คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้น....
ค่าย A-star entertainment
“นี่ คุณสมชาย คุณเอาโปสเตอร์ออดิชั่นนักร้องของค่ายเราไปแปะไว้ในเมืองรึยัง -_-” ชายหนุ่มที่ดูมีอำนาจในบริษัทแห่งนี้พูดขึ้น
“โอ๊ย ~ เดี๊ยนเอาไปโปรยไว้แล้วล่ะค๊า อีกอย่าง เดี๊ยนเปลี่ยนชื่อเป็นพิ้งกี้แล้ว อย่าเรียกผิดซิฮ้า ^O^” ตัวประหลาดที่ดูแล้วไม่รู้ว่าเป็นเพศอะไร ตอบด้วยเสียงแหลม8หลอดและส่ายก้นไปมา
“เอ้า จะเรียกอะไรก็ช่างเถอะ คุณสมชาย..แล้วนักร้องคู่ดูโอ้จะมาออดิชั่นกันวันไหนล่ะครับ”
“อีก2อาทิตย์ฮ่ะ ดูจากตอนนี้มีผู้สมัครเข้ามาร่วม50กว่ารายแล้วนะฮะ”
“ไหนดูรายชื่อซิ”
“นี่ฮ่ะ ^O^” สมชายหรือพิ้งกี้ยื่นกระดาษปึกใหญ่ให้แก่ประธานบริษัท
“……………………….. อืม รอดูต่อไปอีกก็แล้วกัน .....อาจจะมีเพชรเม็ดงามเข้ามาหาเราก็ได้”
“ฮ่า ! ~”
(Liz :Time)
โรงเรียน ไฮสคูล ออฟฟิคเกเตอร์
“กรี๊ดดดดดด ~ >O< ท่านเอซิส ท่านบันบัน มาแล้ว พวกเร้า ~ !”
เสียงของเหล่าชะนีมากมายในโรงเรียนค่อยๆวิ่งกรูกันเข้าไปหน้าประตูผู้เคราะห์ร้าย =_= ฉันกับเพื่อนสาวค่อยๆดันตัวออกมาจากยัยพวกนั้นไปที่ล็อกเกอร์วางรองเท้า
ใช่แล้ว.... เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทุกๆวัน แต่ฉันไม่อยากจะชินกับมันซักเท่าไหร่หรอกนะ ไอ้เรื่องแบบนี้ ...-O-;;
ฉันนพูดพลางเปิดล็อกเกอร์
แกร๊ก ! ผลัวะ ~ !! ผลัวะ ~ !!
“เฮ้อ... ฉันชินแล้วแหละ พวกจดหมายของคนหน้าตาเห่ยๆ = =” เจลลี่พูดอย่างหน่ายๆ
“รู้มั้ย บนโต๊ะเรียนของพวกเราจะต้องมีพวกเศษกระดาษงี่เง่าพวกนี้อีกแหงมๆ”
“พูดงี้เดี๋ยวคนที่เค้าให้ก็เสียใจหรอก แม่คู้นน ^^”
เสียงยียวนกวนโสตประสาทแบบนี้ ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน
“มีอะไรจะพูดรึเปล่า ไอ้บ้าเอซิส - -A ++”
ฉันพูดพลางเก็บพวกจดหมายรักบ้าบอนี่ยัดลงถุงที่พกมาเป็นประจำทุกๆวัน
“ไม่ลองเปิดจดหมายดูซักหน่อยหรอคร้าบ อาจจะเป็นจดหมายทวงหนี้ก็ได้นะ ฮ่าๆๆ” บันบัน เพื่อนสนิทของเอซิสพูดจากวนประสาทไม่แพ้กัน
“ฉันจะเปิดหรือไม่เปิดก็เรื่องของฉัน นายจะมายุ่งทำไม = =^” เจลลี่พูดจบ หลังจากนำจดหมายยัดใส่ถุงเสร็จพอดี
