คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [OS] Severely
[OS]
Severely
ำแนะนำ : ฟัเพล Severely – F.T.
Island ไป้วยนะะ เราไ้แรบันาลใมาาเพลนี้
“พอเถอะ.....แบเหนื่อยแล้วอ่ะ”
“ไม่!! ฟััน่อนสิ ทำไม้ออบหนีลอ้วย ็แบมัวแ่หนีวามริแบบนี้ไ
แล้วแบบนี้เรื่ออเรามันะีึ้นหรอ”
“แบยั้อฟัอะไรอีหรอาน
ทุอย่าที่เห็นมันัเนนานี้ ะให้แบฟัำโหอานไปอีนานแ่ไหน
แบเ็บพอแล้วนะ สสารันหน่อยเถอะ เราไม่ไหวแล้ว”
“ทำไมแบอบิไปเออ่ะ!! บอว่าไม่มีอะไร็ือไม่มีอะไร
แบเ้าใผิไปเอทั้นั้น อย่ามาโทษว่าเป็นวามผิอเราสิ”
“เรายัไม่ไ้บอเลยนะว่าานทำผิ
ทำไม้อร้อนัว้วยล่ะ หรือว่าเพราะานทำมันริๆ”
“แบฮยอนอย่าหาเรื่อไ้มั้ย!!!”
“เราทำอะไร็ไม่ีไปหมนั่นแหละ ปล่อยเราไปเถอะนะ
อย่าััเราไว้แบบนี้ ไม่รัเรา็อย่าทำให้เราเสียใไปมาว่านี้เลย”
“อยาไปมาหรอ เออ! อยาไป็ไป แล้วอย่าลับมาให้เห็นอีล่ะ ไปสิ!! ะมัวยืนโ่อยู่ทำไม!!”
โรมมมม!!!!
“แบฮยอน!!!!”
ฝันแบบนี้อีแล้ว ผมฝันแบบนี้เป็นรั้ที่เท่าไหร่แล้ว็ไม่รู้
แ่มันเหมือนริทุรั้ เหุาร์ทุอย่าย้อนลับเ้ามาให้หัวทันที
ผมรู้สึผิมาที่วันนั้นผมทำอะไรไปโยไม่ิไร่รอให้ี
นผม้อเสียนที่ผมรัที่สุไป
วันนั้นผมับเาทะเลาะันหนัมา
เพราะว่าเาเ้าใผิที่เห็นผมออไปับผู้หิ ึ่ริๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอรับ
ผมแ่้อาระเอร์ไพรส์เ้า
ที่ผม้อออไปเอับผู้หินนั้นเพราะเธอเป็นสถาปนิน่ะ
ผม้อาระสร้าบ้านเป็นอวัวันแ่านอเรา ใ่รับผมำลัะอาแ่าน
หลัารบันไ้ 9 ปี
ผมเ็บเรื่อนี้เียบมาและไม่บออะไรเาเลยัอย่า
นเราะทำารให่ใ้อนิ่ถูมั้ยล่ะ
วันนั้นผมพยายามะอธิบาย แ่แบฮยอนเอ็ไม่ยอมฟั
ริๆผม็พอะรู้แหล่ะรับว่าทำไมเาถึไม่ฟั
เพราะวันนั้นผม็ผิเอที่ัวเอใ้อารม์อัวเอเป็นที่ั้ นลืมนึถึในฟั
ผมรู้ว่าแฟนัวเอเป็นนิมา ิมามา
แ่ผมแ่ิว่าารทำเอร์ไพรส์แฟนะไม่ทำให้เิปัหาอะไรหรอ
ในเมื่อเราบริสุทธิ์ใ และเราทำเพื่อเ้า แ่ผม็ลืมิไปว่าัวเอมัวแ่ใส่ใับเรื่อนี้มาเินไป
มานละเลยนรัอผมไป
ลอระยะเวลาที่ผมเริ่มิที่ะสร้าบ้าน
ผมทุ่มเทเวลาไปให้ับมันทั้หม ผมเลือสถาปนิมือี
และออแบบมันทั้หมามที่เยุยับแบฮยอนในอีเรื่อบ้านในฝันอเรา ผมบอสิ่ทั้หมที่ผม้อารและไ้ร่าแบบที่ผม้อารเอาไว้ร่าวๆ
