ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : mikuo Len 3 : รอยยิ้ม
3
รอยยิ้ม
ผมก็พึ่งรู้ว่าเล็นชอบทำตัวแปลกๆเวลาอยู่ใกล้ผม ถึงผมจะชอบอยู่ใกล้เขาก็เพราะว่าเขาหน้าตาเหมือนรินเอามากๆแต่ก็รู้ว่าเป็นฝาแฝดกันแต่ . . . . . . . . . คนอย่างผมไม่เคยเห็นเล็นคุงยิ้มแบบเต็มใจสักที จนผมต้องลากพี่มิคุไปด้วยและแล้วผมก็โดนจับได้เลยด้วยซ้ำ
"มิคุโอะ . . . พี่ว่านะ นายควรจะไปถามเล็นคุงตรงๆนะ เขาจะได้ให้คำตอบและมิคุโอะจะได้ไม่ปวดหัวมากนะ" พี่ผมกอดหัวเข่าพลางจ้องผมเป็นตาเดียว
"ก็ผม . . . ไม่กล้านี่ครับ เวลาผมเดินเข้าไปหาตรงๆเล็นคุงเขาจะหน้าแดงตลอดและจะทำหน้าตาเหมือนกลัวผมยังไงยังงั้นน่ะครับ ^^;; " ผมใช้มือซ้ายเกาหัวเบาๆ
ที่จริงแล้วอยากจะเพิ่มอีกหน่อยแฮะ เล็นคุงรีบหลบหน้าเลยด้วยซ้ำไปนะครับพี่มิคุ
"งั้นเดี๋ยวพี่จะลากเล็นไปตรงที่ลับตาคนนะ ^^ "
"อา . . . ตรงไหนเหรอครับ?"
"ยื่นหูมานี่ . . . "
" . . . ครับ "
"เอาตรง . . . "
และแล้วพี่มิคุก็บอกว่าจะไปตรงที่ไหน พี่มิคุถึงกลับทำให้ผมพยักหน้าตกลงอันที่จริงผมก็ไม่อยากตกลงนะ . . . เพราะมันเป็นที่ที่หญิงและชายจะไปนั้งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ . . . ผมต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมเล็นคุงถึงมีท่าทีแปลกๆตลอด ถึงแม้ผมไม่รู้แต่ผมก็จะรู้ให้ได้
ผมค่อยๆเดินไปตามชายหาดอย่างโดดเดี่ยว ทำไมกันนะ? . . . แค่เดินอยู่คนเดียวก็นึกถึงเจ้านั่น เจ้ามิคุโอะที่แสนจะเรียบร้อย ร้องเพลงก็เก่งเท่าพี่มิคุ มีอะไรก็ดีไปหมดเลย . . . เจ้านั่นน่ะ . . . ก็แค่ . . .
"เล็นคุง!! . . . "
เสียงของใครบางคนทำให้ผมต้องหันไปมอง เป็นเสียงของพี่มิคุนั่นเอง ทำไมถึงรีบร้อนนักล่ะ? ผมค่อยๆเดินไปหาพี่มิคุอย่างไว
"มะ . . . มิคุโอะ!! . . . ไม่รู้หายไปไหนน่ะจ้า พี่หาไม่เจอเลย"
"ตรงไหนเหรอครับ?"
"ก็ตรงป่าแถวๆนั้นน่ะ!!"
พอพี่มิคุพูดจบก็จับข้อมือผมและลากไปโดยที่ผมไม่ทันได้พูดอะไรเลย จะบ้าตาย =[]= จู่ๆก็ลากทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ พี่มิคุลากจนมาถึงแถวๆหลังป่าที่มองเห็นชายหาดเลย
สวยชะมัด เฮ้ย!นี่เราต้องตามหามิคุโอะไม่ใช่เหรอ!?
"เดี๋ยวพี่ไปหาตรงหน้า เล็นคุงก็หาตรงด้านหลังนะจ้ะ! พี่ไปล่ะ . . ."
