ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #18 : พิธีบวงสรวง

น้ำใสๆ ในบ่อน้ำพุที่เฟรินเคยเห็นเมื่อกลางวันกลับแดงฉาน กลิ่นคาวๆ ลอยมากระทบจมูก



รู้สึกคลื่นไส้จนต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก สีของๆ เหลวในบ่อทำให้เฟรินแน่ใจว่า มันคือเลือด



แต่ละเป็นเลือดของอะไรนั้นก็สุดจะคาดเดาได้



ความคิดทุกอย่างหยุดกึก เมื่อมือของเจ้าปีศาจกำลังจูงหล่อนให้เดินลงไปในบ่อเลือด



“ท่านพ่อ” เฟรินเรียกเสียงสั่น



“อะไรหรอเฟลิโอน่า” เจ้าปีศาจหันมามองบุตรสาว



“ลูก...ไม่ไปได้มั๊ยเพคะ” เฟรินเอ่ย



“ไม่ได้ เลือดมนุษย์เป็นตัวยาสำคัญที่จะช่วยกักเก็บพลังเราเอาไว้นะ”



“เลือดมนุษย์” เฟรินทวนคำอย่างไม่เชื่อหู



“อ๊ะ” ราชินีจันทราร้องเบาๆ พลางมองแขนที่เริ่มเหี่ยวย่นของตัวเอง



“ท่านอา” เฟรินพึมพำ



ร่างของเฟรินเริ่มเซเพราะพลังชีวิตเริ่มอ่อนลง



พลั่ก!!



เจ้าปีศาจตัดสินใจผลักเฟรินลงบ่อเลือดทันที



ตูม!!



ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับเลือดมนุษย์ในบ่อ เฟรินก็รู้สึกถึงพลังที่เต็มเปี่ยมในตัว



แต่เริ่มรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวเองลงทีละน้อย...



จ้าวปีศาจ ราชินีจันทรา และราชายักษ์ค่อย ๆ เดินลงมาแช่เลือดบ้าง



“ท่านพ่อข้าหิว” เฟรินเอ่ยดวงตาเย็นชาเลื่อนลอย



“ก็เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา” เอวิเดสพูด



“งั้นเดี๋ยวอาพาไปนะเฟลิโอน่า” ราชินีจันทราอาสา



“พาไป? ไปไหนเพคะ” เฟรินเอ่ยถามหน้าซื่อๆ



“อ้าว ก็เจ้าหิว” ลูน่าพูดงงๆ



“หลานยังไม่ได้บอกสักคำเลยท่านอาก็” เฟรินเถียงยิ้มๆ



เมื่อจบพิธีเฟรินก็บ่นออดๆ แอดๆ ให้โกโดมฟังตลอดทาง



“แกดูสิเจ้ากวาง ตัวฉันเหม็นคาวเลือดมากเลย”



“ไม่หรอกกระหม่อม” โกโดมพูดอย่างนอบน้อม



“แกเห็นรึเปล่าเจ้ากวางว่าท่านพ่อทรงถีบหรือผลักฉัน” เฟรินถาม



“ผลักกระหม่อม” โกโดมตอบ



“มือหนักชะมัดเลย” เฟรินก็บ่นๆๆๆๆๆๆๆ ตลอดทางจนถึงห้องนอนของตัวเอง



เมื่อเปิดประตูเข้ามาแม่ตัวยุ่งก็รีบถลาเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายทันที



เสร็จแล้วก็มานอนแผ่หลาบนเตียงนุ่มๆ อย่างเหนื่อยอ่อน



คิดถึงชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ต่างดินแดน...



แล้วหญิงสาวก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว







****************************************************







กลางดึกคืนนั้นเอง



ผ้าม่านสีชมพูมีลูกไม้บางๆ ประดับอยู่ถูกปัดไปข้างๆ ให้พ้นทาง



แสงของดวงดาวไม่ได้ให้ความสว่างของค่ำคืนนี้เพิ่มขึ้นเลยแม้แต้น้อย



แต่แสงจากพระจันทร์ที่มีเพียงครึ่งเสี้ยวก็แค่ทำให้เห็นเพียงเงาดำๆ ของผู้มาเยือนเท่านั้น



ผมเป็นประกายต้องแสงจันทร์สีเงิน



ดวงตาเรียบเฉยสีฟ้าที่สาวน้อยที่นอนอยูบนเตียงไม่เคยอ่านออก



ใบหน้าสลักส่อแววเป็นห่วงและกังวล



รูปร่างสูงใหญ่ค่อยๆ คลานขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆ สาวน้อยที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอย่างถือสิทธิ์



มือหนาค่อยๆ ปัดเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าและมอบจุมพิตที่อ่อนโยนฝากเอาไว้ที่หน้าผากของหญิงสาว



