ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #15 : เฟรินเนื้อหอมจังเลย

ตอนที่ 15 เฟรินเนื้อหอมจังเลย



จากใบหน้าที่เคยยิ้มแย้ม(ราวคนบ้า) กลับกลายเป็นใบหน้าเคร่งขรึมเหมือนคิดอะไรอยู่ของเฟริน



ทำเอาเด็กผู้หญิงใน(และนอก)ป้อมอัศวินจ้องมองเฟรินและซุบซิบกันหน้าแดงเป็นแถว



โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยสักนิด



ขณะเดินผ่านมุมมืดก็ถูกมือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือ



“อ๊ะ” เฟรินร้องอย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันได้มองหน้าคนฉุด ริมฝีปากร้อน ๆ ก็ประกบลงมาซะแล้ว



ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่สัมผัสอันร้อนแรงก็พอจะทำให้รู้ได้ทันทีว่าคน ๆ นั้นคือ



เจ้าชายคาโล



“อืม... คาโล” เฟรินครางเบา ๆ



“นายอย่าทำอย่างนี้สิ” คาโลบอก



“ทำอะไร” เฟรินถามอย่างงง ๆ



“นายดูนี่” พูดจบคาโลก็จูงกึ่งลากเฟรินไป (แอบ) ดูเหล่าผู้หญิง (อันน้อยนิด) ที่พากันซุบซิบเรื่อง...เฟริน



“เฮ้ย” เฟรินอุทานอย่างตกใจ



‘รุ่นพี่เฟรินเท่จังเลย’



‘ใช่ ยิ่งมองยิ่งเท่’



‘กรี๊ด~ ~’



‘แต่เขาเป็นผู้หญิงนะ’



‘ตอนนี้เป็นผู้ชายนี่นา’



‘จริงสินะ กรี๊ด ~’



“นายหึงหรอ” เฟรินถามยิ้ม ๆ



“เปล่า” คาโลแก้ตัวเขิน ๆ



“แหม ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ยังไงฉันน่ะ....” เฟรินรีบตะปบปากตัวเองทันที



“ฉันน่ะอะไร” คาโลถาม



“เอ่อ ไปดีกว่าแฮะ” เฟรินตัดบทก่อนจะขยับตัว



แต่คาโลก็จับข้อมือไว้ไม่ให้ไปไหน



“ฉันน่ะอะไร” คาโลถามซ้ำ



“เอ่อ ฉันน่ะ...” เฟรินอ้ำอึ้ง



“อ้าวคุณเฟริน” เรนอนทัก



‘เฮ้อ ขอบคุณพระเจ้า’เฟรินคิดในใจ



“คาโล พี่โรเวนเรียกประชุมน่ะ” เรนอนหันมาบอกคาโล



“อืม” คาโลตอบสั้น ๆ แต่ก็ไม่ลืมส่งสายตาแปลก ๆ มาให้เฟริน ก่อนกระซิบว่า



“คนของคาโนวาลไม่เคยปล่อยให้ใครหนีหนี้ จำไว้เฟริน”



“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าคะคุณเฟริน” เรนอนถาม



“ปะปล่าวฮะ” เฟรินปฏิเสธเป็นพัลวัล



“รอย...หายหรือยังคะ” เรนอนถามเสียงกระซิบ



เฟรินสะดุ้งหันมาจ้องเรนอนทันที



“ก็เรนอนนี่ละค่ะที่เช็ดตัวให้คุณเฟรินวันนั้น” เรนอนอธิบาย



“อะอือ ขอบใจนะ ใกล้หายแล้วล่ะ (มั๊ง)” เฟรินตอบ



“ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยนะคะ” เรนอนเตือน



“อือ” เฟรินตอบยิ้ม ๆ



“งั้น ฉันขอตัวก่อนนะคะ มาทิลด้าเรียกประชุมเหมือนกันอ่ะค่ะ” เรนอนพูด



“ฮะ”



สาวน้อยเอ๊ยหนุ่มน้อยเมื่อแยกจากเรนอนก็เดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง



“รุ่นพี่เฟรินคะ” เด็กสาวหน้าตาน่ารักผมสีชมพูเรียกเอาไว้



“ฮะ”



“คือฉันชื่อมิวว่า เรสเตอร์ จากปราสาทขุนนาง คือฉันชอบรุ่นพี่เฟรินมากเลยค่ะ



คบกับฉันนะคะ” มิวว่าพูดอย่างหวังในคำตอบเต็มที่



“หา” เฟรินทำหน้าตกใจ



“กรี๊ด น่ารักจังเลย มิวว่าชอบพี่เฟรินที่สุดเลยค่ะ” มิวว่ากรี๊ดกร๊าด



“เอ่อคือ...” เฟรินอึ้ง ทึ่ง เสียว (อันหลังไม่เกี่ยว)



