คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุยกับข้าว+ทะเลาะกับเพื่อน+บทส่งท้าย
วันต่อมา
วันนี้ฉันมีเรื่องที่จะต้องจัดการค่ะ ยังไงก็คงต้องเคลีย์กับข้าวให้ได้ก่อนไปดรีมเวิลไม่อย่างนั้นตอนไปดรีมเวิลคนที่เจ็บคงเป็นฉัน เฮ้อ
-to conan- (ฉันเมมชื่อข้าวว่าโคนันเพราะตอนป.5ข้าวมันบอกว่าฉันชอบนั่งทำหน้าเครียดเหมือนชิโฮในเรื่องโคนัน ฉันเลยเรียกข้าวว่าโคนันบ้างเพราะข้าวใส่แว่นแล้วก็ดำเหมือนโคนัน)
ข้าวเค้าขอโทษนะเว้ยที่ชอบแกอ่ะ แต่ยังไงเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม ที่เค้าชอบแกบางทีมันอาจจะแค่ความเป็นเพื่อนสนิทที่แกให้กับเค้าเกินเพื่อนคนอื่นหรือว่าบางทีที่เค้าโทรไปปรึกษาแกในเรื่องต่างๆ ที่เค้าคิดว่าเค้าชอบแกบางทีมันคงไม่ใช่ว่ะ โทษทีนะเว้ย แต่ตอนนี้น่ะ เค้าขออะไรอย่างนึงนะ ขอ...ให้แกยังเป็นเพื่อนสนิทเค้าเหมือนเดิมได้ไหม อย่ารังเกียจเค้าเลยนะ
-from: mint:)-
แล้ว ข้าวก็ไม่ส่งแมจเสจอะไรกลับมาอีก ฉันจึงเข้าเฟสบุ๊คในกลุ่มของพวกเราที่เพื่อนของฉันตั้งเอาไว้ ก็เห็นข้าวเม้นตอบในโพสต่างๆซึ่งเป็นเรื่องปกติของพวกเราแต่ละคอมเม้นที่มันคอมเม้นก็คือพูดแกล้งๆฉันและก็เถียงฉันอย่างปกติฉันก็ไปเม้นตอบบ้างแล้วฉันกับข้าวก็เถียงกันเหมือนเดิม ดีใจจัง ข้าวยังเป็นเพื่อนกับฉันอยู่
วันต่อมา
วันนี้ฉันไปช่วยงานพ่อกับแม่ที่บริษัทล่ะ ที่จริงบริษัทก็ไม่ใหญ่โตอะไรมากมายฉันก็ไปช่วยทำงานเอกสาร สนุกมากๆก็ไม่ได้เข้าเฟสเลย จนตอนเย็นกลับมาคอนโด ก็เห็นพวกเพื่อนคุยกันในchat faceของกลุ่ม
ข้าว : เค้าไม่อยากนั่งกับไอมิ้นอ่ะ
เติ้ล : ใช่ๆ เค้าก็ไม่อยากนั่งกับมันอ่ะ
มีมี่ : เค้าก็เหมือนกัน
เติ้ล : ไอมิ้นมันบอกว่ามันจะนั่งกับนพอ่ะ
นพ : ไม่เอาอ่ะ รังเกียจ
ข้าว : เนอะๆ
เติ้ล : ใช่
มีมี่ : ถ้าไอมิ้นมาเห็นเฟสแตกแหงดีนะที่มันไม่รู้อ่ะ
เติ้ล : นั่นดิ
ข้าว : ไอมิ้นคือตัวน่ารังเกียจเว้ย
นพ : นั่นดิ ไม่อยากอยู่กับมันเลย อาย
อ๋อ สำหรับทุกคน เรามันคือตัวน่ารังเกียจหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย เอาเถอะนะ บางทีเราคงไม่ได้ไปดรีมเวิลแล้วล่ะ เพื่อนรังเกียจขนาดนี้ จะไปให้พวกมันรังเกียจทำไม เดี๋ยวพวกมันก็กลุ้มใจอีก ฉันอ่านไปน้ำตาก็เริ่มคลอ ที่พวกมันแกล้งฉัน ไม่ได้แกล้งเพราะรักแต่เป็นแกล้งเพราะเพกลี
มิ้น : โทษทีนะ ที่เค้าเห็นที่พวกแกคุยกันทั้งหมด แสดงว่าตลอดมาพวกแกรังเกียจเค้ามาตลอดเลยใช่ป่ะ ก็ดีนะ ต่อจากนี้ไป คงเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้วล่ะ ลาก่อนว่ะ
มีมี่1 : มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะมิ้น
มิ้น : อย่างนั้นหรอมีมี่ ที่เค้าเห็นที่พวกแกคุยกันนั่นมันก็แสดงให้เค้าเห็นหมดแล้วล่ะว่าพวกแกคิดยังไงกับเค้าอ่ะ TT^TT
