คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Venomania Ouyake no Kyouki 1 : แผนการบุก
Venomania Ouyake no Kyouki 1 :
แผนการบุก
ร่างชายหนุ่มค่อยๆบรรจงถอดเสื้อผ้าหญิงสาวผมสีชมพูและจูบที่ต้นคอขาวๆของหล่อน น้ำเสียงที่หวานหูดังก้องไปทั่วปราสาทใหญ่ เจ้าชายที่หลงใหลตันหาเริ่มบรรเลงเพลงที่ตนเองชอบ หญิงสาวสั่นไปทั่วกายแต่คนตรงหน้าก็ไม่หยุดที่จะบรรเลงเพลงนั้นเลย
เจ้าชายคนนี้ทั้งหล่อ
น่าหลงใหล
น่าเข้าไปโอบกอด
น่าบรรจงจูบทิ้งไว้ที่ต้นคอใหญ่
น่าเอามาไว้เคียงข้างกาย
และอยากได้ยินเสียงที่ทุ่มต่ำของเขาคนนี้
ชายหนุ่มค่อยๆเดินรอบๆปราสาทพลางเจอกับหญิงสาวผมสีเขียวยาวสละสลวยงดงามจนน่าหลงใหลเขาค่อยๆเข้าไปโอบกอดหญิงสาวจนทำให้เธอสะดุ้งนิดหน่อย เขาค่อยๆใช้น้ำเสียงที่ทุ่มต่ำพาหญิงสาวเข้าไปในปราสาทพอมาถึงก็ค่อยๆเชิญให้หญิงสาวถอดชุดที่ตนเองใส่ นางก็ยอมที่จะให้คนตรงหน้าสัมผัสร่างกายนี้และวันถัดไปเขาก็เชิญให้หญิงสาวทั้ง 2 เข้ามารวมบรรเลงเพลงตันหาจนหมู่บ้านนี้ก็มีแต่ผู้ชายส่วนผู้หญิงนั้นเจ้าชายเอาไปหมดซะแล้ว
จึงทำให้เหล่าผู้ชายทั้งหลายมานัดประชุมกันเพื่อช่วยเหล่าหญิงสาวที่หลงในตันหาของเจ้าชายสีม่วง แสงสว่างในยามค่ำคืนนี้สว่างกว่าปกติเพราะเต็มไปด้วยความโกรษแค้นที่จู่ๆก็เอาภรรยาของตนเองไปบ้าง บางก็เป็นหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานและถูกหมั้นไว้แล้วแถมยังไม่เว้นแม้แต่เด็กๆที่อายุเกิน 10 อีก
“เจ้าชายทรงหลงในตันหาซะแล้ว แล้วใครจะเข้าไปช่วยเหล่าสาวๆที่อยู่ในนั้นล่ะ?” เด็กหนุ่มผมสีเขียวพูดขึ้น
“นั่นสินะครับ” เด็กหนุ่มตัวเตี้ยๆผมสีเหลืองพูดขึ้น “พี่สาวผมก็อยู่ในนั้นเหมือนๆกันนะครับ”
“จริงหรอครับเล็นคุง?!” คิโยเตรุลุกจากเก้าอี้
“ใจเย็นๆสิคะ อาจารย์” ยูกิสะกิต
“อะ . . . อือ” คิโยเตรุตอบตกลงและนั้งลงทันที
“มันเรื่องจริงครับอาจารย์” เล็นตอบ
“ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ พวกผู้หญิงโดนแบบนี้ก็ต้องมีใครไปปราสาทเพื่อช่วยล่ะนะ” ไคโตะกอดอกพิงผนัง
“นั่นสินะ” พวกผู้ชายตอบพร้อมๆกัน
“งั้นเอางี้ไหม? . . . ตอนที่จะไปที่ปราสาทต้องแต่งหญิงถึงจะเหมาะสุดๆเลยล่ะครับ แล้วใครจะไปล่ะครับ?” เล็นหันไปมองรอบๆก็เจอคนที่เหมาะสมสุดๆแล้ว “คนที่จะไปนั่นก็คือ . . . พี่ไคโตะครับ!!”
“หา!!” เสียงทุกๆคนเอคโค้ๆ
“อะไรนะเล็น?!” ไคโตะตะลึงที่เล็นพูดแบบนั้น
“ก็พี่ไคโตะเหมาะที่สุดแล้วนี่ครับ ภายนอกราวกับอ่อนแอแต่ภายในกลับแกร่งสุดๆถ้าเป็นผมก็คงไม่ได้แปปเดี๋ยวพอเข้าไปก็โดนตันหาเข้ามีหวังออกมาบอกไม่ได้แน่ๆเลย” เล็นเหงื่อออก
“นั่นสินะครับ ไคโตะน่ะเหมาะที่สุดแล้วล่ะครับ” คิโยเตรุยิ้ม
“อาจารย์!?” ไคโตะโวยวาย
“ตามนี้นะทุกๆคน!!” เล็นประกาศ
“อือ!!” ทุกๆคนประสานเสียงกัน
“ขั้นแรก! . . . ต้องทำให้ไคโตะเป็นสตรีที่เรียบร้อยให้ได้!!” เล็นบอก
“อันนี้ฉันพอทำได้นะ” ไคโตะนั้งดื่มน้ำชา
“งั้น . . . ขั้นที่สอง! . . . ทำให้ไคโตะกลายเป็นผู้หญิง ณ ตอนนี้เลย!!”
