ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : akaito mikuo 1 : Friend
1
Friend
กลีบใบไม้ค่อยๆร่วงลงมาสู่พื้นทำให้ใครคนหนึ่งรีบกวาดทันที ทั้งๆที่ทำให้พื้นมันสะอาดแล้วยังจะมีใบไม้ร่วงลงมาอีกน่าเบื่อชะมัด ร่างชายคนหนึ่ง เส้นผมสีแดง ดวงตาราวกับสีเลือด ค่อยๆนั้งลงไปที่ม้านั้ง
"โดนทำโทษนี่เซ็งชะมัดแฮะ . . . "
ร่างที่นั้งลงไปที่ม้านั้งกำลังโดนใครคนหนึ่งจ้องเอาอยู่โดยที่เจ้าตัวยังคงนั้งลงที่ม้านั้งต่อ ร่างสูงบ่นพึมพัมๆไปๆมาๆต้องมาร้องเหวอเพราะความเย็นที่แก้มมันสูงเกินเหมือนกับใครคนหนึ่งเอาน้ำแข็งหรือบางสิ่งบางอย่างมาแตะที่แก้มของเขา
"เหวอ!!เย็น!!"
"อะฮ่าๆๆ!!!"
น้ำเสียงใสและหวานของใครคนหนึ่งที่ร่างสูงไม่รู้จักกำลังหัวเราะใส่และกุมหน้าท้องไว้โดยที่ร่างสูงจ้องมองอย่างสงสัยว่า 'หมอนี่เป็นใคร?'
"นะ . . . นายเป็นใครน่ะ!?" ร่างสูงถามพลางรีบลุกขึ้น
"ฮึๆ . . . อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ ผมชื่อ 'ฮัตซึเนะ มิคุโอะ' เป็นน้องชายของพี่มิคุครับ พอดีผมเห็นรุ่นพี่ชอบมาแถวนี้บ่อยๆเพราะโดนทำโทษสินะครับ? " รอยยิ้มราวกลับเห็นใจและเป็นห่วงทำให้คนตรงหน้าขนรุก
"ก็แค่เป็นเด็กเกเรน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก . . . แต่ว่า . . . อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม? ขนรุกน่ะ "
"ครับๆ โอ๊ะ! . . . จริงสิครับ "
"หือ?" ร่างสูงมองร่างบางที่ค้นหาสิ่งของในกระเป๋ากางเกงตัวเองและยื่นจดหมายให้ ร่างสูงจึงรู้ว่ามันเป็น . . .
จะ . . . จดหมายรัก!?
"ของ . . . นะ . . . นายเหรอ?!"
"ไม่ใช่ครับ เพื่อนผมครับ . . . เขาเป็นรุ่นพี่ที่น่ารักสุดๆเลยครับ"
"ใครล่ะ?"
"โรงเรียนข้างๆพวกเราน่ะครับ 'คากามิ ริน' โรงเรียนสตรีล้วนไงครับ"
"หา?! ฉะ . . . ฉันดีใจนะ แต่นาย . . . ไม่ใช่ล้อเล่นใช่ไหม?"
"ไม่ครับ ^^ ลองอ่านและดูลายมือสิครับ"
"อะ . . . อือ"
ร่างสูงค่อยๆเปิดซองจดหมายดู ลายมือสวยงามสุดๆท่าทางจะเก่งคัดลายมือมากๆเลยสินะพอร่างที่เปิดซองจดหมายแล้วอ่านจดหมายฉบับนี้เสร็จ ก็เข้าไปกอดคนตรงหน้าทันทีจนคนตรงหน้าตกใจสุดๆ
"ระ . . . รุ่นพี่?!"
"ขอบคุณนายจริงๆนะ ชื่อ มิคุโอะ สินะ" ร่างสูงยิ้มอย่างดีใจสุดๆ
"ครับ"
"ต้องขอบคุณนายจริงๆนั่นแหละ ^^ งั้นนายมาช่วยฉันให้รินกับฉันเป็นแฟนกันเร็วๆหน่อยสิ"
"จะ . . . จะดีเหรอครับ?"