"คะ . . . ครับ"
นี่สินะ . . . ที่เรียกว่าพี่สาวขี้ห่วงสุดๆ
"เฮ่อ . . . ไปทางไหนดีล่ะ?"
"เล็น . . . คุง"
"หือ 0 0 . . . เฮ้ย!!!!=[]= ผะ . . . ผี!!!. . . "
จู่ๆผมก็รู้สึกหน้ามืดและก็เป็นลมไป ความรู้สึกว่าตัวเองโดนใครบางคนกอดอยู่ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจนไม่อยากออกไป แถมอกยังกว้างพอให้เราเข้าไปนอนซบ พอดีจังเลย~ . . . ผมค่อยๆเปิดดวงตาขึ้นก็พบใครบางคนอยู่ตรงหน้า ใครนะ . . . ที่ทำให้เราหัวใจเต้นไม่เป็น . . . จังหวะ!!! =[]=
"มะ . . . มิคุโอะ!!!!! =[]=" ผมรีบผละออกจากอกเขา
"เฮ่อ . . . ค่อยยังชั่วที่เล็นคุงปลอดภัย" มิคุโอะยิ้มให้
"อะไรกันเล่า!! . . . คนที่น่าห่วงที่สุดก็เป็นมิคุโอะมากกว่านะ!!!" ผมโวยวาย
"ขอโทดครับที่หายไปน่ะครับ พอดีอยากถามเรื่องที่คาใจสุดๆน่ะครับ"
"เรื่องคาใจ . . . ?"
"เล็นคุง . . . " มิคุโอะพิจารณาอะไรสักอย่างก่อนเงียบไปสักครู่
" . . . . . . . . . "
" . . . . . ."
" . . . "
"ทำไมถึงหลบหน้าผมครับ?"
คำถามหมอนี่ถึงกลับทำให้เราเจ็บแปล๋บที่หัวใจเลยแฮะ
"แค่นั้นเหรอ? . . . ที่ถามน่ะ"
"ครับ . . . "
ทำไมต้องทำหน้าจริงๆจังๆล่ะ? เจ้าบ้า . . . ยังงี้ก็ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกน่ะสิเฟ้ย!
"เหตุผลก็ . . . ไม่รู้สิ " ผมยิ้มบางๆให้มิคุโอะ
"แต่รู้สึกว่า . . . เวลาที่เล็นคุงอยู่ใกล้ผมทำไมต้องหน้าแดงด้วยน่ะครับ"
"อะ . . . คะ . . . คือ . . . คำถามนั้น . . . " ผมก้มหน้าลง "บะ . . . บอกไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะครับ?"
ยะ . . . อย่าทำหน้าตาราวกับลูกสุนัขสิ มิคุโอะ = =
"คำถามนั้น . . . ไม่อยากตอบน่ะ เพราะ . . . พอบอกมิคุโอะไปเดี๋ยวนายจะบอกว่า 'ฉันพูดอะไรบ้าๆ' ออกไปน่ะ"
"อย่างเช่น . . . " จู่ๆรอยยิ้มมิคุโอะก็ออกมาราวกับกำลังหัวเราะอยู่
"อะอะอะเอ่ . . . ? ยกตัวอย่างด้วยเหรอ ก็อย่างเช่น ถ้าเกิดฉันบอกว่า . . . . . . รักนาย "
"หือ? . . . เล็นคุงบอกว่าอะไรนะครับ คำท้ายๆน่ะ ผมไม่ได้ยินเลย " มิคุโอะพูดจบก็ยื่นหูไปหาผม
"เจ้าบ้า!!!! ฉันก็บอกไปแล้วไง!! ถ้าเกิดฉันบอกว่า รักนายน่ะ!!!"
"เอ่?ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ เราทั้ง2คนก็รักกันอยู่แล้ว ^^ "
ไอ . . . ไอหมอนี่มันชักจะใสซื่อไปแล้วนะ!!