ข้าว : เค้านึกว่าแกรู้ซะอีกว่าที่พวกเราแกล้งแกเป็นเพราะพวกเรารักแกอ่ะ ทำไมแกมันไม่รู้อะไรเลยวะ
มิ้น : อะไรอ่ะ ฮือ แล้วพวกแกโพสกันทำไมว่ารังเกียจเค้าอ่ะ เค้าเกลียดคำๆนี้มากที่สุด มันทำให้เค้าเหมือนคนที่ไร้ค่าเป็นเหมือนคนเลวๆคนนึงอ่ะ ให้ตายดิ
ข้าว : พวกเรารักแกนะเว้ย
มีมี่ : ใช่ๆ ข้าวพูดถูก
เติ้ล : ถ้าพวกเราไม่รักแกนะ จะแกล้งแกทำไมให้เสียเวลา จะเถียงแกทำไมล่ะ
นกยูง : เค้าไม่เคยแกล้งมิ้นนะ แต่เค้ารักมิ้นจริงๆ
มิ้น : เค้า เอ่อ เค้าขอโทษนะทุกคนที่คิดไปเองแต่เค้าเจอคนรังเกียจมาเยอะทั้งที่เรียนพิเศษ บล็อกเมล บล็อกเบอร์ แล้วเจอพวกแกบอกว่ารังเกียจอีกเค้าก็เลยคิดว่ารังเกียจจริงๆและเค้าก็เจ็บนะเว้ย เศร้าด้วย
เติ้ล : เค้าก็ขอโทษนะที่ไปโพสว่าแกอย่างนั้นอ่ะ
มีมี่ : ใช่ๆ เค้าขอโทษนะ
มิ้น : ไม่ๆ พวกแกอ่ะไม่ผิดเค้าผิดเองที่นึกว่าพวกแกรังเกียจจริงๆทำให้เป็นเรื่อง
เติ้ล : แกไม่ผิดหรอกมิ้น ฮืออ
มิ้น : อย่าร้องไห้สิเติ้ล เค้าอ่านแล้วจะร้องไห้ตาม ฮืออออออออ
ข้าว : พวกแกนี่ อย่าร้องสิวะ!!! T^T
นกยูง : ฮือออออออออออออ
มีมี่ : หยุดๆอย่าร้องนะเพื่อนๆ ยิ้มมมมมมมมมม
มิ้น : ฮึก...นั่นสิ พวกเราต้อง ยิ้มสิเนอะ
เติ้ล : ใช่ๆ
นกยูง : พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปสัญญามั้ย?
เติ้ล : สัญญา
ข้าว : เค้าด้วย สัญญาเว้ย
มิ้น : แน่นอนสิ เพื่อนกันตลอดไป
มีมี่ : สัญญาจ้า
ข้าว : เย็นกระบาลลานกระบือ(ชื่อกลุ่มของพวกเรา)จะคงอยู่ตลอดไปไม่ว่าจะทะเลาะกันอย่างไรพวกเราก็จะยังรักกันอย่างนี้ตลอดไป
เย่!!!!!!!!!!!!!!!
----------------------------END50%--------------------------------------แต่อย่าเพิ่งกดปิด
เนื่องจากไรท์เตอร์ชอบเลขห้าเลยขอห้าตอนนะคะ เพราะฉะนั้น บทส่งท้ายก็อยู่หน้านี้ค่ะ
------------------------------------------------------------------------------
บทส่งท้าย
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความรักไม่จำเป็นต้องจบอย่างสวยงามเสมอไปเพราะบางครั้งคนที่เรารักก็อาจไม่รักเราอย่างที่เราหวัง ยิ่งคนที่เราชอบเป็นเพื่อนสนิทยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ หากคุณชอบใครก็ควรจะบอกชอบไปเพราะถ้าคุณได้รับคำปฏิเสธของเขาแล้วคุณก็จะเสียใจ แน่นอนล่ะ มันอาจต้องใช้เวลาในการลืมแต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าคุณแอบชอบคนคนนั้นแล้วไม่ยอมบอกออกไปเพราะมันจะทำให้คุณเจ็บปวดมากทีเดียว
นิยายเรื่องนี้ แต่งเพื่อให้ทุกคนรู้ความเจ็บปวดของคนบางคนและความรักของเพื่อนที่มีต่อเพื่อนค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
สุดท้ายและท้ายสุด
ถึงเพื่อนๆกลุ่มเย็นกระบาลลานกระบือ
รักพวกแกนะเว้ย อย่าลืมนะ เพื่อนกันตลอดไป!!!
ความคิดเห็น