ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #20 : กลับเอดินเบิร์ก

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พวกเฟรินเลยเตรียมตัวกลับเอดินเบิร์ก



“หม่อมฉันไปนะเพคะท่านพ่อ ท่านอา” เฟรินกล่าวลา



“มาเยี่ยมพ่อกับน้าบ่อยๆ นะ” เดวิเดสพูดขึ้น



“เพคะ” เฟรินรับคำแล้วกระโดดขึ้นมังกรไป







ยอดปราสาทของเอดินเบิร์กเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ธงประจำโรงเรียนโบกสะบัดไปตามแรงลม



“เฮ้อ คิดถึงจังแฮะ” เฟรินพูดขึ้นขณะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง



“นั่นดิ ไม่ได้กลับมาตั้งอาทิตย์นึงแน่ะ” คิลพูดอย่างเห็นด้วย



“คาโลล่ะ” เฟรินถาม



“ยังไม่ขึ้นมาเลย” คิลตอบ



เฟรินเลยเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นคนกลุ่มใหญ่มุงดูอะไรสักอย่างอยู่ พอเบียดตัวเข้าไปได้ก็เห็น



วิสและคาโลตั้งท่าต่อสู่กัน



“เกิดอะไรขึ้น” เฟรินถาม



“วิสเขาต้องการสู้ต่อน่ะครับ” ซีบิลเอ่ย



“ทำไมล่ะ” เฟรินถามอย่างไม่เข้าใจ



แต่ไม่มีเสียงตอบเพราะการต่อสู่เริ่มขึ้นแล้ว



คาโลเรียกดาบมาถือไว้ในมือ วิสมองแล้วยิ้มๆ ก่อนจะเรียกดาบของตนออกมาบ้าง



วิสวาดดาบไปมาและฟันหมายชีวิตคาโล(แค้นตั้งแต่มาขัดขวางตอนที่ 12 แล้ว)



แต่คาโลก็ใช้ย่อยแม้จะไม่ถนัดแต่ก็ไม่เป็นสองรองใคร



เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้งๆ ไม่หยุด



ดาบของวิสดูเหนือกว่าดาบของคาโลเล็กน้อย



ดังนั้นวิสเคยตวัดดาบทำให้ดาบในมือของคาโลร่วงลงกับพื้น



แต่คาโลก็รีบเก็บมาตั้งรับต่ออย่างรวดเร็ว



คมดาบของคาโลไม่สามารถทำอะไรวิสได้ นอกจากรอยแผลที่แก้ม



บัดนี้มีเลือดไหลซิบๆ



“พี่คาโลฮะ พี่เฟลิโอน่าเป็นไงมั่งหรอฮะ” วิสกระซิบถามยิ้มๆ



คาโลจ้องหน้าวิสด้วยสายตาดุร้ายเย็นชา



“คทาพิพากษา...นักรบฮีลช็อต” สิ้นเสียงคาโลคทาพิพากษาก็ลอยมาอยู่ในมือ



เมื่อหมอกควันเริ่มจางทำให้เห็นร่างนักรบฮีลช็อตชัดเจนขึ้น



ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นนักรบฮีลช็อตก็พุ่งตรงเข้าทำร้ายวิสทันที



“เฟลิโอน่าเป็นของฉัน” คาโลประกาศกร้าว



วิสแสยะยิ้มก่อนจะหันไปตั้งใจต่อสู่กับนักรบจากคทา



“วิสกาย่า” คาโลเริ่มร่ายเวทต่อเนือง



วิสมัวแต่ต่อสู้กับฮีลช็อตจนลืมสนใจคาโล



ดังนั้นจึงโดนเวทของคาโลเล่นงานเต็มๆ



เลือดสีแดงเข้มไหลออกมจากปากของวิส เสื้อผ้าขาดวิ่น บาดแผลเต็มตัว



ขณะที่คาโลเดินเข้าใกล้ วิสก็ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายตวัดดาบ



บาดเข้าเนื้อที่หน้าอกคาโล เลือดซึมออกมานอกเสื้อคลุม



บ่งบอกชัดเจนว่าแผลหนักกว่าของวิสหลายเท่านัก



แต่คาโลก็ยังฝืนยืนขึ้นในขณะที่วิสหมดสติไปแล้ว



“คาโลชนะ” โรเวนพูดจบคาโลก็ทรุดลงทันที



เฟรินรีบถลาเข้าไปประคองทันที



“คาโล...”



“ฉันชนะแล้วนะ” คาโลพูดก่อนจะสลบไป



เฟรินและคิลเลยรีบพาคาโลไปห้องพยาบาลทันที



“แกว่าคาโลมันโง่หรือบ้าวะคิล” เฟรินถามแม้จะแอบดีใจที่คาโลชนะก็ตาม



“มันรักแก” คิลตอบหน้าตาเฉย ทำเอาเพื่อนสาวหน้าเหวอ แดงก่ำ



“ไอ้บ้า ไปเลยไป๊” เฟรินไล่ คิลเลยเดินหัวเราะออกมาข้างหน้าห้อง



“นายมันบ้า คาโล” เฟรินพึมพำขณะเอามือมาลูบแผลที่หน้าอกคาโล



ตอนนี้อาการเริ่มทุเลาลงแล้วเพราะ อาจารย์ใช้เวทรักษากับคาโล



ทำให้ไม่บาดเจ็บเท่าไรนัก กรณีของคาโลก็เหลือเพียงรอยแผล อีกไม่กี่วันก็หาย



คาโลค่อยๆ ลืมตามองเฟรินช้าๆ  เฟรินรีบเข้ามาใกล้และทักอย่างร่าเริง



“เป็นไงมั่ง”



“เจ็บแผลนิดหน่อย”คาโลตอบ



“อ้าวคาโลฟื้นแล้วหรือจ๊ะ” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลทักเสียงแหลม



“ครับ ขอบคุณนะครับอาจารย์” คาโลพูดอย่างนอบน้อม



“จ้ะ กลับไปพักที่ห้องได้แล้ว



  นะจ๊ะ อ้อ! ถึงจะใช้เวทในการรักษาแต่อีก 2-3 วันกว่าแผลจะหาย



ระหว่างนี้อย่าให้แผลโดนน้ำเด็ดขาด ฝากด้วยล่ะ เฟริน” อาจารย์อธิบายก่อนจะหันมาสั่งเฟริน



“ฮะ” เฟรินตอบรับอย่างตั้งใจก่อนจะประคองคาโลกลับห้องไป...