"ก็นายเอาจดหมายมาให้ฉันนี่นา ต่อไปนี้นายเป็นเพื่อนเฉพาะด้านความรักของฉันนะ ^^"
"เอ๊ะ? . . . รุ่นพี่ . . . งั้นผมจะคอยบอกว่ารินชอบอะไรนะครับ"
"อือๆ ^^ "
ร่างบางโบกมือลาผู้เป็นรุ่นพี่แล้วรีบเดินกลับบ้านทันที ร่างสูงมองร่างบางจนพึ่งรู้ตัวว่าตัวเขาเองเผลอไปมองรุ่นน้องนานเกินไป ก็ทำไงได้ล่ะ . . . รุ่นน้องคนนั้นน่ารักมากๆเลย เขาก็นึกว่าผู้หญิงซะอีก
"เฮ้ยๆๆ . . . นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย คิดซะว่ารุ่นน้องอย่างหมอนั่นคงช่วยให้เราเป็นแฟนกับรินก็พอแล้ว"
ใช่แล้วอะไคโตะ แค่นั้นก็พอ . . .
ตอนเช้า (ไปโรงเรียน)
ร่างสูงรีบวิ่งแล้วกระโดดปีนรั้วโรงเรียนทันทีโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขามาสาย แต่ก็ยังมีคนมาสายเหมือนเขาด้วยก็กลุ่มเพื่อนๆของเขานั่นแหละ ดวงตาของใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยสุดๆนั่นก็คือ 'รุ่นน้อง' ที่คอยช่วยเรื่องความรักของเขานั่นเอง
"โอ๊ะ! . . . โย่!มิคุโอะ!!" ร่าสูงยิ้มใส่รุ่นน้องตัวเองและรีบวิ่งไปหา
"หือ? อา . . . อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ วันนี้ถึงจะมาสายแต่ว่าคาบแรกรุ่นพี่ไม่ต้องเรียนแล้วครับ" รุ่นน้องยิ้มใส่
"ทำไมล่ะ?"
"เพราะว่าครูเขาไม่สบาย แล้วคาบที่2กับ3ก็ให้ห้องของรุ่นพี่ไปวาดรูปที่ศาลเจ้ากับห้องผมน่ะครับ"
"โอ้! . . . สงสัยฉันต้องขอบคุณนายอีกแล้วล่ะ มิคุโอะ"
"ฮึๆๆๆ! . . . ไม่ใช่ผมหรอกครับ สงสัยคงเป็นชะตากรรมมั้งครับ" รุ่นน้องค่อยๆดูนาฬิกา "ผมต้องกลับห้องเรียนแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ" ผู้เป็นรุ่นน้องรีบเดินแล้วเข้าห้องเรียนตัวเองทันที
"ห้อง 3 ชั้น 1 อยู้ห้องเหมือนกันแต่คนละชั้นสินะ . . . หวา!!! =[]=" ผู้เป็นรุ่นพี่ต้องตกใจที่เพื่อนของตัวเองจู่ๆก็มากอดคอเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"นี่ๆ!!อะไคโตะ . . . ตะกี้เด็กแกเหรอวะ?" เพื่อนของเขาถามพลางจ้องห้องที่รุ่นน้องของอะไคโตะเข้าไป
"ไม่ใช่ซะหน่อย นั่นเพื่อนน่ะ"
"ชื่ออะไรวะ?"
"ฮัตซึเนะ มิคุโอะ"
"เอ่?น้องชายของยัยต้นหอมงั้นเหรอ จะว่าไปก็หน้าตาเหมือนกันนะ นี่อะไคโตะขอจีบเด็กนายหน่อยสิ"
"ก็บอกว่าไม่ใช่เด็กฉัน เพื่อนเข้าใจไหมเพื่อนน่ะ? ฉันไม่ให้จีบหรอกว่ะ"
"ทำไมวะ . . . ขี้งกชะมัด"
"ถ้าจะจีบนายก็คงจะจีบยากนะ"
". . . เข้าใจล่ะ พี่สาวกับน้องชายก็น่ะนะนิสัยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?"
