ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสความรักครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #14 : ความแค้นที่รอการชำระ

ตอนที่ 14 ความแค้นที่รอการชำระ



“แก...แก...” เฟรินใช้มือทุบต้นไม้อย่างบ้าคลั่งจนมือเรียวบางนั้นแตกมีเลือดไหล



“เฟริน” คาโลเรียกเบา ๆ



“อะไร” เฟรินหันมาแต่ซ่อนมือที่แตกเอาไว้ด้านหลัง



“มือนาย” คาโลคว้ามือของเฟรินมามอง



“ช่างมัน” เฟรินพูดอย่างไม่ไยดีแผลที่มือ



“คทาพิพากษา” คาโลเรียกคทาออกมา



“ไม่ต้องหรอก” เฟรินค้าน



ชายหนุ่มหลับตาร่ายเวทรักษาจนบาดแผลหายไป



“นายใช้เวททำร้ายวิสทำไม” เฟรินถาม



“นายไม่พอใจ ?” คาโลถาม



“อืม”



คาโลทำหน้าไม่ค่อยพอใจ



“คนทั้งห้องจะมองว่านายกับคิลไร้เหตุผล” เฟรินค่อย ๆ พูด



“แล้วพวกพี่โรเวนเขาทำอะไรกับนายรึเปล่า” เฟรินถาม



“โดนเรียกไปต่อว่านิดหน่อยน่ะ” คาโลตอบ



“ขอโทษนะ มันห้ามตัวเองไม่ได้” เฟรินสารภาพ



“ไม่เป็นไร” คาโลพูดยิ้ม ๆ



“จะดีใจมากถ้านายไปดึงดาบของนายออกน่ะเฟริน” คิลโพล่งขึ้น



“คิล” เฟรินพูดอย่างตกใจ



“ดาบนายร้อนยังกะไฟแน่ะ” คิลบอก



“อือ ๆ จะไปเอาออกเดี๋ยวนี้แหละ” เฟรินพูดอย่างเบื่อ ๆ แล้วเดินกลับไปที่ป้อมฯ



“คุยด้วยกันหน่อยสิเฟริน” โรเวนทักหน้าเครียด



“...”เฟรินพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินตามไป



“ขอคุยตามลำพังได้มั๊ย” โรเวนเอ่ยขึ้น



“เห็นทีจะไม่ได้ล่ะครับรุ่นพี่” คิลพูดอย่างท้าทาย



“ช่างเหอะ รออยู่นี่แหละคาโล คิล” เฟรินเอ่ยแล้วเดินตามโรเวนเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่ง



ในห้องนั้นมีตู้หนังสือ กลิ่นหอมของผู้ชาย มีโต๊ะ เก้าอี้อยู่ 4 ตัว



เก้าอี้ทางซ้ายและขวามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว



บุรุษผู้มีใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา...พี่ลูคัส



ไม่แปลกใจเลยเมื่อจะพบอีกหนึ่งบุรุษที่จะมักอยู่ด้วยกันเสมอ



บุรุษผู้มีใบหน้าหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา...พี่ลอเรนซ์



โรเวนเดินตรงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกลาง



“นั่งสิเฟริน” โรเวนพูดขึ้น



“ขอบคุณฮะ” เฟรินกล่าวก่อนจะนั่งลงตามคำเชิญ



“เฟรี่เล่าเรื่องวันนี้ให้พี่ฟังหน่อยสิ” ลูคัสเอ่ยยิ้ม ๆ



เฟรินทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเลือกที่จะไม่ตอบ



“เฟริน” ลอเรนซ์พูดเสียงเข้ม



“พวกพี่ก็เห็นกันนี่นา” เฟรินยักไหล่



“เฟริน...เล่ามาเถอะ ถ้าช่วยได้พี่จะช่วยนะ” โรเวนเอ่ยปาก



เฟรินแสยะยิ้มก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ



“ขอบคุณฮะ ว่าแต่นายวิสนั่นล่ะ” เฟรินถาม



“ตอนนี้พักอยู่ชั้นปี 1” โรเวนตอบ



“ผมกับเขาเคยมีเรื่องกัน...เมื่อไม่นานมานี้” เฟรินตอบเสียงเบาราวกระซิบ



“เกี่ยวกับรอยที่คอด้วยหรือเปล่า” ลอเรนซ์เอ่ยถามสีหน้าเรียบเฉย



“อึก” เฟรินรีบยกมือขึ้นปิดรอยที่คอนั่นทันที



“พวกพี่ไม่เข้าใจผมหรอก ขอตัวครับ” พูดจบเฟรินก็รีบวิ่งออกไปทันที



“เดี๋ยวก่อนเฟรี่” ลูคัสดึงมือรั้งเฟรินไว้



“?” เฟริน



“อย่าลืมไปเอาดาบของตัวเองออกล่ะ” ลูคัสเตือนยิ้ม ๆ



“ฮะ” เฟรินตอบ



เมื่อเดินออกมาสักพักก็พบกับคาโลและคิล เฟรินรีบถลาเข้าไปหาทันที



“เห็นใช่มั๊ย รอยที่ไอ้บ้านั่นทำไว้” เฟรินถามหน้าเครียด



“อะอือ...” คาโลตอบ



“ทำไมไม้บอกฉัน หา!” เฟรินตวาด พลางเอามือไปขูดรอยจูบหวังให้รอยมันจางลง



“อย่าเฟริน นายทำงี้มันไม่หายหรอก” คิลเตือน



“ให้เลือดมันกลบก็ยังดีกว่านั่นแหละ” เฟรินบอกเสียงสั่น



“นายจะทำร้ายตัวเองทำไมหาวิธีอื่นสิ” คาโลเตือนสติ



วิธี...วิธี...จริงสิ ที่มันข่มเหงเราเพราะเราเป็นผู้หญิงสินะ ใช่แล้ว



“ขอบใจนะคาโล” เฟรินเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะใส่แหวนที่เอวิเดสให้มา ร่างอรชรอ้อนแอ้นของเฟลิโอน่า เกราเดเวล