ึ่ว่าะไ้แบบที่บ้านที่พอในั้น ็ใ้เวลามาพอสมวรเลยทีเียว
และอนสร้าบ้าน ผม็มัแวะไปูวามืบหน้าบ่อยๆ
ผมพยายามถามลอว่าะเสร็เมื่อไหร่ เพราะผมะไ้ะระยะเวลาถูว่า ะัารเรื่อานแ่วันไหนยัไ
แล้วะไ้มีเวลาเรียมัวทำเอร์ไพรส์อแ่านให้แบฮยอน้วย
ผมริัับเรื่อนี้มา เพราะอยาให้ทุอย่ามันออมาีที่สุ
ริัเินไป นหลลืมที่ะูแลเอาใใส่แบฮยอนเหมือนเิม
่วนั้นผมลับบ้านึมา เพราะั้ใที่ะทำานเยอะๆเพื่อนหาเิน
และพยายามแวะเวียนไปูบ้านที่ำลัสร้าลอ แบฮยอน็รอผมทุืน
ทุรั้ที่ผมลับไป เาะเอาน้ำมาให้ มานวให้บ้า
านั้น็ะถามผมเสมอว่าเหนื่อยมั้ย านหนัมาเลยหรอ พัหน่อยมั้ย อะไรทำนอนี้
ึ่้วยวามเหนื่อยอผมในอนนั้นมันทำให้ผมพูไม่ีออไป ผมรู้สึแย่
แ่มัน็แ่นิเียว เมื่อเห็นแบฮยอนยิ้ม และบอผมว่าเาเ้าใ
และไม่โรธเพราะรู้ว่าผมเหนื่อย
แ่ผม็ยัลืมไปว่านเรานั้นมีีสูสุอวามอทน
แบฮยอนอทนเ็บวามรู้สึแย่ๆอเาเอาไว้ ไม่ให้ผมรู้
เายิ้มให้ผมทุรั้ที่เอัน แม้หลายๆรั้ผมะเห็นวาเรียวเล็อเามีสีแ้ำล้ายๆนที่ผ่านารร้อไห้มา
ผมถามเาว่าเป็นอะไร ร้อไห้หรอ แ่เามัอบผมลับมาเสมอว่าไม่ไ้เป็นอะไร
ไม่ไ้ร้อไห้ แ่ทำวามสะอาห้อแล้วฝุ่นมันเ้าา
หรือไม่็บอว่าพึ่ื่นแล้วเผลอยี้าบ้าอะไรทำนอนี้
อนนั้นเอเป็นอนที่ผมิไ้ว่าผมำลัละเลยนรั
ผมพยายามลับมาใส่ใเาให้มาึ้น แ่้วยภาระานที่มาึ้น
ผม็ไม่สามารถลับไปทำหน้าที่รนั้นไ้เ็มที่ไ้ ผมยัทุ่มเทับาน
และารสร้าบ้าน ที่ะเสร็อีในไม่ี่เือน
และอนนี้ผม็ำลัวาแผนปรึษาับเพื่อนและนในรอบรัวอผมว่าะอแบฮยอนแ่านอย่าไรี
เรื่อนี้ทุนรู้หมยเว้นแ่แบฮยอน
ผมอร้อไม่ให้ใรบอเรื่อนี้ับแบฮยอนทั้นั้น เพียเพราะแ่อยาะเอร์ไพรส์
และวันนั้น็มาถึ ่อนหน้าวันที่ผมะไปเอร์ไพรส์แบฮยอนหนึ่วัน
ผมไ้นัสถาปนินนั้นมาที่ร้านอาหารแห่หนึ่ึ่อยู่ไม่ใล้ไม่ไลาอนโอผมเท่าไหร่นั
อนนั้นผมะล่าใเอที่เลือที่นี่ เพียแ่ผมอยารีบุยับเธอให้เสร็
และะไ้รีบลับไปหาแบฮยอนเร็วๆ
ที่ริเวลามืๆแบบนี้แบฮยอนมัะไม่่อยออาบ้าน
เาไม่อบออไปไหนอนลาืนนเียว ผมเลยล้าที่ะเลือที่นี่
แ่ผมลืมไปว่าแบฮยอนเอ็มีเพื่อน
และถ้าเาะมาทานเ้าับเพื่อนอเามัน็ะไม่แปลเท่าไหร่นั...