"ไม่ใช่แบบเพื่อนซะหน่อย!!!"
"เอ่ ^^? "
"ไม่ใช่แบบเพื่อนซะหน่อย . . . "
"แล้วแบบไหนครับ? เล็นคุง . . . "
แบบไหนงั้นเหรอ . . . ? ไอความรู้สึกนี้น่ะ คนอย่างนายก็น่าจะรู้แท้ๆ แต่ทำไมกัน? ทำไมนายไม่รู้เลยนะ มิคุโอะ ผมค่อยๆใช้นิ้วมือทั้ง2ข้างบรรจงจับใบหน้าของคนที่แสนจะใสซื่อสุดๆ
ฉันอยากจะบอกว่า 'ฉันรักนาย' นะ แต่นายก็คงกล่าวหาว่า 'ฉันบ้าแน่ๆ' เพราะว่าผู้ชายกับผู้ชายน่ะรักกันไม่ได้จริงๆสินะ มันบ้าๆบอๆสำหรับฉันที่มารักคนใสซื่ออย่างนาย เจ้าบ้ามิคุโอะ!
"เล็นคุง . . . ร้องไห้เหรอครับ?"
ฉันไม่ใช่ร้องไห้หรอก แต่เพราะเจ็บปวดที่นายไม่รู้เรื่องจริงๆนี่แหละ ราวกับว่านายทำเป็นไม่รู้ว่าฉันรู้สึกกับนายเกินคำว่าเพื่อนเลยนะ บ้าชะมัด! หน้าตาเริ่มไหลแล้วสิ . . . มิคุโอะค่อยๆใช้นิ้วมือปาดน้ำตาผมอย่างนุ่มนวล ไม่เคยรู้เลยว่า . . . นิ้วมือของหมอนี่จะนุ่มขนาดนี้
"เล็น . . . คุง"
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่สมองมันขาวโล่งไปหมดแต่ที่แน่ๆ ริมฝีปากผมที่ไปประกบปิดอะไรที่นุ่มๆและหอมหวานจนไม่อยากผละออก แขนของใครบางคนกอดผมเอาไว้จนผมต้องกอดตอบทั้งอบอุ่นและนุ่มนวลไม่มีคำไหนๆที่จะมาพูดเลยด้วย จนผมพึ่งรู้สึกตัวก็โดนมิคุโอะผละออกและจ้องมองผมอย่างแปลกใจหน่อย
"เล็นคุง . . . ที่จริงแล้วชอบผมงั้นเหรอครับ?"
"พึ่งรู้ตัวรึไงกัน . . . เจ้าบ้า" แก้มทั้ง2ของผมเริ่มร้อนและชาขึ้น
"ฮึ . . . น่ารัก"
"คะ . . . ใครน่ารักเล่า!!"
"ไม่ใช่เล็นคุงซะหน่อยครับ ^^ ดอกไม้ต่างหาก"
"งะ . . . งั้นเหรอ . . . "
"ฮึๆ . . . แต่สำหรับเล็นคุงน่ะ . . . " มิคุโอะใช้มือกวักเรียกให้ผมยื่นหูไปหา "สวยสุดๆเลยล่ะครับ"
"อะ!!! . . . ไอ . . . ไอบ้า!!!! ไปตายซะเลยไป!!"
"ฮ่าๆๆๆ!!! เล็นคุงนี่น่ารักสุดๆเลยล่ะครับเนี่ย"
"ไม่ซะหน่อยเฟ้ย!! พรุ่งนี้ไม่ต้องมานอนบ้านฉันนะเว้ย!!"
