ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #11 : ปองร้าย หมายชีวิต และพรหมจรรย์

     เมื่อเฟรินเดินออกมาจากร้านขายเครื่องประดับ  ก็มองหาคาโลแต่ไม่มีวี่แววเลย



\"หรือว่า  มันจะหาเราอยู่\" เฟรินพึมพำ  แล้วออกเดินตามหา  หาไปเรื่อย ๆ จนหลงเขาไปในตลาดมืด



มุมอับแห่งตลาดเอดินเบิร์ก  ตลาดมืดก็ต้องมีเหล่าผู้คนที่โหดร้าย  พ่อมดแม่มดเถื่อน  สิ่งของผิดกฎหมายออกวางขายอย่าง



ไม่กลัวเกรงอำนาจของปราชญ์โลเมธี



\"คาโล\" เฟรินเรียกบุรุษร่างสูงที่คล้ายคนรักแต่เมื่อร่างนั้นหันมา



\"เอ๋ คิดว่าใคร ท่านเฟลิโอน่า ธิดาแห่งความมืดนั่นเอง หึ ๆ\" เสียงหัวเราะเย็น ๆ ดังขึ้นมาจกบุรุษเบื้องหน้า  ไม่นานจาก 1 คนก็เป็น



2 คน จาก 2 เป็น 3 จนมีประมาณ 6 คนล้อมเฟรินไว้ไม่ให้หนี



\"พวกแก...ต้องการอะไร\" เฟรินตวาด



\"ตัวของท่านมีค่าหัวสูงนัก  มีคนมากมายต้องการตัวท่าน  พวกข้าใด้ยลโฉมท่านใกล้ ๆ รู้สึกว่า งดงามนัก ใคร่อยากจะขออะไร



เล็ก ๆ น้อย ๆ จากท่านเท่านั้นเอง\" หนึ่งในนั้นตอบกลับมา  ทำให้เฟรินกัดฟันกรอด



\"ผ่าปฐพี\" เฟรินเปล่งเสียง แต่...ดาบถูกฝากไว้ที่แองเจลีน่า ไม่ได้นำมาด้วย  เฟรินหน้าถอดสี  ก่อนจะกำมือตั้งการ์ดหลวม ๆ



ถึงฝีมือจะเก่งกาจเพียงไร  เฟรินคือผู้หญิงธรรมดา  จะเอาปัญญาที่ไหนไปสู้ผู้ชายตั้ง 6 คน ดังนั้นไม่นานกำปั้นใหญ่ ๆ ก็อัดเข้าที่



ท้องน้อยเฟรินเต็ม ๆ



\"อึก\" เฟรินทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า



\"ฮึ ๆ \" เสียงหัวเราะที่น่าขยะแขยงดังขึ้น



\"คะ...คาโล\" เฟรินพยายามเรียกชื่อคนรัก



ชายร่างใหญ่ที่คาดว่าจะเป็นจะเป็นผู้นำค่อย ๆ ก้าวย่างเข้ามา  แสงแดดที่ส่องเข้ามาลอดช่องหลังคาผุ ๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมคาย



ผมสีน้ำเงินอ่อน  ตาสีเขียวมะนาว  นั่งลงข้าง ๆ เฟรินมือเย็นเยืยบค่อย ๆ เชยคางของเฟรินขึ้นมา



นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลส่อแววกราดเกรี้ยว



\"ปล่อย\" เฟรินตวาดทั้ง ๆ ที่เรี่ยวแรงลดลงเรื่อย ๆ



\"หึ ๆ ใจกล้าดีนะ  ท่านเฟลิโอน่าเอางี้ถ้าข้ารับฝ่ายเดียวมันจะไม่ดีใช่ม้า งั้นข้าจะบอกชื่อข้าละกันนะ\" เยงนั้นเอ่ยขึ้น



\"ไม่จำเป็น\" เฟรินจะปัดมือออกแต่ไม่มีแรงแล้ว...



\"หึ ๆ ข้าชื่อ วิส นีโอ \" พูดจบวิสก็ผลักเฟรินให้ล้มลง



\"อย่านะไอ้บ้า\" เฟรินปัดป้องอย่างไร้เรี่ยวแรง



\"อย่าขัดขืนเลย\" วิสพูดพร้อมกับกระชากเสื้อเฟรินจนขาด



สาวน้อยหน้าซีดเผือด  ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะรู้สึกหวาดกลัวขนาดนี้



\"ไม่...อย่า...ขอร้องล่ะ อย่านะ\" เฟรินน้ำตาคลอ



รอยยิ้มกระตุกที่มุมปากก่อนจะหัวเราะดังลั่น



\"หืม...ก็ได้ ๆ ข้าจะปล่อยท่านไป แต่ข้าจะนับ 1-5 ละกันนะ\"



\"ขอบใจนะ วิส  นีโอ\" เฟรินพูดอย่างดีใจ



แต่เมื่อพยายามลุกขึ้น  ฮวบ...เฟรินทรุดลง เพราะยังไม่หายจากอาการจุก



\"1\" วิสเริ่มนับ



เฟรินพยายามลุกขึ้นเดินได้ 2-3 ก้าวก็ล้มลงอย่างเดิม



\"2\" วิสนับต่อ



เฟรินค่อย ๆ พาร่างกายของตัวเองเดินออกห่างจากคนกลุ่มนั้นมากที่สุด



\"3\"



ไม่มีสักเสียงที่แสดงน้ำใจช่วยเหลือมีเพียงเสียงเดียวที่ดังกระหึ่มตอนนี้เสียงหัวเราะของชายทั้ง 6 คน แม้เฟรินจะล้มลงีกกี่ครั้งก็ตาม



\"4\"



อึก  ไม่...ฉันไม่มีวันยอมคนอย่างแกหรอก เฟรินสบถในใจ



อาการจุกเริ่มบรรเทาลง  แต่ยังไม่หาย  เฟรินใช้กำลังเฮือกสุดท้ายในการวิ่งแต่...



\"5\" วิสประกาศก้องก่อนจะเดินเข้ามาหาเฟรินอย่างไม่กลัวเกรง



\"ถอยไป\"  เฟรินตะโกน



บุรุษตรงหน้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเล็ก



\"หมดเวลาแล้ว  ท่านเฟลิโอน่า\"



\"กรี๊ด...\" เสียงกรีดร้องสุดท้านดังขึ้นก่อนสติจะล่องลอยไปไกล



\"ท่านวิสจะทำอย่างไรต่อดี\" หนึ่งในนั้นถาม



\"หึ ๆ พวกเจ้าขอกไปซะ\" วิสหัวเราะก่อนจะหันมาสั่งลูกน้อง



พวกลูกน้องทำหน้าเสียดายแต่ก็เดินออกไปตามคำสั่ง