เป็นได้แค่นี้

ข้อมูลเบื้องต้น

   สวัสดีครับผมชื่อภู อยู่ปี1ตอนนี้ผมจีบรุ่นพี่อยู่คนนึง เขาเรียนอยู่คณะแพทย์ปี4ครับ เนื่องจากพี่เขาเรียนคณะแพทย์ไม่ค่อยมีเวลาว่าง มีเวลาพักผ่อน ช่วงไหนที่พี่เขาว่าง ผมจะหาโอกาสพาไปกินข้าว ไปเที่ยว หาเวลาอยู่กับเขาให้มากที่สุด

          คณะแพทย์ 

ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารคณะแพทย์ เวลาพวกพี่เขาว่าง เขาจะมาที่นี่เสมอ  มันเป็นสถานที่ที่ทำให้ผมได้เจอกับเขามากที่สุด

     "พี่ๆสวัสดีครับ" พอผมเดินมาถึงก็เห็นพี่ๆนั่งอยู่ที่โต๊ะประจำ

      "สวัสดีครับ เจออีกแล้วนะ เจอเราที่นี่บ่อยจนคิดว่าเรียนคณะนี้แล้วนะเนี่ย เผลอๆเจอบ่อยกว่าไอ้เอ็มที่เรียนคณนี้อีก5555" พี่ทิวว่าพี่เอ็มครับ555

      "มึงก็พูดเกินไป"

      "เกินไปตรงไหนความจริงทั้งนั้น ถ้าไม่มีวิชาที่ไม่เข้าเรียนแล้วหักคะแนนนะ ไม่เห็นหน้ามึงหรอก"

      "พอๆเลิกเถียงกันสักที ไม่เบื่อบ้างหรอว่ะ" พี่อาร์พูดขึ้น
             
              "วันนี้ไม่มีเรียนแล้วหรอครับ" พี่พีชหันมาพูดกับผม

      "ไม่มีแล้วครับ แล้วพี่พีชล่ะครับ มีเรียนอีกหรือป่าว"

      "ไม่มีครับ เลยนั่งทำงานกลุ่มกัน "

       "ผมอยู่ได้ใช่ไหมครับ " ผมถามออกไปเพราะเกรงว่าจะรบกวนเวลาทำงานของพวกพี่เขา

       "อยู่ได้ครับ" พี่เขาตอบกลับมาแล้วทำงานกลุ่มต่อ

    ผมก็นั่งอยู่เงียบๆดูพี่เขาทำงานกลุ่มบ้าง เล่นโทรศัพท์บ้าง จนถึงเวลาที่พวกพี่ๆจะกลับกัน

        "วันนี้พี่พีชมายังไงครับ" ผมถามพี่พีชที่เก็บของอยู่

        "มากับเอ็มครับ รถพี่ยางรั่วอ่ะ"

         "ถ้างั้นกลับกับผมมั้ยครับ"

        "ไม่เป็นไรครับ พี่เกรงใจ พี่กลับกับเอ็มก็ได้"
                 "กลับกับผมนะครับเดี๋ยวผมไปส่งน้าครับ"
                "มึงกลับกับน้องก็ได้ กูจะแวะซื้อของเข้าห้องหน่อย" พี่เอ็มบอกพี่พีช

        "งั้นก็ได้ พี่รบกวนด้วยนะครับ"

      ผมก็ไปส่งพี่พีชที่ห้อง แล้วผมก็กลับมาพักผ่อนวันต่อมา ผมก็ไปเรียนเหมือนทุกวัน

       หนึ่งเดือนต่อมาผมก็ยังไปหาพี่พีชเสมอเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้อยู่ใกล้ๆเขา เพราะผมทำใจไม่ได้จริงๆ  กับเรื่องที่เกิดขึ้น
    
        วันนั้น  ณ คณะวิศวะ

    วันนั้น พี่พีชกับเพื่อนๆมาที่คณะวิศวะ มาหาเพื่อนๆที่เรียนคณะนี้ ทุกคนที่เห็นเด็กคณะแพทย์มาที่คณะก็ต่างสงสัย เขามาทำอะไรกัน เพราะว่านานๆทีจะมีคนต่างคณะเข้ามา

  "ไอภูพี่พีชมา" ผมหันไปตามที่ไอพาสบอกก็เจอกับพี่พีชที่กำลังเดินมา

   "เขามาทำอะไรที่นี่ว่ะ" เอ็มพูดขึ้น แล้วมองไปทางพวกพี่เขา   

   "นู้นมาหาพวกพี่ไกค์แหละ เขาเป็นเพื่อนกัน" ทิวที่เงยหน้าจากโทรศัพท์ตอบขึ้น

     "เออใช่กูก็ลืมสนิทเลย555" เอ็มพูดแล้วก็หัวเราะ

     "เออออไอภู แล้วมึงได้คุยกับพี่พีชอยู่ป่ะ" พาสถามผม    

      "คุย ทำไมว่ะ"  ผมตอบกลับไป

      "เมื่อไรมึงจะบอกชอบพี่เขาสักที ช้าระวังกินแห้วนะมึง " พาส

      "มึงก็ไปพูดแบบนั้นไอ้นี่ เพื่อนยังไม่ได้บอกเลย แต่ก็ไม่เป็นไรนะมึงถ้าพี่พีชไม่ชอบมึง เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า 55555" เอ็ม

