ต้องเทอเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2

"อืม"ยามะพีเดินไปยังห้องของตัวเองก็ตะลึง
"ว้าว สวยจัง"แม่บ้านที่บ้านของคาเมะจัดห้องสวย ยามะพีชอบมาก
บรืนนนนนน
เสียงรถของคาเมะมาจอดหน้าบ้าน
"ว้าย คุณหนูคะ ไปทำอะไรมาคะ"แม่บ้านถาม
"ไม่ต้องบอกเรื่องนี้ให้พ่อรู้นะฮะ ผมขอ"คาเมะเดินเข้าบ้านไป
จินกับยามะพีเดินลงมาพอดี เห็นคาเมะก็ตกใจ
"เฮ้ย คาเมะ"จินกับยามะพีรีบวิ่งมาดู
"เป็นอะไรมากป่าววะ"จินมองหน้าเพื่อน
"กูไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย"คาเมะพยุงตัวไปนั่งที่เก้าอี้
"สู้พวกมันไม่ได้หร๋อวะ"จินเดินไปหยิบกล่องยา
"ได้ แต่กูไม่รู้ว่าพวกมันมีอาวุธ"คาเมะถอดเสื้อออก
"หวา ทำไมมันลึกอย่างนี้ล่ะ"ยามะพีตกจัยแผลคาเมะ มีที่แขนแบบเฉียดๆ กับ ที่เอว
"กูก้อว่างั้น"จินเอาสำลีออกมา
"กูทำเอง เพื่อนแกเขากัวไหม ถ้ากัวหันไป"คาเมะมองหน้ายามะพี ยามะพีก้อหันไปดีๆ คาเมะเอาเสื้อมากัดไว้ แล้วลาดยาล้างแผลลงไปเลย
"เฮ้ย ไอ้เมะเอางี้เลยหร๋อวะ" จินตกจัยไม่เคยเห็นไคกล้าเท่าคาเมะมาก่อนแล้ว
"อือ"คาเมะกัดผ้าแรงๆ ก้อมันแสบนี่หว่า
" ยามะพีหันมาได้แล้ว" คาเมะเรียก
"อ่ะพี ช่วยกันทายาหน่อย" จินยื่อนสำลีให้
"แล้วไอ้เมะพรุ่งนี้มึงไปโรงเรียนไหวหร๋อวะ"
"ไม่มีไม่ไหว กูบอกแล้วไง เดี๋ยวพวกนายไปนอนกันได้แล้ว มันมึดแล้ว กินข้าวกันยังเนี่ย"คาเมะเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า
"ป้าเขาหาให้กินแล้ว"จินพันแผลให้เพื่อน ยามะพีค่อยๆพันให้
"จิน คนข้างๆแกเขามือเบาจังวะ" คาเมะมองหน้ายามะพี
"หรือไม่ชอบล่ะ "ยามะพีมองหน้าคาเมะ คาเมะไม่ตอบหันหน้ากลับ
" อ่ะเสดแล้ว"ยามะพียิ้มให้คาเมะ
"อือ ขอบจัย"คาเมะถือเสื้อขึ้นไปบนห้อง
"แล้ว พวกนายก้อรีบนอนเลยนะเว้ย พรุ่งนี้ต้องออกไปพร้อมกัน ห้ามคัยไปก่อนเด็ดขาด เข้าจายไหม" คาเมะมองหน้าจินกับยามะพีอย่างเคร่งเครียด
"อือ กูรู้แล้ว" จินพยักหน้า
"แล้วนายล่ะ"คาเมะมองหน้ายามะพี
"อือ"ยามะพีพยักหน้า
"คาเมะ"ยามะพีเรียกไว้
"ไรอีกอ่ะ" คาเมะค่อยๆหันมา
"คาเมะเรียกเราว่ายามะพีได้ไหมอ่ะ"ยามะพีมองหน้าคาเมะจิงจัง
"ทำไม"คาเมะถามแค่นี้
"ได้ไหมเล่า"ยามะพีทำปากจู๋
"เออๆก้อด้าย"คาเมะเดินเข้าห้องไป
เช้าวันต่อมา
