ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #24 : อะไรนะ นายความจำเสื่อมหรอเฟริน

“นายจำฉันไม่ได้หรอเฟริน” คาโลถาม

“ไม่รู้สิฮะ ผม...ผมปวดหัว” เฟรินเอ่ยเบาๆ แล้วเอามือกุมขมับ

“นายพักผ่อนก่อนอย่าพึ่งคิดอะไรมาก” คาโลบอก

“ฮะ” เฟรินรับคำก่อนจะล้มตัวลงนอน

คาโลเดินออกไปโดยที่ไม่ลืมหันมามองเฟรินที่จำตัวเองไม่ได้(?)

“คุณเฟริน” เสียงหวานๆ ดังขึ้นที่ข้างหูหัวขโมยตัวดีเบาๆ

“ฮะ เรียกผมหรอ” เฟรินรีบพูด

“ค่ะ เป็นยังไงมั่งคะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” เสียงนั้นถาม

“เอ่อ คุณคือ...” เฟรินถามขึ้น

“ริสค่ะ ริสนีโอ” เสียงนั้นแนะนำตัวเอง

“ฮะ...เอ่อคุณเป็นเพื่อนผมหรอ” เฟรินถาม

“คะ? เอ่อ...เปล่าค่ะฉันแค่...” ริสอึกอัก

แต่เฟรินกลับยิ้มร่าแล้วเอ่ยอย่างเป็นกันเอง

“งั้นเราเป็นเพื่อนกันนะฮะ”

“แต่ฉัน...”

“?”

“ฉันเป็นแฟนคุณค่ะ” ริสบอก

“หา เอ่อ จริงหรอฮะ คือผมขอโทษ ที่ผมจำไม่ได้” เฟรินเอ่ยอย่างตกใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณเฟรินหิวรึยังคะ” ริสถามขึ้นยิ้มๆ

“นิดหน่อยฮะ” เฟรินตอบ ในใจรู้สึกสับสนนิดๆ

มือเรียวของริสค่อยประคองร่างหนาของเฟรินไปโรงอาหาร สวนทางกับนักฆ่าจากซาเรสเสียก่อน

“เฟรินนาย...” คิลทักอย่างไม่เข้าใจพลางมองมาที่ริสงงๆ

“ฮะ? อะไรหรอฮะ” เฟรินขานรับเมื่อถูกเรียก

“แกจะฮะเฮอะอะไร แล้วยัยนี่...” คิลโวยวาย

“คุณไม่ควรจะเรียกแฟนผมว่ายัยนี่นะฮะ” เฟรินท้วงส่งสายตาไม่พอใจ ทำเอาคิลชะงัก

“เฟริน?”

ริสยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจก่อนจะกระตุกชายเสื้อร่างสูง

“ริสหิวแล้วนะคะ” เฟรินเลยจูงมือริสเดินผ่านไป

เล่นเอาคิลงงเป็นไก่ตาแตก

เฟรินนั่งกินข้าวกับริสอย่างหวานแหว(?)จนคนที่นั่งในโรงอาหารต่างพากันอิจฉา

และหนึ่งในนั้นไม่สิสามในนั้นที่มี คาโล คิลและโร เริ่มนั่งไม่ติดแต่คนแรกเก็บอาการไว้ได้ดีที่สุด

“เฮ้ย...คาโลฉันว่ามันแปลกๆ” คิลเริ่ม

“อะไรแปลก” คาโลตอบสั้นๆ เหมือนไม่คิดไม่แคร์อะไร

“ก็ไอ้เฟรินมันไปสนิทกับพวกนีโอได้ไงในเมื่อ...” คิลหยุดพูดเมื่อคาโลเดินหนีขึ้นห้อง

แล้วนักฆ่าคนเก่งก็ต้องแบกหน้าไปโต๊ะที่เฟรินนั่งอยู่

“เฟริน รุ่นพี่เรียกนายประชุม” คิลเอ่ยพยายามปรับเสียงให้เรียบที่สุด

“เอ๋ ผมหรอ?” เฟรินชี้ที่ตัวเองงงๆ

“อือ” คิลพูดต่อพลางเดินหนีไป ทำเอาเฟรินต้องรีบอิ่มข้าวแล้วเดินตามคิลไป

“ประชุมที่นี่หรอ” เฟรินถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เมื่อทางเดินมันชักเริ่มมืดๆ

คิลชายตามามองแต่ไม่ตอบกลับผลักเฟรินเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง OoO

