รักเทอสุดใจ ยัยนักเรียนดีเด่น

ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมต้องเป็นฉัน

“O3O” หน้าผู้อำนวยการ

“-_-^^^^^^^” หน้านายยูชีอึน

“เอ่อ... ฉันไม่ได้ตั้งใจเลยค่ะ”

“5555 หนูนี่มีความสามารถกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ ครูใหญ่นี่ตาถึงจัง”

“อะไรนะคะ ผู้อำนวยการบอกว่า ครูใหญ่แนะนำหนู...”

“555 ครูใหญ่เขาบอกว่าหนูจะทำให้อึนชีเปลี่ยนไปได้”

“-_-^^^”

ฮึ๊ย ฉันล่ะ อยากจะจับหัวสวย ๆ ของครูที่เคารพฟาดกับกำแพงของร้านกาแฟนี่ซะจริง -0-^^^

ทั้ง ๆ ที่ครูเป็นคนพูดเองแท้ ๆ เลยนะ ว่าให้ชั้นตั้งใจอย่างเต็มที่กับการสอบชิงทุน แต่ดูสิ ชิ!!!

‘จางฮันอา หนูต้องอ่านหนังสืออย่างเดียว ไม่ต้องสนใจอะไรเลยนะ -0-‘

‘ต่อให้ครูไม่บอกหนูก้อไม่สนใจอะไรอยู่แล้วค่ะ’

‘ดีมาก หน้าที่ของเทอตอนนี้คือเรียนและอ่านอย่างเดียวนะ >.<’

‘ค่ะ’

แล้วตอนนี้ล่ะ ใครกันฟระที่เอาปัญหามาใส่หัวฉันเนี่ย -0- มันน่ามั้ยนะ ว้อย!!!! จะบ้าตาย

“เอาหล่ะ เดี๋ยวแม่มีงานที่จะต้องไปทำต่อ ฮันอาฝากอึนชีด้วยนะ ><V”

“ค่ะ”

“อึนชีแกเชื่อฟังฮันอาเขาด้วยแล้วเอาไอหลอดบ้านั่นออกจากปากได้แล้ว -0-^^^”

“ชิ บ้าเอ๊ย -_-^^” ชีอึนสถบพลางโยนหลอดลงบนพื้น และ นั่นก็ทำให้หน้าของผู้อำนวยการเปลี่ยนสีจาก แดงเป็นม่วงเลยทีเดียว

“แก... -*-^^”

หลังจากใช้สายตาทิ่มแทงยูชีอึนอยู่นาน ผู้อำนวยการก็เดินจากไป

ผ่านไป 5 นาที

โอ๊ย ๆ ฉันอึดอัดจะบ้าตายอยู่แล้วนะ หลังจากที่ผู้อำนวยการไปแล้ว ไม่มีใครพูดอะไรเลย บรรยากาศวังเวงยิ่งกว่าเดิมซะอีกง่ะ T_T

“แนะนำตัวก่อนนะ ฉันน่ะชื่อ..”

“นี่... ยัยแก่เรียน เทอรุจักชั้นไหม -..-“

“นาย... ก้อเป็นลูกผู้อำนวยการไง”

“เฮอะ ยัยป้าแก่นั่นน่ะหรอ -0- “

“นายเรียกแม่ตัวเองแบบนั้นหรอ 0_0”

“งั้นเทอก้อไม่รุจักชั้นสินะ นี่... ชั้นป๊อปมากนะยัยเบ๊อะ”

“นายน่ะหรอ ป๊อป ทำไมชั้นไม่เคยเห็นหน้านายเลยล่ะ -0-“

“แล้วเทอรู้อะไรบ้างหล่ะ หาว่าชั้นไม่หล่องั้นหรอ -_-^^”

“ฉันพูดคำนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่า”

“เธอหาว่าชั้นโง่หรือไงหา!! -0-^^^ ถึงไม่รู้เรื่องที่เทอด่าหน่ะ”

“ชั้นยังไม่ได้เอ่ยคำว่า โง่ เลยนะ T^T”

“ชิ คนอย่างชั้นคุยกับคนจืด ๆ อย่างเทอไม่รู้เรื่องหรอก”

“อืม แน่ล่ะสิ ก็ชั้นได้เกรด 4 ส่วนนายได้เกรด 1 มันจะคุยกันรู้เรื่องหรอ แล้วอีกอย่างชั้นไม่ได้จืดย่ะ”

“ยัยแก่เรียนนี่...-_-++”

นายนี่หนิ พูดจากวนโอ๊ยเป็นบ้า T_T อยู่กับนายเหมือนอยู่กับตัวอะไรสักอย่างที่ไม่ฉลาดพอจะเข้าใจคำพูดที่ไม่ซับซ้อนของคนอื่น นายนี่ท่าจะโง่จริงแฮะ ^^ เห็นได้ชัดว่าตำแหน่งผู้อำนวยการนี่ไม่ได้เส้นใหญ่พอจะซื้อเกรด 4 ให้ลูกตัวเองได้

อืม... โรงเรียนนี้เข้าท่าเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ >..< ภูมิใจจัง

“เฮ้อ ช่างนายเถอะมาพูดถึงเรื่องเรียนกันดีกว่านะ”

“นี่.... เรียนหรอ เรียนไปทำไมหล่ะ”

“ถ้านายไม่เรียนแล้วนายจะมีชีวิตอยู่ทำไมหล่ะ อย่านอกเรื่องได้ไหม”

