รักเทอสุดใจ ยัยนักเรียนดีเด่น

ลำดับตอนที่ #3 : อะไรกัน

“กรี๊ด ๆๆ ฮันอา สวรรค์เข้าข้างเราและนะ กร๊ด ๆๆ”

“อะไรกันดามี หูฉันจะแตกแล้วนะยะ”

“เป็นเธอคนเดียวอีกแล้ว ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“เฮ้อ ... -_-“

ก่อนที่ดามีจะพูดอะไรอีก ครูใหญ่ (ที่เป็นครูประจำชั้นของห้องฉันด้วย) ก็เดินเข้ามาพร้อมกับ...

“อ๊าก!!!! ปีศาจ”

“ไง ยัยเป็ด”

ก่อนที่ครูใหญ่จะเอ่ยอะไร ด้วยความตกใจฉันจึงร้องขึ้นก่อน ทุกคนในห้องหันมาที่ฉันอย่างงง ๆ

“อะแฮ่ม ๆ เอาล่ะ นี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเธอ แนะนำตัวสิ”

“ยูอึนชี”

“กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆ”

หลังจากที่นายปีศาจนั่นเปล่งเสียงออกจากปากก็มีเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ในห้อง (ยกเว้นฉัน)

 ดังสนั่น โดยเฉพาะคนที่นั่งข้างฉัน ยัยดามี

“อะแฮ่ม ๆ อึนชี ไปนั่งข้าง ๆ ฮันอาไป ดามีลุกออกมา”

“(- -) (_ _) (- -)” 

“แต่... “ ฉันพยายามหาเหตุผลอย่างรวดเร็วแต่โดนขัดในที่สุด T T

“ไปเร็ว ๆ อึนชี”

พอถึงเวลาพักกลางวัน ดามีก็เดินมาหาแล้วลากฉันที่นั่งแข็งทือไปโรงอาหาร

“นี่อันฮา ฉันจะหมดความอดทนกับแกแล้วนะยะ เป็นอะไรของแกกัน”

“ดามี ขอโทษ T^T แต่อย่าเพิ่งตะคอกฉันเลยนะ TOT”

“และแกเป็นอะไรล่ะ ทุกทีถ้ามีเด็กใหม่เข้ามาครูใหญ่เขาก็จะให้มานั่งกะแกอยู่แล้วนิ”

“ก็แกไม่รู้ ว่าอีตาบ้านั่นมันกวนประสาทได้ลั่นล้า แค่ไหน ฉันจะลาออกแล้วเฟ้ย”

“จิงอ่ะ O.O”

“บ้าหรอยะ”

“=O=”

“ไอบ้านั่น ไอปีศาจฟายทะเล ไม่เอาอ่า ไม่เอาและเฟ้ย”

ดามีมองฉันด้วยสายตาสมเพชแล้วปล่อยให้ฉันนั่งเพ้ออย่างงั้นตลอดพักกลางวันโดยที่ไม่ได้กินอะไรกันเลย

ในระหว่างคาบเรียนภาษาอังกฤษ เวลาบ่าย 2 โมงกว่า ๆ

 ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่คิดว่าไอบ้านี่มันหลับแบบจงใจให้ฉันรำคาญมัน

 ตอนนี้ฉันกำลังอดทน

“คร่อก.... ฟี้   คร่อก..... ฟี้”

กรี๊ดๆ สักพักน้ำลายเริ่มยืดออกมาจากริมฝีปากนั่น ความอดทนของฉันถึงขีดสุดแล้วแต่ไม่รู้จะทำยังไงไม่ให้เป็นที่สังเกตุของครูที่สอนอยู่ (เดี๋ยวประวัติเสื่อมเสีย) ฉันจึงหยิกที่ต้นขาไอบ้านั่นเต็มแรง

และก็ได้ผลจริง ๆ ^^ ตาปิศาจร้องสุดเสียงแล้วหันมาส่งสายตาน่ากลัว ฉันเลยกรอกตาไปทางอื่น

“เป็นอะไรไป ยูอึนชี”

“ฮันอาบอกว่า ครูเป็นครูที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในโลก แล้วผมก็คัดค้านครับ ฮันอาเลยทำร้ายผม”

“จริงหรอฮันอา” ครูหันมาจ้องฉันด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะอาจารย์ ไม่ใช่เลยค่ะ”

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน”  แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้อง

“นายพูดอย่างนั้นออกไปได้ยังไง ยูอึนชี “

“แล้วเธอมารบกวนเวลานอนฉันทำไมล่ะ =3=”

“อย่ามาทำไม่รุเรื่องนะ!! นายพยายามกวนเวลาเรียนของฉัน!!!!”

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย อย่าหลงตัวเองนักสิ!!!!! “

“อย่ามาตะโกนใส่ฉันนะ!!!!!”

“เธอตะโกนก่อนนะ จางฮันอา!!!!!”

“อย่ามาตะโกนใส่ฉัน!!!!!!”