แพขนตาหนาค่อยๆ ขยับ ดวงตาสีแดงจ้องไปที่ผู้บุกรุก



“เจ้าเป็นใคร” หญิงสาวตวาดพลางกระโดดถอยหลังมาตั้งหลัก



“เฟริน นายจำฉันไม่ได้หรอ” คาโลเอ่ยขึ้นสีหน้าตกใจเล็กน้อย



“คาโล...คาโลหรอ” เฟรินพึมพำดวงตาสีแดงเริ่มอ่อนจางลงกลายเป็นสีน้ำตาลปรกติ



“อือ ฉันเอง” คาโลบอกยังไม่หายสงสัยเรื่องตาสีแดงเมื่อกี้นี่



“มานี่ได้ไงน่ะ” เฟรินถาม



“เป็นห่วงเลยตามมา” คาโลตอบ



กึก



อีกหนึ่งบุรุษกำลังเดินเข้ามา



“ผ่าปฐพี” เฟรินเรียกดาบมาถือไว้ในมือ



“เฮ้ยเดี๋ยว ฉันเอง” คิลรีบแสดงตัว



“เจ้าเป็นใคร” เฟรินตวาดดวงตาแดงก่ำอีกครั้ง



“เฮ้ยมาเดมอสวันเดียวลืมเพื่อนเลยหรอวะ” คิลด่า



“เพื่อน งั้นนายก็คือคิล” เฟรินพูดดวงตากลับเป็นสีน้ำตาล



“เออดิ” คิลพูดอย่างไม่สบอารมณ์



“แล้วพวกนายมานี่ได้ไงน่ะ” เฟรินถาม



“ขี่มังกรมา” คิลตอบ



“จริงอ่ะ มังกรใครเขาล่ะ” เฟรินถามอย่างตื่นเต้น



“พี่อาเธอร์” คาโลตอบสั้นๆ



“แกจะกลับเอดินเบิร์กเมื่อไหร่” คิลถาม



“โอ๊ย อีกตั้ง1อาทิตย์ ตอนนี้ฉันโดนคำสาปอยู่” เฟรินบอก



“คำสาป” คาโลและคิลอุทานขึ้นพร้อมกัน เฟรินเลยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังยกเว้นเรื่องพ่อและน้า



พลังจะอ่อนลงเท่านั้น



“เฟริน” คาโลเรียกพลางดึงไหล่เฟรินมาใกล้ๆ



“อะ...อะไร”



“...” คาโลจ้องไปที่ดวงตาสีออกแดงๆ นั่น



“เฟรินทำไมตานายสีแดงยังกะเลือดเลยล่ะ” คิลถาม



“จริงหรอ ก็ฉัน...” เฟรินอ้ำอึ้ง



“ก็ฉันอะไร” คิลเซ้าซี้



“หิว” เฟรินพูดขึ้นแล้วดึงแขน ‘คนใกล้ตัว’เข้ามากัด



ทันทีที่รสเลือดกระจายอยู่ในปากเฟรินก็ได้สติทันที



“เฮ้ย” เฟรินร้องลั่นพลางเอามือเช็ดเลือดที่ปาก



“นายเป็นบ้าอะไรเฟริน” คิลด่า



“ฉัน...ฉันไม่รู้...” เฟรินพูดอย่างสับสน



ผู้ถูกกระทำก็นั่งทำตาปริบๆ ไม่ร้องไม่พูดอะไรซักแอะ



“คาโลคือฉัน...” เฟรินพูดอย่างสำนึกผิด



“ไม่เป็นไรนายไม่รู้นี่นา” คาโลยักไหล่



“แต่ฉัน...” เฟรินพูดยังไม่จบก็มีเสียงๆ หนึ่งขัดจังหวะซะก่อน



“มีคนมา” เสียงหวานๆ ของเรนอนดังขึ้น



“เรนอนเธอก็มาหรอ” เฟรินถามขึ้นอย่างแปลกใจ



“ค่ะ” เรนอนตอบยิ้มๆ ก่อนจะซ่อนตัวในความมืด



“เจ้าหญิงเพคะ”



เสียงนางกำนัลดังขึ้นแต่เฟรินก็แกล้งทำเป็นนอนหลับทำให้นางกำนัลเดินออกไปอย่างงงๆ



“เฮ้อ รอดแล้ว” เฟรินพูดทุกคนเลยพากันออกมาจากที่ซ่อน



“เอ่อ แล้วงานประลองนั่นล่ะ” เฟรินเอ่ยถาม



“โอ๊ยพี่โรเวนหงุดหงิดใหญ่เลยแหละแกเอ๊ย”คิลตอบ



“เพราะฉันหรอ” เฟรินถามต่อ



“เปล่าๆ พอแกไปงานก็เริ่มต่ออีกแป๊บนึง คู่ต่อสู้คู่แรกมันบ้าพลังกันไปหน่อย ทำเวทีไหม้ไปเป็นแถบ



คู่ที่สองก็บ้าสาดน้ำ โหฉันนั่งอยู่ขอบสนามยังเปียกซ่กเลย



ยังไม่เจอคู่สามนะโอ๊ย บ้าสายฟ้า เรียกมาทีใจหายใจคว่ำหมด



เจอไปสามคู่พี่แกก็เครียดแล้ว เลยยกเลิกกลางคัน” คิลอธิบาย



“อืม”



“เออฉันสงสัยว่าทำไมคนอื่นถึงหลงรักแกแต่พวกฉันไม่หลงวะ อ้อยกเว้นคาโลนะ”คิลถามและก็นิ่งไป



เพราะคาโลแช่แข็งไปแล้ว^^



“ท่านอาลูน่าบอกว่า99% จะหลงรัก ส่วนอีก 1% ไม่ พวกนายคงเป็น 1%ที่เหลือนั่นแหละ”เฟรินบอก



คาโลและเรนอนพยักหน้าอย่างเข้าใจ



“แล้วพวกนายจะกลับกันเมื่อไหร่ล่ะ” เฟรินถาม



“ต้องดูสถานการณ์ก่อน” คิลตอบยิ้มๆ



“เออนี่อีก2 วันก็วันเกิดท่านพ่อแล้วอยู่ด้วยกันก่อนนะ” เฟรินชวน



“โอเค” คิลตอบตกลงอย่างนึกสนุก



“แล้วเรนอนกับคาโล” เฟรินถามพลางเหลือบไปมองทั้งสอง



ซึ่งเรนอนและคาโลก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้



“เย้!!!” เฟรินผลอร้องอย่างดีใจ