ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ริน
6
วันนี้ผมมานั่งๆนอนๆที่ห้องประธานอีกแล้วเพราะว่าไม่มีแก่ใจเรียนเลยไม่ไปเรียน นอนบนโซฟาดูทีวีอยู่คนเดียวเพราะคนอื่นไปเรียนกันหมดมิ้นก็ไม่มาด้วย ขณะที่นอนอยู่บนโซฟาอย่างสบายเฉิบใกล้เคลิ้มๆกำลังจะเข้าสู่ห้วงความฝันอยู่ก็มีเสียงดังทำให้ผมตื่นขึ้น -______-
ปังๆ
”ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!”เสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังออกมานอกห้อง
ปัง!
เสียงเปิดประตูของท่านประธานและเพื่อนๆที่รีบออกมาอย่างรีบร้อนทำให้ผมต้องเดินไปดูด้วย
”มีอะไรกัน”มายถาม
”ลุงภารโรงนะค่ะ เขาเป็นโจรปลอมตัวมา!”เด็กคนนั้นรีบร้อนบอก หา!จริงง่ะ O๐O!!!
”งั้นรีบไปเร็ว”ป่านบอก เพิ่งเคยเห็นมันรีบร้อนก็วันนี้แหละ
”มีใครโดนจับหรือว่าบาดเจ็บรึป่าว”ขวัญถาม
”ค่ะ เพื่อนหนูเอง”เด็กสาวบอก อ้าว ซวยเลยสิ
ทุกคนวิ่งมาด้วยพูดไปด้วยจนมาถึงที่เกิดเหตุ
”มีกันกี่คน”มายถามตาลที่เพิ่งไปมุงดูมา
”3 คนแต่ละคนมีปืนกับมีดอย่างละอัน”ตาลอธิบายเสร็จสรรพ
”แล้วเราจะทำไงดีอ่ะ ไม่มีอาวุธสักอย่างเดียว”มายถาม
”มีสิ”เจนบอกท่าทางจริงจังมาก
”อะไรล่ะ”ขวัญถามพร้อมผม
”ก็ไอ้มายกับไอ้ภูไง”เจนบอก
”แล้วภูเกี่ยวไรด้วยล่ะ”ผมถาม ก็ท่าทางเฉิ่มแล้วแถมยังซุ่มซ่ามช้ายังกะเต่าจะเอาอะไรไปสู้
”มายจ๋~า”เจนนี่เรียกมายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไม่สมกับตัวมันเลย
”ก็ดะ”มายบอกก่อนเดินไปหาภูแล้วเขย่า
”ตื่นหน่อยๆๆๆ”มายเขย่าภูไปพลางเรียกใครบางคนไปพลาง ผมเห็นแล้วสงสารภูจังโดนเขย่าหัวแทบหลุด
”เออๆ”เสียงภูดังขึ้นจนมายต้องหยุดเขย่า
แต่คนที่ผมเห็นหาใช่ภูไม่เห็นครายก็ม่ายรุผมสีน้ำตาลตาเหมือนแมวเลยแถมท่าทางยังดูห้าวๆอีกต่างหาก
”เย้!รินตื่นแล้ว”นัทตะโกนดีใจ ใครอ่ะรินนะนี่มันภูม่ายช่ายเรอะ
”มีอะไรล่ะ เรียกมาเนี่ย”รินถาม
แล้วมายก็เล่าเรื่องอย่างย่อให้ฟังว่า
”มีโจร” โอ้!ย่อของแท้เลยนะนี่นะ
”เข้าใจล่ะ งั้นก็ได้เราจัดการคนที่ 2”รินบอก
”งั้นคนที่ 1 เขาเอง”มายบอกต่อ
”งั้นคนที่ 3 ช่วยกันนะ”รินพูดกับมาย
”คร้าบผ้ม”มายบอกอย่างระรื่นก่อนลุกเดินไปหาโจรผู้โชคร้ายที่ริอาจมาปล้นโรงเรียนแห่งนี้
”สา-วี-ดัด-ค่ะ”พอป่านไปถึงก็โค้งตัวพูดสวัสดีทันที
”คุณโจรเตรียมตัวตายได้เลยนะค่ะ”ป่านบอกก่อนนั่งลง