ผมับเธอนัุ่ยันเรื่อานสัพั
านั้น็เปลี่ยนมาุยับเรื่อแผนทำเฮร์ไพรส์
เธอรู้เรื่ออผมับแบฮยอนทุอย่า เธอเยเห็นหน้านรัอผม้วย
เพราะผมมัะพูถึแบฮยอนให้เธอฟับ่อยๆ และเอารูปอแบฮยอนให้เธอู้วย
้วยวามที่เธอเป็นผู้หิผมเลยเลือที่ปรึษาเรื่อแบฮยอนับเธอ
วามริแล้วผมน่ะเป็นผู้ายที่ไม่ไ้หวานอะไรมามาย
ไม่รู้ว่าะเริ่มอะไรรไหนยัไ เลย้อพึ่พานอื่นลอ
ผมอให้เธอเป็นแบฮยอนเพื่อนฝึ้อมอแ่าน
แ่แล้วสิ่ที่แย่ที่สุือแบฮยอนมาทานอาหารที่ร้านนี้ับเพื่อนร่วมานอเ้า
และเ้าเห็นผมำลันัุ่เ่าับมือุสถาปนิ
พร้อมทั้ถ้อยำบอรัที่ผมำลัเอื้อนเอ่ยถึแบฮยอน
่อหน้าุสถาปนิที่ผมอยืมัวเามาเป็นแบฮยอนเมื่อรู่
แบฮยอนไม่รอฟัอะไรทั้นั้น เาวิ่หนีออไปทันที
แ่็ยัไม่ทันะไ้ออาร้านผม็ามเาทัน
ผมเอื้อมมือไปึร่าเล็มาไว้ในอ้อมอ
แ่นัวเล็็พยายามที่ะิ้นหนีออาอ้อมออผม
“พอเถอะ.....แบเหนื่อยแล้วอ่ะ” ร่าเล็เอ่ยพูับผม้วยน้ำเสียัพ้อ
และพยายามิ้น่อไปเพื่อนให้ัวเอหลุออาอ้อมออผม
“ไม่!! ฟััน่อนสิ
ทำไม้ออบหนีลอ้วย ็แบมัวแ่หนีวามริแบบนี้ไ
แล้วแบบนี้เรื่ออเรามันะีึ้นหรอ”
“แบยั้อฟัอะไรอีหรอาน
ทุอย่าที่เห็นมันัเนนานี้ ะให้แบฟัำโหอานไปอีนานแ่ไหน
แบเ็บพอแล้วนะ สสารันหน่อยเถอะ เราไม่ไหวแล้ว”
“ทำไมแบอบิไปเออ่ะ!! บอว่าไม่มีอะไร็ือไม่มีอะไร
แบเ้าใผิไปเอทั้นั้น อย่ามาโทษว่าเป็นวามผิอเราสิ”
“เรายัไม่ไ้บอเลยนะว่าานทำผิ
ทำไม้อร้อนัว้วยล่ะ หรือว่าเพราะานทำมันริๆ”
“แบฮยอนอย่าหาเรื่อไ้มั้ย!!!” แทนที่ผมะอธิบายให้เาฟั
แ่้วยวามที่ผมเหนื่อย และนิสัยใร้อนบวับี้โมโหอผมมันลับทำทุอย่าพั
ยิ่ผมเห็นเา่อ้านวามรู้สึอผมโมโหอผมมัน็ยิ่มีมาึ้น
นผมพลั้ปาวาเาออไป
“เราทำอะไร็ไม่ีไปหมนั่นแหละ ปล่อยเราไปเถอะนะ
อย่าััเราไว้แบบนี้ ไม่รัเรา็อย่าทำให้เราเสียใไปมาว่านี้เลย” ผมฟีลาับำที่แบฮยอนบอว่าผมไม่รัเา
ทั้ๆที่เรา็บับมานานนานี้ ทำไมเาถึยัิันล่ะว่าผมไม่รัเา
ผมโมโหมานพลั้ปาพูมันออไป...
