัง (เมื่อไหร่ไม่รู้) พูดเสียงหลอนๆ
"มาสเตอร์0_0" เปรีย่าอุทานเสียงดังลั่น "ทำไมมาสเตอร์ไม่ไปรอที่ห้องคะ?" เปรีย่าถามอย่างสงสัย
"อดใจรอไม่ไหวน่ะสิ" มาสเตอร์ยิ้มปากฉีกจนน่ากลัว ออโรร่าสีม่วง (?) ออกมาจากมาสเตอร์สาว "ข้าชอบจิ้นนักเรียนชายปี1สองคนที่เดินเคียงคู่กันน่ะจ๊ะ นั่นเป็น...สิ่งที่ดีที่สุดในโรงเรียนนี้" ว่าแล้วก็หันไปมองวินเรย์กับแดนี่ที่ยืนด้วยกัน
"มาสเตอร์ครับ ข้ากับวินเรย์มิใช่แฟนกันนะขอรับ"แดนี่กล่าว
แล้วรีบเดินออกมายืนข้างเอริ์ลลี่
"หึๆๆ" มาสเตอร์สาวหัวเราะในลำคอตบบ่าวินเรย์ที่ยืนเฉย "เธฮรู้มั้ยว่ากฏในหอนั่นน่ะมันเพิ่งร่างในปีที่ฉันเข้าทำงานปีแรก...ฉันเป็นคนเสนอเองแหละ ฉันหวังว่าพอนักเรียนชายเข้าไปในหอหญิงไม่ได้ เขาจะเบื่อหันมากดผู้ชายด้วยกันแทน"แล้วแสยะยิ้มน่ากลัวอีกครั้ง
"มาสเตอร์คะไม่ใช่เพราะว่าเดี๋ยวผู้หญิงจะอันตรายหรือคะ?"เปรีย่าถาม"แล้วก็มาสเตอร์คะ มันถึงเวลาเรียนแล้วนะคะ เมื่อไหร่จะเข้าสอน"
มาสเตอร์ไม่สนใจเปรีย่า แต่พูดกับวินเรย์แทน "เธอน่ะ...เคะนะ...ส่วนพ่อหนุ่มจากเกาะไฟนั่น...เมะ...พวกเธอเป็นคู่ที่น่าติดตามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยนะ"
"มาสเตอร์คะ!!!"เปรีย่าตะโกนสุดเสียง
"จ้าๆๆ เข้าเรียนกันเถอะ" มาสเตอร์โรนีก้าเดินเข้าไปอย่างสบายอารมณ์...รู้สึกสงสารมาสเตอร์ไรนีกาจริงๆ
"สวัสดีทุกๆคน ฉันมาสเตอร์โรนิก้าสอนวิชาคาถาวายุนะ สำหรับคนที่มาจากวินเทอร์อาจจะคุ้นๆนามสกุลฉันนะ เพราะฉันเป็นน้องสาวของมาสเตอร์ไรนีก้า เจ้านั่นเป็นพี่สาวงี่เง่าของฉันเอง" มาสเตอร์พูดอย่างสบายอารมณ์ (งี่เง่าเพราะจับจิ้นวายไม่ได้สินะ!! //โดนถีบ)
----------------------80%------------------------------------------
"สวัสดีค่ะ/ครับมาสเตอร์"เสียงเด็กยี่สิบกว่าคนตอบรับ
"ก่อนอื่น ฉันอยากให้พวกเธอแยกฝั่งของนักเรียนชายออกจากนักเรียนหญิงก่อนนะ ผู้ชายอยู่ฝั่งซ้าย ผู้หญิงอยู่ฝั่งขวา" โรนิก้าพูด "ด่วนที่สุดให้เวลา 2 นาที อย่าช้า"
ตึกๆๆ เฮ้ย! ว้าย! เร็วหน่อยสิแก! เสียงเซ็งแซ่ต่างๆดังมาจากกลุ่มนักเรียนที่กำลังเดินไปประจำที่ยังฝั่งตัวเองดังขึ้น
"มาสเตอร์คะ ทำไมถึงต้องแยกผู้หญิงกับผู้ชายล่ะคะ" เอิร์ลลี่ถามอย่างงุนงง เท่าที่เธอเคยอ่านหนังสือมามาเธอไม่เคยได้ยินว่าวิชาคาถาวายุต้องมีการเรียนเฉพาะเลยนี่นา
"โหย เอริ์ลน้อยง่ายจะตายมาสเตอร์เค้าจะจิ้นไง"แดนี่ตะโกนเสียงดังมาจากฝั่งผู้ชาย
"นายแดนี่ หักคะแนนจิตพิสัย10คะแนน เธอคิดว่าฉันทำไปเพราะจะจับจิ้นเรอะ เปล่าเลย ฉันกะจะเลือกคาถาโหดๆเลือดสาดให้เฉพาะผู้ชายเรียน ส่วนพวกผู้หญิงฉันจะให้เรียนคาถาสบายๆเลือดไม่ตกต่างหาก"
"มาสเตอร์!"แดนี่กล่าวอย่างตกใจ
"ลำเอียงว่ะ"เปรีย่ากล่าว
"มาสเตอร์ครับแล้วพวกเราแต่ละคนมีคะแนนจิตพิสัยกันคนละกี่คะแนนหรือครับ?" เด็กผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้น