พรวด!! . . .
“เล็น!!”
“อะไรครับ?”
“นี่ฉันโดนแต่งหญิงไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย?!”
“สมัยเด็กสัก 10 ปี”
“เล็น!!”
ณ ตอนนี้ผู้มีนามว่า ‘ชิเอล ไคโตะ’ ได้โดนทุกๆคนจับแต่งให้กลายเป็นผู้หญิงทันที ไคโตะถึงกลับเหงื่อตกที่ตนเองเหมือนผู้หญิงอยู่นิดหน่อยเหลือแค่เส้นผมที่สั้นไม่มากนักแค่นี้ก็จับได้ว่าเป็นผู้ชายแน่ๆเลย
“คุณไคโตะคะ” ยูกิเรียก
“อะไรงั้นเหรอยูกิ?”
“นี่ค่ะ”
ยูกิยื่นวิกผมสีเหลืองอ่อนจนทำให้คนที่โดนแต่งหญิงถึงกลับช็อคที่ยูกิก็เอาด้วยคน เขาก็เลยยอมที่จะใส่มันลงไปบนผมสีน้ำเงินของเขาพอใส่เสร็จทุกๆคนต่างก็ปรบมือด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ร่างบางอย่างไคโตะแต่งหญิงเหมาะสุดๆ
“อายุ 20 กลับแต่งหญิงซะสวยเชียวนะครับ ไคโตะ” เล็นแซว
“นายลองมาแต่งหญิงดูสิ” คนที่โดนแต่งหญิงมีน้ำโห
“เกร็งใจครับ” เล็นยิ้ม
“ไม่ต้องเกร็งใจหรอก . . . มาโดนแต่งซะดีๆเล็น”
“ผมไปก่อนนะครับ!!”
เล็นรีบวิ่งหนีออกไปข้างนอกจนร่างหญิงสาวแต่ที่จริงเป็นชายเริ่มกำมือแน่นๆแล้วโวยวายออกมาทันที ส่วนทางคิโยเทรุก็น้ำจิบชาไม่สนใจใคร
“และนี่คือแผนนะครับ ไคโกะจัง” คิโยเทรุแซวนิดหน่อยและยื่นแผนการให้
“ขอบคุณนะครับอาจารย์”
ไคโตะค่อยๆเปิดกระดาษเล็กๆออกมาจนเป็นแผ่นใหญ่เขาค่อยๆบรรจงอ่านตัวหนังสือที่คิโยเทรุส่งมาให้อย่างละเอียด
แผนการ
1. เข้าไปข้างในปราสาท
2. 2. ท้าเจ้าชายเชิญชวนเต้นก็เข้าไปร่วมด้วยเลย
3. 3. ค่อยๆเข้าไปกอดเจ้าชายตอนที่เพลงจบจนเขาจูบหรือไม่จูบก็ให้รีบแทงทันที
4. 4. แต่ถ้าจะเปลี่ยนเป็นแผนการอื่นก็คิดเอาเองนะ
ปล. กุมิส่งจดหมายขอความช่วยเหลือด้วย
ไคโตะค่อยๆพับกระดาษให้เรียบร้อยๆและทำหน้าตาเรียบเฉยที่เปรียบไปด้วยความแค้นต่อเจ้าชายสีม่วงที่มีนามว่า ‘กามุอิ กาคุโปะ’ เขาจะคอยดูก่อนว่าท่าทีของเจ้าชายคนนี้จะเก่งแค่ไหน และจะฆ่าทันทีตอนที่รู้ว่าเก่งขนาดไหน ง่ายๆสบายๆ หรือ กลางๆไม่มีอะไรมาก และยากสุดๆจนเอาไม่อยู่
“ไคโตะพร้อมแล้วสินะครับ” คิโยเทรุส่งยิ้มให้
“ครับ อาจารย์” ไคโตะเตรียมมีดเล่มเล็กไปด้วยและเสียบเข้าไปที่คาดเอวโดยไม่กลัวว่าผ้านี้จะเป็นอย่างไร
“งั้นตอนนี้ก็ไปเลย!”
“ครับ ลาก่อนนะครับ . . . ทุกๆคน”
ความคิดเห็น