ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #8 : ฉันน้อยใจนะคาโล

ก็อก ๆ



\"คะ...เชิญค่ะ อ้าว คุณเฟริน\" เรนอนทักอย่างแปลกใจ



เฟรินยิ้มให้อย่างร่าเริงก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าห้องของเรนอน



และส่งกระดาษที่มีข้อความว่า\'ขออยู่ที่นี่ซักพักนะเรนอน\'



หญิงสาวเจ้าของห้องส่งสายตาแปลก ๆ กลับมาแต่ก็ยอมแต่โดยดี



\"ได้ค่ะ ว่าแต่คุณเฟรินทะเลาะกับคาโลมาหรอคะ\" เรนอนถามตรงประเด็น



เฟรินส่ายหน้าก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมหน้าหนีปัญหา และแกล้งหลับไป



\"เฮ้อ...\" เรนอนถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนจะล้มตัวลงนอนตามสาวน้อยข้างกาย



เมื่อเฟรินเห็นว่าเรนอนหลับไปแล้ว ก็ใช้วิชา teen เบาย่องลงมาจากเตียงออกไปรับลมที่ระเบียง



สายตาเหม่อมองไปบนท้องฟ้า มองไปมองมาสายตาเจ้ากรรมดันเห็นร่างชายหนุ่มที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี



ใบหน้าสลักนิ่งสงบ ผมสีฟ้า นัยน์ตาสีฟ้ามองดูเย็นชา



เจ้าชายคาโล  วาเนบลี



      หัวใจกระตุกวายเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อสาวน้อยที่อยู่ข้างกายคือ คาน่า วาเรสซาร์ หล่อนตามติดไม่ยอมห่างไปไหน



คาโลก็เหลือเกิน ทำไมไม่ไล่ไปนะ สาวน้อยนึกตำหนิในใจ



\"เจ้าพี่...หญิงรักเจ้าพี่  เจ้าพี่คิดยังไงกับหญิง\" คาน่าเอ่ยขึ้น



\"เอ่อ...\" คาโลอ้ำอึ้งยังไม่ทันพูดอะไร คาน่าก็ดึงให้หน้าคาโลข้ามาใกล้หวังขโมยจุมพิตแต่...



\"ไม่ได้นะ\" เฟรินตะโกนก้อง



\"นายทำแบบนี้ไม่ได้ฉันไม่ยอม\" เฟรินพูดเอาแต่ใจ



\"เฟ...\" คาโลพยายามเรียกชื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักแต่ถูกขัดด้วยจุมพิตที่เร่าร้อยรุนแรง แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน



ผลลัพธิ์



คาโล----หน้าแดง แต่ยังไม่ยอมถอนจุมพิตออกซะที ><



คาน่า---หน้าแดงก่ำเอามือปิดปาก ^.^



เฟริน---หน้าแดงก่ำหายใจไม่ออก =.=^



เวลาผ่านไปหนึ่งอึดใจเฟรินก็ทุบหน้าอกคาโลเบา ๆ เป็นการเตือน  คาโลถอนจุมพิตอย่างอ้อยอิ่งเสียดาย  



ก่อนจะยิ้มกริ่มแล้วพูดว่า



\"นายพูดได้แล้วนี่\"



\"ดีใจด้วยนะเฟริน\" คาน่าเอ่ยยิ้ม ๆ



\"เอ๋...เจ้าหญิงคาน่า\" เฟรินพูดงง ๆ



        คาน่าชักมีดสั้นออกมาหั่นผมตัวเองให้สั้น  ทรงผมยุ่ง ๆ คุ้นตา  ร่าง ๆ นั้นถอดชุดเจ้าหญิงฟูฟ่องที่ใส่อยู่ออกอย่างง่ายดาย



เหลือเพียงกางเกงขาสั้นเท่านั้น...



ไม่มีหน้าอก(รับได้ไม่เป็นไร--เฟริน)  ไม่มีความเป็นผู้หญิง(ไม่เป็นไร ๆ --เฟริน)  ไม่มียางอาย(ชักยัง ๆ อยู่นา--เฟริน)



  ที่สำคัญมันคือผู้ชาย (เฮ้ย...<น่ารักนะนั่น>--เฟริน) แต่...



ใบหน้าของเฟรินแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเดาไม่ถูกว่าโกรธหรืออายก่อนจะตะโกนก้อง



\"คิลมัส  ฟิลมัส\"