คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Venomania Ouyake no Kyouki 4: เจ็บปวดแต่ก็มีความสุข
Venomania Ouyake no Kyouki 4:
เจ็บปวดแต่ก็มีความสุข
วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่ผมต้องจัดการตามแผนที่วางไว้ตอนนี้ผมก็โดนนัดให้ไปกินข้าวคืนนี้ด้วยพอถึงคืนนี้ผมก็ใส่ยานอนหลับให้กาคุโปะดื่มพอเขาดื่มไปได้ไม่กี่หยดเขาก็บอกว่ารู้สึกปวดหัวสุดๆ
“ท่านกาคุโปะไหวไหมคะ?” ผมถามคนตรงหน้าที่นอนหลับตรงที่นอน
“ก็ . . . ง่วงๆแล้วน่ะ”
“ค่ะ งั้นหลับฝันดีนะคะ”
ผมยิ้มให้เขาแล้วค่อยๆออกไปหากุมิและบอกให้พวกกุมิรีบออกไปจากที่แห่งนี้ทันทีแต่จู่ๆเสียงหัวเราะของใครบางคนทำให้พวกเราต้องหันไปมองทันที
“หึ . . . หึ ยอมใช้ตนเองเพื่อให้คนอื่นๆรอดงั้นเหรอครับ คุณไคโกะ” กาคุโปะค่อยเดินลงมาและเขาก็แสยะยิ้มจนผมต้องรู้สึกถึงแรงกดดัน
“. . . มันเป็นเรื่องของผม!! คุณมันก็แค่ผู้ชายตันหาก็เท่านั้น”
“ที่แท้ก็เป็นผู้ชายจริงๆ ไหนลองเปิดโชมหน้าที่แท้จริงหน่อยสิครับ”
ผมต้องจ้องเขาไม่ละสายตาแล้วก็ถอดวิกยาวสีเหลืองออกทำให้เห็นผมสีน้ำเงินสั้นจนเข้ายิ้มอย่างพอใจ ผมค่อยๆทำความเคารพเขาและเอ่ยนามที่แท้จริงของตนเอง
“ข้าพเจ้ามีนามว่า ‘ชิเอล ไคโตะ’ เป็นลูกของบุตรราชอานาจักรสีน้ำเงินคนเล็ก”
“ว้าว! . . . เป็นเจ้าชายด้วยสินะครับ” กาคุโปะเริ่มเดินมาใกล้ผมขึ้นทุกทีๆ
“ก็ใช่นะ . . .”
จู่ๆกาคุโปะก็ยื่นหน้ามาหาผมแล้วก็ทำท่าจะจูบจริงๆผมก็เลยรู้ว่าเขาจะจูบผมจริงๆอย่างที่คิดผมก็เลยใช้ปอกมีดกันไว้ก่อนและกระโดดห่างๆกับกาคุโปะ
“พวกคุณไปก่อนเลยครับ!!” ผมไล่พวกเขาให้ออกไปจนเหลือเพียงเราสองคน “ผมไม่ต้องการให้คุณหลงไหลตันหาเพราะในอีกไม่ช้าผมอาจจะฆ่าคุณก็ได้ครับ”
“แต่ฉันก็หลงไหลไปแล้วนี่นา” คนตรงหน้าผมแสยะยิ้มจนผมต้องเตรียมมีดเอาไว้
“แค่มีดเล่มเดียว . . . ก็สามารถแท่งคุณได้แล้วครับ”
เขากำลังพูดให้จบแต่ผมกลับรีบวิ่งไปหาเขาและจึงตัดสินใจแท่งลงไปที่หัวไหล่ทันที แต่พลาดไปนิดเดียวเขาก็เลยไม่มีบาดแผลมากนัก ผมก็เลยจึงรีบแอบไปด้านหลังเขาแล้วผลักเขาลงพื้นแข็งจนเขาทำหน้าตาเจ็บมานิดหน่อยส่วนผมก็คร่อมตัวเขาเอาไว้และตั้งท่าเตรียมแท่งส่วนใดส่วนหนึ่งที่เขาสามารถหมดสติได้
“ฆ่าผมสิครับ” คนตรงหน้าผมยังคงแสยะยิ้มต่อ
“อึก! . . .” ผมค่อยๆกลืนน้ำลายลงไปในคอ
“ไม่กล้าฆ่าใช่ไหมล่ะครับ? เพราะผมมันทั้งน่าหลงไหลเพียงแค่ใบหน้าที่แสนรูปงามเท่านั้น”
“. . . . . . ไม่ใช่ . . . ซะหน่อยครับ” ผมค่อยๆวางมีดลงพื้น
“เอ๋? . . . งั้นอะไรล่ะ . . . อึก!?”
