The boy next door (YAOI)

ลำดับตอนที่ #7 : [Fic CB Kei X hyde] The boy next door VI I

"เฮ่อ!! อิ่มดีจังเลย ร้านนี้ราเมงอร่อยนะ ไว้วันหลังต้องลากพวกนั้นมากินด้วยซะแล้ว" ไฮด์กล่าวอยางร่าเริงขณะที่เดินออกมาจากร้านราเมงตรงหัวมุมที่อยู่ห่างออกมาจากสตูดิโอเล็กน้อย

"อืม...จะว่าไปวันนี้ก็ว่าจะถามอยู่เหมือนว่าทำไมนั่งอยู่คนเดียว ปกติกว่าจะเข้ามาหานายได้แต่ละที ต่อฝ่าด้านมนุษย์ทองคำ 18 อรหันต์ก่อนถึงจะเข้ามาได้ วันนี้เข้ามาง่ายจน....." กัคคุโตะกล่าวยิ้มๆ เมื่อนึกถึงสมาชิกลาคโดยเฉพาะหัวหน้าวงกับมือกีต้าที่มักมาคอยคุมเชิงอยู่เสมอเมื่อเวลาเขามาหาร่างบาง

"วันนี้ชั้นอยากอยู่เองน่ะ ทุกคนซ้อมเสร็จแล้วก็เลยกลับบ้าน ส่วนชั้นยังไม่อยากกลับก็เลยอยู่ทำงานต่อ มันก็เท่านั้น เอ้า!!! นายบอกว่าวันนี้จะเลี้ยงชั้นใช่ไหม งั้นเราไปดื่มต่อกันดีกว่า ตอนนี้ก็ยังเร็วเกินไปที่จะกลับนะ" ไฮด์เดินนำหน้าออกไปโดยไม่หันกลับมามองคู่สนทนาที่กำลังมองด้วยความสงสัยอยู่เบื่องหลัง

ตั้งแต่วันนั้นที่ระเบียงห้องที่เขา................. เฮ้ย กับไอ้เด็กนั้น

นับตั้งแต่วันนั้นไฮด์ก็รู้สึกว่าตัวเองแปลกๆ ไปเหมือนกัน ทั้งๆ ที่พยายามจะไม่สนใจ แต่บางส่วนในใจลึกๆ แล้ว การที่เขาออกไปนั่งทำงานนอกระเบียงทุกวัน ก็เพียงเพราะอยากเจอกับใครบางคนที่ห้องข้างๆ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้ว

ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น เขาควรที่จะไล่เด็กนั้นให้กลับไป ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาสนใจเขาอีก แต่เขากลับทำเหมือนเปิดรับเคย์ตะกลายๆ โดยการออกไปนั่งฟังเรื่องราวไร้สาระนั้นจากเคย์ตะทุกวัน

เฮ่อ ไฮโดะเอ๊ยย นี่นายกำลังทำอะไรอยู่นะ รู้ไม่ใช่รึไงว่า ทำแบบนี้มันเป็นการทำร้ายเด็กคนนั้นน่ะ

และด้วยเหตุผลนั้นพักนี้เขาจึงพยายามกลายบ้านช้าๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอกับเคย์ตะ เฮ่อ! ไม่รู้เหมือนว่ากำลังทำอะไรอยู่แบบนี้มันก็เหมือนหลบหน้าเคย์ตะเลยน่ะสิ

บ้าเอ๊ย!!!! ทำไมคนอายุมากกว่าตั้งรอบอย่างชั้นต้องมาหลบหน้าเด็กคนนั้นด้วยนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง!!!!

เดินไปอีก 2 บล๊อกกัคคุโตะเป็นคนเลือกร้านที่เราจะเข้าไปนั่งดื่มกัน เห็นว่าเป็นร้านประจำของเขา ขณะที่เดินเข้าไปในร้าน สายตาของไฮด์ก็เหลือบไปเห็นด้านข้างของชายหนุ่มในชุดดำคนหนึ่งที่เคาร์เตอร์แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นตาเหมือนคนรู้จักของเขาคนหนึ่ง

เอ.......... ด้านข้างแบบนี้ ผมสีนี้ แผ่นหลังแบบนี้ใครกันน้า....

