ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ความลับ

สาวน้อยผมยาวสีน้ำตาล กำลังนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง โดนที่เอามือข้างหนึ่งจับที่ต้นคอของตัวเอง สายตาทอดไกลไปนอกหน้าต่าง เมื่อรู้สึกว่า



ถูกจ้องมองหญิงสาวเลยหันกลับมาทำให้เห็น ร่างของคนที่คุ้นเคย ‘คาโล’



แต่...เสียงของเฟรินไม่ได้เล็ดลอดออกมาเลยเธอได้แต่ยิ้มให้ชายหนุ่มด้วยความดีใจเท่านั้น



“นายเป็นอะไรไปหรอ” คาโลถาม



เฟรินส่ายหน้าน้อย ๆ



“ไม่ไปกินข้าวหรอ” คาโลถามต่อ



เฟรินพยักหน้าเป็นเชิงว่า ‘กินแล้ว’



คาโลรู้สึกหงุดหงิดที่เฟรินไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมา



“ถ้านายไม่พูดฉันจะจูบ” ไม่พูดเปล่าคาโลได้เดินเข้ามาสวมกอดเฟริน ใบหน้าค่อย ๆ เข้ามาใกล้ เฟรินพยายามผลักอกของคาโลออกแต่ดู



เหมือนเรี่ยวแรงจะหายไปซะดื้อ ๆ คาโลค่อย ๆ ก้มลงจูบเฟรินอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน จนเฟรินรู้สึกหายใจไม่ออกเลยทุบอกของคาโลเบา



ๆ ชายหนุ่มได้แต่มองริมฝีปกสีแดงระเรื่อนั้นด้วยความเสียดาย



“ถ้านายยังไม่พูดอีกฉันจะทำมากกว่านี้” คาโลพูดพลางมองไปที่เตียงที่มีม่านสีชมพูกั้นเอาไว้ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์



ทำเอาเฟรินหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ



เฟรินค่อย ๆ จับมือของคาโลมาสัมผัสที่คอแล้วส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มเศร้า ๆ



“นาย พูดไม่ได้หรอ” คาโลถามอย่างตกใจ



เฟริยพยักหน้าน้อย ๆ



คาโลพาเฟรินไปนั่งที่เตียงแล้วถามต่อ



“ทำไมล่ะ”



เฟรินเลยเขียนเรื่องราวทั้งหมดให้คาโลอ่าน เมื่ออ่านจบคาโลเลยซบหน้ากับไหล่ของเฟรินด้วยความรัก



แต่เพราะคาโลเป็นผู้ชายเฟรินเป็นผู้หญิง แรงคาโลมีมากกว่าเฟรินเลยล้มหน้างายส่งผลให้คาโลล้มตาม



เฟรินเลยโดนคร่อม...คาโลก็รู้ตัวแต่ไม่ยอมลุก เพียงแต่ส่งรอยยิ้มเท่ ๆ กลับมาเท่านั้นเอง(กรี๊ดดดด^^)



ทำให้หญิงสาวดิ้นน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นช่องว่างระหว่างตัวเองกับชายหนุ่มจะน้อยลงเรื่อย ๆ หญิงสาวเลย



ตัดสินใจไม่ดิ้น ซึ่งเฟรินคิดว่านั่นคือการคิดผิดอย่างใหญ่หลวงเพราะคาโลส่งเสียง



อย่างพอใจในท่าทีของเฟรินที่ดูเหมือนจะสงบลงแล้วแต่...



พลั่ก



เสียงกำปั้นของเฟรินเซย์ ฮัลโหล กับท้องของคาโล ทำให้ชายหนุ่มต้องกุมท้องด้วยความจุก



เฟรินแลบลิ้นใส่ก่อนจะวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ



‘ไอ้น้ำแข็งบ้า บ้าๆๆๆๆๆๆๆ’ ถึงจะพูดไม่ได้เฟรินก็คิดในใจ แต่ก็อดนึกถึงสัมผัสเมื่อกี้ไม่ได้...อบอุ่น อ่อนโยน



“ริน...เฟริน” คิลเขย่าตัวเฟรินเบา ๆ



“มืดแล้วโว๊ย ไปนอนไป๊”



เฟรินพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินตามคิลเข้าไปนอน



เมื่อหัวถึงหมอนไม่นานเฟรินก็หลับไปอย่างง่ายดาย คาโลเดินมาลูบหัวเฟรินด้วยความรักแล้วหันหน้าไปถามคิล



“นายว่าพรุ่งนี้เฟรินมันจะหายมั๊ย”



คิลส่ายหน้าอย่างจนปัญญาก่อนตอบว่า



“ไม่รู้ดิ ไม่ได้ยินเสียงมันแล้วเหงาว่ะ”



คาโลพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงตัวเอง



กลางดึกคืนนั้น



“อึก...อื้ม...อึ้ก” เมื่อคาโลได้ยินเสียงแปลก ๆ ก็ตื่นขึ้นคิลก็เช่นเดียวกัน