”อะไรว่ะ”หนึ่งในสามโจรถาม โอ้!ท่าทางโหดนะนี้ตาลุงคนนี่
”คนที่ 1 ตาย!”เสียงเล็กๆดังมาจากหลังของตาลุงนั้นก่อนจะตาลุงคนนั้นจะทันได้รู้ว่ามีคนอยู่ข้างหลังก็ล้มไปเรียบร้อย
”คนที่ 2 ไปนรกกันเหอะ”เสียงใสๆห้าวๆดังขึ้นแถวซอกคอแล้วโจรเจ้ากรรมก็ได้เป็นอันล้มลงนิทราเรียบร้อย
”คนที่ 3 บ๊ายบาย”เสียง 2 เสียงดังขึ้นก่อนที่ตัวประกันจะหลุดออกมาจากไอ้โจรบ้านั้นและโจรผู้โชคร้ายก็ได้ล้มลงไปทับร่างเพื่อนๆ
”เล่นกะใครไม่เล่นเล่นกับมายคนนี้เรอะ”มายพูดอย่างมีชัยก่อนเหยียบไอ้โจรพวกนั้นแล้วโทรบอกตำรวจ
”ที่นี้รู้รึยังว่าซาตานในคราบนางฟ้านะมาจากไหน”ตาลกระซิบถามผม
”รู้แล้วรู้ชัดเลยล่ะ”ผมบอก
แต่ผมก็ไม่นึกนะว่าคนที่ยิ้มตลอดอารมณ์ดีเสมอเวลาสู้กับใครแล้วเนี่ยจะกลายเป็นคนน่ากลัวอย่างนี้ได้ -___________-
”เอาล่ะจัดการเรียบร้อยแล้วเข้าห้องเรียนแล้วป่านเด๋วเคลียร์เรื่องกับตำรวจทีนะ”มายเมื่อจัดการคนร้ายแล้วก็สั่งป่านอย่างคุณนาย เธอเปลี่ยนไปจริงๆนะเนี่ย -____-^^
”แล้วคนนี้ใครอ่ะ”ผมหันไปถามเจนที่ตอนนี้กำลังวางมวยกับตาลอยู่
”อ๋อ รินนะน่ารักช่ายป่าวเป็นอีกร่างของภูงั้น”เจนบอก แล้วทำท่าโรคจิตกำเริบเมื่อมองไปทางริน
”งั้นเหรอ น่ารักดีนะแต่ว่าห้าวไปหน่อย”ผมออกความเห็น
”งี้สิน่ารักดี เท่”เจนบอก ท่าทางโรคจิตเข้าไปอีก .......
#เช้าแล้วโว้ย#
เมื่อผมมาที่โรงเรียนสุดที่รัก(ตรงไหนว่ะ)เมื่อผมมาถึงห้องประธานที่ตอนนี้อยู่เหี้ยที่ไหนก็ไม่รุเหลือแต่จดหมาย เขียนอย่างไวๆว่า
ลง ไป ข้าง ล่าง เมื่อ ทุกคน เข้า ห้อง ไป แล้ว มี อา ราย จา บอก .... ประธาน ว่ะ
เมื่อผมอ่านจดหมายเสร็จก็รอจนทุกคนไม่เว้นหมาเข้าไปในห้องเรียนเมื่อEverybodyเข้าไปในห้องแล้วผมก็นึกได้ว่ามันให้ไปที่ไหนล่ะ -___-???
แล้วผมก็เห็นอีกฉบับหนึ่ง เขียนไว้ว่า
ป . ล . ลืม ไป ว่ะ ไป ที่ หลัง โรง เรียน จา เห็น ป่าน ใส่ เสื้อ แดง วิ่ง ล่อ ควาย บาย อยู่ เมิง ไป ตรง นั้น แหละ .... โดย ประธาน ว่ะ
เมื่อผมอ่านจบอีกรอบก็ดิ่งไปที่สวนหลังโรงเรียนทันทีแล้วมองหาป่านใส่เสื้อแดงวิ่งล่อควายบาย แต่มองเท่าไรมันก็ไม่มีสักที จนกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมาเจ๊ประธานคงทิ้งไว้แหง
ดู อัก ษร ที่ แปลก กว่า เพื่อน นะ (ที่ เรา บอก ก็ เพราะ แก มัน โง่) โดย ผู้ คุม กฎ ว่ะ
บาย ป่าน อักษร แดง ควาย ใส ((มัน มี บอก ไว้ ว่า บน อักษร ด.ค.ส. P.H.))
