ต้องเทอเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1

วันเปิดภาคเรียนเทอม 2

" คาเมะ ลูก ตื่นได้แล้ว"เสียงชายสูงอายุเรียกลูกชาย

"พ่อฮะ อีก 10 นาที" คาเมะบอกปัดไป

"ตามใจแต่นี่มัน 8 โมงแล้วพ่อจะบอกแค่นี้แล่ะ" ผู้เป็นพ่อลุกจากเตียงไป

"ห๋า 8 โมงพ่อทำไมไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้ล่ะฮะ"คาเมะรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

"เฮ้อ แล้วตื่นที่ไหนเล่า" พ่อถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย

"ไปนะคร๊าบ" คาเมะหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถ

"พ่อผมขอรถคันนี้นะฮะ"คาเมะวิ่งไปสตาร์ดไม่รอพ่ออนุญาติ

คาเมะขับรถไปเรื่อยๆชำเลืองมองนาฬิกาหน้ารถ

"หวาๆๆๆ แย่แล้ว 8.15 แล้ว"คาเมะเหยียบคันเร่งมิดจนถึงโรงเรียน

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงเบรกรถคาเมะดังไปทั่วโรงเรียน

"นี่ คาเมนาชิ " อาจารย์ฝ่ายปกครองเรียก

"ไม่ทันแล้วคับอาจารย์ ไปนะฮะ"คาเมะรีบตัดบทไป

"เฮ้ย ไอ้เมะทำไมมาช้าจังวะ"จินทักเพื่อนที่เพิ่งโผล่หัวมา

"ตื่นสายวะ เรียนไปกี่คาบแล้วอ่ะ"คาเมะมาถึงก้อฟุบลงกับโต๊ะ

"คาบเดียว แกก้อเงี้ยทุกทีอ่ะ" จินล่ะเอือมเพื่อนคนนี้เหลือเกิน

"เออ ไอ้เมะ วันนี้มีเด็กย้ายมาห้องพวกเราด้วย" จินยักคิ้วให้เมะ เมะเงยหน้ามามอง

"มาจากห้องไหนวะ"คาเมะฟุบต่อ

"ห้อง a ว่ะ เห็นเขาบอกว่าเบื่อ"