“ว๊า ต้องไปแล้ว ไปนะคะพี่เฟริน” พูดจบมิวว่าก็โบกมือแล้ววิ่งจากไป



“อะไรวะ” เฟรินเกาหัวแกรกๆ



“เสน่ห์แรงจังเลยนะ” เสียงปริศนาดังขึ้น



“โร” เฟรินอุทานอย่างตกใจ



“จากปราสาทขุนนางหรอ คู่ปรับเราซะด้วย” โรพูดไม่หยุด



“จะบ้าหรอ เขาแค่ล้อเล่นกันเท่านั้นแหละ” เฟรินพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก



“เอ่อ พี่เฟรินคะขอคุยด้วยหน่อยนะคะ” เสียงอีกเสียงดังขึ้น



ขอทานกิตติมศักดิ์ยักไหล่ก่อนจะเดินจากไป



“ฉันชื่อเบลล่า กลอส อยู่ป้อมอัศวินปี1 ชอบรุ่นพี่มากเลย เบลล่าเลยอยากจะสนิทกับพี่น่ะค่ะ”เบลล่าพูด



“เอ๋ กับผมเนี่ยนะ” เฟรินชี้ที่ตัวเองงง ๆ



“ค่ะ” เบลล่าพยักหน้าจนผมกระจาย



“อ่าคือ...” เฟรินอ้ำอึ้ง



“คุณเฟรินคะ ฉันชอบคุณ”



“เฟริน พี่ชอบเธอ”



“พี่คะ รักพี่ที่สุดเลย”



“อ๊าก นี่มันอะไรกันเนี่ย” เฟรินพูดพร้อมกับใส่เกียร์ห.ม.า.วิ่งออกมา



“โห สุดยอดเลยเฟริน” ครี้ดพูดอย่างตกใจที่เห็นเฟรินวิ่งหนีกองทัพผู้หญิง



“ครี้ด ๆ ปิดประตู เร็ว...” เฟรินตะโกนมาแต่ไกล



“ฮ่า ๆ เนื้อหอมจังนะเฟริน” ครี้ดแซว



“เดี๋ยวโดนถีบ แม่พวกนั้นมันอะไรกันน่ะ” เฟรินบ่น



“สารภาพรักไงเฟริน สารภาพรัก” โรเอ่ย



“ไอ้โร เดี๋ยวเตะแบบเล่นหมากรุกไม่ได้เลย” เฟรินง้างเท้าเตรียมถีบเต็มที่



“ยอมแล้ว ๆ” โรยกมือขึ้นเหนือหัวยอมแพ้



“ว่าแต่ ทำไมอยู่ ๆ คุณเฟรินถึงเนื้อหอมล่ะครับ” ซีบิลเอ่ย



ทำให้สายตานับ 20 คู่ในห้องนั่งเล่น (ผู้ชายทั้งนั้น) จ้องมาที่เฟรินเป็นตาเดียว



“มองไรฟะ” เฟรินด่า



“นายเงียบก่อน” กัสเอ่ย



“ถ้ามองดี ๆ...” ซอร์โรพูดเบา ๆ



     ลมจากหน้าต่าง พัดปลิวเอาเศษฝุ่นมาเข้าตาเฟรินอย่างจัง



“โอ๊ย” เฟรินร้องพลางขยี้ตา



     ดวงหน้าสีขาวกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ (ด้วยความเจ็บ) ดวงตากลมใสสีน้ำตาลมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่



ผมที่ดูจะยุ่งเหยิงกลับพลิ้วไหวไปตามแรงลม



     ประเมินออกมาได้ดังนี้



เฟริน (ตอนนี้) น่ารัก + หน้าสวย + คมเข้มนิดหน่อย = ผู้ชายทั้งป้อมฯ ขาดเลือดทันที (เลือดกำเดาไหล)



“เฟรีนนนนนน” ครี้ดพุ่งเข้ากอดเฟริน แต่



โครม



“เป็นบ้าอะไรของแก” เฟรินตะโกน



“เหอะ ๆ สมาชิกชาวป้อมฯหัวเราะหื่น ๆ + เหี้ยม ๆ (ม่ายน้า~ ~)



“เฮ้ย ๆ อย่าเล่นอะไรพิเรนท์นะเฟ้ย” เฟรินแยกเขี้ยวขู่



“ก็คุณเฟรินน่ารักนี่ครับ” ซีบิลก็เป็นไปกับเขาด้วย



“นี่ถ้าเข้ามาใกล้อีก ฉันสู้นะเว้ย” เฟรินพูด แต่ไม่มีใครฟัง ต่างคนต่างก้าวเท้าเข้ามาจน...