ห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ มีเตียง 3 เตียงวางเรียงกันอย่างเรียบร้อย

แน่นอนห้องนอนของพวกเขานั่นเอง

ร่างสูงที่หลบขึ้นมาก่อนหน้านั้นชายตามามองผู้มาเยือน

พอเห็นว่าเป็นใครร่างสูงก็ปิดหนังสือลงและวางเอาไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย

“ทำไมนายถึงไปอยู่กับพวกนีโอนั่นล่ะเฟริน” คิลเริ่ม

“เอ๋ แล้วประชุม”

“นายอย่านอกเรื่องรีบตอบมาซะ” คิลคาดคั้น

“ก็ริสเขาบอกว่าเขาเป็นแฟนผมนี่นา” เฟรินตอบซื่อๆ

ทำเอาสองหนุ่มสะดุ้ง

“แฟน...นายกับริสน่ะหรอ” คาโลถามเสียงเย็น

“อืม” เฟรินตอบพลางถูแขนไปมาเมื่ออุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว

หัวขโมยเจ้าปัญหารวบรวมความกล้าเอ่ยถามสองบุรุษเบาๆ

“เอ่อ...พวกคุณเป็นใครน่ะ”

“นายจำพวกฉันไม่ได้ ความจำเสื่อมรึไงฮะ” คิลถามเสียงสูง

“อืม” คาโลตอบแทนเสียงเรียบ

นักฆ่าหนุ่มหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“ฉันชื่อคิลมัส ฟิลมัส เดอะ คิลเลอร์ ออฟ ซาเรส พวกนายเรียกฉันว่าคิล”

“ฉันชื่อคาโล วาเนบลี เดอะ ปรินซ์ ออฟ คาโนวาล”

“เอ่อ...หวัดดีฮะปริ๊นซ์คาโล คิล อืม...ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าผมจะชื่อเฟรินหรืออะไรเนี่ยแหละฮะ” เฟรินหัวเราะ

แหะๆ

“นายชื่อเฟริน เดอโบโรว์ เดอะ ทีฟ ออฟ บารามอส หรือ อีกร่างหนึ่ง คือเฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ๊นซ์เซส

ออฟ บารามอส แอนด์ เดมอส” คาโลเอ่ยขึ้นทำเอาหัวขโมยหนุ่มร้องลั่น

“เดอะปริ๊นเซส??? เอ่อ...ไม่ใช่เดอะปรินซ์หรอฮะ”

“เดอะปรินซ์เซส ออฟ เดมอส หรือจะธิดาแห่งความมืดก็ได้ เพราะคือคนๆ เดียวๆ กัน” คาโลบอก

“และคนๆ เดียวกันที่กอล์ฟไมค์ร้องน่ะเพราะมาก เอ๊ย...คนๆ เดียวกันที่ว่าก็คือนายเองนั่นแหละเฟริน” คิลรีบ

เสริมเมื่อใบหน้าขาวนวลของเพื่อนรักชักงงๆ

“เป็นไปไม่ได้ ก็ผมเป็นผู้ชาย” เฟรินเถียง

“ลองถอดแหวนที่นิ้วของนายดูสิ” คาโลเปรยขึ้นอย่างไม่สนใจ

ได้ยินอย่างนั้นเฟรินก็ดึงแหวนออกทันที

แต่แล้ว ผมที่สั้นประป่าก็ทิ้งตัวลงยาวสยายกลางหลัง

หน้าอกที่แบนเรียบก็ชักนูนๆ

เสียงก็หวานใสขึ้นตั้งเยอะ

“เฮ้ย!!!” เฟรินร้องอย่างตกใจ

“นี่คือร่างที่แท้จริงของนาย ที่นี่คือห้องของนาย ส่วนที่นายนั่งอยู่นั่นก็เตียงของนาย วิสและริส นีโอคือศัตรู

ของนาย ฉันคือเพื่อนนาย ส่วนโน่นคาโล...แฟนตัวจริงของนาย” คิลพล่าม ‘ของๆ นายไม่หยุด’

“คทาพิพากษา โอเดล” คาโลเรียกลุงหมออกมาใช้งาน

“สวัสดีนายท่าน นายหญิง โอ้ท่านคิลหายแล้วรึ ว่าแต่เรียกข้าออกมามีอะไรรึนายท่าน”

