[Fic] Starry Sky - Miyaji Ryunosuke X Kanakubo Homare

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีทุกๆคนที่หลงเข้ามาในนิยายนี้ >/<



ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ ผมชื่อว่า 'ออมจัง'



ก็อยากจะบอกว่า


      'นิยายเรื่องนี้ได้รับมาจากความฟินที่ไปอ่านนิยายคนคนหนึ่งมา ก็เลยตัดสินใจนำมาแต่งคู่นี้ดู'



ที่จริงเรื่องนี้แทบจะดูไม่จบ ไม่เคยเล่นเลยก็ว่าได้



แต่ฟิคนี้มันตั้งแต่ ม.1 แล้วน่ะครับ



อาจจะไม่ค่อยเข้าใจอุปนิสัยตัวละครมากนัก แต่ก็จะพยายามนะครับ



 

 

ขอบคุณภาพพื้นหลังของ สนุ้กเกอร์ (Snuker)


http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=398752





*** ถ้าปิดเทอมเมื่อไหร่ผมจะรีบอัพนิยายที่ดองไว้นะครับ











 

เนื้อเรื่อง

Title:  ที่ชมรมยิงธนู

Pairing :  Miyaji Ryunosuke X Kanakubo Homare

Fanfic Original :  Fic Starry Sky

Warning : Yaoi

Rate : PG

++++++++++++++++++++++++++++

ในยามเช้าที่แสนวุ่นวาย(ตลอดทั้งวัน)ทั้งๆที่นึกว่าจะได้พักผ่อนเสียหน่อย แต่กลับต้องมาทำความสะอาดที่ห้องเก็บของกับเจ้าอาสึสะส่วนรุ่นพี่โฮมาเระก็จะมาทีหลัง ราวกับว่าผมกับหมอนี่กำลังโดนลงโทษที่เผลอโดดชมรมได้หน้าตาเฉย

มันก็ . . . น่าโดนทำโทษอยู่หรอกก็เพราะผมไม่อยากเข้าก็มีเหตุผลอยู่นั่นก็คือ ‘รุ่นพี่โฮมาเระ’ ที่แสนอ่อนโยน ร่าเริงและอบอุ่นเสมอ เวลาเห็นหน้ากันทีไรผมจะรู้สึกแปลกๆอย่างเช่น ทำตัวไม่ถูกก็เผลอทักทายแบบถูกๆผิดๆ ไหนจะมีบางครั้งที่ไปมองเจ้าตัวออกหน้าออกตาสุดๆ เพราะว่า ‘น่ารัก’ ล่ะมั้ง?

“รุ่นพี่คิดว่า . . . รุ่นพี่โฮมาเระเคยมีคนรักไหม?” เจ้าอาสึสะหันมาถามผมที่เอาแต่แยกหนังสืออยู่

“ฉันว่า . . . ยังไงรุ่นพี่ก็ต้องมีล่ะนะ เป็นผู้ชายที่ดีขนาดนั้น . . . ต้องมีอยู่แล้วล่ะ”

อิจฉาที่รุ่นพี่มีแต่คนที่รัก . . .  

“แต่ผมว่า ‘ยังไม่’ นะ ยังไงรุ่นพี่ก็คงไม่ยอมมีแน่ๆเลย” อาสึสะกำหมัดแบบมั่นใจสุดๆ

“ทำไมล่ะ?” ผมก็คงได้ถามต่อไป

“ก็เพราะรุ่นพี่บอกว่า ‘แค่เป็นเพื่อนก็ดีแล้วส่วนถ้าเป็นแฟนแล้วก็ไม่คิดอะไรมาก’ บอกมาอย่างงี้น่ะ”

“อา . . . งั้นเหรอ แล้วเมื่อไหร่รุ่นพี่โฮมาเระจะมาซะทีเนี่ย?” ผมนั่งลงบนโซฟาจากนั้นก็หยิบหนังสือมาอ่านเล่น

“สงสัยโดนเรียกมั้ง?”