"ก้อแน่อ่ะดิ่ มีแต่เด็กหัวกระทิ แถม เรียน กับ เรียนอย่างเดียว" คาเมะลุกขึ้นมา

"เฮ้ย นั่นไง ไอ้เมะ คนนั้นแล่ะ เขาชื่อยามาชิตะ โทโมฮิสะ" จินชี้ไปทางยามะพี

"อือ"คาเมะไม่สนใจ

ยามะพีเดินมาตรงคาเมะ แล้วยิ้มให้ คาเมะไม่สนใจหยิบ mp 3 ขึ้นมาฟัง

ยามะพีเลยหน้าตูม

"เอ่อ ยามะจัง " จินเรียกเขินๆ

"ฮะ" ยามะพีมองหน้าจิน

"วันนี้ตอนเย็นไปเที่ยวกันนะคับ" จินชวนยามะพี

"เอ่อ เอางั้นก้อได้ฮะ" ยามะพียิ้มหวาน

"แล้วคนนี้ไคหร๋อ จิน" ยามะพีมองมาทางคาเมะ

"อ๋อเนี่ย คาเมนาชิ คาซึยะ เพื่อนผมฮะ" จินยิ้มให้ยามะพี

"นี่ๆๆ คาเมะ"จินสกิดเพื่อน

"ไรอ่ะ" คาเมะ ปิด mp 3 แล้วเงยหน้ามองจิน

"วันนี้ไปเที่ยวกัน "จินพยักหน้า

"เออๆๆๆ"คาเมะตามใจเพื่อน

"คาเมะ"ยามะพีเรียกบ้าง

"ไรอ่ะ"คาเมะตอบห้วนๆ

"คือเรานั่งตรงนี้ได้ไหม" ยามะพีชี้โต๊ะข้างไคเมะ

"ตามใจ"คาเมะบอกปัดๆ เขาจะมาถามเราไมวะ เราไม่ได้เป็นเจ้าของโต๊ะซะหน่อย

ออดดดดดดดดด พักกลางวัน

"เมะ พี ไปกินข้าวกัน" จินชวนเพื่อนๆ

"ไปดิ่ เดินไปดิ่"คาเมะเดินตามจินไป

จินหันมามองยามะพีที่ยังยืนอยู่

"อ้าวพีจัง มาสิไปด้วยกัน" จินเดินกลับมาหายามะพี

"อือ" ยามะพีเดินตามจินมาอีกที

"วันนี้จะไปไหนวะ" คาเมะถามจิน

"กูไม่รู้วะ"จินส่ายหน้า

"ยามะจังอยากไปไหนไหม"จินหันมามองยามะพี

"แล้วแต่อ่ะ ไปไหนก้อด้าย" ยามะพียิ้มบางๆให้

"งั้นไปข้างนอก กูพาไปเอง" คาเมะเสนอ

"เดินไปเนี่ยนะ ไม่ไปนะเว้ย" จินส่ายหน้า

"กูเพิ่งได้รถมา เมื่อเช้า จะไปไม่ไป"คาเมะเดินนำไปที่จอดรถ

"ไปดิ่ ป่ะ ยามะจัง" พอถึงรถ คาเมะให้ทั้งคู่นั่งหลังด้วยกัน

"กูว่าไปกินราเมงดีกว่านะ" จินเสนอ

"คุณไปกินข้าวบ้านกูเลยไหมล่ะ " คาเมะเสนอ

"ไปได้จิงดิ่ ไปดิ่ไป"นานๆทีคาเมะจะชวนไปกินข้าวบ้าน

"แล้วคนข้างๆคุณเขาไบ้รับประทานไงวะ" คาเมะมองกระจกหน้ารถไปทางยามะพีที่นั่งเงียบกริบ

"ป่าว นะ ก้อเห็นพวกนายคุยกันเลยเงียบไง"ยามะพีมองหน้าคาเมะทางกระจกเช่นกัน

"อือ"คาเมะตอบสั้นๆ

"อ่ะ ถึงแล้ว เดี๋ยวรอแปป" คาเมะหยิบรีโหมดประตูมาเปิด ประตูบ้านคาเมะค่อยๆเปิดออก คาเมะขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้าน

"เอาลงกันได้แล้ว" คาเมะลงรถคนแรก

"มาอิ เดี๋ยวช่วยทำอาหารให้หน่อยนะ อะไรก็ได้" คาเมะสั่งแม่บ้าน ยามะพีมองรอบๆบ้าน โห ใหญ่จังแหะ

"ป่ะดูหนังกันก่อนดีกว่า นะคาเมะ"จินอ้อนเพื่อน

"ตามสบาย" คาเมะเดินนำไปห้องดูหนัง

"คาเมะ แล้วประตูเปิดไง" คาเมะลืมเปิดประตูให้กำลังจะขึ้นห้องอีกตั้งหาก

"โทดๆ" คาเมะกดรีโมท เปิดให้

"ทำไมหรูงี้อ่ะ"ยามะพีตกจัย

"ก้องั้นแล่ะ"คาเมะพูดแล้วหันหลังกลับไปขึ้นบันได

"อย่าไปสนใจเลยยามะพี มันก้อปากอย่างนี้แล่ะ มันเกิดมาบนกองเงิน" จินยิ้มหวานให้ยามะพี

"อือ" ยามะพีพยักหน้า

"แล้วจินคบกับคาเมะมานานแล้วหร๋อ"

"อืมก็นานแล้วล่ะ ตั้งแต่ ม ต้น ปี1แล้ว"จินเล่าไปหาหนังดูไป

"อือ นานเนาะ" คาเมะได้ยินพอดี

"นินทาไรวะไอ้จิน"คาเมะเดินมานั่งที่โชฟาตัวยาว

"ป้าว กูป่าวนะเว้ยเนาะ ยามะพี"จินส่งซิกให้ยามะพี

"ช่ายๆๆ"ยามะพีพยักหน้ารับ

"อย่าให้รู้นะ" คาเมะนั่งนิ่ง

ปิ ปิ ปิ ปิ เสียงโทรศัพท์คาเมะดัง

"ฮัลโหล ว่าไงวะ" คาเมะไม่มีความรับต่อเพื่อน แล้วจินเองก้อรู้ว่าคาเมะเป็นหัวหน้านักเลง

"ห๋า มันกล้าหยาม หร๋อวะ ล่อมันเลย"คาเมะยังคงสั่งรุ่นน้องไป ยามะพีจ้องคาเมะใหญ่ไม่เข้าจัยว่าคุยอะไรทำไมถึงทำเสียงน่าเกรงขาม ผิดกับจิน นั่งเฉยไม่สนใจ