"อือๆ"
ร่างสูงพูดเสร็จก็รีบกลับห้องของตัวเองพอผ่านมาถึงคาบที่ 2 ก็มาถึงที่ศาลเจ้าแล้ว ท่านผอ. อธิบายให้ฟังว่า ถ้าจะวาดรูปให้วาดเฉพาะแถวๆนี้เท่านั้นแต่ก็ยังมีกลุ่มนักรียนหลายๆกลุ่มไม่ฟังก็ยังเข้าไปวาดตรงดอกไม้ ข้างในศาลเจ้า ต้นไม้บ้าง ร่างสูงกับเพื่อนสนิทของเขา 'เนโระ' เด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักอย่างกับผู้หญิงแต่แข็งแรงสุดๆ ทั้ง2ค่อยๆนั้งลงคุยอะไรสักอย่างจนใครคนหนึ่งมาแทรกเวลาพวกเขาพูดกันอยู่
"ขอโทดนะครับที่มาแทรกเวลาที่พวกรุ่นพี่คุยสนุกสนานตรงนี้แต่ว่า . . . กรุณามาทางนี้ดีกว่าครับ ท่าทางทางนี้จะคุยสงบดีกว่านะครับ"
"ขอบใจนะมิคุโอะแต่ฉันกำลังจะคุยจบแล้ว เดี๋ยวฉันขอถามเรื่องของรินด้วยนะ" อะไคโตะพูดพลางยิ้มให้
"ครับรุ่นพี่"
รุ่นน้องค่อยๆเดินจากไปโดยที่อะไคโตะยังคงสงสัยว่า ทำไมท่าทีของมิคุโอะแปลกๆไปแถมตรงแก้มทำไมมันแดงๆราวกับโดนใครสักคนตบมา พอร่างสูงคุยเสร็จก็เดินไปตามเส้นทางที่เขาไม่รู้ว่าเดินมาถึงไหนแล้วก็ได้พบกับ น้ำเสียงเพลงที่เศร้าสุดๆ น้ำเสียงที่ใส อ่อนโยนและนุ่มนวล แต่ถ้าหากให้เป็นเสียงผู้หญิงก็คงต้องเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างที่น่าจับจ้องที่สุด
เส้นผมสีมรกตเหมาะกับอยู่ที่ๆธรรมชาติสุดๆแถมอย่างเป็นสีเย็นอีก ดวงตามรกตที่ไร้ซึ่งอารมณ์กลับมีน้ำใสๆออกมาจากดวงตานั้น
ไม่อยากจะรู้เลยว่ามิคุโอะจะร้องเพลงไพเราะขนาดนี้ . . .
ดวงตาสีแดงเลือดจ้องมองร่างบางแล้วจึงตัดสินใจเดินไปหาแต่เผลอใช้เท้าไปเหยียบกิ่งไม้จนร่างที่ร้องเพลงสะดุ้งและหันไปมองตามเสียง ใบหน้าของร่างบางค่อยๆแดงขึ้นมาจึงทำให้ร่างสูงรีบชิงเดินไปหาก่อน
"มิคุโอะ . . . นายร้องไห้ทำไมน่ะ?" ร่างที่เดินไปหาถาม
"ผะ . . . ผมแค่โดนผู้หญิงที่คบด้วยตบมาน่ะครับ แค่การเข้าใจผิด . . . "
"ทำไมล่ะ?ทำไมถึงถูกเข้าใจผิด"
"ผมเผลอไปหาพี่รินแล้วแฟนผมก็เดินผ่านมาพอดีก็เลย . . . "
"โดนบอกเลิกงั้นเหรอ?"
"ครับ"
" . . . ไม่เป็นไรหรอกนะมิคุโอะ! มีคนอย่างฉันที่เป็นรุ่นพี่ทั้งคน แต่ว่า . . . น้ำเสียงนายเวลาร้องเพลงไพเราะจังนะ ฟังแล้วลืนหูดีนะ"
"เอ่ . . . ขอบคุณที่ชมนะครับ"
"อือๆ"
ทั้ง 2 ค่อยๆหัวเราะเบาๆแล้วก็เริ่มชวนกันร้องเพลง Pantomine จนข้างในป่าเต็มไปด้วยเสียงเข้มๆและนุ่มนวล จนรุ่นพี่และรุ่นน้องที่เข้าไปเห็นก็เข้าไปแจมด้วยคน ทั้งในป่าจึงมีแต่เสียงของทุกๆคนและเสียงหัวเราัะดังไปทั่วป่า
*******************************************************************
ผมไม่แน่ใจว่าคู่นี้จะสนุกไหมแต่จะพยายามแต่งให้สนุกนะครับ ^^
.
