รักอันตราย..นายเจ้าชายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

ในเขตคันโตนี้มีโรงเรียนใหญ่ๆสามแห่งคือโรงเรียนยูกิฮาระ โรงเรียนริคไคและโรงเรียนโทคิฮะ ซึ่งแน่นอนว่าสามโรงเรียนนี้เป็นอริกัน โรงเรียนยูกิฮาระถือว่าเป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างเกเรใช้ได้แต่ก็ยังอยู่ในระเบียบ(โรงเรียนของฉันเอง: อาโอโนะ) โรงเรียนโทคิฮะโรงเรียนนี้มีแต่คนหน้าตาดี และโรงเรียนริคไคโรงเรียนที่ขึ้นชื่อด้านป่าเถื่อน

ร้าน Season café ร้านที่ตั้งอยู่ใกล้โรงเรียนทั้งสาม ช่วงตอนเย็นจะมีนักเรียนเข้ามากันมากและร้านนี้ยังแบ่งโซนให้ 3 โซนสำหรับนักเรียนสามโรงเรียน

โซนธรรมชาติสำหรับนักเรียนโรงเรียนยูกิฮาระ

“Hot milkมาแล้วค่ะ”พนักงานเสริฟหญิงหยิบแก้วใส่นมจากถาดไปวางบนโต๊ะหมายเลข 15 ซึ่งนักเรียนหญิงเจ้าของผมสีเงินกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“ขอบคุณค่ะ”เด็กสาวยิ้มก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้วแล้วยกขึ้นดื่ม ข้างๆเธอมีกระเป๋านักเรียนแบบหิ้วชนิดสีดำวางอยู่ บนตัวของกระเป๋าถูกเขียนชื่อของเจ้าของ ‘นิโนมิยะ อาโอโนะ’นั่นคือชื่อที่ถูกเขียน

“มีความสุขจัง”ฉันพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขที่เพิ่งเกิดขึ้นแค่ 2 นาทีก็ถูกเสียงดังยางอย่างทำลายความสุขไป

โครม! เสียงข้าวของหล่นลงกับพื้นเป็นจำนวนมากเป็นเหตุให้อาโอโนะหันไปดูทันที

“เฮ้ย! ไอ้พวกโทคิฮะไก่อ่อน พวกแกมีปัญญาแค่นี้รึไง”เสียงดังนั้นดังมาจากโซนกลางร้านที่หรูหราซึ่งเป็นฝั่งของนักเรียนโรงเรียนโทคิฮะ พวกนักเรียนโรงเรียนริคไคที่กำลังรุมทำร้ายนักเรียนโทคิฮะส่งเสียงดัง

“ไอ้พวกไม่รักษากฎเอ๊ย!”ฉันโพล่งออกมาอย่างโมโห

 ร้าน Season café แห่งนี้มีกฎว่าห้ามนักเรียนเข้าไปยุ่งโซลที่ไม่ใช่โซลของตัวเองอย่างเด็ดขาดเพื่อกันการทะเลาะวิวาทระหว่างโรงเรียน

“คุณพี่พนักงานหนูขอยืมถาดหน่อยนะคะ”ฉันเดินเข้าไปหาพี่พนักงานคนหนึ่งก่อนจะขออนุญาตยืมถาด

“ได้จ๊ะ แต่หนูจะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”พี่พนักงานถาม

“เดี๋ยวก็รู้ค่ะ”พูดจบฉันก็เดินไปข้างหลังพวกนักเรียนต่างโรงเรียน ฉันยืนอยู่ข้างหลังคนที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้าก่อนจะเหวี่ยงถาดในมือไปปะทะกับหัวของหมอนั่น

“เลิกบ้าได้แล้ว!”

ผัวะ! ฉันฟาดไปเต็มแรงจนหมอนั่นร้อง ”โอ๊ย! ยัยนี่ทำอะไรขอเธอ”หมอนั่นหันมามองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“อย่ามาทำตัวงี่เง่าจะได้มั้ย! พวกนายน่ะทำลายบรรยากาศดีๆของฉันหมด!”

“อะไรของยัยนี่ฟะ”หมอนั่นบีบแขนซ้ายฉันจนรู้สึกเจ็บไปหมด หนอย...อย่ามาดูถูกฉันนะ!

 ผัวะ! ฉันใช้สันมือฟาดเข้าไปที่หลังคอของหมอนั่นอย่างแรงจนหมอนั่นลงไปนอนกับพื้น

ชิ คอหมอนั่นแข็งชะมัด

“คินตะ! หนอย...ยัยตัวแสบ”นักเรียนชายโรงเรียนริคไคอีกคนซึ่งหน้าจะเป็นเพื่อนกับหมอนั่นเหวี่ยงหมัดใส่ฉันแบบไม่ทันตั้งตัว

“...”ฉันมองหมัดนั่นอย่างเฉยๆ แววตาไม่แสดงถึงความกลัวใดๆเลยและก่อนที่หมัดนั่นจะมาถึงฉัน

หมับ! มันก็ถูกใครบางคนรับไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วมันห่างจากหน้าฉันแค่ 5 เซนติเมตรเท่านั้น

“นี่แก”นักเรียนชายนั่นกดเสียงต่ำทันทีที่เห็นคนที่มารับหมัดแทนฉัน

“งาย...คาซึมะ ฉันเพิ่งรู้นะว่านายกล้าทำร้ายผู้หญิง”เสียงราบเรียบดังขึ้นข้างฉัน มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยจนแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