เมื่อเห็นยังงั้นผมก็มองหาอักษร ด.ค.ส ทันทีแล้วผมก็เห็นมันที่ท่อระบายน้ำ ผมเลยต้องจำใจปีนลงท่อนั้นแล้วเดินไปเรื่อยๆตามทางแล้วก็พบประตูมีอักษร ด.ค.ส. และมีวงเล็บว่า ”ดงควายสึก” อยู่ผมมองชื่อเต็มอย่างอนาถใจก่อนเปิดเข้าไปก็มีท่อให้ผมลงไปอีก
-มันจะพากูไปไหนอีกว่ะ-ผมคิดก่อนปีนลงท่อแล้วไล่ลื่นลงมา
แล้วผมก็ตกลงบนพรมหนานุ่มหน้าผมคือท่านประธานและลูกน้องยืนรอผมอย่างใจเย็น
”เธอคิดชื่อกันยังไงเนี่ย”ผมถามแอ้
”นี่เป็นชื่อที่เราคิดว่าดีที่สุดแล้ว เพราะแต่ละคนเอาชื่อมาไม่ได้เรื่อง อย่างเช่นไอ้ตาล ดำคงสุข มันทุเรศเพราะว่าสมาชิกเราไม่มีใครดำเลยสักคน”แอ้อธิบายอย่างใจเย็นจนเกือบเย็นชา ผมว่าเอาดงความสุขดีกว่าแต่ไม่กล้าเสนอ
”แล้วมีอะไรจะบอกฉันล่ะ”ผมถาม
”เรื่อง.....”มายค้างไว้แค่นั้นแล้วเริ่มคิด
”เรื่องอะไรว่ะ”มายหันไปถามเพื่อน ผมได้ยินเสียงทุกคนเอาหัวโขกกำแพง
”เราบอกเอง”เจนเสนอ
”เรื่อง...”เจนก็ค้างไว้เหมือนมาย จะเป็นอีกคนแล้วละซิ
แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนมองมาอย่างน่ากลัวมันก็พูดทันที
”เรื่องที่ไอ้ตาลนอนละเมอพูดว่า ~แม่ดวงเดือนของพี่~นะ”เจนบอก ตลกฝืดว่ะ
แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนรุมสกัมเจนนี่โดยเฉพาะตาล ท่าจะเรื่องจริง
”เอาล่ะๆเรื่องรินนะ”มายสงบสติอารมณ์พูดได้ในที่สุด(เพราะมันหัวเราะเรื่องไอ้ตาลละเมอ)
”เรื่องของริน”ผมถามซ้ำ
”ไปเช็คหูซะนะบอกโคตรดังยังไม่ได้ยิน”ขวัญบอกผม แกก็เหมือนกันไปเช็คสมองซะมั่งโง่ลงทุกวัน
”แต่เราว่าให้เจ้าตัวมาเล่าเองดีก่า นายจะได้ฟังอย่างถี่ถ้วนไงเล่า”เจนบอกก่อนดันเพื่อนออกไปที่ห้องข้างๆกันหมด
”นายชื่อภูมิเหรอ”เสียงใสดังขึ้นข้างหลังผม
”อืม เธอคือรินสินะ”ผมถามกลับ
”นายอยากฟังมั้ยว่าฉันมาได้ยังไง”รินถาม มองชัดๆแล้วน่ารักดีแฮะ
”อยากสิ”ผมตอบกลับทันควัน
”เสือก”นั้นคือคำตอบที่รินตอบผมมา
”ล้อเล่นหรอกน่า นั่งลงดิจะเล่าให้ฟังแม้มันจะนานแต่ฉันยังจำได้ดี”รินบอกพลางเชิญผมนั่ง
”ขอบใจ”ผมตอบก่อนนั่งลง
”แต่นายต้องไปถามมายอีกทีนะ”รินบอก
”อืม”ผมตอบรับก่อนนั่งรอฟังรินเล่า
”เมื่อฤดูฝน 3 ปีที่แล้วฉันนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มายมาพบฉันเธอคงมาตามหาภูเธอไม่กลัวฉันเลยทั้งๆที่เธอน่าจะกลัวที่ไม่ใช่ภูคนเดิม เธอตั้งชื่อให้ฉันว่ารินเอามาจากชื่อที่ตั้งให้ภูว่าภูภูรินเธอชวนฉันเข้าไปในบ้านบอกว่าทำตัวเหมือนภูเข้าไว้นะจะได้ไม่มีใครสังเกต ฉันดำเนินชีวิตต่อแบบเดี๋ยวภูเดี๋ยวรินแต่ไม่มีใครสังเกตสักคนจนวันที่เราพบกันครั้งแรกมายถึงบอกว่าฉันเป็นใคร ชื่ออะไร และเจอที่ไหนต่อมา 3 เดือนทุกคนก็ยอมรับฉัน แต่ฉันรู้ว่าอีกไม่นานฉันคงต้องไปฉันบอกเรื่องนี้กับทุกคนแล้ว ทุกคนรู้ดีและสัญญาว่าจะไม่ลืมฉันแล้วนายล่ะนายจะสัญญามั้ย”รินถามผมเอาใบหน้ามาใกล้หน้าผมจนสุด