“บ้าเอ๊ย!!!!!”

โครม !!!!!!!!!!!

อีตาบ้านั่นเตะโต๊ะจนล้มแล้วมีเสียงดังโครม เชอะ คิดว่าฉันจะทำไม่ได้หรอ ฉันไม่กลัวนายหรอกย่ะ

“กร๊ด!!!!!!!!!!!”               

โครม !!!!!!!!!

ฉันส่งเสียงกรี๊ดเพื่อระบายความโกรธแล้วเตะโต๊ะมั่ง (เหมือนเป็นการแสดงว่าฉันเสียงดังกว่า -*-)

จากนั้นก็สะบัดหน้าพรืดแล้ววิ่งออกมาจากห้องเรียนท่ามกลางสายตาตกใจของเพื่อน ๆ ทั้งห้อง

เพราะตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันวิ่งออกมาแบบนี้

 ไม่มีชั่วโมงเรียนไหนที่ไม่มีฉันนั่งเรียนอยู่   แต่ตอนนี้ฉันขอเถอะนะ....

ฉันวิ่งขึ้นบันไดมาเรื่อย ๆ โดยที่ไม่คิดเลยว่าบันไดนั้นจะสุดทางอยู่ที่ใด พอรู้ตัวอีกทีก็พบว่า ตัวเองยืนอยู่บนพื้นกระเบื้องเรียบ ๆ สีขาว แสงแดงช่วงบ่ายส่องแสงเจิดจ้าจนร้อนระอุไปทั่ว

อ้อ ที่นี่เป็นดาดฟ้าของโรงเรียนนั่นเอง นานแล้วนะที่ฉันไม่เคยขึ้นมา  นานมากแล้วจริง ๆ

ฉันยืนอยู่กับที่ทบทวนความทรงจำต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับที่นี่ พลันใบหน้าของคนที่ฉันคุ้นเคยก็ปรากฎขึ้นในห้วงความทรงจำ จนทำให้อดที่จะเปล่งเสียงเรียกชื่อของเขาไม่ได้

“ลีจุนโฮ พี่คะ”

“เป็นอะไรไป นี่ฉันทำเธอโมโหจนเพี้ยนไปแล้วหรอ O_O” อึนชีพูดพลางโบกมือไปมา

“... นายนี่.. ขอฉันอยู่ในความทรงจำสักพักไม่ได้หรือไง ฉันยังไม่หายโกรธนายนะ”

“โอ้ว~ -0- เด็กเรียนอย่างเธอมีความทรงจำบนดาดฟ้าด้วยหรอ เคยจูบกับแฟนที่นี่หรือไง”

“บะ... บ้าน่า >////<”

“เฮ้ย น่าแดงเลยแหะ มีจิง ๆ ย๋อ O3O”

“ออกไปนะ”

“นี่ !!! ฉันจูบเก่งนะ!! -O- “

“-_-“

“เก่งกว่าแฟนเธอแหง ๆ >.<”

“-_-“

“จุ๊บ!!!”

“OoO”

เมื่อกี้ มันเกิดอะไรขึ้น O.O นายอึนชีทำอะไรฉันเนี่ย O/////O

ก่อนที่จะทันคิดอะไร (ก็ฉันเป็นคนคิดช้านี่) นายนั่นก็ลากฉันลงบันไดไปทันที

รู้ตัวอีกรอบก็ตอนอยู่ในห้องเรียนแล้วล่ะซิ...

พอถึงห้องเรียนถูกสายตาทิ่มแทงด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเพื่อน ๆ และก่อนที่ฉันจะทันได้นั่งยัยดามีก็มาฉุดกระชากฉันไป นอกห้องทันที

“นี่ ฮันอา แกไปทำอะไรกับอึนชีมายะ –O-”

“ทำอะไรของแกมันหมายถึงอะไร”

“ก็ตอนไปนะ อึนชีทำหน้าอย่างกะจะฆ่าคน แต่พอตอนมายิ้มระรื่น และแกก็หน้าแดงอย่างงี้”

“ฉะ..ฉันเนี่ยนะน่าแดง ไม่มีทาง !!!”

“ชิ... พวกผู้หญิงในห้องอิจฉาแกจะตาย ฉันก็ด้วย ๐V๐”

“แกจะมาอิจฉาฉันทำอะไร ฉันไม่ภูมิใจเลยอ่า TT^TT”

“นินทาฉันอยู่เรอะไง ยัยเป็ด”

“ย่ะ ฉันนินทานาย จะทำไม”

“จะจูบเธออีกไง”

“อีก!!!! หมายความว่าไง อีก!!!! “ ยัยดามีทำตาโตและกระทืบเท้าร้องกรี๊ด ๆ -_-^^^

ฉันหันไปมองดามีด้วยสายตาเฉยเมย -_- +++ แล้วเดินเชิดผ่านนายอึนชีไปอย่างอาจหาญ

“ฮันอา!!!!! จางฮันอา!!!!!!!”