“ขอบใจนะ มาคาเบะ”ฉันยิ้มแต่ยังคงจ้องนายคาซึมะนั่น

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มาคาเบะ ฉันเพิ่งรู้นะว่านายปกป้องผู้หญิง”หมอนั่นสะบัดมือข้างที่ถูกจับอย่างแรงก่อนจะจ้องหน้ามาคาเบะอย่างโกรธแค้น

“หึๆ แน่นอนมันหน้าที่ของผู้พิทักษ์โรงเรียนอันดับหนึ่งอยู่แล้ว เรื่องอะไรจะปล่อยให้องค์หญิงของพวกเราถูกนายทำร้ายได้ล่ะ”

“อ๋อ นั่นเจ้าหญิงแห่งโรงเรียนยูกิฮาระสินะยินดีที่ได้รู้จักและเป็นเกียรติมากที่โดนคนอย่างเธอตบหัว”

“...เสแสร้ง”ฉันพูดออกไปโดยไม่รักษาน้ำใจอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือเท้าเอวและจ้องมองคาซึมะอย่างเหลืออด

“นังนี่ปากดีนักนะ!”หมอนั่นตะโกนอีกครั้ง แต่อยู่ๆก็ผงะเมื่อนักเรียนชายโรงเรียนยูกิฮาระเดินออกมาจากโซนของตัวเอแงและเดินมาทางฉัน ถ้าให้นับคงมีราวๆ สิบกว่าคนเห็นจะได้

“...มาคาเบะ นี่นายยกพวกมาตามดูแลฉันเหรอ”ฉันพูดอย่างเซ็งๆเมื่อมองไปรอบๆตัว

“โทษทีที่ขัดคำสั่งนะ แต่ว่าพวกเราก็ต้องห่วงความปลอดภัยขององค์หญิงเป็นอันดับแรก”

“...ฉันก็ดูแลตัวเองได้ เฮ้! นายน่ะไปเรียกหัวหน้านายมาจะดีกว่ามั้งถ้ายังไม่อยากโดนรุม”

“เอ๊ะ ยัยนี่วอนซะแล้วคนอย่างเธอน่ะไม่ต้องถึงมือเจ้าชายหรอก แค่ฉันก็พ...”

ผัวะ! ฉันซึ่งหมดความอดทนชกหน้าคาซึมะที่ยังพูดไม่ทันจบจนสลบ

“คนอย่างฉันจะทำไม”ฉันส่งสายตาอาฆาตใส่พวกริคไคพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่โมโหสุดขีด

“พวกแกนี่โชคร้ายแฮะ องค์หญิงลงมือเองแบบนี้พวกแกคงรอดจากฉันยาก”มาคาเบะพูดด้วบน้ำเสียงล้อเลียน

“...หึ”มีเสียงคนหัวเราะ ฉันลองหันไปมองที่ประตูห้องพักพนักงานก็พบว่ามีพนักงานชายคนหนึ่งแสยะยิ้มอยู่

หมอนั่นเป็นใครกัน

“องค์หญิงระวัง!”มาคาเบะผลักฉันให้หลบบางสิ่งที่พุ่งมา

ปึก! มีดเงินเล่มหนึ่งบินเฉียดหัวฉันไปแค่ 5 เซนติเมตรก่อนจะไปปักที่กำแพงสีขาวข้างหลังฉัน

“กล้ามากเลยนี่ ที่กล้าหาเรื่องกับโรงเรียนฉัน”ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากฝั่งพวกริคไคในมือเธอยังถือมีดเงินอีก 2 เล่มไว้

“พวกเธอต่างหากล่ะ ไหนมารบกวนคนอื่น! ไม่มีมารยาทกันเลยรึไง ว้าย!”ยัยนั่นขว้างมีดมาอีกแล้วT_T โชคดีที่คราวนี้หลบทันไม่งั้นเสียบคาแขนแน่

“จริงอยู่ที่เราหาเรื่องก่อน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าเราไม่มีมารยาทนะคะ”ยัยนั่นยิ้ม แง้...อย่าฆ่าเค้านะ

“...”ฉันเงียบเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรพล่อยๆอีกคราวนี้โดนฆ่าตายแน่T_T

“เอาเถอะค่ะ ฉันไม่ถือความอะไรคุณก็แล้วกันเพราะคราวนี้เราก็ผิดจริงๆ เอาเป็นว่าเราขอโทษพวกคุณด้วยละกันนะคะพวกคุณโรงเรียนยูกิฮาระและโรงเรียนโทคิฮะ”ยัยนั่นโค้งให้ฉันก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไป

“ค่าเสียหายเดี๋ยวฉันเป็นคนจ่ายเอง”นักเรียนชายคนหนึ่งของริคไคกล่าว

“เจ้าชาย!”พวกนั้นร้อง

 เอาเถอะ ยังไงเรื่องมันก็จบโดยที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ละกัน กว่าจะออกจากร้านได้ก็ปาไป 5 โมงเย็นแล้วพวกมาคาเบะที่ตื้อว่าจะไปส่งฉันก็แยกทางกันไปแล้วเพราะฉันไล่พวกเขาไปเอง

“นี่เธอ พวกเราขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”ใครพูดกันเนี่ย ฉันหันไปข้างหลังทันทีและก็ต้องพบว่ามีนักเรียนชายของโรงเรียนโทคิฮะ 5 คนมายืนรออยู่ข้างหลัง แหม...แต่ล่ะคนหล่อจัง

ไม่ใช่นะ! ที่พวกนั้นเรียกให้เราหยุดเพื่อคุยเนี่ยเพราะเราไปพูดอะไรพล่อยๆตอนที่อยู่ในร้านนั่นรึเปล่าเนี่ย พวกนั้นถึงตามมา

โอ๊ย! นี่มันวันอะไรกัน! ทำไมฉันถึงโชคร้ายอย่างนี้....TOT