"เอ่!! . . . เล็นคุงใจร้ายชะมัด . . . " มิคุโอะหันหน้าไปทางอื่นแต่กลับมากอดผมแทน
"ปล่อยนะเจ้าบ้า!!!" ผมดิ้น
"เล็นคุงชอบผม งั้น . . . ผมจะไม่ชอบเล็นคุงแล้วล่ะครับ"
"ทะ . . . ทำไมล่ะ?!" ผมช็อกสุดๆ
"เพราะว่าผม . . . จะรักเล็นคุงแทนยังไงล่ะครับ" มิคุโอะยิ้มให้อย่างเต็มใจสุดๆ
"เจ้าบ้า . . . ไม่น่ารักเอาซะเลย"
"แต่เล็นคุงน่ารักสำหรับผมนะครับ"
"บ้า . . . นายมันบ้าสุดๆเลย"
"บ้าแต่ก็บ้ารักเล็นคุงนะครับ"
"นั่นมันมุขเก่าแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"งั้น . . . ที่ผมบ้าน่ะ เพราะบ้าความน่ารักของเล็นคุง ความใสซื่อของคุณนะ . . . ที่รักของผม"
"คะ . . . ใคร 'ที่รัก' ของนายกัน!!!!เจ้าบ้า!!"
"ก็เล็นคุงไงครับ ฮึๆ"
"จะ . . . เจ้าบ้า!!!"
"เล็นคุง . . . "
"อะ . . . อะไร?"
"ยิ้มให้ผมหน่อยสิ"
"หา!!!"
"นะ"
"ก็ได้" ผมค่อยยิ้มอย่างเต็มใจใส่มิคุโอะจู่ๆเขาก็จูบแก้มผมอย่างหน้าตาเฉย
"พวกเรากลับไปนอนกันดีกว่าครับ ^^ วันนี้ผมอาจจะหลับฝันดีก็ได้นะ ฮึๆ"
"จะ . . . เจ้าบ้า!!!"
ความสุขของผมคงจะไม่มีความสุขจริงๆเพราะเจ้ามิคุโอะเขาเอาความสุขของผมไปหมดเลยน่ะสิ! แต่ก็นะ . . . ความเป็นจริงเราก็ไม่ได้เกลียจหมอนี่ซะหน่อยสิ
"เล็นคุงอมยิ้มทำไมเหรอครับ 0 0 หรือว่าไม่สบาย"
ถึงแม้จะมีส่วนที่เกลียจนิดหน่อยน่ะนะ ^^*
********************************************************************
คอมเม้นหน่อยนะครับ ^^;; ไม่ค่อยมีเวลาอัพก็เลยจะช้าสุดๆเหมือนหอยทากเลยแฮะ = =
"มิคุโอะ . . . พี่ว่านะ นายควรจะไปถามเล็นคุงตรงๆนะ เขาจะได้ให้คำตอบและมิคุโอะจะได้ไม่ปวดหัวมากนะ" พี่ผมกอดหัวเข่าพลางจ้องผมเป็นตาเดียว
"ก็ผม . . . ไม่กล้านี่ครับ เวลาผมเดินเข้าไปหาตรงๆเล็นคุงเขาจะหน้าแดงตลอดและจะทำหน้าตาเหมือนกลัวผมยังไงยังงั้นน่ะครับ ^^;; " ผมใช้มือซ้ายเกาหัวเบาๆ
ที่จริงแล้วอยากจะเพิ่มอีกหน่อยแฮะ เล็นคุงรีบหลบหน้าเลยด้วยซ้ำไปนะครับพี่มิคุ
"งั้นเดี๋ยวพี่จะลากเล็นไปตรงที่ลับตาคนนะ ^^ "
"อา . . . ตรงไหนเหรอครับ?"
"ยื่นหูมานี่ . . . "
" . . . ครับ "
"เอาตรง . . . "
และแล้วพี่มิคุก็บอกว่าจะไปตรงที่ไหน พี่มิคุถึงกลับทำให้ผมพยักหน้าตกลงอันที่จริงผมก็ไม่อยากตกลงนะ . . . เพราะมันเป็นที่ที่หญิงและชายจะไปนั้งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ . . . ผมต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมเล็นคุงถึงมีท่าทีแปลกๆตลอด ถึงแม้ผมไม่รู้แต่ผมก็จะรู้ให้ได้
ผมค่อยๆเดินไปตามชายหาดอย่างโดดเดี่ยว ทำไมกันนะ? . . . แค่เดินอยู่คนเดียวก็นึกถึงเจ้านั่น เจ้ามิคุโอะที่แสนจะเรียบร้อย ร้องเพลงก็เก่งเท่าพี่มิคุ มีอะไรก็ดีไปหมดเลย . . . เจ้านั่นน่ะ . . . ก็แค่ . . .