”อืม สัญญา”ผมบอก
”ฉันชอบดอกแพงพวยที่สุดเพราะมันคือดอกที่เราทุกคนร่วมกันปลูก”รินบอกท่าทางมีความสุขมาก
”งั้นต่อไปเชิญมายมาเล่าได้เลย”รินบอกก่อนเดินไปที่ห้องข้างๆแล้วมายก็เข้ามาท่าทางยิ้มแย้มผิดกับวันที่ต่อสู้ลิบลับ
”เราจะเริ่มเล่าเลยนะ”มายบอก
”โอเค”ผมตอบก่อนรอฟัง
”เมื่อ 3 ปีที่แล้วเราไปตามหาภูเพราะมันหายไปไหนไม่รู้ ฝนตกหนักและลมแรงมากเลยล่ะ เราพบภูที่ในสวนมันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แต่พอดูชัดๆไม่ใช่ภู เป็นใครไม่รู้น่าตาเหมือนภูเป๊ะท่าทางน่ากลัวเอาเรื่องเหมือนกันแต่ว่าเราเป็นประเภทน่าด้าน ชอบสร้างมิตรและเผาคนอื่น เลยถามไปตรงๆอย่างไม่กลัวว่ามันจะกัดว่าเธอคือใคร แล้วรินก็ตอบมาว่าไม่รู้เราก็ถามต่อว่าไม่มีชื่อหรือรินตอบว่าใช่เราเลยนั่งกุมขมับคิดชื่อให้จนนึกถึงชื่อที่ตั้งให้ภูว่าภูภูรินเลยเอาชื่อว่ารินแล้วก็บอกว่าต้องแสดงเป็นภูทุกเวลานะจนวันที่เจอกันครั้งแรกถึงบอกทุกคนว่ารินเป็นใคร รินชอบแพงพวยเพราะว่ามันคือดอกไม้ที่เราซื้อมาจากกาดหลวงจะเอามาปลูกที่โรงเรียนเมื่อมาถึงรินก็ดูท่าจะชอบเอามากจ้องดูตลอดป่านเลยเกิดไอเดียให้ทุกคนปลูกร่วมกันแล้วมันก็เป็นไอเดียดีเราเลยตกลงตามนั้น รินฝ้าดูมันทุกวันไม่เว้นวันพระ”เมื่อมายเล่าจบก็ทำท่าเหมือนระลึกอดีต
”แล้วมันหายไปไหนแล้วล่ะ”ผมถามก็ผมมาอยุ่ที่นี้ไม่มีแพงพวยซักต้น
”มันตาย”มายตอบสั้นๆท่าทางเศร้าใจมากเลยเนอะ
”เราออกไปเรียนล่ะป่ะเสียเวลาหาความรู้”มายบอกแล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปผมนั่งคิดอะไรบางอย่างก่อนเดินออกไปตาม
# วันหยุด #
ผมไปเดินกาดหลวงซื้อแพงพวยมา 17 ต้นเหมาคนขายทั้งร้านแล้วเดินทางไปบ้านมายระหว่างนั้นโทรหาพวกไอ้บอลกับมิ้นให้ไปที่บ้านมาย
”เรียกเรามาทำไม”มิ้นถาม/พวกไอ้บอลด้วย
”เอานี่มาให้ถ้าของใครตายก่อนแปลว่าคนนั้นไม่ใช่เพื่อนที่แท้จริง”ผมบอก
”อะไรล่ะเรื่องอะไร”มายถาม
”อ่ะนี่”ผมพูดจบก็ยื่นแพงพวย 17 ต้นมาให้ทุกคนดู
”เอาไปคนละต้นใครตายก่อนแปลว่าไม่ได้รกเพื่อนเพราะฉันถือว่าแพงพวยคือตัวแทนของเพื่อนทุกคน ตกลงมั้ย”ผมถาม
”ดีเหมือนกันนะจ้ะ”ป่านสนับสนุน
”เราก็ว่าดีเอามั้ยทุกคนเอามั้ยภู”เจนบอกแล้วหันไปถามภู
”เอาสิเราชอบแพงพวยที่สุดแม้ไม่รู้ว่าทำไมต้องชอบมันด้วย”ภูบอก คงเพราะรินแหง
”ใครตายก่อนไม่รักเพื่อน”มายย้ำอีกรอบ
”งั้นถ้าเราลงโลงก่อนเราก็ไม่รักเพื่อนอ่ะดิ”บอลค้าน
”หมายถึงต้นไม้เฟ้ยต้นไม้”พีชย้ำใส่หูบอล
”อ๋อ โอเชเราจะดูแลมันอย่างดีเลย”บอลบอก
”โอเคงั้นทุกคนกินข้าวพักที่บ้านเราแปปหนึ่งตอนเย็นเอากลับไปปลูกดีมั้ย”มายถาม
”ดี!!”แล้วพวกเราก็อยู่ที่บ้านมายจนเย็น
สา หวาด ดี ค่าื เพื่อนๆ หนุก มั้ย ตัว หนัง สือ เจ๋ง ป่ะ ^_____^
I love You very very much
โดย P.H.
