คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Venomania Ouyake no Kyouki 3 : ความรัก
Venomania Ouyake no Kyouki 3:
ความรัก
ผมรีบตื่นขึ้นมาแล้วหันไปมองคนข้างกายที่นอนหลับซะฝันดีสุดๆ ผมหันไปมองวิกผมที่ร่วงลงพื้นและจึงตัดสินใจเก็บขึ้นมาสวมใส่แล้วรีบหาห้องน้ำเพื่ออาบน้ำส่วนชุดก็ขอยืมกาคุโปะก่อนก็แล้วกันแต่ว่ากางเกงนี่สิ . . . มีสั้นๆไหมนะ? ผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมงกาคุโปะก็อยู่ในผ้าขนหนู ท่อนบนถอดหมดส่วนด้านล่างมีแค่ผ้าขนหนู ผมก็เลยแอบหน้าแดงนิดหน่อยที่ไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนผิวดีชะมัดแถมยังไหล่กว้างกว่าผมอีกแอบอิฉฉานะเนี่ย
“มองนานๆกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ ไคโกะจัง” กาคุโปะยิ้มใส่
“มะ . . . ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ . . . อิฉฉาที่ผิวดีมากๆเลยนะค่ะ” ผมยิ้มใส่
“งั้นเหรอ นั่นสินะชอบมีคนบอกว่าผิวของเราดีมากๆเลยด้วย”
“อา . . . ค่ะ เออ . . . คือว่าฉันขอตัวไปหาพ่อกับแม่จะได้ไหมคะ?ท่าทางพวกท่านน่าจะเป็นห่วงมากๆเลยล่ะค่ะ”
“ . . . แล้วเจ้าจะกลับมาไหม?” สีหน้าของเขาดูเศร้ามากๆที่ผมพูดแบบนั้น
“งั้น . . . ท่านจะไปกับฉันไหมคะ?”
“. . . งั้นเจ้าไปเถอะ”
“. . . กาคุโปะ”
“อะไรงั้น . . . อะ?!”
ผมค่อยๆจับใบหน้าเขาแล้วจูบที่แก้มเขาเบาๆส่งผลทำให้เขาแก้มแดงหน่อยๆ แต่ก็น่ารักจังนะ . . . นี่เราคิดอะไรเนี่ย!! จะเหมือนสาวน้อยไปมากแล้วนะ!!
“ขอบคุณค่ะ ท่านกาคุโปะ”
ผมส่งยิ้มให้เขาจู่ๆเขาก็เข้ามากอดผมจนอกผมมันเจ็บนิดหน่อยส่วนกาคุโปะก็จูบริมฝีปากผมจนผมยอมให้เขาจูบ เขาค่อยๆผละผมออกแล้วผมก็ส่งรอยยิ้มให้และโบกมือลาพลางออกไปทันที ผมไม่รู้ว่าทำไมผมอยากทำให้เขาคนนั้นเป็นคนดีนะ . . . แต่เห็นแล้วก็น่าสงสารทันที
“เซ็ง!!!”
ผมตะโกนรั้นร้านเหล้าอาจารย์ผมถึงกลับหันไปมองและรินเหล้าให้ต่อ ส่วนเล็นก็นั้งอมยิ้มเป็นขนมมันจูแล้วด้วย ผมหันไปมองเล็นด้วยสายตาที่แค้นสุดๆ
“เป็นไงบ้างล่ะครับ ไคโตะ?” เล็นถาม
“ก็ . . . เป็นสาวน้อยใจแตกซะงั้นน่ะ” ผมอารมณ์เสียสุดๆ
“และนี่ชุดที่ยืมมาเหรอครับ?” คิโยเทรุถามผม
“ใช่แล้วล่ะครับ”
“ท่าทางสบายดีนะนั่นครับ”
“No . . . !!”
“งั้นเหรอคะ . . . ท่าทางเป็นคนที่ท่านกาคุโปะรักน่าดูนะคะ”
พอผมกลับมาก็เดินเล่นกับกาคุโปะโดยที่ผมโดนเขากอดอยู่ เขาค่อยๆเอาหัวตัวเองไปซุกกับต้นคอผมจนผมเริ่มขนลุกทันที ผมจึงตัดสินใจค่อยๆหันไปมองกาคุโปะและยิ้มให้อย่างหวาน
“ท่านกาคุโปะคะ ท่านไม่ต้องกอดฉันก็ได้นะคะ”
“แต่ว่าเจ้ามีกลิ่นเหล้าติดอยู่น่ะ”
“เหล้า? . . .”