.
.
.
.
.
.
แถมๆ ><
"โดนทำโทษนี่เซ็งชะมัดแฮะ . . . "
ร่างที่นั้งลงไปที่ม้านั้งกำลังโดนใครคนหนึ่งจ้องเอาอยู่โดยที่เจ้าตัวยังคงนั้งลงที่ม้านั้งต่อ ร่างสูงบ่นพึมพัมๆไปๆมาๆต้องมาร้องเหวอเพราะความเย็นที่แก้มมันสูงเกินเหมือนกับใครคนหนึ่งเอาน้ำแข็งหรือบางสิ่งบางอย่างมาแตะที่แก้มของเขา
"เหวอ!!เย็น!!"
"อะฮ่าๆๆ!!!"
น้ำเสียงใสและหวานของใครคนหนึ่งที่ร่างสูงไม่รู้จักกำลังหัวเราะใส่และกุมหน้าท้องไว้โดยที่ร่างสูงจ้องมองอย่างสงสัยว่า 'หมอนี่เป็นใคร?'
"นะ . . . นายเป็นใครน่ะ!?" ร่างสูงถามพลางรีบลุกขึ้น
"ฮึๆ . . . อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ ผมชื่อ 'ฮัตซึเนะ มิคุโอะ' เป็นน้องชายของพี่มิคุครับ พอดีผมเห็นรุ่นพี่ชอบมาแถวนี้บ่อยๆเพราะโดนทำโทษสินะครับ? " รอยยิ้มราวกลับเห็นใจและเป็นห่วงทำให้คนตรงหน้าขนรุก
"ก็แค่เป็นเด็กเกเรน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก . . . แต่ว่า . . . อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม? ขนรุกน่ะ "
"ครับๆ โอ๊ะ! . . . จริงสิครับ "
"หือ?" ร่างสูงมองร่างบางที่ค้นหาสิ่งของในกระเป๋ากางเกงตัวเองและยื่นจดหมายให้ ร่างสูงจึงรู้ว่ามันเป็น . . .
จะ . . . จดหมายรัก!?
"ของ . . . นะ . . . นายเหรอ?!"
"ไม่ใช่ครับ เพื่อนผมครับ . . . เขาเป็นรุ่นพี่ที่น่ารักสุดๆเลยครับ"
"ใครล่ะ?"
"โรงเรียนข้างๆพวกเราน่ะครับ 'คากามิ ริน' โรงเรียนสตรีล้วนไงครับ"
"หา?! ฉะ . . . ฉันดีใจนะ แต่นาย . . . ไม่ใช่ล้อเล่นใช่ไหม?"
"ไม่ครับ ^^ ลองอ่านและดูลายมือสิครับ"
"อะ . . . อือ"
ร่างสูงค่อยๆเปิดซองจดหมายดู ลายมือสวยงามสุดๆท่าทางจะเก่งคัดลายมือมากๆเลยสินะพอร่างที่เปิดซองจดหมายแล้วอ่านจดหมายฉบับนี้เสร็จ ก็เข้าไปกอดคนตรงหน้าทันทีจนคนตรงหน้าตกใจสุดๆ
"ระ . . . รุ่นพี่?!"
"ขอบคุณนายจริงๆนะ ชื่อ มิคุโอะ สินะ" ร่างสูงยิ้มอย่างดีใจสุดๆ
"ครับ"
"ต้องขอบคุณนายจริงๆนั่นแหละ ^^ งั้นนายมาช่วยฉันให้รินกับฉันเป็นแฟนกันเร็วๆหน่อยสิ"
"จะ . . . จะดีเหรอครับ?"
