คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6
6
มันเกิดอะไรขึ้นที่บ้านหลังนั้น
“หยุดได้แล้วยัยตัวเล็ก”คิมนัมยองพลักฉันลงบนเตียงแล้วกดที่ไหล่ของฉัน
“นายจะทำอะไรของนายเนี่ยตาบ้า”ฉันพยายามพลักคิมนัมยองออกแต่ไม่สำเร็จ
“บอกให้เธอรู้บางสิ่งบางอย่างไง”คิมนัมยองพูดจบก็ได้ละเลงริมฝีปากของอันอ่อนหวานของเขาลงบนริมฝีปากอันบางเบาของฉันอย่างแผ่วเบาตอนนี้ร่างกายขยับไม่ได้เลยทำไงดีเหลือแต่ขาที่ขยับได้...ใช่ขา ฉันใช่ขากระแทกไปที่หน้าท้องของคิมนัมยอง
“โอ๊ย!!! เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ยฉันจุกนะ”คิมนัมยองเอามือกุมท้องตัวเอง
“สม!! ก็นายจะทำอะไรฉันล่ะ”ฉันลุกจากเตียง
“เธอคิดว่าเธอจะไปไหนได้งั้นเหรอ”คิมนัมยองนัมยองมัดแขนฉันไว้ติดกับหัวเตียงแล้วใช่ตัวทับขาของฉันไว้
“ปล่อยฉัน!!”ฉันดิ้นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถทำอะไรเขาได้เพราะฉันโดนมัดไว้กับหัวเตียง
“ฉันจะสอนให้เธอรู้ไงอย่ามาเล่นกับคนแบดบอยอย่างฉัน”คิมนัมยองไซร้ไปที่ซอกคอของฉันแล้วทิ้งลอยจ้ำแดงๆไว้ที่คอของฉัน
“ปล่อยฉัน!! ไอ้ตุ้ด”ฉันตะคอกใส่คิมนัมยองแต่มันยิ่งไม่ได้ทำให้เค้าหยุดการกระทำนั้นได้เลยมีแต่มันจะรุนแรงและเร่าร้อนขึ้นคิมนัมยองได้ขยับมือไปปลดกระดุมของฉันออกแล้วเริ่มไล่มาที่ร่องหน้าอกของฉัน ฉันได้แต่ปล่อยน้ำตาให้มันไหล่เป็นสายลงไปเท่านั้นไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากนี้อีกแล้วจะตะโกนเท่าไหรมันก็ยังคงมีค่าเท่าเดิมฉันหลับตาลงและเหมือนมีมือใหญ่มาปาดน้ำตาที่ข้างแก้มของฉันพอฉันลืมตาขึ้นมาเจอคิมนัมยองนอนโชว์ซิกแพ็คอยู่ข้างๆฉันฉันมองตัวเองเห็นแต่ท่อนบนเปลื่อยไม่เหลือซากนี้คือการกระทำของแบดบอยอย่างคิมนัมยองใช่ไหมเขาทำร้ายผู้หญิงที่อ่อนแออย่างฉันได้ยังไง(เหรออออ:ชาวเมืองอินเตอร์พาร์ค)เขาคือผู้ชายที่ไม่น่าไว้ใจซะเลย น้ำตาฉันเริ่มไหลอีกครั้งเพราะอาการเจ็บมือที่ถูกมัดไว้
“ร้องไห้อะไรนักหนาเนี่ยห๊ะ!”คิมนัมยองทำหน้าหงุดหงิด
“ก็ฉันเจ็บมือนิ”ฉันสะบัดมือที่ถูกมัดไว้
“เดี๋ยวฉันแกะให้ก็แล้วกัน”คิมนัมยองแกะมือฉันที่เขามัดไว้กับหัวเตียงออก
“แดงเลยนายดูสิไปหายามาทาให้ฉันเลย”ฉันยื่นมือให้คิมนัมยองดู
“รู้แล้วล่ะน่า”คิมนัมยองไปหยิบกล่องพยาบาลมาทาแขนให้ฉัน
“ทาเร็วๆเข้าสิฉันเจ็บนะ”ฉันเร่งคิมนัมยอง
“รู้แล้วน่าพูดมากอยู่ได้ทำให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว”คิมนัมยองเปิดกล่องพยาบาลแล้วเอาสำลียัดใส่ปากฉัน
“ถุ้ย! นายจะยัดใส่ปากฉันทำไมเนี่ย”ฉันตะคอกใส่คิมนัมยอง
“ก็เธอพูดมากผู้หญิงอะไรปากดีแล้วก็ปากมากถ้าเธอพูดมากอีกเธอจะเจอที่มันหนักกว่านี้”คิมนัมยองค่อยๆทายาลงไปบนแขนของฉัน
“ไม่พูดมากก็ได้ทายาให้ฉันระวังๆหน่อยก็แล้วกันล่ะ”ฉันเตือนคิมนัมยอง
“รู้แล้วย้ำอะไรนักหนาเดียวไม่ทาให้เลย”คิมนัมยองมองหน้าฉันยิ้มมุมปากหัวเราะแล้วทายาให้ฉันต่อ
ฉันมองเข้าด้วยสีหน้างงฉันไม่เคยเขาจะดูแลใครดีแบบนี้เลยนะแต่ชั่งเขาเหอะมันเรื่องของเขาไม่ใช่เรื่องของฉันนิ คิมนัมยองใช่ผ้าพันแผลมาพันที่ข้อมือของฉัน
“เสร็จแล้ว แล้วไม่ต้องพูดมากด้วยฉันรำคาญ”คิมนัมยองย้ำเตือนฉัน
“รู้แล้วล่ะ”ฉันหันหน้าหนี
“แล้วอีกอย่างนะเธอไม่คิดที่จะใส่เสื้อเหรอ”คิมนัมยองหันมาถามฉัน
“ใช่ลืม”ฉันหยิบเสื้อแล้วมาใส่กลับเข้าที่เดิม
“ไปกันได้แล้ว”คิมนัมยองจูงมือฉันออกนอกห้องเพราะฝนหยุดตกแล้ว
ความคิดเห็น