ฉันเดินออกจากตรงนั้นเพื่อขึ้นห้องเรียน ให้ตายสิ ทำไมเจ้าพวกนี้ชอบมากวนทุกเช้าเลยนะ แย่จริงๆ ! แล้วก็ไอ้พวกจดหมายนี่ด้วย จะส่งอะไรนักหนา บ้านเป็นโรงงานผลิตกระดาษรึไง ไร้สาระจริงๆ
“จะมีสักวันมั้ยนะ ที่ชีวิตของฉันจะสงบสุข ว่าป่ะๆๆ ริซ~” เจลลี่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
“อืม ฉันก็ว่างั้นแหล่ะ เบื่อจริ๊ง ! รู้งี้ฉันไม่น่าย้ายมาจากอิตาลีเลย ที่นั่นนะ ไม่เคยมีเหตุการณ์พวกนี้เลยซักครั้ง” ฉันบ่นๆๆ เซ็ง ! ไม่น่าเกิดมาเป็นคนสวยเลย -O-
และแล้วชั่วโมงเรียนอันแสนน่าเบื่อก็ค่อยๆล่วงเลยไป จนถึงเวลาเลิกเรียน
“ริซๆ วันนี้ตอนกลับบ้านแวะร้านไอติมกันนะ ^O^” เจลลี่พูดอย่างกระตือรือร้น เพราะดูท่าทางเตรียมตัวมา พร้อมเก็บกระเป๋าเร็วสุดๆ
“OK !” ก่อนที่ฉันกับเจลลี่จะเดินออกจากห้องก็มีเสียงของเพื่อนร่วมห้องกลุ่มหนึ่งเรียก
“เฮ้ย ริซ เจลลี่ >O< พวกแกมาดูนี่ดิ ฉันว่านี่เป็นโอกาสทองของพวกแกเลยน้า”
“หา =O= ?”
ผ่านไป5นาที..
“แท่นแทนแท๊น.. รับสมัครนักร้องดูโอ้ ไฮโซ โก้เก๋ โบ๋เบ๋ ไม่มีกะตังค์ เอ๊ย ไม่ใช่ละๆ ”
“แกพล่ามอะไรของแก - - ” เจลลี่พูดพลางมองเพื่อนสาวด้วยสายตาประมาณว่า ‘สติดีรึเปล่า’ แต่ฉันว่าก็จริงแหล่ะ
“อ้าว =O= ก็ในใบปลิวมันเป็นอย่างนี้จริงๆนี่นา...เออแก อ่ะ เอาไปดูกันเองแล้วกัน ฉันกลับก่อนนะ มีนัดเดตกับพี่ติ๊ก บ๊ายบายนะจ๊า ~” เพื่อนร่วมห้องปริศนาพูดและยัดใบปลิวใส่มือฉันแล้วสวมวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิคไปอย่างรวดเร็ว
ฟิ้ววววว....
“=_=………. อะไรของมันเนี่ย หืม? ใบรับสมัครนักร้องจริงๆด้วยอ่ะ ” ตายแล้ว นึกว่ามันพูดเล่น แต่ ไอ้เจ้าค่ายนักร้องที่เขียนใบปลิวงี่เง่าอย่างนี้จะไปหวังอะไรได้บ้างมั้ยหว่า เหอะๆ
“เอ๊ะ ดูนี่สิๆ ใกล้จะปิดรับสมัครแล้ว อีกอาทิตย์เดียวเอง.... ” เจลลี่เงยหน้าขึ้นมามอง ส่งสายตาปิ๊งๆ
“นี่.... แกจะไปออดิชั่นไอ้นักร้องโอริโอ้นี่หรอ เอาจริงดิ !?” ฉันพูดขึ้น เพราะถ้ายัยนี่จะไปคนที่ต้องไปด้วยมันต้องเป็นฉันคนนี้แหงๆเลย
“ฉันไม่ได้ไปออคนเดียวสักหน่อย ^^” รอยยิ้มปีศาจค่อยๆเผยขึ้นมา”ก็แกไงที่ต้องไปออกับฉันด้วย ฮ่าๆๆๆ“
ตูว่าแล้วววว TT^TT !!
ความคิดเห็น