ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #4 : ผู้บุกรุกยามราตรี

ชายฉกรรจ์ 2 คนกำลังอุดปากและเตรียมใช้มีดแทงเฟริน



“ไอซ์วอล” คาโลร่ายเวทป้องกันให้เฟรินอย่างฉิวเฉียด เฟรินหันมามองเพื่อนทั้งสองด้วยน้ำตานองหน้า



คิลกำลังตะลุมบอนคนที่เหลือ เมื่อมีคนหนีไปได้คิลและคาโลจะวิ่งตามแต่...



เฟรินกำชายเสื้อของคาโลไว้ซะแน่นด้วยความกลัว



“นายอยู่ที่นี่แหละ”คิลพูดพร้อมกับตาม 2 คนนั้นไป



รอบ ๆ ตัวของเฟรินมีแสงสีชมพูอ่อน ๆ เมื่อคาโลเอื้อมมือไปแตะตัวเฟริน ก็ได้ยินเสียง



“ฮึก...คาโล...ชั้นกลัว...ฮือ ๆ ...”



คาโลรีบเข้ามากอดหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่แต่เมื่อปล่อยมือคาโลก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เขาจึงตัดสินใจจับเฟริน



ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงอีกครั้ง...



“ฉันได้ยินเสียงนายแล้วเฟริน” คาโลพูด



เฟรินที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่เลยหน้าขึ้นมามองคาโลอย่างสงสัย



“ได้ยินหรอ นายได้ยินหรอ คาโล” หญิงสาวถามด้วยเสียงสั่นเครือ



“อือ”สิ้นเสียงคาโลเฟรินก็โผเข้ากอดคาโลด้วยความดีใจ ทำเอาชายหนุ่มอึ้งจนหน้าแดงเลยทีเดียว



“ทำไมนะ...ต้องการชีวิตฉันขนาดนั้นเลยหรอ” เฟรินระบายความรู้สึกในอ้อมกอดกับคาโล



“เฟริน” คาโลพูดพร้อมกับกระชับรอยกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม



“จริงสิ นายหายป่วยแล้วหรอ” อยู่ ๆ สาวน้อยขี้ลืมก็พูดขึ้นมา



“อือ” คาโลตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอบใจนะ” คำหลังนั้นสาวน้อยแทบไม่ได้ยินเลยว่าชายหนุ่มพูดอะไร



“อะไรนะ” เฟรินถามด้วยท่าทางกวนประสาท



“ขอบใจ” คาโลพูดดังขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย (นิดจริง ๆ ^^)  



“อะไรนะ” เฟรินถามด้วยท่าทางกวนประสาทยิ่งกว่าเดิมกวน teenจริง ๆ



สาวน้อยร่างบางต้องการทดสอบจุดเดือดของชายหนุ่มข้างหน้า(อีกแล้ว)



แต่อย่าคิดว่า คาโล วาเนบลี จะเหมือนเดิมคราวนี้ชายหนุ่มมีแผนซ้อนแผน...



คิดได้ดังนั้นจึงมีรอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของชายหนุ่มก่อนจะรวบมือบาง ๆ ของหญิงสาวข้างหน้า



ให้อยู่เหนือหัว ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดที่ข้างหูความรู้สึกแปลก ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย



กระซิบด้วยถ้อยคำอ่อนหวาน “ขอบใจ”



ปากสีชมพูค่อย ๆ เลื่อนมาที่หน้าผากแล้วจุมพิตด้วยความอ่อนโยน



เฟรินค่อย ๆ ทรุดลงช้า ๆ แต่ยังดีที่มีแขนอันแข็งแรงของชายหนุ่มคอยประคองไว้



“อะ...ไอ้น้ำแข็ง...บ้า” เฟรินด่าเสียงขาด ๆ หาย ๆ



“อะไรนะ” คาโลถามยิ้ม ๆ



“อะ...ไอ้เจ้าชาย...น้ำแข็งไส อุ๊บ...” ก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านั้นเฟรินก็โดนปิดปากไปแล้วด้วย...



จุมพิตที่ร้อนแรงจากเจ้าชายแห่งคาโนวาล ประเทศที่เชื่อเรื่องจูบแห่งนักรบ...



ในห้วงความคิดของสาวน้อย...



มีเพียงม่านหมอกสีขาวเต็มไปหมด คิดอะไรไม่ออก รู้เพียงอย่างเดียวคือต้องปฏิเสธก่อนจะเลยเถิด



พูดไปเลย เฟริน เดอโบโร พูดไปเลยนายไม่ต้องกลัวไอ้น้ำแข็งนั่นหรอก



“คะ...คาโล...อย่า” เสียงที่เฟรินต้องการให้มันดุ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะเจ้าชายคนเก่งหันมามองแล้ว



ส่งยิ้มพิฆาต ย้ำว่ายิ้มพิฆาตมาให้ อ๊ายจายละลาย



มือของสาวน้อยพยายามปกป้องร่างกายเต็มที่โดยการหยิก ข่วน ตี ผลัก แต่ไม่ได้ผลสักวิธีคาโลไม่รู้สึกอะไรเลย



ถึกจริง ๆ ไอ้น้ำแข็งกรรมกร แรงช้าง



ฮวบ...



สาวน้อยทรุดลงที่พื้นแต่แปลกที่มือใหญ่แข็งแรงนั้นกลับไม่มารับอย่างที่ควรจะเป็นดังนั้น



โอกาส...หนีเร็ว ตอนนี้ล่ะ เฟรินคิดแล้วก็วิ่งหนีไปด้วยหัวใจเต้นแรง



‘เฮ้อ เกือบไปแล้ว ช่วยไม่ได้น้า นายอยากทำหน้าอย่างนั้นเองนี่ นายโทษตัวเองเหอะ’ คาโลพูดขณะยกมือ



ขึ้นปิดหน้าราวกับว่าไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง