ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #22 : ทำเรื่องอีกแล้วเฟรินเอ๊ย

พอเฟรินเอาผ้ามาห่มให้คาโลก็จะเดินออกจากห้องปล่อยให้คนป่วยได้นอนพักผ่อน

แต่ชายหนุ่มหลับคว้าหมับที่แขนเล็กๆ ของเฟริน...

“นายอยู่นี่แหละ” คาโลเอ่ย

“ไม่เอาเดี๋ยวนายก็ไม่ได้นอนกันพอดี” เฟรินปฏิเสธ

“งั้นฉันก็ไม่นอน” คาโลดื้อ>0<

“คาโลนอนเดี๋ยวนี้นะ” เฟรินหันมาดุ คาโลกลับอมยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ

“นอนด้วยกันนะ”

“นะนายจะบ้าเรอะ” เฟรินแหวหน้าแดงๆ แต่ก็ยอมนั่งข้างๆ แต่โดยดี

คาโลเลยนอนหลับตาพริ้มกุมมือเฟรินเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

กึก

“อ้าว โทษที ขัดจังหวะนายอีกแล้วหรอ” คิลพูดพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

“อืม” คาโล

“เปล่าๆ ” เฟรินรีบบอกสีหน้าเลิกลั่ก  ทำเอาคิลหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“หัวเราะอะไรฟะ เดี๋ยวปั๊ด” เฟรินง้างหมัด นักฆ่าหนุ่มเลยกระโดดหวือเปลี่ยนที่อยู่ใหม่

ไปแอบอยู่ข้างๆ คาโล

“คิล แกอย่าไปกวนคาโลดิ มันต้องนอนพักผ่อน มานี่มา” เฟรินกระดิกนิ้วเรียกเพื่อนรัก

 ซึ่งคิลก็เดินมาหาอย่างว่าง่าย “ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า” คิลพูดขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นคาโลเริ่มเคลิ้มหลับ

 เฟรินพยักหน้าแล้วเดินออกไปกับคิล เมื่อเดินออกมาห้องแล้วเฟรินก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้

“เออคิล ฉันมีเวทย์ใหม่จะนำเหนอ” เฟรินพูดอย่างอวดๆ

คิลหันมามองอย่างสนใจแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงกระตือรือร้น

“อะไรหรอ”

“เวทย์ที่จะให้ผู้หญิงทุกคนชอบ แน่นอนย่อมรวมไปถึงเรนอนน้องนุชสุดสวยด้วย” เฟรินเอ่ย

โดยเน้นชื่อเจ้าหญิงสุดสวยจากคาโลวาลอย่างชัดเจน ทำเอาคิลยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่

“ลองดูสิ อยากเห็น” คิลรีบบอก เฟรินเลยกระแอมเบาๆ อย่างน่าหมันไส้ก่อนจะร่ายเวทย์ผิดๆ ถูกๆ

          หมอกควันสีม่วงลอยอ้อยอิ่งกระจายทั่วบริเวณ ทำให้มองทางได้ไม่ค่อยถนัดนัก

“แหะๆ ผิดพลาดเล็กน้อยว่ะคิล” เฟรินหัวเราะแล้วยิ้มแหยๆ

“แอ้”

“? หืม...แอ้หรอ เฮ้ย!!!” เฟรินร้องอย่างตกใจเมื่อมองไปที่เท้าของตนเอง

ทารกเพศชาย ผมยุ่งๆ สีดำ นัยน์ตาใสซื่อสีม่วง คลานเตาะแตะไปมา เฟรินรีบอุ้มคิลน้อย???

แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น

“แอ้ แหวน เย้” คิลน้อยถอดแหวนแห่งเอวิเดสของเฟรินแล้วก็

กลืนลงไปเลย!!!

ผมสั้นๆ ถูกปล่อยยาวสยาย แผลเป็นใต้ดวงตาคมอ่อนบางจนเกือบมองไม่เห็น

รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น แน่นอนเฟรินเวอร์ชั่นสาวน้อยเฟริโอนานั่นเอง

เธอยืนอุ้มหนูคิลอย่างเอ๋อๆ อยู่ 3 วิ เมื่อตั้งสติได้ก็ใส่เกียร์  ห.มา วิ่งกลับห้องทันที

“คาโล คาโล” เฟรินโวยวายแล้วกระชากคอเสื้อคนป่วยให้มาเผชิญหน้าตน

“หืมเฟริน? นั่นลูกใคร” ประโยคหลังคาโลเอ่ยขึ้นมาอย่างเย็นชา เมื่อมองเห็นเด็กทารกที่กำลังเล่นผมของ
เฟรินอยู่

ที่สำคัญเจ้านั่นมันเรียกเฟรินว่า ‘มาม้า’

“อะเอ่อ เด็กหลงทางน่ะ ฮะๆ ” มะไม่ได้ บอกไม่ได้ ขืนบอกไปไอ้คาโลเอาตายแน่ เฟรินร้องในใจ

คาโลพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะรับเด็กมาอุ้มบ้าง

“หน้าคุ้นๆ แฮะ” คาโลเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาเฟรินสะดุ้งหน้าซีดรีบแก้ตัว

“ฮ่าๆ จะคุ้นได้ไง คิดมากน่า ฮ่าๆ”

“แล้วเราจะเลี้ยงเด็กนี่หรอ” คาโลถาม

“อะอือ” เฟรินตอบ ก็คงจะมีแต่วิธีนี้เท่านั้นแหละคิลเอ๊ย

“จะให้เขานอนไหนล่ะ” คาโลถามต่อ เฟรินนิ่งเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง

อืม...ถ้าให้มันไปนอนเตียงเดิมมีหวังกลิ้งตกลงมาขาแข้งหักจะทำไงเนี่ย

“เอางี้ให้นอนกับฉันก็ได้” เฟรินเสนอ

“แอ้ มาม้า อิ๋วโนม โนม...” คิลน้อยเอ่ยเสียงอ้อแอ้

“หิวนมหรอ ตายแล้ว ทำไงดีเนี่ย” เฟรินโวยวาย คาโลได้แต่มองตามแล้วอมยิ้ม

“ยิ้มอะไรคาโล” เฟรินชะงักหันมาถาม

“นายว่าราชินีแห่งคาโนวาลคนต่อไปจะดูแลลูกได้ดีขนาดนี้มั๊ย” คาโลถาม

“จะจะไปรู้เรอะ” เฟรินตวาดหน้าแดงๆ ทำเอาคิลน้อยร้องไห้จ้า

“ว๊าย โอ๋ๆ อย่าร้องนะ คนดี” เฟรินปลอบแล้วกดหัวคิลน้อยให้ซบลงที่อกของตน

“เฟริน เอาเด็กนั่นมานี่ แล้วนายไปหานมซะ”คาโลรีบโวยวายจนขัดกับนิสัยตัวเอง

“นายจะบ้าหรอ อย่าพูดเสียงดังสิ คิ...เด็กร้องไห้ใหญ่เลย” เฟรินพูด

“เชอะ แล้วคิลล่ะ” คาโลหันมาถาม

“ไม่รู้ดิ หาเรนอนมั๊ง” เฟรินโบ้ยไปให้เรนอน แล้วรีบเดินออกจากห้อง

พอเฟรินไปคาโลก็จ้องเด็กในมือย่างพิจารณา

“นายนี่หน้าเหมือนคิลจัง หรือว่า...” คาโลทำท่าคิด

ไม่นานเฟรินก็กลับมาพร้อมกับนมหลายกล่อง

“ช้าจัง คิลหิวจะตายอยู่แล้ว” คาโลเอ่ย

“ขอโทษนะคิล นายหิวมาก...อุ๊บ” เฟรินรีบตะครุบปากตัวเองทันทีที่รู้ตัวว่าตาหลุมของคาโลซะแล้ว

เจ้าชายน้ำแข็งหันมาเค้นความจริงด้วยสายตาจากจำเลยจำเป็น

“คิลจริงๆ ด้วยสินะ นายทำอะไรมันน่ะ”

“ไม่รู้สิ” เฟรินสารภาพเสียงอ่อย

“คทาพิพากษา โอเดล” คาโลเรียกลุงหมออกมาจากคทา

“สวัสดีนายท่าน นายหญิง แล้วท่าคิลล่ะ” โอเดลทักทายแล้วมองหาบุรุษคนสุดท้าย

คาโลเลยชี้ไปที่เตียง แล้วโอเดลก็ส่งเสียงร้องอย่างทึ่งๆ

“โอ้นายหญิง ท่านใช้เวทย์นี้ได้แล้วหรอเนี่ย”

เฟรินชี้หน้าตัวเองงงๆ แล้วถามลุงหมออย่างสงสัย

“เวทย์? เวทย์อะไรลุงหมอ ฉันร่ายคาถาผิดอย่างเคยนี่นา”

“ไม่ๆ นี่คือเวทย์ย้อนเวลา เป็นเวทย์ของชาวเดมอสน่ะ” ลุงหมออธิบายอย่างผู้รู้

“แล้วทำยังไงคิลถึงจะเป็นเหมือนเดิม” คาโลถามบ้าง

“7 ราตรีเท่านั้น อีก7 ราตรี ท่านคิลก็จะเป็นเหมือนเดิมเองแหละนายท่าน” โอเดลตอบก่อนจะบีบตัวแล้วหาย
เข้าไปในคทาเช่นเคย

“แง...” อยู่ๆ คิลน้อยก็ร้องไห้จ้า ทำให้เฟรินต้องรีบเข้ามาปลอบ

“โอ๋ คิลอย่าร้องไห้สิ”

“คิล ถ้านายไม่หยุดร้องไห้ ฉันจะแช่แข็งนาย” คาโลพูดบ้าง เฟรินหันมาตีแขนเจ้าชายน้ำแข็งดังเพียะ

แล้วแยกเขี้ยวใส่

“นายนี่มัน ใจร้ายชะมัดเลย แล้วอย่างนี้ใครจะไปกล้ามีลูกด้วยฮะ”

“ก็นายไง แล้วฉันก็ไม่ได้ใจร้ายซะหน่อย” คาโลตอบแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ

เฟรินนั่งเกร็งตัวแข็งทื่อแต่ก็แกล้งโมโหกลบเกลื่อนความเขิน

“รู้อะไรมั๊ย นายตอนโมโหก็น่ารักดีนะ” คาโลกระซิบข้างหูแล้วจูบเบาๆ

เฟรินที่หน้าแดงแล้วแดงอีกเอามือปิดปากคนปากบอนทันที

คาโลจับมือเฟรินมาจูบด้วยความรักแล้วจูบไล่ไปเรื่อยๆ จนถึงซอกคอแต่พอมองไปข้างๆ

คิลน้อยกลับนั่งจ้องตาแป๋ว!!!

“เฮ้อ...” คาโลถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้ามา ตอนแรกเฟรินก็สงสัย

แต่ก็เข้าใจเหตุการณ์ลางๆ เมื่อคาโล

เอาผ้านั้นมาผูกตาคิลน้อย (เฮ้ย เล่นงี้เลยหรอคาโล-ลิตเติลมิคุจัง)

“ไอ้บ้าแกทำงี้กะเด็กได้ไง” เฟรินโวยวาย

“...” เงียบ เจ้าชายน้ำแข็งแก้ผ้า -///- ผูกตาออกแล้วจ้องคิลน้อยประมาณว่า

จะเด็กหรือโตแกก็เป็นเครื่องขัดจังหวะได้เยี่ยมยอดที่สุดเลย ไอ้เพื่อนบ้า

“แง๊ กัว มาม้า” คิลร้องไห้แล้วโผเข้ากอดเฟรินยิ่งเพิ่มความอิจฉาให้คาโลเข้าไปใหญ่

“มาม้า ย้อน” คิลน้อยพูด

“อาบด้วยกันมั๊ยล่ะ” เฟรินชวนแล้วอุ้มคิลน้อยเข้าห้องน้ำ แต่

“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้” คาโลโวยวาย

“ทำไมล่ะ” เฟรินถามอย่างไม่เข้าใจ

“นี่มันคิลนะ” พูดแค่นั้นเจ้าชายคนเก่งจากคาโนวาลก็อุ้มคิลน้อยเข้าห้องน้ำไปเองซะเลย

