ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #23 : ไวรัสรัก

"เรนอนติดนายหรอ" เฟรินถาม

"อือ คงจะใช่ล่ะมั๊ง ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้" คิลตอบอย่างใช้ความคิด

"สรุปคือนายหายไข้แล้วแต่เรนอนเป็นต่องั้นหรอ" เฟรินถามอีกคิลพยักหน้าช้าๆ

รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้ากวนประสาทของเฟริน

"แพร่เชื้อด้วยการจูบงั้นสิ น่าสนุกแฮะ"

"นายคิดจะทำอะ..."

"โทษทีว่ะคิล จุ๊บ" เฟรินขโมยจูบเรนอนแล้ววิ่งออกไปทันที

"ไอ้เฟรีนนนนน แก๊" คิลโวยวายดังลั่น

"อ้าวคุณคิล มานี่ได้ไงคะ" เรนอนถาม

"อ้าวจำไม่ได้หรอ" คิลถามพร้อมกับเอามือวัดไข้

"ว๊าย" เรนอนร้องเบาๆ

"อืมไม่มีไข้แล้ว อย่างน้อนเฟรินมันก็ขโมยไข้ไป" คิลพึมพำ

พยายามไม่นึกถึงเรื่องที่เฟรินขโมยจูบเรนอนเมื่อครู่ O//O

ฝ่ายเฟรินเมื่อได้เชื้อไข้มาก็รู้สึกมึนๆ แต่ความอยากแกล้งเจ้าชายน้ำแข็งมีมากกว่า

จึงแข็งใจเดินกลับห้อง แต่เมื่อถึงหน้าห้องก็พบกับห้องสมุดเลื่อนที่เสียก่อน

"อ้าวโร" เฟรินทักสีหน้าอ่อนแรง

"เฟริน นายดูเพลียๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า" โรถามอย่างเป็นห่วง

เฟรินส่ายหน้าแล้วล้มทับโร ปากเจ้ากรรมกลับไปชนเขาเสียนี่

"อุ๊ย ขอโทษทีโร ไม่ตั้งใจน่ะ" เฟรินรีบพูด

"มะไม่เป็นไร" โรบอกหน้าแดงๆ แล้วเดินหนีไป

เฟรินเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นคาโลนั่งอยู่แล้ว

ด้วยความอยากแกล้ง+ล้างปาก(ที่จูบโรอ่ะ) เฟรินเลยโผเข้าจูบคาโลอย่างไม่บอกกล่าว...

ตอนแรกคาโลก็ตกใจ แต่พอได้สติก็จูบตอบอย่างดูดดื่ม เล่นเอาเฟรินอ่อนยวบยาบ

"แค่กๆ" คาโลไอพร้อมกับปิดปาก

"ฮะๆ คิดเชื้อแล้ว" เฟรินหัวเราะชอบใจ

"ติดเชื้อ? นี่นาย" คาโลเริ่มจับได้

"คนแข็งแรงอย่างนายเดี๋ยวก็หายน่า" เฟรินตอบแล้วตีหลังคาโลป้าบๆ

"นายนี่มัน..."

กึก

"อ้าวคาโล ทำไมนายหน้าแดงๆ หรือว่านายแพร่เชื้อหรอเฟริน" คิลถาม

"อืม^^" เฟรินยอมรับหน้าบาน

"แค่กๆ เอ๊ะ ทำไมฉันไม่หายล่ะ ก็แพร่เชื้อไปแล้วนี่" เฟรินไอค๊อกแค๊ก

คิลและคาโลมองหน้ากัน แล้ว

"ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว" เฟรินจามเสียงดัง

"เฮ้อ เห็นแก่นายเคยดูแลฉันนะเนี่ย" คิลบอกก่อนจะหิ้วปีกเพื่อนรักทั้งสองไปนอนบนเตียง

เหอะๆ ไปดูโรกันมั่งดีกว่า

หลังจากที่แยกจากเฟรินก็เดินเหม่อใจลอยไปชนกับซีบิลนักบวชหนุ่มแสนสุภาพ

"โทษทีซีบิล" โรกล่าว

"ไม่เป็นไรครับ แต่ดูคุณโรจะไม่สบายนะครับ หน้าซีดๆ" ซีบิลเอ่ยขณะพยุงโรให้ยืนขึ้น

"เฮ้ย หลบปาย หลบป๊ายยยย" ครี๊ดโจรสลัดตาเดียวที่มีหนังสือล้นมือจนมองไม่เห็นทาง

ตะโกนโวยวายเสียงดัง

โครม!!!

"อุ๊บ" หนังสือกองโตหล่นลงบนหัวซีบิลจังๆ ทำให้ปากไปชนกับปากโร

OoO TToTT (กรี๊ด ม่ายยยยยยย)

"เหวอ" โรร้องพลางถอยหลังกรูด

"คุณโร ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ซีบิลรีบพูด

"อืมๆ" โรพยักหน้า แต่...มันทำใจลำบาก ชายหนุ่มค่อยๆ ดันตัวขึ้นแล้ววิ่งหนีไป

หา มาทิลด้า เมื่อเจอกับเจ้าหล่อนแล้วโรก็จูบต่ออย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

"ระโร อุ๊บ" มาทิลด้าถูกปิดปากไปซะแล้ว

และแน่นอนคนติดเชื้อตอนนี้ก็มี เฟริน คาโล โร ซีบิล มาทิลด้า

ไม่ต้องห่วงคิลกับเรนอนรักกันมากเลยหายแล้ว(เกี่ยวไรกันอ่า=.=^)

และแล้วลางมรณะก็มาถึงป้อมอัศวินจนได้ เมื่อคนทั้งป้อมต่างติดเชื้อไวรัสรักกันถ้วนหน้า

โรเวนเลยเรียกประชุมด่วน

"แค่กๆ อย่างที่ทุกคนรู้กันตอนนี้พวกเราเกือบทุกคนติดเชื้อไวรัสอะไรสักอย่าง ดังนั้นแค่กๆ โอ๊ย ฮัดชิ้ว"

โรเวนพูดอย่างยากเย็นทำให้ลอเรนซ์ต้องขึ้นมาพูดแทน

"พวกเราต้องอาบแสงจันทร์เพื่อแค่กๆ" ลอเรนซ์ก็...

