ต้องเทอเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4

"ช่างมันเถอะ ไปกัน"คาเมะขับรถออกจากบ้าน
"ไปไหนดี"คาเมะเอ่ยถาม เพื่อน
"ร้านนี้เว้ยๆ"จินสะกิดให้คาเมะจอด คาเมะมองร้าน
 เจซี คลับ
"ไอ้บ้าเอ้ย กูพาออกมากินข้าว"คาเมะลงรถมองจินที่วิ่งเข้าร้านไปก่อนใคร
"คริ คริ คริ"ยามะพีขำ
"มาสิ่ เข้าไปด้วยกัน"คาเมะเรียกยามะพี ยามะพีพยักหน้าแล้วเดินเข้ากับคาเมะ ยามะพีเพิ่งเคยเข้าเป็นครั้งแรก เลยตกใจเล็กน้อย
"มาไกล้ๆสิ่ เดี๋ยวหลง"คาเมะรวบเอวยามะพีไว้ ที่จริงเค้าห่วงคนหน้าหวาน กลัวจะโดนไอ้พวกลามกลากไปไหนต่อไหน
"คาเมะ"ยามะพีเขิน
"อะไร ตามมาเงียบๆน่า"ยามะพีมองคาเมะ ถึงไฟในนี้จะเป็นสี ส่ายไปมาไม่อยู่กับที่ แต่ยามะพีเห็นว่าหน้าคาเมะตอนนี้แดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ได้แต่ยิ้มอยู่คนเดียว
"อ้าว กว่าจะเข้ามา"จินทัก ในมือถืกแก้วเหล้า
"เหอะ มีรอไหม กูพามรึงออกมากินข้าวว่ะจิน ข้าวมรึงกินในนี้ไง"คาเมะกอดอกถาม
"น่า มาทั้งที น้อง มาบริการเพื่อนพี่หน่อย"จินเรียกพวกโฮสมาให้ดูแลคาเมะ
"ไม่ต้อง"คาเมะส่ายหน้า
"เอาหน้า เอาสักหน่อย"แล้วคนที่จินเรียกมาก็มาเกาะแขนคาเมะ ยามะพีมอง
"ปล่อย ฉันมากับแฟน"คาเมะรีบกอดยามะพีแน่น คนๆนั้นก้อปล่อยเดินหน้ายู่ไป คาเมะถึงปล่อยยามะพี
"โห เอาไกล้ตัวเลยนะ ยามะพีน่ะ ของกรู"จินดึงยามะพีนั่งข้างๆ
"ก้อช่วยไม่ได้ กูไปรอที่........"คาเมะยืนนิ่ง คำพูดต่างๆหายไป
"ฮิโระ"ทั้งจินกับยามะพีหันไปมอง
"เฮ้ย น่ารักว่ะ กูเรียกให้เอาไหม"คาเมะยังไม่ทันตอบ
"น้องๆ คนนั้นแล่ะ มาหาเพื่อนพี่หน่อย"ฮิโระเดินมา แล้วนั่งลงตักคาเมะ
"ชื่ออะไรฮะ"ฮิโระถาม
"จิน นี่ยามะพี นั่น../ซูยะ"คาเมะหันมาขยิบตาให้จิน จินพยักหน้ารับ
"ฮะ"ฮิโระหมุนมานั่งค่อมคาเมะไว้ คาเมะก็โอบเอวไว้ ฮิโระจ้องคาเมะ
"คาซึยะ"ฮิโระดีดตัวทันที
"ตกใจรึไง นี่น่ะนะ ที่นายไปต่างประเทศกับแม่ งานที่นายทำมัน..."คาเมะไม่อยากพูด
"คาซึยะ แต่ฉันไม่ได้มีอะไรกับใครนะ"ฮิโระรีบปฏิเสธ
"กูไปข้างนอกนะ มาคุยกันข้างนอก"คาเมะจับฮิโระมาคุยข้างนอก
"คาซึยะ ฮึก แม่ฉันไม่สบายจิงๆ ฉันต้องมาทำงานอย่างนี้ แต่ฉันไม่เคยมีอะไรกับครัยจิงๆ"ฮิโระร้องไห้