ผมรีบเข้าไปบรรจงจูบคนตรงหน้ามันช่างเป็นรสจูบที่แสนทรมานสุดๆ ทั้งเจ็บปวดที่ได้มาฆ่าคนที่เรารัก ทั้งทรมานที่ต้องมารักคนนี้ ทำไมกันนะ. . . เราน่าจะไม่หลงรักเพราะเจ้าชายปีศาจนี้เลย ผมค่อยๆผละรสจูบที่แสนหอมหวานนี้ออกไปและจึงตัดสิ้นใจลุกออกจากตัวเขาพลางส่งยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย
“คุณอยู่คนเดียวไปเลยนะครับ ไม่ต้องมารักคนอย่างผม . . . แค่นี้ก็พอ”
“งั้นคำตอบล่ะ . . .” เขาค่อยๆลุกขึ้นยื่นและทำหน้าตาเฉย
“คำตอบ . . . . . . ที่ผมชอบคุณที่สุดก็เพราะ . . . ไม่ใช่หน้าตา แต่เพราะความรักที่คุณมอบให้ผมต่างหาก ผมรักคุณนะกาคุโปะและ . . .” ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลได้ไงแต่ก็ไหลไปแล้วสิ “. . . ลาก่อนตลอดกาล”
ผมรีบวิ่งออกไปข้างนอกทันทีพลางกลั๊นน้ำตาเอาไว้ . . . เราจะไม่ชอบหรือหลงรักคนคนนี้อีกต่อไปแล้ว ผมรีบใช้มือตบหาเรียกม้าที่ผมปล่อยไปและแล้วมันก็มาหาผมพร้อมๆกับกุมิที่ขี่หลังมันมา เธอส่งรอยยิ้มให้ผมส่วนผมก็ยิ้มเช่นกัน . . . ผมแค่อยากรู้ว่าเรื่องนี้มันจะจบง่ายๆเลยงั้นเหรอ? นี่เขาไม่คิดจะตามหาผมเลยสินะ
ผมได้เพียงแต่แอบมองปราสาทนั้นเป็นครั้งสุดท้ายแต่จู่ๆเงาของใครบางคนที่มองผมอยู่แถวๆหน้าต่างนั่นก็คือ ‘กาคุโปะ’ เหมือนกับว่าเขาจะมาเอาหญิงสาวต่อไปและต่อไป แต่ผมไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้เขาเอาหญิงสาวในหมู่บ้านไปแล้ว ผมจึงต้องบอกให้ม้าหยุดและบอกให้กุมิกลับไปก่อนส่วนผม . . . จะไปต่อลองกับหมอนั่น!!
ปัง!! . . .