"ฆ่าเชื้อ แค่กๆ แล้วเราจะฮัดชิ้ว หายน่ะ" ลูคัสเสริม

"แล้วเราจะฮัดชิ้ว เริ่มเมื่อไหร่ฮะ" เด็กคนหนึ่งถาม

"คืนนี้!" โรเวนตอบก่อนจะหันไปไอต่อ =_=^

(ว่าแต่สงสัยจัง โรเวน ลูคัส ลอเรนซ์นี่ติดเชื้อได้ไง อิอิ สงสัยเหมือนเราป้ะ-ลิตเติลมิคุจัง)

แสงจันทร์ยามค่ำคืนส่องสว่างสุกใส

ดวงดาวกระจายเกลื่นเต็มฟ้า

ทิวหญ้าพลิ้วไหวไปตามแรงลม

ลมเย็นๆ ยามค่ำคืนกระทบใบหน้า มอบความสดชื่นให้อยู่ตลอดเวลา

บรรยากาศเหล่านี้คงจะงดงามและโรแมนติกมากทีเดียว

หากไม่มีเหล่านักเรียนจากป้อมถังแตกเอ๊ยป้อมอัศวินนอนอยู่เกลื่อนไปหมด

เสียงที่ดังระงมอยู่ตอนนี้ย่อมไม่ใช่เสียงชื่นชมจันทรา มันเป็นเสียง

"ฮัดชิ้ว"

“แค่กๆ”

“ฮัดเช้ย”

ของเหล่านักเรียนนั่นเอง (เฮ้อ น่าสงสารจังเลย ><)

เวลาผ่านไป ~ ~

“หายแล้ว”

“ไข้หายแล้ว”

“ไม่ไอไม่จามแล้ว”

“ฉันมีแรงแล้ว เย้”

“เย้!!!”

ของเหล่านักเรียนนั่นเอง (เฮ้อ น่ายินดี ^^)

เมื่อหายป่วยนักเรียนทุกคนก็เริ่มมองหาต้นเหตุ

“ฉันเปล่านะ” เฟรินรีบแก้ตัวยกใหญ่

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่” โร

“หรือนายร้อนตัว” ครี้ด

“ก็...ก็ ขอโทษนะ ไปล่ะ” เฟรินรีบพูดก่อนจะวิ่งหนีไป แต่ พระจ้าลงโทษ...

ก้อนหินใหญ่เท่าภูเขาได้มั๊ง (เว่อร์ค่ะ ^^”) มาขวางทาง teen นางเอกสุดสวยของเราส่งผลให้

พรืด (ลื่น)

โครม (ล้ม)

โป๊ก (หัวโขก)

“เฟริน!!!” ทุกคนอุทานอย่างตกใจเมื่อน้ำสีแดงสดเริ่มไหลซึมออกมาจากศีรษะสาวน้อยจอมป่วน

 คาโลรีบอุ้มเฟรินไปห้องพยาบาลทันที

“ตายแล้ว ซนจริงๆ เลย เฟรินเนี่ย แล้วพวกเธอดูแลเพื่อนยังไงถึงปล่อยเฟรินเป็นแบบนี้ฮึ” อาจารย์บ่นขณะ

นำผ้ากอซมาพันศีรษะเจ้าตัวยุ่งที่ยังไม่ได้สติ

“คาโล คิลมัส ในฐานะที่พวกเธอสนิทกับเฟรินที่สุดครูขอคุยด้วยหน่อยนะ” นักเรียนคนอื่นๆ ก็พากันทยอย

กลับออกไปจากห้องพยาบาล

“คืออย่างที่เห็นนะ เฟรินตอนนี้ก็อาการหนักเหมือนกัน อยู่ในร่างผู้หญิงครูเกรงว่าจะแข็งแรง ทางที่ดีให้เป็น
ผู้ชายจะดีกว่า” อาจารย์แนะนำ คิลเลยส่งแวนมาให้แล้วเดินออกไป ส่วนอาจารย์ก็เดินไปทำแผลให้นักเรียน
คนอื่นต่อ

“นายนี่มัน...” คาโลเริ่มพูดเสียงกระซิบ มองร่างเล็กๆ ที่หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง

คาโลเอื้อมมือไปหยิบมือเย็นๆ ของเฟรินขึ้นมาจูบและสวมแหวนให้ด้วยความรัก

“อือ...” เฟรินครางเบาๆ ค่อยๆ ลืมตา

“ใคร...” เฟรินส่งเสียงถาม

“นายอย่ามาล้อเล่นน่ะ ฟื้นก็ดีแล้ว” คาโลพูด

“คุณเป็นใครฮะ” เฟรินถามย้ำ

“เฟริน นี่นาย...”