สุ ภา ษิต ประ จำ ตัว (ซะ เมื่อ ไร) ใช้ ตอน สอบ
สอบ ได้ เป็น เรื่อง ตลก สอบ ตก เป็น เรื่อง ธรรม ดา
สุ ภา ษิต ความ รัก ที่ เทียบ ได้ เห่ย สุดๆ
นก เอี้ยง คู่ ควาย เหมือน เรา กับ นาย คู่ กัน
วันนี้ผมมานั่งๆนอนๆที่ห้องประธานอีกแล้วเพราะว่าไม่มีแก่ใจเรียนเลยไม่ไปเรียน นอนบนโซฟาดูทีวีอยู่คนเดียวเพราะคนอื่นไปเรียนกันหมดมิ้นก็ไม่มาด้วย ขณะที่นอนอยู่บนโซฟาอย่างสบายเฉิบใกล้เคลิ้มๆกำลังจะเข้าสู่ห้วงความฝันอยู่ก็มีเสียงดังทำให้ผมตื่นขึ้น -______-
ปังๆ
”ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!”เสียงเด็กสาวคนหนึ่งดังออกมานอกห้อง
ปัง!
เสียงเปิดประตูของท่านประธานและเพื่อนๆที่รีบออกมาอย่างรีบร้อนทำให้ผมต้องเดินไปดูด้วย
”มีอะไรกัน”มายถาม
”ลุงภารโรงนะค่ะ เขาเป็นโจรปลอมตัวมา!”เด็กคนนั้นรีบร้อนบอก หา!จริงง่ะ O๐O!!!
”งั้นรีบไปเร็ว”ป่านบอก เพิ่งเคยเห็นมันรีบร้อนก็วันนี้แหละ
”มีใครโดนจับหรือว่าบาดเจ็บรึป่าว”ขวัญถาม
”ค่ะ เพื่อนหนูเอง”เด็กสาวบอก อ้าว ซวยเลยสิ
ทุกคนวิ่งมาด้วยพูดไปด้วยจนมาถึงที่เกิดเหตุ
”มีกันกี่คน”มายถามตาลที่เพิ่งไปมุงดูมา
”3 คนแต่ละคนมีปืนกับมีดอย่างละอัน”ตาลอธิบายเสร็จสรรพ
”แล้วเราจะทำไงดีอ่ะ ไม่มีอาวุธสักอย่างเดียว”มายถาม
”มีสิ”เจนบอกท่าทางจริงจังมาก
”อะไรล่ะ”ขวัญถามพร้อมผม
”ก็ไอ้มายกับไอ้ภูไง”เจนบอก
”แล้วภูเกี่ยวไรด้วยล่ะ”ผมถาม ก็ท่าทางเฉิ่มแล้วแถมยังซุ่มซ่ามช้ายังกะเต่าจะเอาอะไรไปสู้
”มายจ๋~า”เจนนี่เรียกมายด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไม่สมกับตัวมันเลย
”ก็ดะ”มายบอกก่อนเดินไปหาภูแล้วเขย่า
”ตื่นหน่อยๆๆๆ”มายเขย่าภูไปพลางเรียกใครบางคนไปพลาง ผมเห็นแล้วสงสารภูจังโดนเขย่าหัวแทบหลุด
”เออๆ”เสียงภูดังขึ้นจนมายต้องหยุดเขย่า
แต่คนที่ผมเห็นหาใช่ภูไม่เห็นครายก็ม่ายรุผมสีน้ำตาลตาเหมือนแมวเลยแถมท่าทางยังดูห้าวๆอีกต่างหาก
”เย้!รินตื่นแล้ว”นัทตะโกนดีใจ ใครอ่ะรินนะนี่มันภูม่ายช่ายเรอะ
”มีอะไรล่ะ เรียกมาเนี่ย”รินถาม
แล้วมายก็เล่าเรื่องอย่างย่อให้ฟังว่า
”มีโจร” โอ้!ย่อของแท้เลยนะนี่นะ
”เข้าใจล่ะ งั้นก็ได้เราจัดการคนที่ 2”รินบอก
”งั้นคนที่ 1 เขาเอง”มายบอกต่อ
”งั้นคนที่ 3 ช่วยกันนะ”รินพูดกับมาย
”คร้าบผ้ม”มายบอกอย่างระรื่นก่อนลุกเดินไปหาโจรผู้โชคร้ายที่ริอาจมาปล้นโรงเรียนแห่งนี้
”สา-วี-ดัด-ค่ะ”พอป่านไปถึงก็โค้งตัวพูดสวัสดีทันที