"จะให้ฉันเชื่อหร๋อ งานอย่างนี้เนี่ยนะ นายบอกว่าไม่มีอะไร"คาเมะถาม
"ฉันขอที่นี่ไม่ ออฟ"ฮิโระบอกทั้งน้ำตา
"ฮิโระ ฉันขอให้นายเลิกงานนี้แล้วไปอยู่กับฉันไปไหม"ฮิโระกอดคาเมะแน่น
"ฮือๆๆ"คาเมะปลอบซักพักรู้ว่าน้ำอะไรบางอย่างโดนที่แขนเค้า เค้าก้อรีบดันฮิโระออก
"นายนี่มัน"คาเมะรีบเอาน้ำล้าง
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ฉันทำงานในวงการมานาน จะว่าเป็นผู้ผลิตยังได้ มาใช้กับเจ้าของนี่ไม่ไหวมั้ง ฮิโระ"คาเมะบีบคอฮิดระดันติดรถไว้
"คาซึยะ"คาเมะกระตุกยิ้ม
"ฉันอยากทดสอบนายจิงๆ ไม่เคยจิงๆหรือ"คาเมะเปิดประตูรถดันฮิโระเข้าไปแล้วค่อมไว้
"อย่านะ ปล่อยฉัน"ฮิโระดิ้น คาเมะปิดประตูรถ แล้วคาเมะก้อได้รู้ ว่าฮิโระไม่เคยจิงๆ แต่ตอนนั้น ความโกดมันมาแทนที่ทุกอย่าง ทำให้ไม่สามารถสงสารคนใต้ร่างได้
"ฮึก ฮือๆๆๆ"คาเมะใส่เสื้อผ้าให้ฮิโระแล้วก้อตัวเอง
"จะร้องไปทำไม นายน่าจะขอบจัยฉัน หึ ได้ยากูซ่าเป็นผัวะไง"คาเมะเยาะเย้ย
เพี๊ยะคาเมะหันตามแรงตบ
"ฮือๆๆ"ฮิโระพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกลับบ้านไป
จินกับยามะพีออกมาเห็นฮิโระร้องไห้วิ่งไป คาเมะก้อทำความสะอาดรถแล้วลงมา
"คาเมะ ตามไปสิ่วะ"คาเมะส่ายหน้า
"กลับบ้าน"คาเมะนั่งประจำที่ พอจินกับยามะพีขึ้นก้อออกรถทันที ก้อเห็นมีคนวิ่งตัดรถ ทำให้คาเมะเบรกอย่างไวแต่ไม่ทันชนคนนั้นนอนลงไปกับพื้น
"เฮ้ย"คาเมะวิ่งลงมา
"ฮิโระ"คาเมะกอดฮิโระ
"ฮือๆๆๆ สำหรับนาย ฉันมันน่าเกียดมากใช่ไหม"ฮิโระถาม
"ไม่ใช่นะ ฉันขอโทด นายอย่าหลับนะ"ฮิโระยิ้ม
"จินขับรถ นายไปนั่งหน้า"ยามะพีพยักหน้า คาเมะนั่งกอดฮิโระแน่น
"คาซึยะ ไม่แล้ว อึก ไม่ไหวแล้ว"ฮิโระพูดเบาๆในอ้อมกอดคาเมะ คาเมะวิ่งพาฮิโระไปที่เตียงทันที แล้วพวกบุรุษพยาบาลก้อรีบเข็นไป
"ฮิโระ นายต้องออกมาคบกับฉันนะ รู้ไหม"ฮิโระยิ้มก่อนจะเข้าห้อง ไอซียู คาเมะโดนจินดึงไว้
แล้วผ่านไปหลายชั่วโมง หมอก็มา
"คนไข้ปลอดภัยแล้วคับ"คาเมะยิ้ม
"หมอผมมีเรื่องจะถาม ช่วยตรวจเลือดให้เค้าได้ไหมฮะ ว่าผลมัน ลบ หรือบวก"คาเมะดึงหมอมาพูดไกลจากจินและยามะพี
"ครับได้คับ ผมขอตัวนะฮะ"คาเมะโค้ง แล้วรีบไปดูฮิโระ
"คาซึยะ"ฮิโระน้ำตาไหล