"มีอะไรเหรอไฮโดะ?" กัคคุโตะเห็นไฮด์ชะงักเท้าไว้ไม่เดินตามเข้ามา ก็หันไปมองด้วยความสงสัย

"เปล่าๆ แค่คิดว่าเห็นคนรู้จักน่ะ แต่คนไม่ใช่หรอกมั้ง" ไฮด์ตอบกลับไปแต่สายตายังคงจ้องมองอยู่ที่ชายที่นั่งอยู่ที่เคาร์เตอร์ไม่วางตา กัคคุโตะจึงหันไปมองบ้าง และไปขณะเดียวกันกับที่ผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นพวกเขาเข้าพอดี

เมื่อได้เห็นใบหน้าชัดๆ ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เคาร์เตอร์ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ทั้งๆ ที่คอยพยายามหลบแล้ว สุดท้ายก็หลบไม่พ้นอยู่ดี

วินาทีนั้นในหัวสมองของไฮด์ก็รีบสั่งการให้ใช้คนที่มาด้วยกันให้เป็นประโยชน์ทันที

"โอ๊ะ" ไฮด์แกล้งเซไปซบกับกัคคุโตะที่สาวเท้าเข้ามารับ ร่างบางไว้ก่อนจะล้มลง หากมองจากภายนอก คงดูเหมือนกัคคุโตะกอดเขาไว้

ไฮด์เหลือบมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เคาร์เตอร์และเห็นว่าสายตาของเคย์ตะยังคงจ้องมองมาที่พวกเขา

มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะทำอะไรให้มันชัดเจนลงไปเสียที เห็นแล้วใช่ไหมเคย์ตะคุง ถ้าเห็นแล้วก็เชื่อตามที่เห็นเถอะนะ เลิกมายุ่งกับชั้นซะที เพื่อตัวนายเอง นายยังมีคนคอยอยู่ อย่าทิ้งมันไปเพราะชั้นเลย มันไม่คุ้มกันหรอก

"ไม่เป็นไรนะ" กัคคุโตะเอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ ดวงตาสีเทาใสกระจ่าง จ้องมองไฮด์ด้วยความห่วงใย แต่ความห่วงใยนั้นหาใช่ด้วยกลัวไฮด์ล้มไม่

หากเป็นเรื่องที่ไฮด์คล้ายว่ามีเรื่องอยู่ในใจ แต่แกล้งทำเป็นว่าตัวเองปกติดี เขานึกสงสัยมาตั้งแต่ที่สตูดิโอแล้วถึงท่าทางที่แปลกไปของไฮด์วันนี้ แต่ถึงจะสงสัยแค่ไหน เขาก็ไม่เอ่ยถามออกมาเพราะรู้ดีว่าคนอย่างร่างบาง ถ้าไม่อยากจะพูดแล้วล่ะก็ต่อให้เอาคีมมาง้างปาก สิ่งที่ต้องการก็จะไม่หลุดออกมาให้ได้ยิน นับได้ว่าเป็นคนที่ทั้งดื้อดึงและเอาแต่ใจตัวเองพอสมควร

ชายหนุ่มคิดพลางเหลือบมองตามสายตาของไฮด์ที่แอบเหลือบไปมองชายหนุ่มอีกคนที่เคาร์เตอร์ บางที......สิ่งที่เก็บอยู่ในใจไฮด์อาจเป็นเรื่องที่เกี่ยวกันคนคนนั้นกระมัง....

"ขอโทษนะ พื้นมันลื่นน่ะ กัจจัง" ไฮด์กล่าวพลางยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน แต่กัคคุโตะรับรู้เป็นอย่างดีว่ารอยยิ้มนั้น.....ไม่ใช่สำหรับเขาหรอก.....

"เดินระวังหน่อยสิ สงสารชั้นบ้าง เดี๋ยวนายเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พวกเพื่อนนายจะมาโวยเอากับชั้น โทษฐานทำร้องนำคนสำคัญของพวกเขาบาดเจ็บ" กัคคุโตะกล่าวด้วยรอยยิ้มนุ่มๆ ตามสไตร์ ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปยังโต๊ะที่ตั้งเยื้องมาทางด้านหน้าของเคาร์เตอร์

"สำหรับกัจจังแล้ว ชั้นมีความหมายแค่นั้นเองเหรอ?" ไฮด์ตัดพ้ออย่างแสนงอนแล้วก็ซบลงหับแผ่นหลังของกัคคุโตะที่เดินอยู่ข้างหน้า

น้ำเสียงนั้นมันช่างฟังแสนออดอ้อนเสียนี่กระไร เขาแอบนึกในใจว่าที่แท้แล้วไฮด์กำลังอะไรอยู่กันแน่

แต่พอหันหลังกลับไปก็เห็นสายตาคู่หนึ่งจ้องตรงมาจากเคาร์เตอร์นั้นทำให้เขาเข้าใจทุกอย่างทันที

"พูดอะไรแบบนั้นไฮโดะ ชั้นบอกเมื่อไหร่ว่านายมีค่าแค่นั้น นายน่ะเป็นคนสำคัญของชั้นเสมอนะ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ความรู้สึกของชั้นจะยังเหมือนเดิม" กัคคุโตะรวบร่างบางมากอดไว้ ดวงตาสีเทาแสนสวยคู่นั้นจ้องมองลึกลงไปในดวงตากลมโตสีน้ำตาลของไฮด์เพื่อแสดงความจริงใจของเขา

ไฮด์เงยหน้าขึ้นสบตาสีสวยคู่นั้นริมฝีปากบางอวบอิ่มคลี่ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นกระซิบข้างหูของร่างสูงด้วยเสียงเย้ายวน