”คุณโจรเตรียมตัวตายได้เลยนะค่ะ”ป่านบอกก่อนนั่งลง
”อะไรว่ะ”หนึ่งในสามโจรถาม โอ้!ท่าทางโหดนะนี้ตาลุงคนนี่
”คนที่ 1 ตาย!”เสียงเล็กๆดังมาจากหลังของตาลุงนั้นก่อนจะตาลุงคนนั้นจะทันได้รู้ว่ามีคนอยู่ข้างหลังก็ล้มไปเรียบร้อย
”คนที่ 2 ไปนรกกันเหอะ”เสียงใสๆห้าวๆดังขึ้นแถวซอกคอแล้วโจรเจ้ากรรมก็ได้เป็นอันล้มลงนิทราเรียบร้อย
”คนที่ 3 บ๊ายบาย”เสียง 2 เสียงดังขึ้นก่อนที่ตัวประกันจะหลุดออกมาจากไอ้โจรบ้านั้นและโจรผู้โชคร้ายก็ได้ล้มลงไปทับร่างเพื่อนๆ
”เล่นกะใครไม่เล่นเล่นกับมายคนนี้เรอะ”มายพูดอย่างมีชัยก่อนเหยียบไอ้โจรพวกนั้นแล้วโทรบอกตำรวจ
”ที่นี้รู้รึยังว่าซาตานในคราบนางฟ้านะมาจากไหน”ตาลกระซิบถามผม
”รู้แล้วรู้ชัดเลยล่ะ”ผมบอก
แต่ผมก็ไม่นึกนะว่าคนที่ยิ้มตลอดอารมณ์ดีเสมอเวลาสู้กับใครแล้วเนี่ยจะกลายเป็นคนน่ากลัวอย่างนี้ได้ -___________-
”เอาล่ะจัดการเรียบร้อยแล้วเข้าห้องเรียนแล้วป่านเด๋วเคลียร์เรื่องกับตำรวจทีนะ”มายเมื่อจัดการคนร้ายแล้วก็สั่งป่านอย่างคุณนาย เธอเปลี่ยนไปจริงๆนะเนี่ย -____-^^
”แล้วคนนี้ใครอ่ะ”ผมหันไปถามเจนที่ตอนนี้กำลังวางมวยกับตาลอยู่
”อ๋อ รินนะน่ารักช่ายป่าวเป็นอีกร่างของภูงั้น”เจนบอก แล้วทำท่าโรคจิตกำเริบเมื่อมองไปทางริน
”งั้นเหรอ น่ารักดีนะแต่ว่าห้าวไปหน่อย”ผมออกความเห็น
”งี้สิน่ารักดี เท่”เจนบอก ท่าทางโรคจิตเข้าไปอีก .......
#เช้าแล้วโว้ย#
เมื่อผมมาที่โรงเรียนสุดที่รัก(ตรงไหนว่ะ)เมื่อผมมาถึงห้องประธานที่ตอนนี้อยู่เหี้ยที่ไหนก็ไม่รุเหลือแต่จดหมาย เขียนอย่างไวๆว่า
ลง ไป ข้าง ล่าง เมื่อ ทุกคน เข้า ห้อง ไป แล้ว มี อา ราย จา บอก .... ประธาน ว่ะ
เมื่อผมอ่านจดหมายเสร็จก็รอจนทุกคนไม่เว้นหมาเข้าไปในห้องเรียนเมื่อEverybodyเข้าไปในห้องแล้วผมก็นึกได้ว่ามันให้ไปที่ไหนล่ะ -___-???
แล้วผมก็เห็นอีกฉบับหนึ่ง เขียนไว้ว่า
ป . ล . ลืม ไป ว่ะ ไป ที่ หลัง โรง เรียน จา เห็น ป่าน ใส่ เสื้อ แดง วิ่ง ล่อ ควาย บาย อยู่ เมิง ไป ตรง นั้น แหละ .... โดย ประธาน ว่ะ
เมื่อผมอ่านจบอีกรอบก็ดิ่งไปที่สวนหลังโรงเรียนทันทีแล้วมองหาป่านใส่เสื้อแดงวิ่งล่อควายบาย แต่มองเท่าไรมันก็ไม่มีสักที จนกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมาเจ๊ประธานคงทิ้งไว้แหง
ดู อัก ษร ที่ แปลก กว่า เพื่อน นะ (ที่ เรา บอก ก็ เพราะ แก มัน โง่) โดย ผู้ คุม กฎ ว่ะ
บาย ป่าน อักษร แดง ควาย ใส ((มัน มี บอก ไว้ ว่า บน อักษร ด.ค.ส. P.H.))