"ก็นายเอาจดหมายมาให้ฉันนี่นา ต่อไปนี้นายเป็นเพื่อนเฉพาะด้านความรักของฉันนะ ^^"
"เอ๊ะ? . . . รุ่นพี่ . . . งั้นผมจะคอยบอกว่ารินชอบอะไรนะครับ"
"อือๆ ^^ "
ร่างบางโบกมือลาผู้เป็นรุ่นพี่แล้วรีบเดินกลับบ้านทันที ร่างสูงมองร่างบางจนพึ่งรู้ตัวว่าตัวเขาเองเผลอไปมองรุ่นน้องนานเกินไป ก็ทำไงได้ล่ะ . . . รุ่นน้องคนนั้นน่ารักมากๆเลย เขาก็นึกว่าผู้หญิงซะอีก
"เฮ้ยๆๆ . . . นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย คิดซะว่ารุ่นน้องอย่างหมอนั่นคงช่วยให้เราเป็นแฟนกับรินก็พอแล้ว"
ใช่แล้วอะไคโตะ แค่นั้นก็พอ . . .
ตอนเช้า (ไปโรงเรียน)
ร่างสูงรีบวิ่งแล้วกระโดดปีนรั้วโรงเรียนทันทีโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขามาสาย แต่ก็ยังมีคนมาสายเหมือนเขาด้วยก็กลุ่มเพื่อนๆของเขานั่นแหละ ดวงตาของใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยสุดๆนั่นก็คือ 'รุ่นน้อง' ที่คอยช่วยเรื่องความรักของเขานั่นเอง
"โอ๊ะ! . . . โย่!มิคุโอะ!!" ร่าสูงยิ้มใส่รุ่นน้องตัวเองและรีบวิ่งไปหา
"หือ? อา . . . อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ วันนี้ถึงจะมาสายแต่ว่าคาบแรกรุ่นพี่ไม่ต้องเรียนแล้วครับ" รุ่นน้องยิ้มใส่
"ทำไมล่ะ?"
"เพราะว่าครูเขาไม่สบาย แล้วคาบที่2กับ3ก็ให้ห้องของรุ่นพี่ไปวาดรูปที่ศาลเจ้ากับห้องผมน่ะครับ"
"โอ้! . . . สงสัยฉันต้องขอบคุณนายอีกแล้วล่ะ มิคุโอะ"
"ฮึๆๆๆ! . . . ไม่ใช่ผมหรอกครับ สงสัยคงเป็นชะตากรรมมั้งครับ" รุ่นน้องค่อยๆดูนาฬิกา "ผมต้องกลับห้องเรียนแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ" ผู้เป็นรุ่นน้องรีบเดินแล้วเข้าห้องเรียนตัวเองทันที
"ห้อง 3 ชั้น 1 อยู้ห้องเหมือนกันแต่คนละชั้นสินะ . . . หวา!!! =[]=" ผู้เป็นรุ่นพี่ต้องตกใจที่เพื่อนของตัวเองจู่ๆก็มากอดคอเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
"นี่ๆ!!อะไคโตะ . . . ตะกี้เด็กแกเหรอวะ?" เพื่อนของเขาถามพลางจ้องห้องที่รุ่นน้องของอะไคโตะเข้าไป
"ไม่ใช่ซะหน่อย นั่นเพื่อนน่ะ"
"ชื่ออะไรวะ?"
"ฮัตซึเนะ มิคุโอะ"
"เอ่?น้องชายของยัยต้นหอมงั้นเหรอ จะว่าไปก็หน้าตาเหมือนกันนะ นี่อะไคโตะขอจีบเด็กนายหน่อยสิ"
"ก็บอกว่าไม่ใช่เด็กฉัน เพื่อนเข้าใจไหมเพื่อนน่ะ? ฉันไม่ให้จีบหรอกว่ะ"
"ทำไมวะ . . . ขี้งกชะมัด"
"ถ้าจะจีบนายก็คงจะจีบยากนะ"
". . . เข้าใจล่ะ พี่สาวกับน้องชายก็น่ะนะนิสัยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?"
