ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #7 : คาน่า วาเรสซาร์ เดอะปรินซ์เซส ออฟ คาโนวาล

ตอนที่ 7 คาน่า วาเรสซาร์ เดอะปรินซ์เซส ออฟ คาโนวาล



เมื่อเฟรินลืมตาตื่นโดยไม่มีคนปลุก(O.o) สิ่งที่หล่อนเห็นเป็นอย่างแรกคือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง



กำลังขะมักเขม้นอ่านอะไรบางอย่างอยู่เจ้าตัวยุ่งเลยคิดแผน หลอมน้ำแข็ง เล่นแก้เซ็ง ว่าแล้วเจ้าตัวยุ่งก็



แกล้งเดินมาล้มข้าง ๆ หนุ่มหล่อ ทำให้เจ้าชายคนเก่งหันมาคว้าไว้ก่อนจะร่วงลงพื้น



ในห้วงความคิดของคาโลมีเสียงตะโกนดังเตือนสติอยู่ตลอดเวลา



‘อีกวันเดียว วันนี้คือวันสุดท้าย ถ้านายไม่พูดล่ะก็...’



“เฟริน...นาย” คาโลพูดได้แค่นั้นก็ดึงสาวร่างบางเข้ามากอด



ในใจก็อยากจะดิ้นแต่ร่างกายกลับยอมเขาซะนี่ หญิงสาวต่อว่าตัวเองในใจ



“พูดสิ...เฟริน...ขอร้องล่ะ” คาโลเอ่ยเสียงแผ่ว



เฟินพยายามเปล่งเสียงแต่...ผลก็เหมือนทุกครั้งไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเรียงงามนั่น



ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก



**********************************************************



“เจ้าพี่...หญิงมาแล้ว” สาวน้อยนางหนึ่งโผเข้ากอดเอวคาโล



“ท่าน...” คาโลหน้าซีดแต่ก็ไม่ได้แกะมือคู่นั้นออกทำให้เฟรินชักยัวะ



“หญิงคิดถึงเจ้าพี่เหลือเกินเพคะ” สาวงามส่งเสียงเจื้อยแจ้ว



ผมยาวสีเข้ม ดวงตาอบอุ่นคุ้นเคยสีม่วง และแล้วเธอคนนั้นก็ค่อย ๆ หันมามองหน้าเฟรินช้า ๆ



“ใครหรอคะเจ้าพี่” สาวมือไวถาม (เฟรินสั่งให้เรียกงี้อ่ะTToTT)



“เจ้าหญิงเฟริโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปรินซ์เซส ออฟ บารามอส แอนด์ เดมอส” คาโลกล่าวราบเรียบ



สาวน้อยพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะแนะนำตัว



“หญิงชื่อ คาน่า วาเรสซาร์ เดอะปรินซ์เซส ออฟ คาโนวาล เพคะ” คาน่าถอนสายบัวก่อนจะไปควงแขนคาโลต่อ



ภาพบาดตาบาดใจทำให้เฟรินเบือนหน้าหนีห่อนจะวิ่งออกไปนอกห้อง คาโลกำลังจะวิ่งตามแต่...



“อย่าไป...” คาน่าร้องห้าม คาโลหยุดกึกก่อนจะพูดว่า



“ทำอย่างนี้เพื่ออะไร”



“เพื่อตัวเฟริน” คาน่าตอบยิ้ม ๆ



“เอาหูมานี่สิ” คาน่ายังคงยิ้มแต่คาโลเอามือขยี้หัวตัวเองแสดงความขัดใจ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี



ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำเอาคนที่แอบดูอยู่ถึงกับทรุดฮวบ หนี ต้องหนี คิดดังนั้นเฟรินก็วิ่งไปที่สวนหลังป้อมอัศวิน



ไม่เหลือคราบเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์อีกแล้ว เมื่อเสื้อผ้าและหน้าตาปนเปื้อนราวกับไปคลุกฝุ่นมา



ใบหน้าแสดงอาการปวดร้าวใจ น้ำใส ๆ หยดลงมาไม่ขาดสาย ร่างบางสั่นระริกไม่หยุด มีเสียงสะอื้นดังมา



เป็นระยะ ยกมือบาง ๆ ขึ้นมาปิดหน้าที่อ่อนแอของตนเอง



     มือใหญ่โผเข้ากอดร่างบางตรงหน้าราวกับจะปลอบโยน หญิงสาวเงยหน้ามองขึ้น เมื่อพบว่าไม่ใช่คนที่



ตนต้องการก็ปัดป้องหลีกหนี แต่จะทำอย่างไร มือใหญ่แข็งแรงนั่นก็ไม่ปล่อยซักที



ความเหนื่อยกายทรมารใจถาโถมเข้ามา จากมือบางที่ทุบตีคนข้างหน้า กลายเป็นสวมกอด พร้อมกับปล่อยโฮร่ำไห้



อย่างหมดหนทางที่พึ่ง น้ำเสียงสั่นเครือดังมาจากร่างบางที่ปรกติจะมีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าดูดีนั้นอยู่



ตลอดเวลา ทำให้ชายหนุ่มอดเผลอใจ...แอบรักไม่ได้



“อย่าร้องเฟริน” ชายหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวปลอบ



แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย จนเวลาผ่านไปเสียงสะอื้นเริ่มอ่อนเบาจนกลายเป็นความเงียบ...ความเงียบที่น่าอึดอัด



เฟรินค่อย ๆ ช้อนนัยน์ตากลมโตสีน้ำตามองบุรุษเบื้องหน้าราวกับจะเอ่ยคำขอบคุณ



“นายอยากเล่าอะไรมั๊ย” โรถาม



เฟรินส่ายหน้าก่อนจะลุกขึ้น เพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มานานนับชั่วโมง ทำให้สาวน้อยเซถลาไปชนอกกว้าง



“ไหวหรือเปล่า” โรถามอย่างเป็นห่วง



การพยักหน้าเบา ๆ เชิงรำคาญใจเป็นคำตอบจากหญิงสาว



ก่อนจะทำหน้าประมาณว่าอยากอยู่คนเดียวสักพัก



ขอทานแห่งทริสทรอว์เลยเดินจากไปด้วยใบหน้าส่อแววกังวล



‘นายรักฉันบ้างหรือเปล่าคาโล หรือว่าฉันมันบ้าที่คิดไปเองฝ่ายเดียว เจ้าหญิงคาน่า...คงเหมาะกับนายที่สุด’



คิดดังนั้นน้ำตาก็พาลจะไหลอีกรอบแต่สาวน้อยพยายามทำเข้มแข็งเดินกลับห้องนอน



ห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้เงาของคนรักและเพื่อนรัก



คิล...นายไปไหนนะ รับกลับมาซะทีสิ...ไอ้เพื่อนบ้า



ส่วนนาย..คาโล คงอยู่กับเจ้าหญิงคาน่าสินะ



เฟรินคิดในใจก่อนจะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า