       "พอเลยมึงสองคนอ่ะ เดี๋ยวกูออกค่าน้ำแข็งกับโซดาเอง กับแกล้มมึงออกเองนะ55555" ไกค์

                "พอเลยพวกมึงอ่ะ กูยังไม่ได้บอกเลยแช่งกูอ่ะ"

               "หาโอกาสบอกตอนนี้เลย เสียเวลามามากแล้ว "  เอ็ม

       "ใช่ จะได้รู้ๆกันไป ตามไปบอกเลย เห้ยมึงพี่เขาเดินออกไปแล้ว ไปเลยมึงงงง" พาส
             

       พาสบอกผม แล้วที่เหลือก็พยักหน้าเห็นด้วย ผมเลยตัดสินใจลุกตามพี่พีชไป เอาว่ะเป็นไงเป็นกันถึงไม่สมหวังก็ยังมีพวกเพื่อนๆรอเลี้ยงเหล้าอยู่5555

               "พี่พีชครับ" ผมเรียกพี่พีช พี่เขาหยุดและหันมา

                "อ้าวภู พี่ก็นึกว่าใคร มีอะไรหรือป่าวครับ"  พี่พีชถามผม

         "คืออออ ผมมมมม" ทำไมไม่พูดว่ะไอ้ภูผมว่าตัวเองในใจ

         "ครับ?"

          "คือผมมีอะไรจะบอกพี่ครับ"

          "อะไรหรอครับ"

         "ถ้าผมบอกแล้วพี่ ถ้าพี่ไม่คิดเหมือนกันอย่าเกลียดผมเลยนะครับ"

          "?????"

          "ผมชอบพี่พีชนะครับ ชอบมานานแล้ว" หลังจากที่ผมบอกไป พี่เขาเงียบมากครับ ผมก็พอจะเดาออกแล้วแหล่ะครับ ว่าคำตอบคืออะไร

          "พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้คิดกับภู แบบนั้น พี่คิดกับภูแค่พี่น้อง"

          "คะ ครับ ไม่เป็นไรครับ " ผมยิ้มให้พี่เขาให้เหมือนกับว่าผมไม่เป็นไร แล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะน้ำตาที่ไหลลงมา
          
           

           ถ้าถามว่าตอนนี้ผมโอเคมั้ย บอกเลยว่าไม่ ผมไม่โอเคจริงๆ ผมเลยหยิบโทรศัพท์พิมพ์ไปหาพวกเพื่อนๆของผม ที่ไม่โทรเพราะไม่อยากให้พวกมันได้ยินเสียงที่สั่นจากการร้องไห้ของผม

                           แชท

         'พวกมึง กูบอกพี่เขาไปแล้วนะ"

         'พี่เขาว่าไงบ้างว่ะ " เอ็ม

         'เขาบอกว่าเขาไม่ได้ชอบกู เขาคิดกับกูแค่พี่น้อง'     

         'มึงโอเคป่ะเนี่ย '

        'โอเคมั้ง5555 '

       "ยังจะหัวเราะกลบเกลื่อนอีก " ไกค์        

       'มึงอยู่ไหนเดี๋ยวพวกกูไปหา' เอ็ม

       'ลานจอดรถ ข้างคณะ'

       'อยู่ตรงนั้นนะ รอพวกกู อย่าไปไหน'  พาส

       'เคมึงงง'

   ผมนั่งรอพวกมันสักพักมันก็เดินออกมา ผมพยายามทำให้ตัวเองหยุดร้องไห้ ไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วงผม  แต่พอเห็นพวกมันที่เดินมาน้ำตาผมกลับไหลมากกว่าเดิม

       "มึงงงงง" พวกมันเรียกผมแล้ววิ่งเข้ามาหาผม

      "ไม่เป็นไรนะเว้ยย มึงยังมีพวกกูนะ ไม่ต้องคิดมากมึงทำดีที่สุดแล้ว พยายามที่สุดแล้วจริงๆ" เอ็มพูดปลอบผม

       "อืม หยั่งน้อยก็ยังได้เป็นพี่น้อง ดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย "

       "ป่ะกลับกันเถอะ เดี๋ยวพวกกูไปนอนเป็นเพื่อนมึงเอง วันนี้พักผ่อนก่อนเนอะ ส่วนเหล้าค่อยวันหลัง5555"

     "เออออออ" ขนาดผมเศร้าก็ยังมีพวกมันที่คอยอยู่ข้างๆ คอยให้กำลังใจผมเสมอ

        
        หลังจากวันนั้น ผมก็ยังได้เจอเขา พี่เขาก็ยังคุยกับผมเหมือนเดิม คุยแบบพี่น้อง ที่ไม่สามารถเลื่อนเป็นสถานะอื่นได้ แค่ยังได้คุยได้เจอ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะครับ 

 จบแล้วค้าบ………….  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันบะค้าบ  ิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิิแต่งนิยายเรื่องแรกผิดพลาดขออภัยด้วยค้าบ????