"โอ้ย ปวดโว้ย" คาเมะอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาโวยข้างล่าง จินกับยามะพีมองตาแป๋ว
"สงน้ำหน้าหาเรื่อง" จินตอกย้ำ
"เออ แกจะว่าไรก้อว่ามา วันนี้กูไม่เถียง" คาเมะเอามือจำหน้าตัวเอง
"ดีนะเนี่ยหน้ากูไม่เยิน ไม่งั้นกูจะฆ่า แม่งให้หมดเลย"คาเมะลูบหน้าเบาๆ
"555+ นี่ขนาดหน้าแกไม่เยินนะเว้ยไอ้เมะ แกฆ่าไปกี่คนวะ" จินมองหน้าเพื่อน
"ก้อเกือบหมดทั้งแก๊งค์มันอะแหล่ะ" คาเมะเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
"อ่ะๆๆ พอเเล้วรีบกินเหอะ จะได้ไปเช้าๆกับเขาบ้าง" คาเมะบ่น
"เออๆๆ"
"จิน เพื่อนแกเป็นไบ้อีกแล้ววะ"คาเมะมองหน้ายามะพี
"บอกว่าปล่าว เห็นคุยกันเลยไม่ขัด"
"อือๆๆ" คาเมะกลับมาสนใจกับข้าวต่อ
"อ่ะไป ขึ้นรถ" วันนี้คาเมะปิดประทุน เพราะรถคาเมะเป็นแบบกันกระสุนพิเศษ
"ทำไมต้องปิดอ่ะ"ยามะพีถามงง
"หรืออยากตาย"คาเมะมองยามะพีทางกระจกหน้ารถ
"คืออย่างนี้ยามะจัง รถคาเมะมันกันกระสุน เผื่อมีใคร รอบยิง เราจะได้ไม่เป็นอะไร"จินอธิบาย
"อืมเข้าจัยแล้ว"ยามะพีพยักหน้า
"หัดเข้าจัยอะไรง่ายๆหน่อยดิ๊"คาเมะบ่นแล้วขับรถออกไป
"โห่ ก้อมันไม่เข้าจัยจิงๆนี่"ยามะพีทำแก้มป่อง
"อืๆๆ ไม่เถียงและ"คาเมะขี้เกียดเถียง
เอี๊ยดดดดด คาเมะเบรกรถข้างทาง
"เบรกทำไมไอ้เมะ"จินสงสัย
"แปปนึง ปวดแผล"คาเมะจับแผลตัวเอง
"กูขับให้ไหม"จินเสนอ
"อืม ก้อดี แต่ไม่ต้องลงรถนะเว้ย ปีนมา" จินพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก้อแลกที่นั่งกัน
"ไหวไหมคาเมะ"คาเมะพยักหน้าไม่พูด ยามะพีมองแผลที่แขนเห็นเลือดซึม
"เลือดนายออกอีกแล้วคาเมะ"จินหันมามอง
"ไปโรงบาลเหอะว่ะเมะ"จินจะออกรถ
"ไปโรงเรียนเหอะน่า แล้วค่อยไปทำแผลห้องพยาบาล"
"เออๆๆ ก้อได้" จินออกรถไปโรงเรียน
"เอ้า กุญแจ"จินยื่นกุญแจรถให้คาเมะ
"เออ พูดถึงกุญแจ แม่บ้านเอาให้ยังกุญแจในบ้าน
"ให้แล้ว ของยามะอันนึง ของกูอันนึง"คาเมะพยักหน้า จินกับยามะพีจะมาช่วยพยุง
"ไม่ต้อง กูเดินเองได้"คาเมะปัดมือทั้งคู่ออกแล้วยืดตัวตรงเดินตามปกติ เหมือนไม่ได้เป็นอะไร จนทั้งคู่เองก็อึ้งเหมือนกัน มันทำได้ไงวะ เมื่อกี้เจ็บจะตาย
"เอ้า แล้วทำไมไม่เดินมาล่ะวะ"คาเมะหันมาถาม
"เออๆๆ"จินกับยามะพีรีบวิ่งไป