"เล็นคุง!! . . . "
เสียงของใครบางคนทำให้ผมต้องหันไปมอง เป็นเสียงของพี่มิคุนั่นเอง ทำไมถึงรีบร้อนนักล่ะ? ผมค่อยๆเดินไปหาพี่มิคุอย่างไว
"มะ . . . มิคุโอะ!! . . . ไม่รู้หายไปไหนน่ะจ้า พี่หาไม่เจอเลย"
"ตรงไหนเหรอครับ?"
"ก็ตรงป่าแถวๆนั้นน่ะ!!"
พอพี่มิคุพูดจบก็จับข้อมือผมและลากไปโดยที่ผมไม่ทันได้พูดอะไรเลย จะบ้าตาย =[]= จู่ๆก็ลากทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ พี่มิคุลากจนมาถึงแถวๆหลังป่าที่มองเห็นชายหาดเลย
สวยชะมัด เฮ้ย!นี่เราต้องตามหามิคุโอะไม่ใช่เหรอ!?
"เดี๋ยวพี่ไปหาตรงหน้า เล็นคุงก็หาตรงด้านหลังนะจ้ะ! พี่ไปล่ะ . . ."
"คะ . . . ครับ"
นี่สินะ . . . ที่เรียกว่าพี่สาวขี้ห่วงสุดๆ
"เฮ่อ . . . ไปทางไหนดีล่ะ?"
"เล็น . . . คุง"
"หือ 0 0 . . . เฮ้ย!!!!=[]= ผะ . . . ผี!!!. . . "
จู่ๆผมก็รู้สึกหน้ามืดและก็เป็นลมไป ความรู้สึกว่าตัวเองโดนใครบางคนกอดอยู่ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจนไม่อยากออกไป แถมอกยังกว้างพอให้เราเข้าไปนอนซบ พอดีจังเลย~ . . . ผมค่อยๆเปิดดวงตาขึ้นก็พบใครบางคนอยู่ตรงหน้า ใครนะ . . . ที่ทำให้เราหัวใจเต้นไม่เป็น . . . จังหวะ!!! =[]=
"มะ . . . มิคุโอะ!!!!! =[]=" ผมรีบผละออกจากอกเขา
"เฮ่อ . . . ค่อยยังชั่วที่เล็นคุงปลอดภัย" มิคุโอะยิ้มให้
"อะไรกันเล่า!! . . . คนที่น่าห่วงที่สุดก็เป็นมิคุโอะมากกว่านะ!!!" ผมโวยวาย
"ขอโทดครับที่หายไปน่ะครับ พอดีอยากถามเรื่องที่คาใจสุดๆน่ะครับ"
"เรื่องคาใจ . . . ?"
"เล็นคุง . . . " มิคุโอะพิจารณาอะไรสักอย่างก่อนเงียบไปสักครู่
" . . . . . . . . . "
" . . . . . ."
" . . . "
"ทำไมถึงหลบหน้าผมครับ?"
คำถามหมอนี่ถึงกลับทำให้เราเจ็บแปล๋บที่หัวใจเลยแฮะ
"แค่นั้นเหรอ? . . . ที่ถามน่ะ"
"ครับ . . . "
ทำไมต้องทำหน้าจริงๆจังๆล่ะ? เจ้าบ้า . . . ยังงี้ก็ทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออกน่ะสิเฟ้ย!