“อือ ก็คงเป็นงั้น . . . เฮ่อ . . . ฉันว่า ฉันไปหารุ่นพี่ก่อนดีกว่า”

“ตามใจ . . .”

เมื่อผมพูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้องแล้วเข้าไปแอบดูห้องชมรมยิงธนู ก็ไปเจอรุ่นพี่โฮมาเระกำลังมองเป้ายิงแถมเหมอลอยอีก . . . เป็นอะไรของเขาไปเนี่ย? . . . ผมค่อยๆเดินให้เงียบที่สุดและกำลังจะไปจับบ่ารุ่นพี่แต่ . . . กับมารู้ซะก่อนนี่สิ!?

“คุณกำลังทำอะไรครับ เรียวโนะสุเกะ?” คนตรงหน้ายิ้มให้ผม จากนั้นก็เดินผ่านไป

“ก็ . . . ไม่มีหรอกครับ รุ่นพี่ไม่ยอมมาซะที . . . ก็เลย เดินมาหานี่แหละครับ”

“ฮึ งั้นเหรอ? . . . ขอโทษนะครับ พอดีคิดอะไรหลายๆเรื่องอยู่น่ะครับ”

รอยยิ้มของคนตรงหน้าผม ทำให้หัวใจของผมคนนี้ตื่นเต้นสุดๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม? ทำไมรู้สึกแบบนี้เฉพาะกับรุ่นพี่โฮมาเระ? ผมมองแผ่นหลังของรุ่นพี่ที่เดินนำหน้า . . . จนเรียวมือของผมได้เข้าไปสัมผัสเส้นผมด้านหลังของรุ่นพี่ทำให้บุคคลนี้ตกใจและหันมาหาผม

“ทะ . . . ทำอะไรน่ะครับ?! จะ . . . จู่ๆก็มาจับผมก็ตกใจนะ . . .”

มันทนไม่ไหวจริงๆ . . .

“. . . หือ? . . . เรียวโนะสุเกะ . . .”

หมับ . . . !?

ผมรีบเข้าไปกอดรุ่นพี่อย่างไม่ลังเลเลยสักนิด จากนั้นก็ซบแผงอกของรุ่นพี่ . . . มันช่างอบอุ่นจนอธิบายไม่ถูกเลยสักนิด คนที่โดนกอดทำตัวไม่ถูกเลยจากนั้นก็ปล่อยให้ผมคนนี้กอดต่อไป . . . ฝ่ามือของคนคนนี้จับที่ศีรษะเบาๆและลูบหัวด้วยความเอ็นดู

“รุ่นพี่ . . .” ผมยังคงไม่ปล่อย

“หือ? . . . มีอะไรเหรอ?”

“รุ่นพี่โฮมาเระ . . .” ผมเงียบไปสักพักจากนั้นก็กอดคนคนนี้แน่นกว่าเก่า “รุ่นพี่ . . . มีแฟนรึเปล่าครับ?”

ทำไมจู่ๆก็อยากพูดแบบนี้ขึ้นมาล่ะ?

“ก็ . . . ทำไมถึงได้ถามล่ะ?”

อยากพูดคำคำนี้มานานแสนนานว่าอะไรนะ? . . .

“ผมอยากรู้ครับ”

ได้โปรดตอบความจริงเถอะ . . .

“. . .” ค่อยๆผละออก แต่ก็ไม่ออก “เฮ่อ . . . เรียวโนะสุเกะ . . . เงยหน้าขึ้นมาจะได้ไหมครับ?”

“คะ . . . ครับ” ผมค่อยๆเงยหน้าสบตามองคนตรงหน้า

“ผมยังไม่มี . . . และผมก็ไม่พร้อมที่จะมี เพราะผมมันไม่เข้าใจความรักเลยสักนิดเดียว” เขายิ้ม

รอยยิ้มปลอบโยน . . . หรือความสับสนกันแน่?