ท่าทางเราคงมาไวไปรึเปล่านะ?
“ก็ . . . แค่ดื่มนิดหน่อยค่ะ พอดีว่าเพื่อนของฉันเขาเกิดวันนี้ฉันก็เลยโดนพนันให้ดื่มหน่อยค่ะ”
“. . . งั้นเหรอ นี่ไคโกะ . . .”
“คะ?”
“เจ้าอยู่กับข้าคืนนี้จะได้ไหม? เรา . . . รู้สึกแปลกๆกับเจ้าน่ะ”
“รู้สึกแปลกๆ? . . . ”
“เรา . . . หลงใหลในน้ำเสียงของเจ้า” จู่ๆเขาก็ลูบไล้ใบหน้าผม
“น้ำเสียง?”
คนตรงหน้าค่อยๆใช้นิ้วตัวเองจิ้มที่ริมฝีปากผมราวกับว่าให้เงียบเอาไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยพูดและแล้วคนตรงหน้าผมก็จูบผมโดยที่เขาก็ไม่รู้ว่าผมเป็นผู้ชายอยู่ดี ผมชักจะหลงใหลกับคนคนนี้แล้วสิ . . . ไม่ใช่หลงใหลในใบหน้าเขาแต่เขาทำให้ผมรักจริงๆซะแล้ว พวกเราสองคนจูบกันนานจนไม่รู้ว่าเท่าไรแล้วผมจึงตัดสินใจผละออกและเขาก็ไม่ได้เอาน้ำหวานๆให้ผมกลืนเข้าไปสักนิดเลยด้วย
“ท่านกาคุโปะ . . .” ผมค่อยๆซบอกเขา
“ไคโกะจัง เรารักเจ้าจริงๆแล้วสิ”
“. . . ฉันรู้ค่ะ”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไปแต่ว่า . . . ผมต้องทำตัวเองเป็นผู้หญิงก็เวลาอยู่ปราสาทนี่แหละ หัวใจผมมันเจ็บข้างในเพราะว่าผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ผมจึงส่งรอยยิ้มให้คนตรงหน้าและบอกว่าขอตัวเข้าไปข้างในก่อนกาคุโปะก็เลยให้ผมเข้าไป พอเข้าไปผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาห้องของกุมิทันทีและแล้วผมก็เจอเธอตรงสวนกุหลาบม่วงทันที
“คือว่า . . . คุณกุมิสินะคะ” ผมถาม
“อา . . . ค่ะ”
“ . . . ที่จริงแล้วผมแค่จะมาช่วยพวกคุณออกจากปราสาทแห่งนี้ครับ”
“น้ำเสียงนี้!? . . . ไคโตะคุง ในที่สุดเธอก็มาช่วยพวกเรา” กุมิรีบเข้าไปกอดทันที
“ท่าทางคุณคงจะไม่ชอบที่นี่สินะครับ”
“ใช่แล้วล่ะ ทั้งๆที่ฉันนึกว่าเขาจะเป็นคนดีแต่เขากลับ . . . หลงใหลในตันหาสุดๆ”
“ผมเข้าใจครับกุมิ”
“งั้น . . . ตอนไหนเธอจะปล่อยพวกเราออกไปล่ะ?”
“. . . อีก 2 วัน 2 คืนครับ ผมจะรีบทำเลย”
“แล้วนายจะทำอะไรล่ะ?”
“ผมจะ . . . ทำให้กาคุโปะโดนยาสลบและจากนั้นพวกคุณก็หนีไปเลยนะครับ”
“แล้วเธอล่ะ?”
“. . . ผมไม่สามารถไปได้ครับ เพราะเขาอาจจะต้องการไคโกะแน่ๆเลยครับ”
“. . . ขอบคุณที่เธอเสียสละนะ ไคโตะ”
“ครับ กุมิ”
ผมส่งรอยยิ้มให้กุมิจากนั้นเธอก็จากกับผมไปเพราะเธอต้องไปรดน้ำตรงนั้นอีกผมจึงเดินกลับไปหากาคุโปะทันทีแต่ที่แน่ๆพอผมไปหาก็ให้ความรู้สึกแปลกๆว่าคนตรงหน้ายิ้มอย่างแปลกๆ
“ไคโกะจัง พวกเราเข้าไปในปราสาทกันเถอะนะครับ”
“ค่ะ ท่านกาคุโปะ”
ความคิดเห็น