"จิน ๆ ทำไมคาเมะทำเสียงน่ากัวจังอ่ะ"ยามะพีสะกิดจิน

"เดี๋ยวเล่าให้ฟัง" จินพยักหน้า

"เฮ้ย เอาไม่ไหวหร๋อวะ เดี๋ยวกูเอาพวกไปช่วย รอแปป "คาเมะปิดโทรศัพท์ลง

"กูไปก่อนนะจิน เดี๋ยวกูมารับไปโรงเรียน"คาเมะกำลังจะออกไป

"ไม่ต้องแล้วไอ้เมะ กูว่าจะไม่เรียนแล้ว"

"แล้วคนข้างๆคุณอ่ะ"คาเมะหันกลับมาถาม

"เอ่อ เราก้อไม่แล้วล่ะ"ยามะพียิ้มให้

"แล้วคุณจะเอาไหวหร๋อเมะ" จินเป็นห่วงเพื่อน

"แล้วคุณเคยเห็นกูไม่ไหวไหม" คาเมะเดินออกไปที่รถ

"มาอิ หารีโมทให้จินอันนึงนะ แล้วก็จัดห้องให้ 2 ห้องเลย พ่อไปต่างประเทศแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ คุณหนู "มาอิพยักหน้า

"ผมไปนะ" คาเมะสาตร์ด รถออกไป

"จินๆ เล่าให้ฟังหน่อย" ยามะพีสกิดจิน

"คืออย่างนี้ คาเมะมันเป็น หัวหน้านักเลง"

"ห๋า จิงอ่ะ"ยามะพีตกใจ

"อืม แล้วเมื่อกี้ เดาได้เลยว่า มีพวกนักเลงกลุ่มอื่นมาเหยียบถิ่นมันแล้วถ้าดวล" จินยังคงเล่าต่อไป

"แล้วคาเมะจะไม่เป็นไรหร๋อจิน"ยามะพีเป็นห่วงเหมือนกัน

"ก้ออย่างที่มันบอกอ่ะยามะพี ไม่มีครั้งไหนที่มันไม่ไหว"จินมองหน้ายามะพี

ทางคาเมะ

"ฮัลโหล แม่จินหร๋อครับ ผมให้ไอ้จินมันย้ายมาอยู่ท่บ้านผมได้ไหมคับ " คาเมะกำลังคุยกับแม่ของจิน

****อ๋อได้ลูก แล้วเสื้อผ้าแม่จะเอาไปให้ได้ที่ไหนล่ะ คาะเมะจัง****

"แม่จดนะฮะ ที่ xxxx ฮะ" คาเมะบอกที่อยู่

****จ๊ะเดี๋ยวแม่ส่งไปให้******

"ฮะ ๆ หวัดดีฮะ" คาเมะกดวาง

จินเป็นคนมีฐานะเหมือนกัน  พ่อแม่เลยปล่อยพอสมควร

"ฮัลโหล อาจารย์หร๋อคับ ผมอยากได้เบอร์บ้านของ ยามะชิต คับ"

คาเมะโทไปขออาจารย์ที่โรงเรียน

"ฮะๆ ขอบคุณครับ" คาเมะได้เบอร์ก้อรีบโทรไป

"แม่ของโทโมะหร๋อครับ"

*******จ๊ะ ใช่********

"ผมคาเมะเป็นเพื่อนกับโทโมะฮะ คือจะให้โทโมะย้ายมาอยู่บ้านผมคับ บ้านผมอยู่ไก้โรงเรียนกว่านะคับ สะดวกต่อการเดินทางด้วย" คาเมะอธิบายยาว

**********ได้ซิจ๊กลูก*********

"คุณน้ามาส่งของที่ xxxx นะฮะ" คาเมะบอกตำแหน่งให้แม่ยามะพีส่งเสื้อผ้าเครื่องใช้ไป

"คับ คับ หวัดดีคับ"คาเมะกดวาง

ที่บ้านคาเมะ

"คุณจิน คุณยามะพีครับ นี่ของครับ"ยามเอาของเข้ามาให้จิน กับยามะพี

"อะไรอ่ะจิน" ยามะพีเขย่าแขนจิน

"เสื้อผ้า เครื่องใช้ ชัวร์" จินรู้ดี

"ทำไมอ่ะจิน"ยามะพียังคงงงอยู่

"แสดงว่างานที่มันไปทำเนี่ย ต้องเป็นเจ้าพ่อมาเฟียแน่ๆเลย มันเป็นห่วงพวกเรา"จินอธิบาย

