คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
7
“คุณน้องทั้งสองคนคะไปไหนกันมาคะพวกพี่กับพี่ๆทีมงานหาพวกน้องกันตั้งนาน”พี่คาเลนเมลวิ่งมาหาฉันกับคิมนัมยองหลังจากที่เดินมากใกล้ถึงโรงแรม
“พวกหนูเห็นฝนมันตกน่ะค่ะก็เลยไปหลบในบ้านทรงไทยใกล้ๆน่ะค่ะ^^”ฉันตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้พี่คาเลนเมล แล้วคิมนัมยองก็เดินไปหาซูฮุนเพื่อนของเขาแล้วกระซิบอะไรกันก็ไม่รู้
“น้องคะพี่ว่าน้องไปพักผ่อนดีกว่านะคะดูคุณน้องโทรมมากเลย”พี่คาเลนเมลบอกกับฉัน
“ค่ะๆ”ฉันตอบพี่คาเลนเมลก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องพัก
หลังจากที่ฉันขึ้นไปถึงห้องพักฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วทรุดตัวนอนลงบนเตียงที่แสนจะนุ่มนิ่มของทางโรงแรมแต่นัมมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันหยุดคิดมากเรื่องที่คิมนัมยองทำกับฉันไว้ สมกับคำลำลือกับฉายาแบดบอยเขานี้มันเลวจริงๆทำได้แม้กระทั้งผู้หญิงอ่อนแอตัวเล็กๆ(แต่ปากมาก)ลงไปได้ยังไงเขาไม่เคยคิดที่จะเห็นใจกับเลยใช่มั้ย หลังจากนั้นน้ำตาฉันก็เริ่มไหลลงมาช้าๆมาอาบหัวใจทลายความแข็งแรง~(มันใช่เวลาที่จะมาร้องเพลงมั้ย- -)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูคนที่เปิดประตูมานั้นไม่ใช่ใครอีตาคิมนัมยองอีกแล้วเหรอเขานี้ตายยากซะจริงนะคิดแค่ในใจยังมาได้เลย
“เป็นอะไรล่ะโดนละอองฝนแล้วไข้ขึ้นเหรอยัยจอมแสบ”คิมนัมยองมาแตะที่หน้าผากของฉัน
“มันก็เรื่องของฉัน”ฉันปัดมือของคิมนัมยองออก
“อย่าทำเป็นเย็นชาหน่อยเลยน่ากินชานมไข่มุกก่อนดีมั้ย”คิมนัมยองยื่นแก้วชานมไข่มุกมาให้ฉัน
“โทษทีนะพอดีฉันไม่ได้ชอบกินชานมไข่มุกเหมือนโอเซฮุนสักหน่อยอย่ามาทำเป็นเสี่ยวลู่หานหน่อยเลย”ฉันปฎิเสธคิมนัมยองแล้วนอนหันหลังให้เขา
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นเซฮุนสักหน่อยแล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบกวางด้วยเข้าใจใหม่ซะนะเด็กน้อย”คิมนัมยองวางแก้วชานมไข่มุกแล้วผลิกตัวฉันประเชิญหน้ากับเขา
“ต้องการอะไรของนาย”ฉันสะบัดกุมมือเขาออกจากแขนของฉัน
“เปล่าสักหน่อย”คิมนัมยองพูดแล้วหันหน้าหนี
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี้ห๊ะไม่ไปหาเพื่อนของนายรึไง”ฉันจ้องตาคิมนัมยอง
“ไม่อ่ะฉันจะมาหาเธอผิดรึไง”คิมนัมยองทำหน้ากวนประสาท
“น้องๆคะทางAP Entertainmentโทรมาบอกว่าเราไม่ต้องถ่ายทำรายการรันนิ่งเกิร์ลแล้วนะคะแล้วเราจะเดินทางกลับกรุงโซลกันพรุ่งนี้นะคะ”พี่คาเลนเมลเปิดประตูห้องมาบอกฉันกับคิมนัมยอง
ตั้งแต่ฉันได้ยินคำว่า’เราไม่ต้องถ่ายทำรายการรันนิ่งเกิร์ลแล้ว’มันเหมือนสวรรค์ทรงโปดรที่ฉันจะหลุดพ้นจากรายการบ้าๆนี้ซักทีฉันถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะก้มหน้าแล้วลุกไปเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเพื่อที่จะเดินทางกลับพรุ่งนี้ฉันรู้สึกดีใจจนที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยทีเดียวฉันจะได้ไม่ต้องมานอนกับอีตาแบดบอยอย่างคิมนัมยองแต่ยังไงฉันก็ต้องนอนกับเขาอีกตั้งหนึ่งคืน ไม่เป็นไรลีมินแทเธอต้องทนได้
“ไวเชียวนะพอบอกจะกลับกรุงโซลเนี่ย”คิมนัมยองมองฉันเก็บเสื้อผ้าและข้าวของของฉันแล้วยิ้มมุมปากที่ใครๆเห็นแล้วจะละลายต่อหน้าต่อตาเขาแต่สำหรับฉันมันใช่ไม่ได้หรอก!!!
“มันก็เรื่องของฉันไหมล่ะนายก็เก็บของนายไปสิของนายเยอะกว่าของฉันด้วยนิ”ฉันก้มเก็บเสื้อผ้าไปพรางบอกคิมนัมยองไป
“แล้วมันก็เรื่องของฉันไหมที่ฉันจะเก็บเสื้อผ้าของฉันตอนไหนก็ได้”คิมนัมยองก้มหน้ามาประชิดกับฉันอีกแค่ไม่กี่เซ็นจมูกก็ชนกันแล้ว
“ก็เรื่องของนายไงไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“ก็เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของเธอนิ”
“ก็เรื่องของนายไงไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“พอเถอะฉันเถียงเธอไม่ได้แล้ว”
“ดีมากพ่อแบดบอย”
ความคิดเห็น