"เหตุผลก็ . . . ไม่รู้สิ " ผมยิ้มบางๆให้มิคุโอะ
"แต่รู้สึกว่า . . . เวลาที่เล็นคุงอยู่ใกล้ผมทำไมต้องหน้าแดงด้วยน่ะครับ"
"อะ . . . คะ . . . คือ . . . คำถามนั้น . . . " ผมก้มหน้าลง "บะ . . . บอกไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะครับ?"
ยะ . . . อย่าทำหน้าตาราวกับลูกสุนัขสิ มิคุโอะ = =
"คำถามนั้น . . . ไม่อยากตอบน่ะ เพราะ . . . พอบอกมิคุโอะไปเดี๋ยวนายจะบอกว่า 'ฉันพูดอะไรบ้าๆ' ออกไปน่ะ"
"อย่างเช่น . . . " จู่ๆรอยยิ้มมิคุโอะก็ออกมาราวกับกำลังหัวเราะอยู่
"อะอะอะเอ่ . . . ? ยกตัวอย่างด้วยเหรอ ก็อย่างเช่น ถ้าเกิดฉันบอกว่า . . . . . . รักนาย "
"หือ? . . . เล็นคุงบอกว่าอะไรนะครับ คำท้ายๆน่ะ ผมไม่ได้ยินเลย " มิคุโอะพูดจบก็ยื่นหูไปหาผม
"เจ้าบ้า!!!! ฉันก็บอกไปแล้วไง!! ถ้าเกิดฉันบอกว่า รักนายน่ะ!!!"
"เอ่?ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ เราทั้ง2คนก็รักกันอยู่แล้ว ^^ "
ไอ . . . ไอหมอนี่มันชักจะใสซื่อไปแล้วนะ!!
"ไม่ใช่แบบเพื่อนซะหน่อย!!!"
"เอ่ ^^? "
"ไม่ใช่แบบเพื่อนซะหน่อย . . . "
"แล้วแบบไหนครับ? เล็นคุง . . . "
แบบไหนงั้นเหรอ . . . ? ไอความรู้สึกนี้น่ะ คนอย่างนายก็น่าจะรู้แท้ๆ แต่ทำไมกัน? ทำไมนายไม่รู้เลยนะ มิคุโอะ ผมค่อยๆใช้นิ้วมือทั้ง2ข้างบรรจงจับใบหน้าของคนที่แสนจะใสซื่อสุดๆ
ฉันอยากจะบอกว่า 'ฉันรักนาย' นะ แต่นายก็คงกล่าวหาว่า 'ฉันบ้าแน่ๆ' เพราะว่าผู้ชายกับผู้ชายน่ะรักกันไม่ได้จริงๆสินะ มันบ้าๆบอๆสำหรับฉันที่มารักคนใสซื่ออย่างนาย เจ้าบ้ามิคุโอะ!
"เล็นคุง . . . ร้องไห้เหรอครับ?"
ฉันไม่ใช่ร้องไห้หรอก แต่เพราะเจ็บปวดที่นายไม่รู้เรื่องจริงๆนี่แหละ ราวกับว่านายทำเป็นไม่รู้ว่าฉันรู้สึกกับนายเกินคำว่าเพื่อนเลยนะ บ้าชะมัด! หน้าตาเริ่มไหลแล้วสิ . . . มิคุโอะค่อยๆใช้นิ้วมือปาดน้ำตาผมอย่างนุ่มนวล ไม่เคยรู้เลยว่า . . . นิ้วมือของหมอนี่จะนุ่มขนาดนี้
"เล็น . . . คุง"
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่สมองมันขาวโล่งไปหมดแต่ที่แน่ๆ ริมฝีปากผมที่ไปประกบปิดอะไรที่นุ่มๆและหอมหวานจนไม่อยากผละออก แขนของใครบางคนกอดผมเอาไว้จนผมต้องกอดตอบทั้งอบอุ่นและนุ่มนวลไม่มีคำไหนๆที่จะมาพูดเลยด้วย จนผมพึ่งรู้สึกตัวก็โดนมิคุโอะผละออกและจ้องมองผมอย่างแปลกใจหน่อย
"เล็นคุง . . . ที่จริงแล้วชอบผมงั้นเหรอครับ?"