“เฟรินความจำเสื่อม มีวิธีรักษามั๊ย” คาโลเอ่ย

“ความจำเสื่อม? จริงรึนายท่าน อืม...ก็พอจะมีอยู่ เพียงแต่หนทางลำบากเหลือหลายนายท่านจะยอมรึ” โอเด

ลถาม

“ยอม” คาโลตอบสั้นๆ ทำเอาเฟรินที่ยืนอึ้งอยู่ใจเต้นแรงและใบหน้าแดงก่ำ

“เส้นผมของท่านเจ้าเอวิเดส ราชินีจันทรา ราชายักษ์เกรเซอร์ คิงบาโร และท่านไฮคิง นำมาถักร้อยให้เป็นเปีย

โดยเวลาถักนั้นจะต้องคิดถึงแต่เรื่องที่บริสุทธิ์เท่านั้นและนำมาชุบน้ำค้าง 7 สี ให้นายท่านนำเส้นผมที่ถักเสร็จ

แล้วมาบดให้ละเอียดและนำมาให้นายหญิงกิน พร้อมกับน้ำที่ได้จากสระ3สี ซึ่งอยู่ที่ทิศตะวันออกสุดของ

บารามอส เพียงเท่านี้ความทรงจำของนายหญิงก็จะกลับมาแล้วล่ะนายท่าน” ลุงหมออธิบาย

“โห...ยุ่งยากจริงวุ๊ย” คิลบ่น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นข้าขอตัวล่ะ” โอเดลกล่าวขึ้นแล้วหายไป

“เอ่อ ถ้ายุ่งยากขนาดนั้นก็ไม่ต้องทำหรอกฮะ” เฟรินบอกเสียงอ่อย

“นายน่ะเงียบไปเลย” คิลหันมาด่า

“แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่ดี” นักฆ่าหนุ่มหันมาถามเจ้าชาย

“พรุ่งนี้ เดี๋ยวฉันไปขออนุญาตพี่โรเวนก่อน” พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง

เฟรินนั่งถอนหายใจอยู่บนเตียงเสียงดังอย่างลำบากใจ

“นายอย่าคิดมากเลยเฟริน” คิลหันมาปลอบเพื่อสาว

“แต่ผมทำให้ทุกคนลำบาก...” พูดยังไม่ทันจบดี มือหนาก็ฟาดลงมาที่กบาลของหัวขโมยขี้เกรงใจ OoO

“ขอโทษว่ะ ลืมตัวไปหน่อย” ติลพูด เฟรินส่ายหน้ายิ้มๆ

อาจจะจริงอย่างที่พวกเขาบอก...

เราเป็นเพื่อนกัน มิน่าล่ะ ถึงได้รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเราสนิทสนมกันมานาน

แต่อะไรบางอย่างในร่างกายมันบอกว่าให้เอาคืน!!!

ผลัวะ...เฟรินต่อยคิลเต็มแรง คิลเซไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มและ...

ตุ้บ ตั๊บ ตุ้ม ผลัวะ เพี๊ยะ(แอบตบ) ย๊าก โครม

กึก เมื่อคาโลปรากฏตัวก็ได้แต่ยืนอึ้ง

“เฟริน คิลหยุดนะ” คาโลสั่งเสียงเข้ม

สภาพเพื่อนทั้งสองไม่ได้แตกต่างกันเลย

คนแรกผมเผ้ายุ่งเหยิง เลือดไหลซิบตรงมุมปากและใต้ตา

คนที่สองเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตรงแก้มขวามีรอยช้ำสีม่วง เลือดไหลซิบๆ ตรงหางคิ้ว

“ใคร” คาโลถามพลางมองหน้าแดงๆ ของเฟริน

“คิล” เฟรินบอก

“เฟริน” คิลบอก

“นายเอาเหล้าให้เฟรินกินหรอ” คาโลหันมาถามคิล

“ก็โห...เอะอะๆ ก็จะกัดหูลูกเดียว เลยหยิบอะไรได้ก็ยัดปากมันไปเลย” คิลสารภาพเสียงอ่อย

“ไม่จริงนะปรินซ์คาโล ก็คิลมัน...มัน...ใช่มันตบหัวฉันก่อนนี่นา”

คาโลและคิลหัวเราะเบาๆ ในใจบุรุษทั้งสองคงคิดเหมือนกันว่า

ขนาดความจำเสื่อม ยังชอบหาเรื่องชาวบ้านเค้าไม่เปลี่ยนเลย เฟรินเอ๊ย!!!