เมื่อเห็นยังงั้นผมก็มองหาอักษร ด.ค.ส ทันทีแล้วผมก็เห็นมันที่ท่อระบายน้ำ ผมเลยต้องจำใจปีนลงท่อนั้นแล้วเดินไปเรื่อยๆตามทางแล้วก็พบประตูมีอักษร ด.ค.ส. และมีวงเล็บว่า ”ดงควายสึก” อยู่ผมมองชื่อเต็มอย่างอนาถใจก่อนเปิดเข้าไปก็มีท่อให้ผมลงไปอีก
-มันจะพากูไปไหนอีกว่ะ-ผมคิดก่อนปีนลงท่อแล้วไล่ลื่นลงมา
แล้วผมก็ตกลงบนพรมหนานุ่มหน้าผมคือท่านประธานและลูกน้องยืนรอผมอย่างใจเย็น
”เธอคิดชื่อกันยังไงเนี่ย”ผมถามแอ้
”นี่เป็นชื่อที่เราคิดว่าดีที่สุดแล้ว เพราะแต่ละคนเอาชื่อมาไม่ได้เรื่อง อย่างเช่นไอ้ตาล ดำคงสุข มันทุเรศเพราะว่าสมาชิกเราไม่มีใครดำเลยสักคน”แอ้อธิบายอย่างใจเย็นจนเกือบเย็นชา ผมว่าเอาดงความสุขดีกว่าแต่ไม่กล้าเสนอ
”แล้วมีอะไรจะบอกฉันล่ะ”ผมถาม
”เรื่อง.....”มายค้างไว้แค่นั้นแล้วเริ่มคิด
”เรื่องอะไรว่ะ”มายหันไปถามเพื่อน ผมได้ยินเสียงทุกคนเอาหัวโขกกำแพง
”เราบอกเอง”เจนเสนอ
”เรื่อง...”เจนก็ค้างไว้เหมือนมาย จะเป็นอีกคนแล้วละซิ
แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนมองมาอย่างน่ากลัวมันก็พูดทันที
”เรื่องที่ไอ้ตาลนอนละเมอพูดว่า ~แม่ดวงเดือนของพี่~นะ”เจนบอก ตลกฝืดว่ะ
แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนรุมสกัมเจนนี่โดยเฉพาะตาล ท่าจะเรื่องจริง
”เอาล่ะๆเรื่องรินนะ”มายสงบสติอารมณ์พูดได้ในที่สุด(เพราะมันหัวเราะเรื่องไอ้ตาลละเมอ)
”เรื่องของริน”ผมถามซ้ำ
”ไปเช็คหูซะนะบอกโคตรดังยังไม่ได้ยิน”ขวัญบอกผม แกก็เหมือนกันไปเช็คสมองซะมั่งโง่ลงทุกวัน
”แต่เราว่าให้เจ้าตัวมาเล่าเองดีก่า นายจะได้ฟังอย่างถี่ถ้วนไงเล่า”เจนบอกก่อนดันเพื่อนออกไปที่ห้องข้างๆกันหมด
”นายชื่อภูมิเหรอ”เสียงใสดังขึ้นข้างหลังผม
”อืม เธอคือรินสินะ”ผมถามกลับ
”นายอยากฟังมั้ยว่าฉันมาได้ยังไง”รินถาม มองชัดๆแล้วน่ารักดีแฮะ
”อยากสิ”ผมตอบกลับทันควัน
”เสือก”นั้นคือคำตอบที่รินตอบผมมา
”ล้อเล่นหรอกน่า นั่งลงดิจะเล่าให้ฟังแม้มันจะนานแต่ฉันยังจำได้ดี”รินบอกพลางเชิญผมนั่ง
”ขอบใจ”ผมตอบก่อนนั่งลง
”แต่นายต้องไปถามมายอีกทีนะ”รินบอก
”อืม”ผมตอบรับก่อนนั่งรอฟังรินเล่า
”เมื่อฤดูฝน 3 ปีที่แล้วฉันนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มายมาพบฉันเธอคงมาตามหาภูเธอไม่กลัวฉันเลยทั้งๆที่เธอน่าจะกลัวที่ไม่ใช่ภูคนเดิม เธอตั้งชื่อให้ฉันว่ารินเอามาจากชื่อที่ตั้งให้ภูว่าภูภูรินเธอชวนฉันเข้าไปในบ้านบอกว่าทำตัวเหมือนภูเข้าไว้นะจะได้ไม่มีใครสังเกต ฉันดำเนินชีวิตต่อแบบเดี๋ยวภูเดี๋ยวรินแต่ไม่มีใครสังเกตสักคนจนวันที่เราพบกันครั้งแรกมายถึงบอกว่าฉันเป็นใคร ชื่ออะไร และเจอที่ไหนต่อมา 3 เดือนทุกคนก็ยอมรับฉัน แต่ฉันรู้ว่าอีกไม่นานฉันคงต้องไปฉันบอกเรื่องนี้กับทุกคนแล้ว ทุกคนรู้ดีและสัญญาว่าจะไม่ลืมฉันแล้วนายล่ะนายจะสัญญามั้ย”รินถามผมเอาใบหน้ามาใกล้หน้าผมจนสุด
”อืม สัญญา”ผมบอก
”ฉันชอบดอกแพงพวยที่สุดเพราะมันคือดอกที่เราทุกคนร่วมกันปลูก”รินบอกท่าทางมีความสุขมาก