“อยาไปมาหรอ เออ! อยาไป็ไป แล้วอย่าลับมาให้เห็นอีล่ะ ไปสิ!! ะมัวยืนโ่อยู่ทำไม!!”
อนนั้นเอเป็นอนที่ผมปล่อยแบฮยอนออาอ้อมอ
พร้อมับำพูที่มันแย่และโ่เ่ามาๆ แบฮยอนหันมามอผม ใบหน้าหวานอนนี้เ็มไป้วยราบน้ำา
แบฮยอนร้อไห้โยที่ไร้เสียสะอื้น เาส่สายาัพ้อและผิหวัส่มาให้ผม
่อนเาะวิ่ไป และเหุาร์ที่ไม่าฝัน็เิึ้น
รถบรรทุันให่วิ่มา้วยวามเร็วสูและรมาทานัวเล็ที่เพิ่ออไป
ผมพยายามะวิ่ออไป่วย แ่็ไม่ทันเสียแล้ว
รถบรรทุันนั้นพุ่เ้านร่าเล็อแบฮยอนเ็มแร
นร่าเล็ระเ็นออไปห่าาัวรถพอสมวร
ผมเินเ้าไป้าๆ เพราะภาพรหน้านั้นมันทำให้ผมแทบะหมแรยืน
แบฮยอนที่รัอผมนอนแน่นิ่มอเลืออยู่
ใบหน้าใสที่เมื่อ่อนเ็มไป้วยวามสใสและรอยยิ้ม
บันี้ลับเ็มไป้วยบาแผลและราบเลือาเหุาร์ที่พึ่เิึ้นเมื่อี้
และอนนั้นผมพึ่ไ้รู้ว่า วามรู้สึอารเสียอรัมันเป็นยัไ
ผมพยายามประอร่าเล็ึ้นมาเอาไว้ในอ้อมอ ร่าายอผมสั่นเทา
หยาน้ำสีใสไหลร่วหล่นลมาาวาอผมอย่าไม่าสาย
สมออผมมันว่าเปล่าไปหม อนนั้นผมทำไ้เพียแ่พร่ำอโทษและบอรัเา้ำไป้ำมาเหมือนเป็นนบ้า
บอให้เาื่นมา บอให้เาลับมาหา ทั้ที่มันเป็นไปไม่ไ้แล้ว เาาผมไปแล้ว
เานะไม่มีวันลับมาหาผมแล้ว.....
หลัานั้นไม่นานรถพยาบาลและำรว็มาในสถานที่เิเหุ
ผมนั่ร้อไห้และอเาเอาไว้แนบอแบบนั้น นำรว้อมาแยัวผม
และให้เ้าหน้าที่นำศพแบฮยอนออไป
ทาำรวรวพบว่านับรถมีำนวนแอลอฮอล์ในเลือสูมา
และไ้สรุปสาเหุอเหุาร์รั้นี้ว่าเป็นารเมาแล้วับ
และไ้ำเนินารับัวนโทษไปลโทษามหมาย
ีวิอผมในอนนั้นมันแย่มา แพลนทุอย่าอผมมันพัลไปไม่เป็นท่า
เพราะไม่มีแบฮยอนแล้ว วินาทีผมอยาะายามนัวเล็ไปะ
เพราะผม็ินนาารไม่ออเหมือนันว่าในอนาะใ้ีวิที่ปราศาแบฮยอนไ้ยัไ
หลัาบานศพอแบฮยอนแล้ว ผม็ไม่ทำอะไรทั้สิน ััวเอไว้ในห้อนอนมืๆ
ปิม่าน ปิไฟ ไม่ให้แสเล็ลอเ้ามา และมปลัอยู่ับวามเศร้าโสเสียใ
่วนั้นีวิอผมอยู่ับเหล้าลอเวลา
ผมินมันทุวันเพื่อให้ลืมเหุาร์ในวันนั้น แ่ผมไม่เยลืมไ้เลย
ภาพทุอย่ามันยัิอยู่ในหัวอผมเสมอมา
ผมินพวมันเยอะมาเินไปนร่าายอผมทรุโทรม และล้มป่วยลในที่สุ
ทุนในรอบรัวผมและรอบรัวแบฮยอน รวมถึเพื่อนๆ่าเป็นห่วผมมา