“. . . งั้นถ้าเกิดผม . . .” เรียวนิ้วมือจับใบหน้ารุ่นพี่โฮมาเระ

อยากพูด . . . ให้มากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้อง

“จู่ๆก็อยาก . . .”

นั่นก็คือคำคำนั้นสินะ คำพูดที่สื่อถึง . . .

“ชอบขึ้นมาล่ะครับ?”

หมดคำพูดที่ผมจะพูดแล้วสินะ . . . เหลือเพียงคำตอบของคนตรงหน้าเท่านั้น ผมเงียบไปสักพักรุ่นพี่ก็บรรจงขยี้เส้นผมของผมอย่างรุนแรงและจากนั้นผมก็รีบผละออกทันที

“ระ . . . รุ่นพี่ทำอะไรน่ะครับ?!” พลางลูบเส้นผมให้เข้าทรง

“ฮึๆ นี่เรียวสุเกะยังไม่รู้อีกเหรอครับ?”

“ระ . . . รู้อะไรเหรอครับ?”

“. . .” คนตรงหน้ายิ้มให้จากนั้นก็บรรจงจูบหน้าผากผม “ผมต่างหากที่ควรสารภาพรัก . . . ไม่ใช่คุณนะครับ”

“หะ . . . หา?!” มันทำให้ผมตกใจสุดๆ

“ใช่ ผมน่ะ ชอบเรียวโนะสุเกะมานานแล้ว . . . แต่ไม่กล้าน่ะ”

รุ่นพี่ . . . กำลังทำหน้าเขินอาย

น่ารักจัง . . .

“ถะ . . . ถ้างั้นผม . . . ขอคบกับรุ่นพี่นะครับ” ผมยิ้มให้คนตรงหน้า

“อา . . . ไม่คบดีกว่า” รุ่นพี่โฮมาเระสบตาผม

“แต่ว่า . . .”

กว่าผมจะได้พูดก็โดนคนตรงหน้าแย่งซีนจูบไปเสียแล้ว

             “แต่เป็นคนรักไปเลยดีกว่ามั้งครับ”

ใบหน้าที่ร้อนจนต้องเรียกว่า ‘หน้าแดง’ แต่นี่มันมากกว่าหน้าแดงแล้วสิ ดวงตาสีสวยของรุ่นพี่กำลังสบตาผมพลางส่งรอยยิ้มน่ารักจนกระทั่งผมไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้แล้วสิ

“รุ่นพี่…” ผมเรียกพลางกุมมืออีกฝ่ายเบาๆ

“ครับ?” รุ่นพี่โฮมาเระจับมือผมอย่างแน่นหนา

“ผมขอ…ไปบ้านรุ่นพี่จะได้ไหม?”

“ฮึ ได้สิ” พูดจบจากนั้นก็จูบหน้าผากผมเบาๆ “คุณ…มาได้เสมอนะครับ”

“ครับ รุ่นพี่”

ช่วงเวลาที่ผ่านไปซะนาน ไม่ว่าเมื่อไหร่วันและเวลาก็ยังคงเดินไปอย่างเชื่องช้า ไม่ว่าเมื่อไหร่รุ่นพี่ก็ยังคงเป็นรุ่นพี่ ไม่ว่าผมคนนี้จะอยู่ห่างไกลเพียงใด…ก็ยังคงรักรุ่นพี่ต่อไป

.

.

.

.

.

.

.

.

.

และจะรักจนวันตาย

            “อือ~…ไฟแรงไม่เบานี่”

                ร่างบอบบางที่เป็นเพื่อน(?)หรือรุ่นน้องกับเรียวโนะสึเกะ ได้ทำแผนการส่วนตัวไว้เรียบร้อยโดยเดินตามแอบไปฟังใกล้ๆนี้เอง เหยื่อทั้ง2รายที่ไม่รู้ตัวบัดนี้กำลังโดนอาสึสะแอบฟังและอัดเสียงไว้อย่างดิบดี

                “เอาไว้แกล้งรุ่นพี่มิยาจิดีกว่า หึๆ”

The end