"เป็นคำถามที่ดีนะนายหน้าเคะ 10คะแนนไง ที่เหลืออีก 80 คะแนนมาจากการทดสอบล้วนๆ"
"แล้วอีก 10 คะแนนล่ะครับ" วินเรย์ถาม 80+10 คือ90
"สำหรับพวกผู้ชาย ฉันเอามาจากความหน้าหวานสมเคะหรือหน้าหื่นสมเมะไง ส่วนผู้หญิงฉันให้ฟรี โลกนี้ผู้หญิงมาก่อน" โรนิก้าตอบอย่างสบายๆ
นักเรียนทุกคนนิ่งเงียบ จะให้ตรูหน้าที่ไหนเอาสมุดพกให้พ่อแม่ดูฟะ ถ้าเกิดสมุมติบอก ทดสอบได้ 70 คะแนน จิตพืสัย 3 คะแนนะ คะแนนหน้าหวาน 10 คะแนน พ่อแม่กตรูก็ช็อคตายสิฟระ
-_-+++ ชิ้ง! สายตาของนักเรียนชายทุกคนส่งมาให้มาสเตอร์โรนีกา แต่นักเรียนหญิง^O^ หน้าบานกันเป็นแถว
"เอ่อ มาสเตอร์แน่ใจแล้วหรือคะว่าเกณฑ์นี้จะใช้ได้?"เปรีย่าถามขึ้น
ก๊อกๆ
"ขออนุญาตครับมาสเตอร์โรนีกา"เสียงมาสเตอร์นาวินดังขึ้นหลังประตูด้านหน้าห้อง
"มีธุระอะไรเหรอคะ มาสเตอร์นาวิน?" โรนิก้าถามอย่างหงุดหงิด ชิชะ เชอะๆ
"ท่านมาสเตอร์ใหญ่ฝากข้ามาบอกท่านว่า เกณฑ์การให้คะแนนจะเป็นคะแนนจิตพิสัย20 คะแนนสอบ70และคะแนนความว่องไวอีก10 แล้วท่านฝากบอกมาอีกว่า อย่าจับคู่เด็กผู้ชายมากนักนะขอรับ ข้าขอไปเตรียมการสอนต่อก่อน สวั สดี"มาสเตอร์นาวินกล่าว เมื่อกล่าวเสร็จก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป
"เฮ้อ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ" โรนิก้าเกาหัวถอนหายใจทำหน้าเบื่อหน่าย "ฉันล่ะเบื่อตาแก่นั่นจริงๆ"
"มาสเตอร์คะแล้วเราจะเรียนกันได้หรือยังคะ?"เปรีย่าถาม
"เออ ห่วงเรียนดีนี่ งั้นฉันเพิ่มให้อีก 2 คะแนนเท่ากับเมื่อกี้ฉันหักไปแค่ 1 คะแนน" โรนีก้าเปิดหนังสือ "ทุกคนถึงตาแก่นั่นจะสั่งยังไง แต่การให้คะแนนของฉันก็ยังเหมือนเดิมนะ ไม่ต้องห่วงฉันจะเขียนไปในสมุดพกแบบปกติให้ ไม่ให้พ่อแม่พวกเธอรู้หรอ...และใครก็ตาม ที่มันเอาเรื่องไปฟ้องล่ะก็ฉันจะสอบแช่งให้เจ้าบ้าปากโป้งนั่น ถูกอนาคอนด้าข่มขืนเลย" "เอาล่ะ พวกเธอทุกคนก่อนอื่นจับคู่กันก่อน"
"เฮ้! วินนายจะคู่กับใครน่ะ"แดนี่ถาม
"ไม่มีอ่ะ" วินเรย์ส่ายหัว
"คู่กัน"
"อืมก็ได้" วินเรย์พยักหน้า อาจารย์โรนีก้าเกิดอาการจิ้น กับนักเรียนชายสองคนนี้...เหมือนกับผู้ปกครองอีกคนที่กำลังกรี๊ดหน้าจอคอม
"เอาล่ะคาถาแรกเป็นคาถาง่ายๆที่เราจะเรียนกันคือคาถายกของ"มาสเตอร์กล่าว"คาถายกของเป็นคาถาง่ายๆที่ทำได้ง่ายและมีประโยชน์เล็กน้อย ก่อนอื่นเราจะเริ่มจากการยกของเล็กๆกันก่อน เอาล่ะนักเรียนขอให้นักเรียนนำปากกาออกมาคนละ1ด้าม"
"ทำไมปากกาฉันมันสีม่วงล่ะ" วินเรย์ถามตัวเอง เมื่อปากกาขนนกของตัวเองมันสีม่วง
(หึๆ ก็มาสเตอร์ร่ายคาถาง่ายๆใส่อย่างไรล่ะ)
"เฮ้ย ของข้าก็สีม่วง"แดนี่กล่าวอย่างตกใจ
"แล้วทำไมพวกสมุดหนังสือพวกเราหน้าปกกลายเป็นสีม่วงหมดเลยอ่ะ"วินเรย์เริ่มสังเกต (ช้าไปมั้ยลูก?)