”งั้นต่อไปเชิญมายมาเล่าได้เลย”รินบอกก่อนเดินไปที่ห้องข้างๆแล้วมายก็เข้ามาท่าทางยิ้มแย้มผิดกับวันที่ต่อสู้ลิบลับ
”เราจะเริ่มเล่าเลยนะ”มายบอก
”โอเค”ผมตอบก่อนรอฟัง
”เมื่อ 3 ปีที่แล้วเราไปตามหาภูเพราะมันหายไปไหนไม่รู้ ฝนตกหนักและลมแรงมากเลยล่ะ เราพบภูที่ในสวนมันนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แต่พอดูชัดๆไม่ใช่ภู เป็นใครไม่รู้น่าตาเหมือนภูเป๊ะท่าทางน่ากลัวเอาเรื่องเหมือนกันแต่ว่าเราเป็นประเภทน่าด้าน ชอบสร้างมิตรและเผาคนอื่น เลยถามไปตรงๆอย่างไม่กลัวว่ามันจะกัดว่าเธอคือใคร แล้วรินก็ตอบมาว่าไม่รู้เราก็ถามต่อว่าไม่มีชื่อหรือรินตอบว่าใช่เราเลยนั่งกุมขมับคิดชื่อให้จนนึกถึงชื่อที่ตั้งให้ภูว่าภูภูรินเลยเอาชื่อว่ารินแล้วก็บอกว่าต้องแสดงเป็นภูทุกเวลานะจนวันที่เจอกันครั้งแรกถึงบอกทุกคนว่ารินเป็นใคร รินชอบแพงพวยเพราะว่ามันคือดอกไม้ที่เราซื้อมาจากกาดหลวงจะเอามาปลูกที่โรงเรียนเมื่อมาถึงรินก็ดูท่าจะชอบเอามากจ้องดูตลอดป่านเลยเกิดไอเดียให้ทุกคนปลูกร่วมกันแล้วมันก็เป็นไอเดียดีเราเลยตกลงตามนั้น รินฝ้าดูมันทุกวันไม่เว้นวันพระ”เมื่อมายเล่าจบก็ทำท่าเหมือนระลึกอดีต
”แล้วมันหายไปไหนแล้วล่ะ”ผมถามก็ผมมาอยุ่ที่นี้ไม่มีแพงพวยซักต้น
”มันตาย”มายตอบสั้นๆท่าทางเศร้าใจมากเลยเนอะ
”เราออกไปเรียนล่ะป่ะเสียเวลาหาความรู้”มายบอกแล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปผมนั่งคิดอะไรบางอย่างก่อนเดินออกไปตาม
# วันหยุด #
ผมไปเดินกาดหลวงซื้อแพงพวยมา 17 ต้นเหมาคนขายทั้งร้านแล้วเดินทางไปบ้านมายระหว่างนั้นโทรหาพวกไอ้บอลกับมิ้นให้ไปที่บ้านมาย
”เรียกเรามาทำไม”มิ้นถาม/พวกไอ้บอลด้วย
”เอานี่มาให้ถ้าของใครตายก่อนแปลว่าคนนั้นไม่ใช่เพื่อนที่แท้จริง”ผมบอก
”อะไรล่ะเรื่องอะไร”มายถาม
”อ่ะนี่”ผมพูดจบก็ยื่นแพงพวย 17 ต้นมาให้ทุกคนดู
”เอาไปคนละต้นใครตายก่อนแปลว่าไม่ได้รกเพื่อนเพราะฉันถือว่าแพงพวยคือตัวแทนของเพื่อนทุกคน ตกลงมั้ย”ผมถาม
”ดีเหมือนกันนะจ้ะ”ป่านสนับสนุน
”เราก็ว่าดีเอามั้ยทุกคนเอามั้ยภู”เจนบอกแล้วหันไปถามภู
”เอาสิเราชอบแพงพวยที่สุดแม้ไม่รู้ว่าทำไมต้องชอบมันด้วย”ภูบอก คงเพราะรินแหง
”ใครตายก่อนไม่รักเพื่อน”มายย้ำอีกรอบ
”งั้นถ้าเราลงโลงก่อนเราก็ไม่รักเพื่อนอ่ะดิ”บอลค้าน
”หมายถึงต้นไม้เฟ้ยต้นไม้”พีชย้ำใส่หูบอล
”อ๋อ โอเชเราจะดูแลมันอย่างดีเลย”บอลบอก
”โอเคงั้นทุกคนกินข้าวพักที่บ้านเราแปปหนึ่งตอนเย็นเอากลับไปปลูกดีมั้ย”มายถาม
”ดี!!”แล้วพวกเราก็อยู่ที่บ้านมายจนเย็น
สา หวาด ดี ค่าื เพื่อนๆ หนุก มั้ย ตัว หนัง สือ เจ๋ง ป่ะ ^_____^
I love You very very much
โดย P.H.
สุ ภา ษิต ประ จำ ตัว (ซะ เมื่อ ไร) ใช้ ตอน สอบ
สอบ ได้ เป็น เรื่อง ตลก สอบ ตก เป็น เรื่อง ธรรม ดา
สุ ภา ษิต ความ รัก ที่ เทียบ ได้ เห่ย สุดๆ
นก เอี้ยง คู่ ควาย เหมือน เรา กับ นาย คู่ กัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น