ก็กลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวาน แผลเป็นใต้ตาชัดเจนขึ้น



เฟริน เดอโบโร เดอะทีฟ ออฟ บารามอส!!!



“แค่นี้มันก็เรียบร้อย” เฟรินพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง



เพื่อนทั้งสองคนถอนหายใจก่อนจะยิ้มตาม



“ไปเอาดาบกันเถอะ” เฟรินชวน



“อือ...”







ห้องนั่งเล่นป้อมอัศวิน



แม้การประชุมจะเลิกไปนานแล้วแต่นักเรียนมากมายกลับไม่แยกย้ายไปไหนมัวแต่มุงดูอะไรสักอย่างอยู่



“จ๊าก”



“อ๊าก”



“โอ๊ย”



“เหวอ”



“ฮะ ๆ”



เสียงเหล่านี้ดังมาไม่ขาดจนเฟรินต้องเดินแหวกฝูงชนเข้าไป



“เฟริน”ครี้ดเรียกขณะทำหน้าแหยเก



“ดาบนายร้อนมากเลยอ่ะ”



“โว้ย ถ้าร้อยแล้วจะจับทำไมเล่า” เฟรินหัวเราะ



“ก็มันคาอยู่ตรงเนี้ย แกก็เหลือเกินปักลงมาได้” ครี้ดแก้ตัว



“ฮ่า ๆ ๆ” เจ้าตัวต้นเรื่องหัวเราะเสียงดังสนั่น



ก่อนจะเดินไปเอาดาบที่ตัวเองปักเอาไว้ เพียงออกแรงดึงเบา ๆ ดาบก็หลุดติดมือออกมาอย่างง่ายดาย



“โห เก่งจังเลยครับ คุณเฟริน” ซีบิลชม



“ว่าแต่ทำไมนายไม่เป็นคุณหนูเฟลิโอน่าฟะ” ครี้ดถาม



“เปลี่ยนบรรยากาศ” เฟรินตอบพร้อมกับหัวเราะ



ครี้ด...บุรุษตาเดียว ตาหาเรื่อง ตานรก ตาไว ตา...



คว้าหมับเข้าที่ไหล่บาง ๆ ของเฟริน ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่ที่รอยจูบ



“รอยอะไรน่ะ เฟริน” ครี้ดถาม



“อุ...อุบัติเหตุน่ะ” เฟรินตอบตะกุกตะกัก



“หรอครับโดนอะไรมาน่ะ” ซีบิลถามด้วยความเป็นห่วง



“เอ่อ...” เฟรินอึกอัก



“ยุงกัดน่ะ” คิลตอบ



“เออใช่ ป้อมอัศวินเนี่ยยุงเยอะชะมัด” เฟรินรีบพูด



“อุบัติเหตุยุงกัดเนี่ยนะ” ครี้ดทวนคำงง ๆ



“อือ เนอะคาโล” เฟรินหันไปหาแนวร่วม



“...” เงียบ...



“ฮะ ๆ ‘เจ้าบ้า ไม่ช่วยกันเลยนะ’” ประโยคหลังเฟรินหันไปตะคอกคาโลเบา ๆ



“เอาดาบออกแล้วพวกเราไปนะ” คิลบอกพร้อมกับลากเฟรินและคาโลออกจากบริเวณนั้น







“เมื่อไหร่รอยนี้จะหายซะทีนะ” เฟรินถามอย่างเซ็ง ๆ



“ไม่รู้สิ ไม่เคยโดน” คิลตอบกวน ๆ



เฟรินชะงักก่อนจะหันมามองหน้าคิลอย่างเจ้าเล่ห์



“แกได้โดนเป็นเพื่อนชั้นแน่” พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งไล่หนุ่มนักฆ่าทั่วห้องหวังให้เจอชะตากรรม ‘รอยจูบมรณะ’



“ว๊าก ไม่เอาถ้าแกทำ ฉันต่อยไอ้คาโลแน่” คิลแหกปาก ทำเอาคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่สะดุ้ง



“เฮ้อ เลิกก็ได้ฟะ เชอะ” เฟรินถอนหายใจ ทำเอาคาโลโล่งอกไปเป็นกอง



“งั้นนายล่ะคาโล” เฟรินหันมาถามชายหนุ่มอีกคน



“อะไร”



“อยากเจอชะตากรรม ‘รอยจูบมรณะ’ มั่งมะ” เฟรินถาม



“ลองสิ” คาโลพูดเสียงเย็น



เกล็ดน้ำแข็งเริ่มเกาะที่ขา ลามมาเอว ลำตัว แขน คอ หัว จากเหตุการณ์นี้สามารถสรุปได้ว่า



‘เฟรินโดนแช่แข็ง’ (^O^”)