“ -*- “

“ทุกครั้งที่นายมาเรียนฉันจะเซ็นรับลงไปในสมุดของนายแล้วนายก็ต้องเซนลงไปในสมุดของฉัน”

“ทำเพื่อ”

“เอ๊ะ ไอบ้านี่ แค่นี้นายยังไม่รู้อีกหรือไง”

“-_-+++” นายนั่นส่งสายตาประมาณว่า รู้แล้วจะถามหรอ

“ก็เพื่อแม่นายจะได้รู้ไงล่ะ ว่านายเรียน แล้ว ชั้นก็สอน”

“เอาแต่ใจชะมัดเลย”

“นั่นสิ เฮ่อ แม่นายทำให้ฉันต้องมาหมกตัวอยู่กับไอจระเข้แบบนาย -0-“

“ฮี่ ๆ ๆ ฉันน่ารักขะหนาดเป็นจระเข้ได้เลยหรอเนี่ย >.,<”

“=3=”

จริง ๆ นายนั่นก็น่ารักใช่เล่นนะ ผมสีดำสนิทกับตาสีน้ำตาล หน้าขาว ๆ ลักยิ้มอันเล็กที่อยู่ข้างแก้ม หุ่นก็เซ็กซี่มากซะด้วยสิ ^^* ทุกอย่างลงตัว ขาดแต่ สมองกับนิสัย เท่านั้น แต่สำหรับชั้นนะ สมองและนิสัย เป็นทั้งหมดซะด้วย >.,< ถ้าขาดสองอย่างนั้นก็ถือว่าใช้ไม่ได้

 ชิ แต่นายนั่นก้อใช้ไม่ได้จริง ๆ หน่ะแหละ

“โอเค วันนี้เอาวิชาเลขก่อนแล้วกันนะ”

ฉันพูดแล้วหยิบหนังสือเลขเล่มหนาออกมาจากกระเป๋า เอาว่ะ เพื่อทุนการศึกษา สู้ตาย!! ^^V

“อืม ยูชีอึนนายรู้จักนี่ไหม” ฉันจิ้มนิ้วไปที่หัวข้อเรื่อง สมการ

“อ๋อ...”

“อิอิ นายรู้จักสมการใช่ไหมล่ะ อย่างงี้ก้อไม่ถือว่าแย่มากหรอก ^O^”

“แน่นอนสิ ฉันจะไปรู้จักมันได้ยังไง ไอนี่มันคืออะไรหล่ะ” ชีอึนพูดแล้วทำหน้างง

“TTOTT” ชีวิตชั้น จบกันแล้ว

“เธอคิดว่า ชั้นรู้จักไอเรื่องบ้า ๆ นี่หรอ เฮอะ มันไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอกนะ -0-“

“เอ่อ เอาหล่ะ เรื่องนี้คงจะยากเกินไป เอาภาษาเกาหลีก่อนเถอะ”

“เรียนไปทำไมหล่ะ เทอนี่เอาแต่ใจชะมัด”

“ -*-^^” ฉันมาทำอะไรอยู่กับไอบ้านี่เนี่ย จะเป็นลม

“นี่... อย่าอารมณ์เสียหน่อยเลยนะ เทอก็รู้นี่ว่าถึงชั้นไม่เรียนก็มีกินเหลือเฟือ”

“นายฟังฉันนะ อย่าทำให้ชั้นอารมณ์เสีย~ เป้าหมายแรกของฉันคือ เกรดสี่!!!”

“-_-“

“เป้าหมายที่สองของฉันก็คือ เกรดสี่!!!!”

“-*-“

“เป้าหมายสุดท้ายของฉัน... มันก้อคือเกรดสี่อีกนั่นแหละ!!!!!!!!!”

“O_O”

“แต่สำหรับนาย ฟังฉันนะ”

ตอนนี้อารมณ์ชั้นขึ้นสุดยอดแล้ว ฉันคว้าคอเสื้อนายอึนชีที่กำลังทำหน้าตกใจแล้วเขย่าสุดแรงเกิด

“สำหรับนาย เป้าหมายแรกคือ เกรดสี่ เป้าหมายที่สองก็คือเกรดสี่ แต่!!!!!!!”

“นี่ .... ปล่อยฉันก่อนแล้วคุยกันดี ๆ เถอะ”

 นายนั่นเริ่มทำหน้าสลดเมื่อฉันแผดเสียงลั่นร้านกาแฟ -0-

“ฟังชั้นสิว้อย แต่... เป้าหมายสุดท้ายของนาย ชั้นอนุโลมให้เป็น สามจุดห้าก้อได้!!!!!!!”

“0-0”

“เห็นความกรุณาของฉันใช่มั้ย!!!! เห็นใช่ไหม!!!!!”

“เทอกำลังทำให้ชั้นบ้าตายนะ จะบ้าหรอ -0- ”

“หุบปากแล้วเอาสมุดมา ฉันจะเซ็นให้ วันนี้พอก่อนพรุ่งนี้เริ่มเรียนห้ามหายไปไหน”

“- -VV”

ฮันอาเดินออกจากร้านทิ้งชีอึนให้นั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ในร้านเพราะคิดมากเรื่องเกรด 3.5

ทั้งคู่หารู้ไม่ว่า บทสนทนาทั้งหมดของทั้งคู่ได้อยู่ในสายตาของผู้อำนวยการที่หลบอยู่มุมหนึ่งของร้านพร้อมเสียงหัวเราะ คิก ๆ ที่ดังไม่ขาดสาย ด้วยความถูกใจเด็กผู้หญิงคนที่ชื่อ จางฮันอา...