"ถ้าอย่างนั้นจูบชั้นสิกัจจัง.....จูบชั้น....เร็วๆ สิ" เสียงทุ้มหวานที่เร่งเร้าอยู่ข้างหู ทำให้กัคคุโตะละสายตาที่เหลือบมองด้วยหางตาเพื่อดูปฏิกิริยาของคนหนุ่มที่นั่งอยู่เบื้องหลัง กลับมาที่ใบหน้าหวานสวยของไฮด์อีกครั้ง

เขายิ้มตอบร่างบางอย่างยินดีก่อนจะค่อยๆ ก้มลงแนบริมีปากของตนลงกับริมฝีปากเรียวบางของไฮด์ มือแกร่งโอบรัดเอวบางเข้ามาแนบชิดกับร่างกายของตนเอง ลมหายใจที่ประสานเป็นหนึ่งเดียว

"แก๊ง!!" เสียงประตูร้านที่ถูกกระชากเปิดและปิดลงอย่างรวดเร็ว เสียงนั้นทำให้ร่างบางในวงแขนเริ่มผลักเขาออก ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยไฮด์ให้เป็นอิสระอย่างง่ายดายแม้จะเสียดายอยู่บ้างก็ตามที

ไฮด์หันไปมองที่เคาร์เตอร์บัดนี้ไม่มีชายหนุ่มร่างสูงที่แสนคุ้นตาคนนั้นอยู่อีกแล้ว ถึงแม้จะใจโล่งใจ แต่ข้างในลึกๆแล้วใจกลับหายวาบเมื่อไม่เห็นเคย์ตะนั่งอยู่ตรงนั้น

เด็กคนนั้นไปแล้ว....... ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ชั้นหวังมาตลอดว่าให้มันอย่างนั้น จากนี้ก็จะไม่มีใครมากวนใจอีก เด็กคนนั้นจะไม่มาตามตื้อชั้นอีกแล้ว จากนี้ไปแม้ว่าออกไปที่ระเบียงก็จะไม่เจอใครอีก.....

'ไฮโดะซัง' เสียงทุ้มนุ่มหูของใครบางคนลอยกลับเข้ามาในโสตประสาท เสียงที่ได้ยินอยู่ทุกวันตลอด 2 เดือนกว่าที่ผ่านมา ต่อจากนี้คงไม่ได้ยินอีกแล้ว.....

"ความจริงแล้วชั้นก็ไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นกันชนให้กับนายหรอกนะ ยินดีเสียด้วยซ้ำ แต่ว่านะทำแบบนี้มันดีแล้วจริงๆเหรอไฮโดะ" กัคคุโตะกล่าวขึ้นมาเบาซะที่มองไฮด์ที่เหลียวมองตามชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกไปอย่างเลื่อนลอย

เสียงนั้นเรียกสติของไฮด์ให้กลับมาเผชิญหน้ากับความจริงอีกครั้ง

นายทำถูกแล้วไฮโดะ นายคงไม่อยากให้ใครเจ็บปวด เป็นอันตรายเพราะนายหรอกใช่ไหม นายทำถูกแล้ว ซักวันเด็กคนนั้นจะเข้าใจว่านายทำเพื่อเขานะ

"ขอโทษนะกัจจังที่ชั้นทำเหมือนหลอกใช้นายแบบนี้" ไฮด์เงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาด้วยความรู้สึกผิด

ในความจริงแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้น เขาก็รู้ตัวเองดีว่าไม่ควรรักใครอีก เขารักใครไม่ได้ ความรักของเขาเป็นเหมือนมีดปลายแหลมที่ทำร้ายทุกคนที่สัมผัสมัน เขาไม่อยากให้ใครที่เขารัก โดนทำร้ายโดยมีดนั้น จึงตัดสินใจว่าชีวิตนี้จะไม่รักใครอีก

ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ตั้งแต่คืนวันฝนตกวันนั้น เขากลับเปิดรับเด็กคนนั้นทีละน้อย ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงปล่อยใจให้กลายเป็นแบบนั้นไปได้ แล้วยังความรู้สึกใจหายที่จะไม่ได้เห็นเด็กคนนั้นที่ระเบียงอีกแล้ว นี่ชั้นเป็นอะไรไป

"ถึงจะหลอก แต่ถ้าเป็นนายชั้นยินดีให้หลอกนะ" กัตคุโตะยิ้มให้ขณะกล่าวอย่างทีเล่นทีจริงอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ

"พูดเล่นอีกแล้วกัจจัง นายก็รู้ระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น" ไฮด์ส่ายหน้ากับคำพูดของคู่สนทนาทั้งรอยยิ้ม
 
"น่าเสียดายจริงๆ ถ้านายเปลี่ยนใจบอกนะ ชั้นพร้อมเสมอสำหรับนาย"