ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #2 : ค่ายเวทมนต์

“ภูติสวรรค์เอ๋ย...จงออกมา” สิ้นเสียงเฟรินก็มีแสงสีขาวส่องออกมาจากค่ายเวทมนต์ และแล้วร่างของคน ๆ หนึ่งก็ชัดเจนขึ้น



“เรียกข้ามาทำไม” ร่างนั้นถาม



“ช่วยข้าที...คนรักข้า...กำลังจะตาย”เฟรินสะอึกสะอื้น



“จะให้ข้าทำเช่นไร” ร่างนั้นถามต่อ



“ได้ยินมาว่าเลือดของข้าช่วยเค้าได้ แต่เค้าต้องไม่รับแน่ ข้าอยากให้ท่านนำเลือดของข้าไปให้เค้า” เฟรินอธิบาย



“สิ่งที่ข้าจะได้รับล่ะ” เฟรินเงียบไปก่อนจะตอบว่า “ทุกสิ่งที่ท่านต้องการ”



ร่างนั้นยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะพูดว่า “ข้าเป็นภูติสวรรค์ไม่ต้องการชีวิตเจ้า แต่ข้าต้องการเสียงของเจ้า ใน 7 วันเจ้าจะพูดไม่ได้ ตกลงมั๊ย”



“อือ...ข้าตกลง” เฟรินพูดทั้งน้ำตา แสงสีเงินเปล่งประกายบริเวณกล่องเสียงของเฟริน ความปวดแสบปวดร้อนลามจากต้นคอไปทั่วร่างกาย



ก่อนสติสัมปชัญญะจะค่อย ๆ เลือนหาย โร เซวาเรส ห้องสมุดเคลื่อนที่รีบวิ่งเข้ามารับร่างบางก่อนที่จะถึงพื้น



“เฟริน” โรอุทานอย่างตกใจแล้วรีบพาหญิงสาวไปส่งห้อง



“เฮ้ย...เฟริน” คิลร้องทันทีที่เห็นเพื่อนสาวในมือของโร



“ฉันเจอมันหลังป้อม” โรอธิบาย



คิลพยักหน้าเบา ๆ ก่อนนำร่างของเฟรินไปนอนที่เตียงเบา ๆ



“แล้ว...คาโลเป็นไร” โรถาม



“ไข้น่ะ กินยาแล้วก็หลับไปเลย” คิลบอก



“ยาอะไรหรอ” โรถามต่อ



“ไม่รู้สิ ผู้หญิงคนนึงเอามาให้เหมือนเลือดอะไรสักอย่าง แต่พอคาโลมันกินอาการทรมารของมันก็หายไป” คิลเล่าให้ฟัง



โรพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะขอตัวกลับห้องของตน



ไม่นานเฟรินก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น



‘คิล’ เฟรินพยายามเปล่งเสียงแต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ หลุดออกจากปากเธอเลย



เมื่อคิลหันมาก็ทักเฟรินเสียงใส



“อ้าว ฟื้นแล้วหรอ ไปกินข้าวกัน”



เฟรินจะพูดว่า ไม่ แต่เมื่อไม่มีเสียงเฟรินเลยทำหน้าเศร้าและส่ายหน้าช้า ๆ พลางมองคาโลแทน



“คาโลมันไม่เป็นไรหรอกมีคนเอายามาให้มันกินแล้ว” คิลพูดเหมือนรู้ทัน



เฟรินทำหน้าตาประมาณว่า ‘ยาอะไร ใครเอามาให้’



คิลก็งงที่เพื่อนรักของตนไม่พูด แต่ก็เล่ารายละเอียดให้เพื่อนสาวฟัง



เมื่อฟังจบเฟรินเลยเดินไปหยิบปากกากับกระดาษมาเขียนคำว่า “ไปกินข้าวกัน” พร้อมกับยิ้มสดใส



ทำให้คิลงงเข้าไปใหญ่ “เฮ้ย ทำไมไม่พูดวะ”



เฟรินส่ายหน้าก่อนจะเขียนคำว่า “พูดไม่ได้ออกไป” แต่ทั้งคู่ก็เดินไปจนถึงโรงอาหารจนได้



เฟรินสะกิดนักฆ่าหนุ่มแล้วยื่นกระดาษไป “สั่งข้าวให้หน่อยเหมือนเดิม 3 จาน” คิลรับกระดาษมาแล้วหัวเราะ



อย่างน้อยมันก็กินจุเหมือนเดิม...



เฟรินเอามือถูกันและถือช้อนรออาหารที่คิลนำมาเสิร์ฟ แต่เมื่ออาหารคำแรกถูกกลืนเข้าไป ช้อนส้อมในมือก็ร่วงกราว มือทั้งสองข้างจับที่ต้น



คออันเป็นสาเหตุของความเจ็บปวดจน คิล โร ลูคัส ลอเรนซ์ โรเวน ซีบิล ครี๊ด



ที่อยู่ละแวกนั้นกรูกันเข้ามารุมเฟรินที่ตอนนี้ลงไปกลิ้งที่พื้นด้วยความทรมาร แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครได้ยินเสียง



เฟรินเลยซักแอะ โรที่ได้สติก่อนเพื่อนรีบอุ้มเฟรินไปห้องพยาบาล



“ไม่ได้ผิดปรกติอะไรนี่” อาจารย์ห้องพยาบาลพูดขึ้น แต่ก็ปล่อยให้เฟรินนอนพักผ่อน ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปกินข้าวต่อ ไม่นานคาโลก็เดิน



ลงมาที่โรงอาหาร



“อ้าวหายแล้วหรอ” คิลถาม



“อือ”คาโลตอบสั้น ๆ ตามสไตล์



“เฟรินล่ะ”



“ห้องพยาบาล”คิลตอบ



“ห้องพยาบาล?” คาโลทวนคำ



“อือ ดูมันไม่ค่อยสบาย” โรพูดต่อ



คาโลพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว



เมื่อเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่คาโลเห็นคือ...