“อะไรฟะ” เฟรินพึมพำอยู่หน้าห้องน้าอย่างไม่เข้าใจ

ไม่นานสองหนุ่มก็โผล่ออกมาด้วยสภาพเปียกปอนเหมือนลูกหมาตกน้ำทั้งคู่

เฟรินรีบเอาผ้ามาเช็ดตัวให้คิลน้อยทันที

“คาโลนะคาโล นายเนี่ยเล่นอะไรก็ไม่รู้” เฟรินบ่น

“ก็แค่อาบน้ำ” คาโลตอบขณะเช็ดหัวอยู่

“นายเนี่ยน้า แต่งตัวเสร็จไปเอาโจ๊กที่โรงอาหารมาด้วยล่ะ” เฟรินสั่ง

“อืม”

“ฮัดชิ้ว” คิลน้อยจามทำเอาเฟรินต้องรีบเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรัก

“คิล ตัวร้อนจี๋เลย” เฟรินเอามือวัดไข้แล้วพูดอย่างตกใจ

มองหาคาโลก็ไม่อยู่(ไปโรงอาหาร) เฟรินเลยรีบอุ้มคิลน้อยไปห้องของเรนอนแทน

“เรนอนมียาแก้ไข้บ้างม๊ย”

“ไม่มีค่ะ เอ๋แล้วนี่...” เรนอนถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเฟรินอุ้มเด็กมา

“ไอ้คิลนั่นแหละมันตัวร้อนจี๋เลย” เฟรินบอก

“คุณคิล” เรนอนที่พึ่งรู้อุทานอย่างตกใจ ก่อนให้เฟรินอุ้มคิลน้อยไปวางบนเตียงของตน

“คุณเฟรินไปห้องพยาบาลซิคะ น่าจะมี” เรนอนแนะนำ

เฟรินเลยวิ่งไปห้องพยาบาลทันที

“โธ่ คุณคิล” เรนอนรีบเอาผ้ามาเช็ดเนื้อตัวให้คิลน้อย

“อือ...” คิลครางอย่างทรมาร

“คุณคิล จริงสิ เขาว่าการจูบจะเป็นการถ่ายทอดเชื้อไข้

อีกอย่างเราเป็นคนของคาโนวาลจูบมีพลังรักษานี่นา ดีล่ะ”

แล้วเรนอนค่อยๆ ก็จูบคิลน้อยอย่างแผ่วเบา...

         มือเล็กๆ เริ่มขยายใหญ่ขึ้น  สัดส่วนของร่างกายก็ใหญ่ขึ้นตามด้วย

จากทารกตัวน้อยกลายเป็นนักฆ่าหนุ่มแห่งซาเรสนอนอยู่อย่างปรกติ

เวทย์มนต์คลายแล้ว ไข้ก็หายแล้วเช่นกัน

คิลค่อยๆ ลืมตาขึ้น คนแรกที่มองเห็น ร่างบางๆ ของเรนอนคนสวยก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ใบหน้าแดงระเรื่องเพราะติดพิษไข้ คิลยกมือขึ้นแตะแก้มคนรักอย่างทะนุถนอม แล้ว...

โครม

“ยามาแล้ว” เฟรินแหกปากมาแต่ไกลแต่พอเห็นเหตุการณ์ผิดปรกติข้างหน้า

ก็ล่าถอยออกไปอย่างรู้ตัวทันที

คิลลดมือลงอย่างอายๆ

“ผมขอโทษ” คิลเอ่ย

“มะไม่เป็นไรค่ะ แค่กๆ ” เรนอนตอบแล้วไอเบาๆ

“อุ๊บ” คิลเอามือปิดปากทันทีที่รู้สึกผะอืดผะอม เอ๊ะ หรือว่าตูท้อง??? ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปห้องน้ำ

สำรอกเอาบางสิ่งบางอย่างออกมา แหวนแห่งเอวิเดสนั่นเอง

“มันเข้าไปตอนไหนฟะ แต่ก็ค่อยยังชั่ว คิดว่าท้อง-*-” (คิลเอ๊ยแกเป็นผู้หญิงรึไงยะ-ลิตเติลมิคุจัง)

คิลล้างแหวนจนสะอาดก็เก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“เร เฮ้ยเรนอน” คิลรีบวิ่งเข้าไปประคองเรนอนที่กำลังจะล้ม

“เกิดอะไรขึ้น” เฟรินถามเมื่อได้ยินเสียงดัง

“เรนอนป่วย ตัวร้อนจี๋เลย”