"เป็นห่วง"ยามะพีสงสัย

"ก้อพวกนี้ ถ้ามันแพ้ มันจะตามฆ่าคนที่ไก้ชิดคาเมะแน่ คาเมะมันเป็นห่วงพวกเรา คงกะจะให้พวกเราย้ายมาอยู่กับมันอ่ะ" จินอธิบายซะยาว

"เข้าจัยแล้ว" ยามะพีพยักหน้า พอดีกับมาอิ จัดห้องเสด

"คุนคะไปดูห้องคะ" จินพยักหน้า

ปิ ปิ ปิ ปิ เสียงโทรศัพท์จินดัง

"ว่าไงวะไอ้เมะ" ยามะพีหันมามอง

******ได้ของยัง*******

"ได้แล้ว"

******ห้องคุณห้องริม ห้อมเพื่อนคุณ ห้องกลาง******

"ทำไมให้กูนอนริมอ่ะ"

****** ก้อดูตัวเพื่อนคุณดิ่ มีอะไรท่าทางจะไม่สู้ ช่วยๆกันหน่อยแล้วกัน*****

"เออ กูรู้แล้ว แล้วคุณอยู่ไหน"

*****ไก้ถึงแล้ว****

"ระวังตัวนะเว้ย"จินมองหน้ายามะพี

*******เออรู้แล้วน่า*******

"มีคนอยากคุยด้วยแน่ะ"จินยื่นโทรศัพท์ให้ยามะพี

*********ไคล่ะ*******

"เราเอง คาเมะ นายไหวแน่หร๋อ"

********อ้อ รู้เรื่องแล้วหร๋อ******

"อือ"

*******ไหว ไม่ต้องห่วง*******

"โชคดีแล้วกันนะ"

*******เฮ้ย มันมาแล้ว ไอ้เลว ล่อมันเลยไม่ต้องสนใจไค ไคไม่อยากเจ็บตัว ถอยไป จะเอาไงคุณว่ามา นี่มันถิ่นกูอย่ามาทำซ่า********

ยามะพียืนฟังก้อตกจัยยืนตัวแข็ง จินเลยเอามาฟังดู เป็นเสียงคนกำลังเจรจากันอยู่และนั้นเสียงคาเมะ

"คาเมะช่ายไหมจิน"

"อืม"

*******ทำไมวะ คุณใหญ่นักไง แล้วทำไมกูจะเข้าเหยียบถิ่นคุณไม่ได้*******

"จิน ว่าไง"

"ฟังไปก่อน เผื่อมีอะไรต้องช่วย"

******ลุยแม่งเลย****

"เขาตีกันแล้วอ่ะ"

"อือ"

****เหย พี่คาเมะ ปกป้องก่อน ไม่ต้องยุ่งไม่เปนไรมาก ลุยต่อแม่งเลย****

"คาเมะบาดเจ็บแล่ะ"

"ทำไงอ่ะทีนี้ จิน จิน"

"ไม่เปนไรแล้ว"

****ฮึ้ย คุณแทงกูหร๋อ โอ้ย พี่คาเมะ ไม่เปนไรไล่พวกมันให้ได้เดี๋ยวมา ปัง ปัง คุณจะไปไม่ไป    โอ้ย  เพ่ คาเมะ ไล่มันไปให้ได้ ฉันเชื่อฝีมือพวกแก*****

"เหยแย่แล้ว ทำไงดีละวะ เนี่ย"

"อะไรอ่ะจิน"

"แย่แล้ว คอยดูตอนมันกลับมาแล้วกัน"

"อือ"

****สำเร็จ แล้วพวกคุณจำไว้ ที่นี่ถิ่นกู ส่วนแก๊งของพวกเรา ไปรักษาตัวให้ดี ที่บ้านพัก โอเคนะ ครัยบาทเจ็บให้ไปโรงพยาบาลต่างจังหวัด ไปนะ แล้วรุ่นพี่ไปไหวหร๋อคับ  อืมไหว แค่นี้ไม่ตายหรอก โชคดี****

"เดี๋ยวมันก้อกลับบ้านแล้ว"จินปิดโทรศัพท์

"อืม งั้นไปห้องกันเถอะ ห้อง ยามะอยู่ตรงกลางนะ ห้องเราด้านขวา ของคาเมะ ด้านซ้าย

to l3e con