"กูจะไปห้องพยาบาล พวกแกไปเรียนแล้วกัน"คาเมะเลี้ยวไปอีกทาง
"เออ เดี๋ยวกูมาหา"
"กูไม่ได้มานอน ทำแผลเดี๋ยวไปเรียน"ยามะพีพยักหน้าแล้วเดินตามจินไป
"จิน คาเมะไม่เป็นไรแน่หร๋อ"ยามะพีอดห่วงคาเมะไม่ได้
"อืม ไม่เป็นอะไรหรอก มันอึด หึหึ"จินหัวเราะ
ที่ห้องพยาบาล
"อาจารย์ฮะ ทำแผลให้หน่อย"คาเมะนั่งบนเก้าอี้ รออาจารย์
"อืม เฮ้ยไปโดนไรมาเนี่ย คาเมะ"อาจารย์ถาม
"โห่ ทักกี้ ไม่น่าถาม ผมมาทำกี่ครั้งแล้ว"คาเมะส่ายหน้า
"เออ ช่ายโทดที"ทักกี้เกาหัวแก้เขิน
"ทักกี้เหมือนปลาทอง 555+"คาเมะหัวเราะ
"ยังไง"ทักกี้งง
"ความจำสั้น 5555+"คาเมะหัวเราะใหญ่
"จะทำไหมแผล เดี๋ยวไม่ทำให้เลย" ทักกี้หมั่นไส้
"ทำค๊าบทำ" คาเมะนั่งนิ่ง จนทำเสด
"ผมไปและ" คาเมะโค้งให้ทักกี้ทีนึง
"อือ"ทักกี้เก็บของในห้องต่อ
คาเมะเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน
"ขออนุญาติค๊าบ"คาเมะเปิดประตูแล้วมานั่งที่เดิม
"เป็นไงเรียบร้อยแล้วใช่ไหม" จินกระซิบถาม คาเมะเพียงพยักหน้า
ทั้งสามเรียนไปจนพักกลางวัน
"ไปกินข้าวข้างบนกัน"คาเมะชี้ไปด้านบนเพดาน
"อือ เอาดิ่"ยามะพีพยักหน้า
"เดี๋ยวกูเป็นคนไปซื้อเอง"จินพูดแล้ววิ่งออกไป
"งั้นพวกเราไปก่อนเถอะคาเมะ"ยามะพีชวน
"อืม"คาเมะเดินตามยามะพีไป
"หวัดดี คาเมะ"คาเมะค่อยๆหันหลังไปดู
"ไอ้ยู"คาเมะตกใจไม่น้อย แผลเก่ายังไม่บรรเทา แผลใหม่มาอยู่ตรงหน้าแล้ว
"จำกันได้ด้วยหร๋อวะ ความจำดีนี่หว่า" ยามะพียืนหลบหลังคาเมะ เมื่อยูอิอจิจ้องมาที่ยามะพี
"จำได้ดีเลยล่ะ วันนี้มีอะไร กูไม่มีอารมย์จะทะเลาะด้วยนะเว้ย"คาเมะยังคงนิ่งเหมือนกับตัวเองไม่เป็นไร
"ป่าว กูแค่เห็นเด็กมึงน่ารักดี" คาเมะเหล่ไปข้างหลัง ยามะพีเกาะคาเมะแน่น สั่นอีกตั้งหาก +++ไอ้จินไปไหนวะ ทำไมมันช้านัก++++
"มึงจาเอาอะไรอีกอ่ะ มึงมีเด็กตั้งมากมายแล้วนี่"คาเมะไม่อยากทะเลาะ
"มึงหวงด้วยหร๋อวะ"ยูอิจิเหยียดยิ้ม
"เอ้า ก้อเพื่อนกู"คาเมะมองหน้ายูอิจิ
"เพื่อน แน่หร๋อวะ งั้นก้อเอามาให้กูดิ๊"ยูอิจิมองยามะพีไม่กระพริบ
"เฮ้ยไม่ได้นะเว้ย กูไม่ให้เพื่อนกูไปอยู่กับคนเลว ๆอย่างพวกมึงหรอก"คาเมะเริ่มมีอารมย์
"งั้นหร๋อ แต่กูจะเอา"ยูอิจิวิ่งเข้ามาต่อยคาเมะ คาเมะหลบทัน ต่อยสวนไป
"มันไม่ง่ายหรอกที่จะต่อยกู"คาเมะยำยูอิจิใหญ่
to l3 con