"ข้าร่ายไว้เอง มันเห็นชัดดี" โรนิก้าตอบ...แล้วทำไมไม่เสกเป็นสีแดงล่ะ เออ ทุกคนคิดในใจ "เอ้า เสียเวลาตั้งนานแล้วอย่ามัวแต่ถามเลย เริ่มเรียนได้แล้ว"...ก็ใครล่ะ มันเป็นคนเริ่ม...
"แล้วก็ยกมือขึ้นชี้นิ้วชี้ไปที่ปากกาของตน (มีโต๊ะคั่นกลางระหว่างคนหนึ่งคู่และมีทางเดินระหว่างนักเรียนคู่อื่นๆ)
นักเรียนทุกคนชี้ไปที่ปากกาด้วยนิ้วที่สั่นระริก
"แล้วกล่าวว่า...วายุเอ็นนิว (ภาษาละตินแปลว่าลอย)"
เมื่อมาสเตอร์กล่าวจบ ทั้งห้องก็กล่าวตามกันเสียงดัง
"ทำไมไม่ขึ้นวะ!"แดนี่กล่าวอย่างอารมณ์เสีย
"......."วินเรย์ที่ทำขึ้นก็กำลังบังคับมันอย่างเพลิดเพลิน ประดุจดั่งกับนกน้อย
"เวลาที่พวกเธอกล่าวคำนี้แล้วเมื่อเธอย้ายนิ้วที่ชี้ไปทิศทางใดมันก็จะไปตามเมื่อใดที่เธอใช้หรือเล่นเสร็จแล้วให้กล่าวคำว่า"
"สโตเพ่นเอนวิว"
และเช่นเคยเสียงของนักเรียนกว่าครึ่งห้องพึมพำพร้อมกันว่าสโตเพ่นเอนวิว แต่บางคน (เช่นแดนี่เป็นต้น) กล่าวว่าสโตเพนเอนวิ่นหรือไม่ก็กล่าวผิดไปเลย
"มันไม่ขยับเลยสักนิดปากกาฉัน=_="แดนี่กล่าวเซ็งๆ
"แดนี่เวลานายร่ายคาถานายต้องร่ายให้ชัดเจนและถูกต้อง อย่างคำว่าวายุเอ็นนิวเนี่ย เมื่อกี๊ข้าฟังอยู่เจ้าบอกว่าวายุเอนนิวแล้วเมื่อกี๊เจ้าต้องบอกว่าสโตเพ่น(เน้นเพ่น)เอนวิวไม่ใช่เพนนะ"วินเรย์ให้ความช่วยเหลือ
"แล้วนี่พวกเธอยืนบื้อกันต่อทำไมเนี่ย จดลงสมุดสิจด แล้วก็ซ้อมไปเรื่อยๆจนจบคาบ เมื่อนกร้องแล้วค่อยเดินแถวออกจากห้องไปเข้าใจนะ"มาสเตอร์กล่าว
แล้วนักเรียนที่เหลือก็ฝึกซ้อมกันอย่างตั้งใจจนจบชั่วโมงยกเว้นแต่นักเรียนบางคนที่ทำได้แล้วก็เปิดหนังสือหาคาถาอื่นๆมาร่ายเล่นๆ
"
ก็ดีนะคะที่มาสเตอร์ไม่ได้ตั้งใจจะสอนคาถาเลือดสาดเราจริงๆ" เอิร์ลลี่พูดอย่างโล่งอก พลิกหน้าหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ เพราะเธอ...มันเก่ง...ฝึก 2-3ทีก็ได้แล้ว---------------------------100%---------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น