พวเาพยายามที่ะึสิอผมให้ลับมา เาไม่อยาให้ผมเป็นแบบนี้
พวเาไม่อยาให้มีารสูเสียเิึ้นอีรั้ แม่อผมร้อไห้หนัมา
เมื่อเห็นสภาพอผมในอนนั้น แ่้วยวามเสียใทำให้ผมมอ้ามวามรู้สึเป็นห่วอทุนไป
นืนหนึ่ แบฮยอนมาเ้าฝันผม เาบอับผมว่าเารู้เรื่อทั้หมแล้ว
และอโทษที่ไม่ไ้อยู่้วยันไปนแ่ามที่เยสัาันไว้ เาเ้ามาอผม บอรัผม
และบอให้ผมลับไปเป็นานยอลนเิม ลับไปูแลัวเอ และใ้ีวิเหมือนเิม
เาฝาูแลรอบรัวอเา และบอให้ผมรัรอบรัวอัวเอมาๆ
แบฮยอนบอับผมว่านที่เสียใที่สุไม่ใ่ผม
แ่เป็นแม่อผม่าหาที่ำลัทุ์ใับสิ่ที่ผมเป็น
ึ่ำพูนั้นมันทำให้ผมิไ้ และหลัาวันนั้นผม็เปลี่ยนแปลัวเอ
เลิมอยู่ับวามเสียใ และลับมาเป็นนเิมามที่เานนั้นไ้บอผมเอาไว้
หลัาวันนั้นผม็ไม่ไ้ฝันถึแบฮยอนอีเลย นวันนหนึ่
วันที่ผมเลิเศร้าเวลาิถึเา และลับมาเป็นานยอลนเิมแล้ว
เาถึลับมาเ้าฝันอีรั้ แบฮยอนบอว่าเาอยู่้าายผมเสมอ ไปเยไปไหนเลย
เาบอให้ผมใ้ีวิที่เหลือแทนเา้วย เาอยาให้ผมมีวามสุให้ไ้มาที่สุ
และเา็บอว่ายัรัผมอยู่ลอ......
เหมือนที่ผมเอ็ยัไม่เปลี่ยนใไปาเาเ่นัน
เหุาร์ในวันนั้นเปลี่ยนแปลให้ผมเป็นนที่ระมัระวัำพู
และใเย็นมาึ้น ผมไม่อยาให้เิเหุาร์แย่ๆในีวิอผมแล้ว เพราวามี้โมโห
ใร้อน และพูไม่ิอผม ทำให้ผมเสียนที่รัที่สุ ึ่ในอนนี้
ผมะไม่ยอมให้มันเิเหุาร์แบบนั้นึ้นอีเป็นอันา
ผมะเป็นานยอลนใหม่ที่ะใ้ีวิ่อไปอย่ามีวามสุ ับรอบรัวและเพื่อนๆ
รวมทั้แบฮยอนที่ไม่เยไปไหนาผมเลย
‘อบุนะแบฮยอน
อบุที่ทำให้ผมลับมาเป็นนใหม่อีรั้ ผมเื่อเสมอว่าุอยู่เีย้าผมลอ
ุอยู่ในนี้ อยู่ในหัวใอผมเสมอ ั้แ่วันแรที่ผมเอุนถึอนนี้
ุ็ยัไม่เยาหายไปาใอผม ผมหวัว่าในอนสุท้ายอีวิผม
อนที่ะผมาโลนี้ไปอยู่โลเียวันุ ุะเป็นนมารอและรับผมไปอยู่้วย
ผมรัุเสมอนะแบฮยอน ในีวินี้ผมรัใรไม่ไ้นอาุอีแล้ว รอผม่อนนะ
แล้วเราะไ้ลับไปอยู่้วยันอีรั้’
END
TALK
: อันนี้เราแ่ไว้สัพัให่ๆแล้ว แ่ไม่มีโอาสไ้เอาลเลย
ในที่สุ็มีวันนี้ วันที่เราไ้เอาลแล้ว เย้ 5555 อนแ่ือร้อไห้้วยอ่ะ
เราฟัเพลวนไปไ ฮื่อออ เพลเศร้ามาๆ ฟัี่รั้ๆ็ยัเศร้า TT^TT
ความคิดเห็น