“โว้ย” เฟรินร้องก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากห้อง



(ไหนบอกว่าจะสู้ไง - ลิตเติลมิคุจัง / จะบ้าเรอะ ตั้ง 20 คนนะเฟ้ย แพ้ยับ - เฟริน / ขอโทษเจ้าค่ะ - ลิตเติลมิคุจัง)



แล้วชนกับหัวของโรเวนจนกลิ้งหลุด ๆ เป็นลูกขนุน (น่าสงสารจัง)



“เฟริน” โรเวนอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะไปช่วยพยุงหนุ่มน้อยเฟรินตรงหน้า



“พี่โรเวน ช่วยผมด้วยฮะ” เฟรินร้อง



“ช่วยอะไร” โรเวนถาม



แล้วเฟรินก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง พอฟังจบโรเวนก็ดีดนิ้วดัง เป๊าะ



“คิดออกแล้ว” โรเวนพูด



“อะไรฮะ” เฟรินถามงง ๆ



“หาเงินเข้าป้อม” โรเวนตอบยิ้ม ๆ



“เอ๋...”



“ศึกชิงเฟริน เดอโบโร รายได้เข้าสู่ป้อมอัศวิน” โรเวนเอ่ยแววตามุ่งมั่นเป็นประกาย (แหม...เพื่อป้อมฯนี่เนอะ^^)



“ฮะ ๆ ใครจะมาสมัครพี่ เฮ้อ ไร้สาระ” เฟรินหัวเราะจนท้องแข็งแล้วเดินจากไป



วันรุ่งขึ้น



“เค้ามุงดูอะไรกันน่ะคิล” เฟรินถาม



“ไม่รู้ดิ” คิลตอบสั้น ๆ (ติดนิสัยคาโล)



“มองไม่เห็นเลย เอางี้ ใช้เวทก๊อปปี้ดีกว่า” เฟรินพูดดวงตาเป็นประกายนึกสนุกเช่นเดียวกับคิล



“พอ ๆ เดี๋ยวฉันไปดูเอง” คาโลพูดตัดบท



‘ศึกชิงตัวเฟริน เดอโบโร ค่าสมัครคนละ 200 คราวน์ เข้าชมคนละ 250 คราวน์



ซื้อบัตรได้ที่หน้างาน เริ่มประลองวันที่ x เดือน o



รางวัลคือ เฟริน เดอโบโร หนุ่มน้อยน่ารักแห่งป้อมอัศวิน...’ ข้าง ๆโปสเตอร์เป็นรูปที่ทำให้เฟริน



นึกอยากกัดลิ้น(ของคาโล) ฆ่าตัวตาย



เพราะบนโปสเตอร์แผ่นนั้นมีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก มีน้ำตาคลอเบ้า ผมสีน้ำตาลพลิ้วสวย



สวมเสื้อตัวใหญ่โคร่ง เผยให้เห็นเนื้อสีขาวอมชมพู...



“ฉะฉันนี่หว่า” เฟรินชี้รูปแล้วพูดตะกุกตะกัก มองไปรอบ ๆ เห็นคนมากมายนอนชักกะแด่ก ๆ อยู่ที่พื้น



“เหวอ” เฟรินร้อง



“ฝีมือใคร” คาโลถามเสียงเย็น



“พะพี่โรเวน” เฟรินตอบ



“แล้วรูปฝีมือใคร” คิลถามขำ ๆ มีมันคนเดียวนี่แหละที่ยังร่าเริงได้



“พวกไอ้ครี้ดแหง” เฟรินสรุป



ก็ตอนนั้นผงมันเข้าตา แล้วเขาก็ใส่ชุดนักเรียนชายขนาดพอดีตัวไม่ใช่ชุดเอ็กซ์ ๆ พรรค์นี้



“ฮึ่ม” คาโลส่งเสียงในคอ



‘พี่โรเวนตายแน่ อิอิ สม’ เฟรินแอบคิดในใจ



“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ไม่มีใครสมัครหรอก วางใจได้” เฟรินพูดอย่างมั่นใจ



“ก็ไม่แน่” คิลแย้ง



“วะ จะไปยากอาไร้ นายก็สมัครซะสิ 200 คราวน์เอง” เฟรินชักโมโห



“ก็ดีเหมือนกัน รางวัลคือเฟริน เดอโบโรใช่มั๊ย” คาโลหันไปถามคิล



“อือ”คิลตอบสั้น ๆ



“เฮ้ย เอาจริงดิ” เฟรินถาม



คาโลยักไหล่แทนคำตอบ



“ฮ่า ๆ งั้นนายคงชนะแล้วมั๊ง ไม่มีใครบ้ามาสมัครหรอก” เฟรินพูด