"อือๆ"
ร่างสูงพูดเสร็จก็รีบกลับห้องของตัวเองพอผ่านมาถึงคาบที่ 2 ก็มาถึงที่ศาลเจ้าแล้ว ท่านผอ. อธิบายให้ฟังว่า ถ้าจะวาดรูปให้วาดเฉพาะแถวๆนี้เท่านั้นแต่ก็ยังมีกลุ่มนักรียนหลายๆกลุ่มไม่ฟังก็ยังเข้าไปวาดตรงดอกไม้ ข้างในศาลเจ้า ต้นไม้บ้าง ร่างสูงกับเพื่อนสนิทของเขา 'เนโระ' เด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักอย่างกับผู้หญิงแต่แข็งแรงสุดๆ ทั้ง2ค่อยๆนั้งลงคุยอะไรสักอย่างจนใครคนหนึ่งมาแทรกเวลาพวกเขาพูดกันอยู่
"ขอโทดนะครับที่มาแทรกเวลาที่พวกรุ่นพี่คุยสนุกสนานตรงนี้แต่ว่า . . . กรุณามาทางนี้ดีกว่าครับ ท่าทางทางนี้จะคุยสงบดีกว่านะครับ"
"ขอบใจนะมิคุโอะแต่ฉันกำลังจะคุยจบแล้ว เดี๋ยวฉันขอถามเรื่องของรินด้วยนะ" อะไคโตะพูดพลางยิ้มให้
"ครับรุ่นพี่"
รุ่นน้องค่อยๆเดินจากไปโดยที่อะไคโตะยังคงสงสัยว่า ทำไมท่าทีของมิคุโอะแปลกๆไปแถมตรงแก้มทำไมมันแดงๆราวกับโดนใครสักคนตบมา พอร่างสูงคุยเสร็จก็เดินไปตามเส้นทางที่เขาไม่รู้ว่าเดินมาถึงไหนแล้วก็ได้พบกับ น้ำเสียงเพลงที่เศร้าสุดๆ น้ำเสียงที่ใส อ่อนโยนและนุ่มนวล แต่ถ้าหากให้เป็นเสียงผู้หญิงก็คงต้องเหมือนถูกบางสิ่งบางอย่างที่น่าจับจ้องที่สุด
เส้นผมสีมรกตเหมาะกับอยู่ที่ๆธรรมชาติสุดๆแถมอย่างเป็นสีเย็นอีก ดวงตามรกตที่ไร้ซึ่งอารมณ์กลับมีน้ำใสๆออกมาจากดวงตานั้น
ไม่อยากจะรู้เลยว่ามิคุโอะจะร้องเพลงไพเราะขนาดนี้ . . .
ดวงตาสีแดงเลือดจ้องมองร่างบางแล้วจึงตัดสินใจเดินไปหาแต่เผลอใช้เท้าไปเหยียบกิ่งไม้จนร่างที่ร้องเพลงสะดุ้งและหันไปมองตามเสียง ใบหน้าของร่างบางค่อยๆแดงขึ้นมาจึงทำให้ร่างสูงรีบชิงเดินไปหาก่อน
"มิคุโอะ . . . นายร้องไห้ทำไมน่ะ?" ร่างที่เดินไปหาถาม
"ผะ . . . ผมแค่โดนผู้หญิงที่คบด้วยตบมาน่ะครับ แค่การเข้าใจผิด . . . "
"ทำไมล่ะ?ทำไมถึงถูกเข้าใจผิด"
"ผมเผลอไปหาพี่รินแล้วแฟนผมก็เดินผ่านมาพอดีก็เลย . . . "
"โดนบอกเลิกงั้นเหรอ?"
"ครับ"
" . . . ไม่เป็นไรหรอกนะมิคุโอะ! มีคนอย่างฉันที่เป็นรุ่นพี่ทั้งคน แต่ว่า . . . น้ำเสียงนายเวลาร้องเพลงไพเราะจังนะ ฟังแล้วลืนหูดีนะ"
"เอ่ . . . ขอบคุณที่ชมนะครับ"
"อือๆ"
ทั้ง 2 ค่อยๆหัวเราะเบาๆแล้วก็เริ่มชวนกันร้องเพลง Pantomine จนข้างในป่าเต็มไปด้วยเสียงเข้มๆและนุ่มนวล จนรุ่นพี่และรุ่นน้องที่เข้าไปเห็นก็เข้าไปแจมด้วยคน ทั้งในป่าจึงมีแต่เสียงของทุกๆคนและเสียงหัวเราัะดังไปทั่วป่า
*******************************************************************
ผมไม่แน่ใจว่าคู่นี้จะสนุกไหมแต่จะพยายามแต่งให้สนุกนะครับ ^^
.
.
.
.
.
.
.
แถมๆ ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น