เสียงเปิดประตูราวกับว่าคนที่มาจะมาไม่ดีผู้ชายเส้นผมสีน้ำเงินเปิดประตูทุกๆบานเพื่อตามหาร่างชายหนุ่มเส้นผมสีม่วง เขาเอาแต่เปิดประตูไม่หยุดจนไปเจอกับห้องที่แสนจะแปลกประหลาดสุดๆเขาก็เลยจึงตัดสินใจถีบประตูออกไป จนพังออกมาทั้งประตู ก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มผมม่วงใส่ผ้าคลุมอาบน้ำแอบนอนท่าซะเซ็กซี่กว่าหญิงสาวคนอื่นๆอีกจนทำให้ไคโตะถึงกลับหน้าแดงทันที
“ผมว่าแล้วคุณต้องมา” เขายื่นมือมาหาร่างที่มองเขาอยู่
“ทำไม? . . . ถึงยังจะรั้งผมเอาไว้” ร่างที่มองค่อยๆเดินไปหา
“ผมบอกไปแล้วไงว่าอะไรครับ?” เขากระชากร่างที่มองให้คร่อมตัวเขา
“อ๊ะ!? . . . นะ . . . นี่!!” ร่างที่คร่อมตัวหน้าแดงและดิ้น
“อย่าดิ้นสิ อย่างงี้ก็ทำไม่ได้หรอก” คนตรงหน้าเริ่มแกล้งจึงกดหลังให้ร่างหน้าแดงเข้ามาติดๆกับแผงอกเขา
“ทำไม่ได้?!” ร่างบางตกใจอย่างรุงแรงจึงทำให้ร่างสูงเริ่มปลดเสื้อร่างบางออก
“ก็คนอย่างผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายนี่นา” ร่างสูงแสยะยิ้มและค่อยๆเลียแผงอกขาวทันที
“มะ . . . ไม่เอา! . . .” ร่างบางผลักร่างสูงออกแต่แขนกลับอ่อนไปหมดจึงทำให้ร่างสูงชอบใจสุดๆ
“น้ำเสียงยังไพเราะกว่าหญิงสาวคนอื่นๆที่ผมเคยมีอะไรด้วยนะ ทำหน้าเซ็กซี่ๆ ไหนจะห้ามซะน่ารักและเสียงครางล่ะ? . . .” ร่างสูงเริ่มแกล้งโดยเลียใบหูของร่างบางทำให้ร่างบางเริ่มออกอาการยอมอะไรสักอย่าง
“อึก! . . . อือ ไม่!!”
“น่ารักซะจนหยุดไม่ได้แล้วสิ และข้างในนี้ล่ะ?จะนุ่มนิ่มกว่าปากข้างในไหมนะ”
ร่างสูงค่อยๆบรรจงจูบริมฝีปากที่เต็มไปด้วยความหอมหวานของร่างบางส่วนร่างสูงที่คว้าหาบางสิ่งบางอย่างที่เขาอยากเล่นสุดๆก็เจอซะที น้ำเสียงครางค่อยๆออกมาจากร่างบางและน้ำหวานที่ร่างสูงชอบที่สุดก็ได้มาตามที่เขาต้องการเขาค่อยๆเลียมันนิดหน่อยแล้วหันไปมองร่างที่เริ่มเหนื่อยอ่อนตัว
“น่ารักกว่าสิ่งอื่นๆ คุณก็คงจะเป็น . . . รักแรกของผมสินะ” ร่างสูงจูบหน้าผากเบาๆ
“อือ . . . กาคุโปะ”
“ฮึ ทำหน้าออดอ้อนสุดๆเลยนะครับคุณไคโตะ อยากให้ผมต่อเหรอครับ? . . . ได้สิครับ”
“ไม่ใช่ . . .”
“หือ?”
“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้กับผมล่ะ? ที่จริงไม่ได้ . . .”
“รักสิ . . . รักสุดๆเลยล่ะครับ แค่เห็นหน้าครั้งแรกมันก็แทบจะบ้าอยู่แล้ว”
“. . . นี่เป็นคำพูดสำหรับผู้หญิงสินะ”
“ถึงแม้จะเหมือน . . . แต่เราสองคนก็เป็นหนึ่งไปแล้ว”
“นั่นสินะ”
“จะยอมให้ผม . . . เป็นสามีที่ดีของคุณหรือไม่ครับ ท่านภรรยา”
“เอ๊ะ?! . . . ผะ . . . ผมเนี่ยนะ?”
“ใช่ . . . จะยอมหรือไม่”
“อา . . . ขอคิดดูก่อน ได้ไหม?” ร่างบางหันหน้าหนี
“ได้แต่ว่า . . .”
“หือ?”
“มาต่อกันดีกว่า” ร่างสูงค่อยๆจูบร่างบางเบาๆ
“ฮึๆๆ . . . บ้า คุณนี่มันโรคจิตจังนะ” ร่างบางยิ้มซะน่ารัก จนทำให้ร่างสูงทนไม่ไหวอีกต่อไป
“เฉพาะคุณนั่นแหละครับ ที่รัก”
“บ้า” ร่างบางหน้าแดง
“อะไรกันล่ะครับ”
“ฮึๆๆ”
ความคิดเห็น