"พึ่งรู้ตัวรึไงกัน . . . เจ้าบ้า" แก้มทั้ง2ของผมเริ่มร้อนและชาขึ้น
"ฮึ . . . น่ารัก"
"คะ . . . ใครน่ารักเล่า!!"
"ไม่ใช่เล็นคุงซะหน่อยครับ ^^ ดอกไม้ต่างหาก"
"งะ . . . งั้นเหรอ . . . "
"ฮึๆ . . . แต่สำหรับเล็นคุงน่ะ . . . " มิคุโอะใช้มือกวักเรียกให้ผมยื่นหูไปหา "สวยสุดๆเลยล่ะครับ"
"อะ!!! . . . ไอ . . . ไอบ้า!!!! ไปตายซะเลยไป!!"
"ฮ่าๆๆๆ!!! เล็นคุงนี่น่ารักสุดๆเลยล่ะครับเนี่ย"
"ไม่ซะหน่อยเฟ้ย!! พรุ่งนี้ไม่ต้องมานอนบ้านฉันนะเว้ย!!"
"เอ่!! . . . เล็นคุงใจร้ายชะมัด . . . " มิคุโอะหันหน้าไปทางอื่นแต่กลับมากอดผมแทน
"ปล่อยนะเจ้าบ้า!!!" ผมดิ้น
"เล็นคุงชอบผม งั้น . . . ผมจะไม่ชอบเล็นคุงแล้วล่ะครับ"
"ทะ . . . ทำไมล่ะ?!" ผมช็อกสุดๆ
"เพราะว่าผม . . . จะรักเล็นคุงแทนยังไงล่ะครับ" มิคุโอะยิ้มให้อย่างเต็มใจสุดๆ
"เจ้าบ้า . . . ไม่น่ารักเอาซะเลย"
"แต่เล็นคุงน่ารักสำหรับผมนะครับ"
"บ้า . . . นายมันบ้าสุดๆเลย"
"บ้าแต่ก็บ้ารักเล็นคุงนะครับ"
"นั่นมันมุขเก่าแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"งั้น . . . ที่ผมบ้าน่ะ เพราะบ้าความน่ารักของเล็นคุง ความใสซื่อของคุณนะ . . . ที่รักของผม"
"คะ . . . ใคร 'ที่รัก' ของนายกัน!!!!เจ้าบ้า!!"
"ก็เล็นคุงไงครับ ฮึๆ"
"จะ . . . เจ้าบ้า!!!"
"เล็นคุง . . . "
"อะ . . . อะไร?"
"ยิ้มให้ผมหน่อยสิ"
"หา!!!"
"นะ"
"ก็ได้" ผมค่อยยิ้มอย่างเต็มใจใส่มิคุโอะจู่ๆเขาก็จูบแก้มผมอย่างหน้าตาเฉย
"พวกเรากลับไปนอนกันดีกว่าครับ ^^ วันนี้ผมอาจจะหลับฝันดีก็ได้นะ ฮึๆ"
"จะ . . . เจ้าบ้า!!!"
ความสุขของผมคงจะไม่มีความสุขจริงๆเพราะเจ้ามิคุโอะเขาเอาความสุขของผมไปหมดเลยน่ะสิ! แต่ก็นะ . . . ความเป็นจริงเราก็ไม่ได้เกลียจหมอนี่ซะหน่อยสิ
"เล็นคุงอมยิ้มทำไมเหรอครับ 0 0 หรือว่าไม่สบาย"
ถึงแม้จะมีส่วนที่เกลียจนิดหน่อยน่ะนะ ^^*
********************************************************************
คอมเม้นหน่อยนะครับ ^^;; ไม่ค่อยมีเวลาอัพก็เลยจะช้าสุดๆเหมือนหอยทากเลยแฮะ = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น